Houding oud t.o.v. jong

Nou ik denk dat het in sommige situaties wel terecht is. Ik denk inderdaad tot je kinderen krijgt, ik kan me namelijk voorstellen dat een leven met kinderen écht heel anders is. Dat je je dat zonder niet kan voorstellen. Maar ja wie weet past iemand wel heel vaak op kleine kinderen op, dan kan ik me voorstellen dat je een veel beter idee hebt.

Een ander voorbeeld is misschien handelen rondom een ziekte. Ik zeg maar wat, kanker. Iedereen heeft wel een idee wat ze zouden doen als ze te horen krijgen dat ze uitgezaaide kanker hebben. Maar dat kun je echt pas zeggen op het moment dat je die diagnose krijgt. Of je dan gelijk euthanasie zou plegen of nog alle behandelingen aanneemt om nog te rekken.

Caroow schreef:

Pineco schreef:Mensen die dit vaak zeggen, lijken nooit van het 'nu' te genieten, omdat ze in hun hoofd al bezig zijn met wat gaat komen. Zo zonde!
Mijn schoonmoeder kan er ook wat van. Is het Pasen, en in plaats van te genieten van haar kleinkinderen die eieren zoeken in de tuin, is ze de hele tijd bezig over hoe snel het wel niet gaat en dat het Kerst is voor je het weet en dat de jongste volgend jaar ook al mee kan zoeken, blablabla... Ze zet ook altijd de Kerstboom op voor Sinterklaas "dan heb ik dat maar vast gehad", cadeaus koopt ze voor de zekerheid alvast in oktober "anders gaat straks iedereen tegelijk en is er niks meer te krijgen" en liefst ruimt ze de boom op 27 december weer op "voor je het weet is het weer carnaval en moeten we wéér alles versieren". Zij is dus ook heel erg van de "wacht maar..."

Tot zover mijn off topic frustraties, het is verder wel een lieve vrouw, ik heb alleen het idee dat ze vergeet te leven en te genieten doordat ze steeds in haar hoofd al maanden verder is.

Ze eet ook om 5 uur 's middags en heeft om 7 uur de pyjama al aan, want dat heeft ze dat maar gehad?

Yep! En als ik kom eten en aan de late kant ben, belt ze me om 16.55 uur onderweg of ze de soep al kan opwarmen. En als ze hier op visite zijn, moet ze uiterlijk om half 4 naar huis, anders is 'haar' parkeerplek voor de deur straks misschien ingepikt door iemand anders. Serieus Ik word altijd zo kriegelig van die tijdsdruk. En nou stop ik met het vervuilen van dit topic.

Zo, wat dacht je, ik open een topic en trek de boel nog even 200% extra uit z'n verband? Goed bezig.

Ontopic: ik hou er ook niet van, maar ik kan me sommige opmerkingen best voorstellen. Zoals wat ik in het andere topic ook zei, ik snap de opmerking 'wacht maar tot je kinderen hebt' nu wel. Niet dat je zoveel wijzer bent als je kinderen hebt, maar er verandert gewoon een hele boel. Aan de ene kant heel veel leuks, aan de andere kant ook veel mindere dingen. Dat betekent niet dat je maar moet wachten tot dat moment..

Het is net zoals iemand hier voor ook al zei: er zijn zoveel mensen die de neiging hebben om commentaar te leveren over hoe je je kind opvoed. Die weten niet hoe het is om in die situatie te zitten. Ik zei vroeger ook wel eens iets. Mijn ouders zeiden toen ook 'wacht maar tot je zelf kinderen hebt'. En nu snap ik dat. Dat betekent niet dat de mening van een ander minder waard is, zo moet je het niet opvatten. En zo was het in dat andere topic dus ook zéker niet bedoeld. Ook niet met de relatie van 6,5 jaar

Luce schreef:Zo, wat dacht je, ik open een topic en trek de boel nog even 200% extra uit z'n verband? Goed bezig.

Joh, ze opent juist een topic omdat ze dat ene topic niet wil vervuilen. Het gaat allang niet meer om die opmerking van jou.

@Luce, dit gaat volgens mij niet meer over jouw opmerking. Die had ik overigens niet als een "wacht maar tot..." opgevat

Atelier Madame schreef:Nou ik denk dat het in sommige situaties wel terecht is. Ik denk inderdaad tot je kinderen krijgt, ik kan me namelijk voorstellen dat een leven met kinderen écht heel anders is. Dat je je dat zonder niet kan voorstellen. Maar ja wie weet past iemand wel heel vaak op kleine kinderen op, dan kan ik me voorstellen dat je een veel beter idee hebt.

Een ander voorbeeld is misschien handelen rondom een ziekte. Ik zeg maar wat, kanker. Iedereen heeft wel een idee wat ze zouden doen als ze te horen krijgen dat ze uitgezaaide kanker hebben. Maar dat kun je echt pas zeggen op het moment dat je die diagnose krijgt. Of je dan gelijk euthanasie zou plegen of nog alle behandelingen aanneemt om nog te rekken.

Dit dus. De ene mening is niet meer waard dan de ander. Maar je hebt nou eenmaal meer ervaring met de situatie als je erin zit. Zo gek is dat toch niet?

Niemand zegt hier ook dat er geen kern van waarheid in zit, maar het komt zo negatief over en mensen willen dit niet altijd horen. Als iemand om advies of je mening vraagt, is dat een ander geval, maar nu bagatelliseer je de situatie van die ander.

Pineco schreef:

Caroow schreef:

Pineco schreef:Mensen die dit vaak zeggen, lijken nooit van het 'nu' te genieten, omdat ze in hun hoofd al bezig zijn met wat gaat komen. Zo zonde!
Mijn schoonmoeder kan er ook wat van. Is het Pasen, en in plaats van te genieten van haar kleinkinderen die eieren zoeken in de tuin, is ze de hele tijd bezig over hoe snel het wel niet gaat en dat het Kerst is voor je het weet en dat de jongste volgend jaar ook al mee kan zoeken, blablabla... Ze zet ook altijd de Kerstboom op voor Sinterklaas "dan heb ik dat maar vast gehad", cadeaus koopt ze voor de zekerheid alvast in oktober "anders gaat straks iedereen tegelijk en is er niks meer te krijgen" en liefst ruimt ze de boom op 27 december weer op "voor je het weet is het weer carnaval en moeten we wéér alles versieren". Zij is dus ook heel erg van de "wacht maar..."

Tot zover mijn off topic frustraties, het is verder wel een lieve vrouw, ik heb alleen het idee dat ze vergeet te leven en te genieten doordat ze steeds in haar hoofd al maanden verder is.

Ze eet ook om 5 uur 's middags en heeft om 7 uur de pyjama al aan, want dat heeft ze dat maar gehad?

Yep! En als ik kom eten en aan de late kant ben, belt ze me om 16.55 uur onderweg of ze de soep al kan opwarmen. En als ze hier op visite zijn, moet ze uiterlijk om half 4 naar huis, anders is 'haar' parkeerplek voor de deur straks misschien ingepikt door iemand anders. Serieus Ik word altijd zo kriegelig van die tijdsdruk. En nou stop ik met het vervuilen van dit topic.

Geniaal

Pineco schreef:Niemand zegt hier ook dat er geen kern van waarheid in zit, maar het komt zo negatief over en mensen willen dit niet altijd horen. Als iemand om advies of je mening vraagt, is dat een ander geval, maar nu bagatelliseer je de situatie van die ander.

Zo kun je het opvatten, maar zo is het vaak denk ik helemaal niet bedoeld.

Ik geloof best dat het in de meeste gevallen goed bedoeld is, maar dat neemt niet weg dat ik het vreselijk irritant vind

Het is nog wel een verschil of je nooit in een bepaalde situatie hebt gezeten (zoals bij wel/geen kinderen), of dat je het over hetzelfde hebt (een relatie, een depressie, een ervaring tijdens een reis, een bepaalde persoonlijke ontwikkeling), maar de ander - enkel op basis van tijdsduur/leeftijd ervan uitgaat er méér over te weten en jou/je relatie/je ervaring gelijk stelt met de situatie waarin de persoon zelf zat op jouw leeftijd.

Dus wanneer Luce iets zegt over een relatie van 6 jaar, dan denkt ze terug aan haar eigen relatie toen zij zelf 6 jaar had. Dit wil echter niet zeggen dat de relatie van een ander hetzelfde verloopt.

Ik moet ook denken aan mijn ex, hij was 6 jaar ouder en steeds als ik ergens tegenaan liep, dan begon hij met: 'dat heb ik ook gehad op jouw leeftijd.' Echt heel vervelend, hij deed net alsof hij álle problemen die ik tegenkwam ook had ervaren en inmiddels al overwonnen had, terwijl hij - in mijn ogen - helemaal niet zo ver was in zijn leven (woonde nog bij zijn ouders, was binnen de kortst mogelijke tijd emotioneel afhankelijk van mij, etc.) Uiteindelijk was het ook een dealbreaker.

Ik denk helemaal niet terug aan mijn eigen relatie met 6 jaar. Ik heb zelf een relatie van bijna 8 jaar en denk er net zo over hoor. Je trekt veel te snel conclusies, Kim.

KimRosenberg85 schreef:
Ik moet ook denken aan mijn ex, hij was 6 jaar ouder en steeds als ik ergens tegenaan liep, dan begon hij met: 'dat heb ik ook gehad op jouw leeftijd.'

Oh ja, dat lijkt mij ook heel irritant.

Ik kan er gewoon niet zo goed tegen als al dat soort dingen constant vergeleken worden. Vooral als het dan inderdaad zo is van 'joh jij bent nog zoooo jong, dat komt allemaal nog wel hoor'. Nou heb ik dat gelukkig steeds minder (omdat ik niet zo jong meer ben ) maar ik heb dat in het verleden ook wel gehoord.

Hoewel ik zelf heb soms het idee dat ik ook nog geen ene k*t bereikt heb, nog steeds geen fantastische baan, etc, maar als ik dan denk aan wat ik wél allemaal heb gedaan, dan denk ik 'oh ja, das toch ook wel wat waard.' Dan voel ik me al iets minder waardeloos. Iedereen op z'n eigen manier toch? Ik had (heb? ) bijvoorbeeld nog steeds geen rijbewijs, nog steeds geen idee hoe een hypotheek precies werkt, ik heb zelf mogen ondervinden wat er gebeurd als je je zorgverzekering niet betaald (geen ouder die dat uit heeft gelegd aan mij bijvoorbeeld), maar ik stapte wel op m'n 17e het vliegtuig in naar Amerika. Ik probeer dus zelf maar gewoon de dingen op m'n eigen manier en eigen pad te volgen, het is niet zo alsof je op een bepaalde leeftijd aan bepaalde eisen moet voldoen en een soort afvinklijst hebt.

(Sorry beetje off topic)

Uh, Kim: het enige wat mij nu eigenlijk opvalt bij al jouw topics van de afgelopen paar dagen (over afgunst op slanke mensen, de inhoud van trouwen/relatie en nu weer dit topic) is dat jij zélf ook een hele sterke en vaak redelijk veroordelende mening hebt. Eigenlijk denk ik dat het dan ook niet zo gek is dat je reacties terugkrijgt die ook heftig zijn en dat mensen de neiging krijgen jouw mening te bagatelliseren/weerleggen. Denk je niet dat dit ook meespeelt?

Algemeen bij relaties is het volgens mij toch ook zo dat er om de zoveel tijd een dip komt, vond dit wel een leuk artikel: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/relatie-en-huwelijk/39114-een-relatiedip-is-dit-het-einde.html Dus kan me in het algemeen wel voorstellen dat mensen zeggen, wacht maar af, omdat er vaak na een jaar of zeven een dip komt. En dat hoeft niet altijd te komen en weten ze misschien ook niet uit eigen ervaring maar is volgens mij wel algemeen bewezen.

En in het algemeen begrijp ik dat het irritant is dat mensen zulke dingen zeggen, op je werk, met kinderen, met reizen etc. Ik probeer dan ook regelmatig mijn mond te houden en denk bij die dingen alleen maar: "wacht maar af" (zit al aan de iets oudere, meer ervaren kant dus kom dit tegen bij kersverse nieuwe collega's, mensen die gaan reizen etc.) maar is vaak heel lastig omdat die "jongere" mensen zelf wel hele verhalen tegen je op hangen met dingen hoe zij de wereld wel niet denken te veranderen op allerlei gebied terwijl ik die dingen eerder ook wel gedacht, geprobeerd heb en echt niet star ben voor veranderingen maar wel weet waarom bepaalde dingen zo gedaan worden, ik zelf in de praktijk dingen ben tegen gekomen. Het is ook wat zonde dat iedereen zelf weer opnieuw het wiel gaat uitvinden. Ligt er denk ik ook aan hoe vaak iemand zulke dingen zegt, op wat voor manier, etc. Ik wordt zelf juist ook wel eens moe van al die beginnende mensen en erger me daar dan in bepaalde gevallen aan.

rapa nui schreef: ... maar is vaak heel lastig omdat die "jongere" mensen zelf wel hele verhalen tegen je op hangen met dingen hoe zij de wereld wel niet denken te veranderen op allerlei gebied terwijl ik die dingen eerder ook wel gedacht, geprobeerd heb en echt niet star ben voor veranderingen maar wel weet waarom bepaalde dingen zo gedaan worden, ik zelf in de praktijk dingen ben tegen gekomen. Het is ook wat zonde dat iedereen zelf weer opnieuw het wiel gaat uitvinden.

Dat is wel waar. Maar anderzijds hebben (sommige) mensen die ervaring ook nodig om op te bouwen. Ik ben groot voorstander van het socioculturele concept dat mensen (sociale) ervaringen nodig hebben om (cognitieve) dingen te leren.

Marin schreef:

'Wacht maar tot je kinderen hebt'

Ja klopt, ik wacht.

Haha geweldig!

rapa nui schreef:En in het algemeen begrijp ik dat het irritant is dat mensen zulke dingen zeggen, op je werk, met kinderen, met reizen etc. Ik probeer dan ook regelmatig mijn mond te houden en denk bij die dingen alleen maar: "wacht maar af" (zit al aan de iets oudere, meer ervaren kant dus kom dit tegen bij kersverse nieuwe collega's, mensen die gaan reizen etc.) maar is vaak heel lastig omdat die "jongere" mensen zelf wel hele verhalen tegen je op hangen met dingen hoe zij de wereld wel niet denken te veranderen op allerlei gebied terwijl ik die dingen eerder ook wel gedacht, geprobeerd heb en echt niet star ben voor veranderingen maar wel weet waarom bepaalde dingen zo gedaan worden, ik zelf in de praktijk dingen ben tegen gekomen. Het is ook wat zonde dat iedereen zelf weer opnieuw het wiel gaat uitvinden. Ligt er denk ik ook aan hoe vaak iemand zulke dingen zegt, op wat voor manier, etc. Ik wordt zelf juist ook wel eens moe van al die beginnende mensen en erger me daar dan in bepaalde gevallen aan.

Je stelt oud gelijk aan ervaren. Mijn ervaring is juist dat dit niet gelijk aan elkaar te stellen is. Ik ken oudere mensen die echt al hun hele leven een bord voor hun kop hebben en ook jonge mensen met een hele reeks aan ervaringen en wijsheid.

Wat bedoel je trouwens met 'mensen die gaan reizen'?

Mijn ouders zeiden dat vroeger bij alles wat ik deed. Wacht maar tot je zo oud bent als ik ben. Met andere woorden, dat wat je nu voelt is nog niet zo erg als het kan zijn. Ik heb het eigenlijk nooit als negatief gezien. Want ze hebben natuurlijk wel gelijk.

Nyx schreef:Mijn ouders zeiden dat vroeger bij alles wat ik deed. Wacht maar tot je zo oud bent als ik ben. Met andere woorden, dat wat je nu voelt is nog niet zo erg als het kan zijn. Ik heb het eigenlijk nooit als negatief gezien. Want ze hebben natuurlijk wel gelijk.

Want alles wordt alleen maar erger naarmate je ouder wordt?

Er komen meer verantwoordelijkheden bij, waardoor je logischerwijs ook meer zorgen zult hebben, maar ik ben het niet met je eens dat als je in je jongere jaren iets ergs voelt, het alleen maar erger kan worden als je ouder wordt.

Nee, ik ook zeker niet.

De ergste dingen in mijn leven heb ik meegemaakt toen ik 15-19 was en ik denk (en hoop vooral) dat ik dat gevoel nooit meer ga overtreffen. Je kunt je juist als je jong bent, ontzettend klote voelen is mijn ervaring, je hebt veel minder keuzevrijheid en doordat je nog niet helemaal ontwikkeld bent kun je ook minder goed relativeren, of je begrijpt niet dat het écht beter is om hulp te zoeken. Nee hoor, ik zou het gevoel van een jong kind/adolescent nooit bagatelliseren.

Marin schreef:

Nyx schreef:Mijn ouders zeiden dat vroeger bij alles wat ik deed. Wacht maar tot je zo oud bent als ik ben. Met andere woorden, dat wat je nu voelt is nog niet zo erg als het kan zijn. Ik heb het eigenlijk nooit als negatief gezien. Want ze hebben natuurlijk wel gelijk.

Want alles wordt alleen maar erger naarmate je ouder wordt?

Er komen meer verantwoordelijkheden bij, waardoor je logischerwijs ook meer zorgen zult hebben, maar ik ben het niet met je eens dat als je in je jongere jaren iets ergs voelt, het alleen maar erger kan worden als je ouder wordt.

Natuurlijk heb je gelijk. Maar ik merk aan mezelf dat ik naar een situatie kijk zoals mijn ouders dat hebben gedaan. Toen ik 16 jaar was en liefdesverdriet had, was dat vreselijk. Het meest heftige gevoel van verdriet dat ik ooit had gehad. Ik wilde mijn verdriet delen met mijn ouders, maar mijn vader had gelijk zoiets van 'wacht maar'. Nu ben ik 30, kijk ik terug naar mijn liefdesverdriet van toen, en ondanks dat het toen mijn sterkste verdriet was, is er in de afgelopen jaren wel meer gebeurd en dat zet mijn gevoel van toen wel in het niet.

Eerlijk is het niet. Toen ik 16 jaar was kon ik net zo goed voelen als ik nu kan als ik 30 jaar ben. Maar ik snap het wel dat mensen het zeggen. Al ga je daarin natuurlijk wel erg ver om te beweren dat iemand van 16 jaar geen verdriet kan voelen. Het is iemand totaal niet serieus nemen in zijn verdriet. En toch snap ik het wel. En kon ik dat maar eens uitleggen, waarom ik het snap.

Net als UN ervaar ik dit ook niet standaard in mijn leven en ben ik wellicht ook erg aan het filteren als er wel iets tegen me gezegd wordt in de trant van 'wacht maar'. Zo problematisch lijkt het me niet om dit meteen naast je neer te leggen als het afkomstig is van een persoon waarvan jij zelf weet dat hij/zij nooit in een vergelijkbare situatie heeft gezeten en dus niet spreekt uit ervaring maar puur op basis van leeftijd en zogeheten levenservaring 'an sich'.

Maar misschien ben ik zelf ook wel gewoon zo'n trut die tegen jongere mensen kan zeggen 'wacht maar'. Heb het een paar maanden geleden nog gedaan tegen m'n neefje die na meerdere afgebroken studies was gaan werken en een baantje had ver onder zijn kunnen, zodat hij genoeg energie overhield om 's avonds (doordeweeks) nog als een student te leven qua op stap gaan. Hij wilde naar z'n ouders niet luisteren dat hij hier spijt van kon krijgen, omdat hij nu als enige van zijn vriendengroep meer te besteden had, maar over 5 jaar zou iedereen hem ingehaald hebben omdat hij ongeschoold werk was gaan doen, waarin hij nooit door kon groeien en dit ook niet nog jaren vol zou houden. Uiteindelijk heb ik hem een mailtje gestuurd waarin ik hem vertelde dat als ik naar zijn gedrag keek, dat dit me aan mezelf deed denken toen ik zijn leeftijd had. Alles belangrijk vinden, behalve studie en vooral wel veel stappen, maar dat ik toch heel erg blij ben achteraf gezien dat ik uiteindelijk wel een studie heb afgerond (en gevonden die ik leuk genoeg vond om af te maken), omdat ik nu wel te allen tijde kan terugvallen op een papiertje en zelfs met diploma het tegenwoordig al moeilijk genoeg is werk te vinden. Na 2 maanden belde hij me; hij is weer gaan studeren en gaat het afmaken en nu echt, zegmaar. Dan vind ik het niet zo erg hoor dat ik hem op het 'wacht maar als je over een paar jaar terug kijkt op je leven' heb gewezen.

Nyx schreef:

Marin schreef:

Nyx schreef:Mijn ouders zeiden dat vroeger bij alles wat ik deed. Wacht maar tot je zo oud bent als ik ben. Met andere woorden, dat wat je nu voelt is nog niet zo erg als het kan zijn. Ik heb het eigenlijk nooit als negatief gezien. Want ze hebben natuurlijk wel gelijk.

Want alles wordt alleen maar erger naarmate je ouder wordt?

Er komen meer verantwoordelijkheden bij, waardoor je logischerwijs ook meer zorgen zult hebben, maar ik ben het niet met je eens dat als je in je jongere jaren iets ergs voelt, het alleen maar erger kan worden als je ouder wordt.

Natuurlijk heb je gelijk. Maar ik merk aan mezelf dat ik naar een situatie kijk zoals mijn ouders dat hebben gedaan. Toen ik 16 jaar was en liefdesverdriet had, was dat vreselijk. Het meest heftige gevoel van verdriet dat ik ooit had gehad. Ik wilde mijn verdriet delen met mijn ouders, maar mijn vader had gelijk zoiets van 'wacht maar'. Nu ben ik 30, kijk ik terug naar mijn liefdesverdriet van toen, en ondanks dat het toen mijn sterkste verdriet was, is er in de afgelopen jaren wel meer gebeurd en dat zet mijn gevoel van toen wel in het niet.

Eerlijk is het niet. Toen ik 16 jaar was kon ik net zo goed voelen als ik nu kan als ik 30 jaar ben. Maar ik snap het wel dat mensen het zeggen. Al ga je daarin natuurlijk wel erg ver om te beweren dat iemand van 16 jaar geen verdriet kan voelen. Het is iemand totaal niet serieus nemen in zijn verdriet. En toch snap ik het wel. En kon ik dat maar eens uitleggen, waarom ik het snap.

Ik vind dat getuigen van weinig inlevingsvermogen in het leven van een puber, eerlijk gezegd. Juist voor pubers zijn dat soort heftige emoties heel erg overweldigend en een puber heeft het psychologische vermogen nog niet om dat te rationaliseren. Verdriet is altijd erg, met wat voor leeftijd dan ook. Voor een 4 jarige is het een verschrikkelijke ramp als ie per ongeluk een lieveheersbeestje doodknijpt, dat is gewoon zijn niveau. Door te zeggen 'wacht maar', bagatelliseer je dat gevoel echt enorm.
Jij kan NU inderdaad er rationeel op terug kijken dat dat liefdesverdriet misschien best mee viel, maar op dat moment had je dat vermogen simpelweg niet. Dat je het nu wel kunt rationaliseren komt door de groei die je hebt doorstaan, niet doordat dat verdriet op dat moment echt minder erg was.