Dan toch hem vragen?

Nouja, hier zit wel een punt in, hoor

Artemis schreef:Maar als je iemand zo'n beetje gedwongen hebt om je te vragen door jarenlange hints enzo ,wat is daar dan nog romantisch aan? Ik snap best dat trouwen voor sommige mensen iets romantisch is enzo, en dat een aanzoek leuk kan zijn. Maar zo'n gedwongen niet spontaan en jarenlang verwacht aanzoek is toch al niet meer romantisch?

Ik wilde graag trouwen, mijn partner, toen nog vriend, wilde in eerste instantie nooit meer (2e huwelijk zou dat dan zijn), later wilde hij misschien en nog een tijdje later met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel. Op dat punt had ik zoiets van: nou laten we dat dan maar doen nu! Want hoe graag ik ook gevraagd wilde worden, het ging mij tenslotte om het trouwen. Hij was het daar niet mee eens, zo 'hoorde' het niet te gaan. Op mijn vraag wat hij zou doen als ik hem zou vragen zei hij dat hij nee zou zeggen want de man hoort de vrouw te vragen. Jarenlang heb ik vervolgens gewacht, bij elke vakantie of bijzondere gelegenheid dacht ik, zou het...
Uiteindelijk heb ik het meest onverwachtse en romantische aanzoek gehad! Hij ging terwijl ik bij hem in zijn werkkamer zat en een gierende huilbui had ineens spontaan voor me op zijn knieën en vroeg me ten huwelijk.

Jarenlang gewacht en uiteindelijk was het toch onverwachts én romantisch en origineel .

Lennox schreef:Nouja, hier zit wel een punt in, hoor

Vind jij Nee hoor, ik begrijp het. Ik snap het punt dat Kim wil maken. Alleen haar toon vind ik zo naar. Waarom komt alles zo oordelend over?

Daarnaast zie ik niet in wat er mis is als een man zijn vriendin een plezier wil doen om haar ten huwelijk te vragen? Diegene zal dat heus niet doen als hij niet wil trouwen. Maar als trouwen voor hém nog niet op de eerste plaats staat maar voor haar wel, wat is er dan mis met het feit dat hij haar toch vraagt om haar 'een plezier' te doen? Of om haar tegemoet te komen aan haar droom; een prinsessenhuwelijk en romantisch aanzoek. Wat als hij die droom totaal niet heeft? Als hij een aanzoek tijdens het tv kijken ook prima vindt? Ik vind dat er dan niks mis mee is als hij besluit om haar 'tegemoet te komen' door tóch een romantisch aanzoek te doen. Je wilt elkaar toch gelukkig maken?

Zolang er liefde is (en dat is er bij Lejow en vriend écht wel!) zijn alle manieren toch prima? De één wil graag zelf gevraagd worden, de ander wil de partner een beetje sturen om gevraagd te worden en weer een ander vraagt haar vriend juist ten huwelijk. Meningen, wensen en dromen verschillen.

Daar ben ik het wel mee eens, Parisienne.

Ik vind dat er een fundamenteel verschil zit tussen iemand ten huwelijk vragen, omdat je graag met diegene wil trouwen en iemand ten huwelijk vragen, omdat je weet dat zíj dat zo graag wil. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat mijn man vanuit zijn eigen intrinsieke wens het besluit nam mij te vragen. Net als met kinderen. Ik zou nooit kinderen willen met een man die niet zélf de wens heeft om vader te worden. Natuurlijk doe je af en toe wel eens dingen enkel en alleen om je partner te behagen, maar grote beslissingen als trouwen of kinderen krijgen, daarvan vind ik het toch van essentieel belang dat je dit allebéi echt wilt.

Maar dat kan niet zo zijn als je hem vraagt?

Lejow schreef:

Van mijn vriend hoeft het allemaal nog niet zo, in de toekomst wel, maar nu hoeft het nog niet.
Dus zei hij laatst: En als je het zo graag wilt, moet je mij maar vragen, want tegen jou zal ik nooit nee zeggen, liefje!

Ik zou in dit geval niet zelf mijn vriend vragen. Hij zegt namelijk duidelijk dat het voor hem 'nog allemaal niet zo hoeft'. Hoe duidelijk wil je het hebben? In deze situatie zou ik dus ook niet met hem willen trouwen, want ik zou alleen met iemand willen trouwen die vanuit eigen beweging graag met mij wil trouwen.

Nu begrijp ik je idd wat beter.

Op zich snap ik die reden van Kim wel. Je wilt het liefste dat hij dat gewoon uit zichzelf wilt, en niet voor jou doet. Maar ik zou het niet meteen een slechte relatie willen noemen, als hij uiteindelijk wél trouwt voor jou.

En Lejow, heb de hele dag al beetje zitten denken wat ik je zou adviseren en ik weet 't ook niet goed, maar ik denk wel dat je geen genoegen moet nemen met hem zelf dan maar ten huwelijk vragen, omdat ik denk dat dat dan toch een beetje second best voelt. Ik zou eens concreet aan hem vragen wat hij als 'over een tijdje' ziet, en aan hem uitleggen dat het echt geen fantastisch gigantisch duur aanzoek hoeft te zijn ofzo, maar dat je het wel heel erg leuk zou vinden. Misschien kan je proberen je gevoel er bij uit te leggen, dan snapt ie dat beter ofzo.

Ik vind het zelf heel cool als vrouwen dat aan hun man durven vragen, en ik snap het ook wanneer een huwelijk gewoon tot stand komt door een beslissing, maar ik ben net als Lejow wel traditioneel daarin en wil zelf gewoon graag gevraagd worden. Ik zou het ook lastig vinden als dat dan maar lijkt te duren en te duren, dus dan zou ik gewoon proberen daar open over te zijn, zonder hem het gevoel van druk te geven.

Ik begrijp je, wat betreft deze situatie, nu ook wat beter Kim.

KimRosenberg85 schreef:Ik ben zelf getrouwd en voor mij had het toch zeker wel meerwaarde dat hij mij vroeg. Ik waardeer het zeer in hem dat hij initiatief toont, dat hij vanuit zijn hart een aanzoek heeft gedaan. Niet omdat hij mij een plezier wilde doen, of om tegemoet te komen aan mijn 'prinsessengedrag'. Nee, puur omdat hij met mij wilde trouwen en mij in alle eerlijkheid wilde vragen zijn vrouw te worden. Zelf hecht ik wel degelijk waarde aan dergelijke tradities.

Tegen de tijd dat wij gingen trouwen waren we 5 jaar samen, toen was echt al lang en breed duidelijk dag we beiden met elkaar wilden trouwen hoor. Die vraag was zo overbodig geweest.

KimRosenberg85 schreef:Ik vind dat er een fundamenteel verschil zit tussen iemand ten huwelijk vragen, omdat je graag met diegene wil trouwen en iemand ten huwelijk vragen, omdat je weet dat zíj dat zo graag wil. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat mijn man vanuit zijn eigen intrinsieke wens het besluit nam mij te vragen. Net als met kinderen. Ik zou nooit kinderen willen met een man die niet zélf de wens heeft om vader te worden. Natuurlijk doe je af en toe wel eens dingen enkel en alleen om je partner te behagen, maar grote beslissingen als trouwen of kinderen krijgen, daarvan vind ik het toch van essentieel belang dat je dit allebéi echt wilt.

Ja, maar als je al lang geaproken hebt over trouwen, weet dat je beiden de intrinsieke wens hebt om te trouwen, waarom dan nog een vraag stellen waarop je het antwoord al weet?

Omdat ik dat leuk vind. Punt.

Lejow schreef:Omdat ik dat leuk vind. Punt.

Tja, dat mag. Mar hij moet het dus ook maar leuk vinden en op jouw manier doen ,anders past het niet in het plaatje, en dat is zonde.

Oh eh PUNT!

Artemis schreef:Oh eh PUNT!

Jij mag die vraag overbodig vinden, ik vind dat niet.


Euh, ik zeg nergens dat hij 'het ook maar leuk moet vinden'. Dat is nou juist de reden waarom ik twijfelde om hem te vragen.

Sea of Trees schreef:En als er mensen zijn die wél waarde hechten aan het vragen en 'het hele gedoe' met jurken, laat ze dan gewoon. Trouwen lijkt mij gewoon heel speciaal en iets wat je (hopelijk) maar 1 keer doet, en daar hecht ik best waarde aan, en ook aan de aanzoek zelf. Als dat prinsessenachtig is en suf, dan is dat maar zo.

Haha ik ook, ik wilde naast trouwen ook wel heel heel heel graag zo'n mooie jurk aan. Ik ben wel van de prinsessen dingen. Overigens heeft mijn man mij wel gevraagd en zijn we inmiddels alweer vijf jaar getrouwd maar ik vond het geweldig heel het prinsessengedoe eromheen.

Gewoon zelf vragen Lejow, super stoer!

Urban Naked schreef:Ja maar Kim, als ik jou als partner had gehad had ik je ook direct vanuit mijn hart ten huwelijk gevraagd. Dat roep jij nou eenmaal op in een mens. Helaas moet het gros van ons het met minder stellen

Artemis schreef:

KimRosenberg85 schreef:Ik vind dat er een fundamenteel verschil zit tussen iemand ten huwelijk vragen, omdat je graag met diegene wil trouwen en iemand ten huwelijk vragen, omdat je weet dat zíj dat zo graag wil. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat mijn man vanuit zijn eigen intrinsieke wens het besluit nam mij te vragen. Net als met kinderen. Ik zou nooit kinderen willen met een man die niet zélf de wens heeft om vader te worden. Natuurlijk doe je af en toe wel eens dingen enkel en alleen om je partner te behagen, maar grote beslissingen als trouwen of kinderen krijgen, daarvan vind ik het toch van essentieel belang dat je dit allebéi echt wilt.

Ja, maar als je al lang geaproken hebt over trouwen, weet dat je beiden de intrinsieke wens hebt om te trouwen, waarom dan nog een vraag stellen waarop je het antwoord al weet?

Begrijp je dan echt niet dat die vraag ook een symbolische waarde heeft? Kijk, dat jij het allemaal overdreven gedoe vind, dat mag natuurlijk, maar het betekent niet dat het voor iedereen onzin is. Voor veel vrouwen heeft het huwelijksaanzoek en het huwelijk zelf nog wél zijn waarde behouden.

Hmm, Lejow - je overidealiseert denk ik 't trouwen. Feitelijk heb je namelijk na zo'n dag precies dezelfde relatie, met alle andere onveranderde dingen in je leven behalve dan dat je je Mrs. Pietje mag noemen (en dat ook alleen als je er zelf voor kiest) heus hoor, het was een van de mooiere dagen uit mijn leven maar je hoort wel eens: mooiste dag van iemands leven.. Eh, nee. Ik ben niet anders van mijn man gaan houden, ik heb niet bij elke dag dat ik wakker word dat in denk: 'potverdikke ben gewoon getrouwd!!' Dus bedenk goed dat trouwen niets voor jou en je relatie zal doen. En daarom zou ik wachten; hoe leuk zal 't zijn als R je onverwachts op een dag gewoon zélf die aanzoek doet?

Bij ons was 't anders, wij waren 2,5 jaar samen en wilden gaan samenwonen en toen heeft mijn man mij gevraagd, op en top romantisch en voor mijn gevoel zoals 't hoorde. Dat vind ik namelijk wel de taak van de man. Wij hadden 1x op een vakantie besproken toen we notabene een stelletje zagen trouwen, ging ongeveer zo: 'Wauw; mooi! Wil jij trouwens ooit trouwen?!' Man: 'Ja denk wel dat ik ooit wil trouwen! Jij?' Ik: 'Ja, ooit wel ja! Haal jij nog even zo'n bananamama voor mij?' En thats it, een jaar later werd ik ontvoerd in een luchtballon gestopt en he popped the question. Dat was pas een verrassing, onverwachts!

Good things come for those who wait..

Maaaaaaaar, als t voor jou ook goed voelt om hem te vragen.. Doe 't dan gewoon. Maar ik denk dat je 't veel te leuk vindt om gevraagd te worden

Wat gek dat daar zoveel verschil in kan zitten. Voor mij was mijn bruiloft toch echt wel de mooiste dag van mijn leven. Niet alleen omdat ik ging trouwen met mijn man, maar ook omdat ál mijn familie en vrienden er die dag bij waren. Het voelde voor mij dus als een feest dat draaide om álle liefde die ik geef en ontvang in mijn leven, waar de liefde voor mijn man natuurlijk op die dag de kern vormde.

En ja, onze relatie is ook veranderd door het huwelijk. Het was al goed, maar ik heb het gevoel dat we nog een niveautje dichter bij elkaar zijn gekomen, dat het stabieler is, dichterbij. We zijn nu echt familie van elkaar geworden en ik merk ook verschil in de band met mijn schoonfamilie. En ja, wij zeggen dus wel af en toe: 'goh, we zijn getrouwd, wat bijzonder'.

Ik begrijp de gevoelens van Lejow dus helemaal, ze wil graag trouwen en dat is niet voor niks. Trouwen voegt iets toe, niet alleen zakelijk, maar ook emotioneel. Daar doet een jarenlange relatie, een kind, of het in één huis wonen allemaal niks aan af.

Ik wil ook graag gevraagd worden, al moet ik er nog 10 jaar op wachten totdat hij zover is. Hoewel ik nog me nog erger aan je manier van schrijven (vind echt alsof je jezelf op een voetstuk zet en de manier van zinsopbouw laat alleen maar zien hoe intelligent wilt overkomen, terwijl ik juist het tegenovergestelde vind, plus dat ik vind dat jij wel vaker 'ik vind' mag zeggen, in plaats van iets neerzetten als een voldongen feit, zó intelligent ben je nou ook weer niet hoor), ben ik het een beetje met Kim eens. Trouwen is toch niet zomaar iets en je wilt toch inderdaad ook dat je aanstaande man er zelf 100% achterstaat. Dat doet hij vast wel, alleen is hij er nog niet aan toe om je te vragen. Dat kan verschillende redenen hebben maar zeker niet onbelangrijk. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet zijn liefde voor jou, maar wellicht praktische redenen? Misschien kost de ring die hij in gedachten heeft wel wat meer.. Ik zou ook wachten lieve Lejow. Het komt vanzelf.. Geef jezelf een bepaald limiet als je echt heel graag wilt. Zeg: ik wacht nog tot dan en dan (en geef hem geen hints dan, hij moet zich niet gedwongen voelen, dan is het nog niet spontaan) en anders vraag jij hem romantisch toch? Heel anno 2013.

En Kim, ik dacht dat er gelijkwaardigheid in relaties moesten bestaan, volgens jouw perfecte leventje. En toch wilde jij dat je vriend jou zou vragen. Nou, zelfstandig hoor. Ik had juist verwacht dat JIJ dit zou toejuichen.

KimRosenberg85 schreef:

Artemis schreef:

KimRosenberg85 schreef:Ik vind dat er een fundamenteel verschil zit tussen iemand ten huwelijk vragen, omdat je graag met diegene wil trouwen en iemand ten huwelijk vragen, omdat je weet dat zíj dat zo graag wil. Persoonlijk vind ik het belangrijk dat mijn man vanuit zijn eigen intrinsieke wens het besluit nam mij te vragen. Net als met kinderen. Ik zou nooit kinderen willen met een man die niet zélf de wens heeft om vader te worden. Natuurlijk doe je af en toe wel eens dingen enkel en alleen om je partner te behagen, maar grote beslissingen als trouwen of kinderen krijgen, daarvan vind ik het toch van essentieel belang dat je dit allebéi echt wilt.

Ja, maar als je al lang geaproken hebt over trouwen, weet dat je beiden de intrinsieke wens hebt om te trouwen, waarom dan nog een vraag stellen waarop je het antwoord al weet?

Begrijp je dan echt niet dat die vraag ook een symbolische waarde heeft? Kijk, dat jij het allemaal overdreven gedoe vind, dat mag natuurlijk, maar het betekent niet dat het voor iedereen onzin is. Voor veel vrouwen heeft het huwelijksaanzoek en het huwelijk zelf nog wél zijn waarde behouden.

Oh Dear Lord Kim... Ik ben het zowaar eens met wat je hier schrijft

Ik wil ook trouwen. Nu al.

Voor mij zou dat wel een belangrijke switch inhouden. In principe wil ik niet samenwonen en/of kinderen voordat ik in het huwelijk treed. Daarnaast zit er bij mij nog een religieuze kant aan: je sluit een soort verbond waar God getuige van is. Dus het zou het voor mij wel anders maken.

Maar als je dat allemaal niet hebt, is het minder groot. Dan houd je inderdaad alleen de symbolische waarde over. Daarom kan ik me goed voorstellen dat jouw vriend het wel prima vindt, zo. Kun je niet gewoon beginnen met de wedding plannen?

Overigens heb ik geen last van dat mooiste-dag-van-je-leven-idee. Als je van tevoren met dat idee begint, kan het alleen maar tegenvallen. Er zijn heel veel mooie dagen.

Rood schreef:Ik wil ook trouwen. Nu al.

Voor mij zou dat wel een belangrijke switch inhouden. In principe wil ik niet samenwonen en/of kinderen voordat ik in het huwelijk treed. Daarnaast zit er bij mij nog een religieuze kant aan: je sluit een soort verbond waar God getuige van is. Dus het zou het voor mij wel anders maken.

Maar als je dat allemaal niet hebt, is het minder groot. Dan houd je inderdaad alleen de symbolische waarde over. Daarom kan ik me goed voorstellen dat jouw vriend het wel prima vindt, zo. Kun je niet gewoon beginnen met de wedding plannen?

Overigens heb ik geen last van dat mooiste-dag-van-je-leven-idee. Als je van tevoren met dat idee begint, kan het alleen maar tegenvallen. Er zijn heel veel mooie dagen.

Niet mee eens. Hiermee zeg je eigenlijk dat een religieus huwelijk groter en belangrijker is dan een 'normaal huwelijk'. Ik vind dat nogal wat...