Dan toch hem vragen?

Ok, ik wil trouwen, heel graag trouwen. Niet in de zin dat het perse morgen moet, maar wel in de zin van gevraagd worden zodat ik weet dat het er wel aan gaat komen.
Als je een aanzoek doet, hoef je immers niet gelijk morgen te trouwen.

Van mijn vriend hoeft het allemaal nog niet zo, in de toekomst wel, maar nu hoeft het nog niet.
Dus zei hij laatst: En als je het zo graag wilt, moet je mij maar vragen, want tegen jou zal ik nooit nee zeggen, liefje!

(Dan denk ik, ja als je wel gevraagd wil worden, kun je toch net zo goed vragen haha)
Hoewel ik zelf echt ontzettend graag gevraagd zou willen worden, begin ik nu toch te twijfelen.. Zal ik dan toch zelf de stoute schoenen aantrekken en hem vragen? Of gewoon nog netjes braaf afwachten.

Ik zou hem dan vragen. Misschien dat je dan nog kan trouwen in het bijzijn van je moeder, omdat haar gezondheid instabiel is.
Als hij zelf aangeeft voorlopig nog niet op de knieën te gaan, ben hem dan maar voor.

Ik zou in jou geval denk ik wachten. Voor mij zou het het plaatje gewoon compleet maken. Zou hem dat ook uitleggen.

Ik vind het maar raar eigenlijk. Hij wil jou nog niet vragen, het hoeft allemaal nog niet voor hem maar als jij hem vraagt dan gaat hij er in mee. Ik begrijp die logica niet zo. Ik zou gevraagd willen worden, eerlijk gezegd.

Zus schreef:Ik vind het maar raar eigenlijk. Hij wil jou nog niet vragen, het hoeft allemaal nog niet voor hem maar als jij hem vraagt dan gaat hij er in mee. Ik begrijp die logica niet zo. Ik zou gevraagd willen worden, eerlijk gezegd.

Denk dat veel mannen er wel zo in staan . Zal wel mannenlogica zijn.

Geen idee wat het beste is om te doen Lejow. Ligt er net aan hoe graag je het vooruitzicht op trouwen wilt hebben en hoe graag je toch zelf gevraagd wilt worden. Wat vind je het belangrijkste?

Ik zou dan nog even afwachten tot het voor hem wel zover is. Hij zegt geen 'nee', maar je weet ook dat hij nog niet zover is en het van hem nog niet zo nodig hoeft. Als hij met de vraag komt, wanneer dit dan ook is, dan willen jullie het beiden echt heel erg graag en dat lijkt me toch een stuk fijner. Plus dat je dan ook gewoon gevraagd bent, dat wat je eigenlijk toch echt wel graag wilt.

Als je graag wilt zou ik hem vragen.

In jouw geval zou ik hem vragen. Ik word liever zelf gevraagd.

Ik zou nooit een man vragen. Noem me ouderwets of traditioneel, maar ik vind het eerlijk gezegd toch jammer als je als vrouw je man vraagt. Vooral als ik jouw beweegredenen zo hoor, eigenlijk wil je dolgraag gevraagd worden... je man klinkt een beetje als een lapzwans, die geen keuzes durft te maken... wil je wel met zo iemand trouwen? Ik zou hem nog één jaartje hints geven, af en toe overdreven zeggen hoe romantisch je dit of dat vindt, mbt trouwen, of het beste: tijdens een bruiloft hem in zijn oor fluisteren dat je ook wel zo zou willen trouwen, en hoe geweldig je dit of dat vindt. Beetje omslachtig misschien, maar als hij merkt dat trouwen jou bezighoudt, en jij begint over zaken als achternamen aannemen, etc. dan krijgt hij wel in de gaten dat het bij jou speelt. ALs hij dan een béétje een vent is, dan vraagt hij jou toch wel, op den duur, anders...? Exit!

Kim wat een raar laatste stukje zeg. Ze hebben een kindje samen...

Ik denk ook niet dat je moet vergeten dat hij veel jonger is dan haar, dan heb je nu eenmaal dingen waar jij wel aan toe bent en hij nog niet maar persoonlijk vind ik het dan wel vreemd dat hij al wel kinderen wilde, dat is vele malen bindender natuurlijk. Zijn beweegredenen om je niet te vragen zouden mij ervan weerhouden hem te vragen. Klinkt niet of hij dat nou zo graag wil, waarom zou je dat dan pushen...

Jeetje, Kim, wat een rare reacties geef jij.
Dus ik zou mijn goede relatie moeten beëindigen (exit dan maar), omdat mijn vriend niet wil trouwen? Tjonge jonge, gelukkig denk ik er iets beter over na dan jij, kortzichtig hoor.

Lejow, als jullie er op deze manier over gesproken hebben, waarom geef je dan niet bij je vriend aan dat trouwen voor jou steeds meer prioriteit krijgt en dat je begrijpt dat het voor hem nog best kan wachten, maar dat je het minder romantisch/speciaal/o.i.d vindt dat jij hem dan maar even moet vragen en dat hij 'heus wel ja' zegt, dat je liever gevraagd wordt.
Dan kun je het misschien nog even uitstellen om hem te vragen.

Inderdaad een rare reactie van Kim. En Lejow: ik heb in dezelfde situatie gezeten en heb mijn man gevraagd. Hij vond het hartstikke leuk en ik heb er nooit spijt van gehad.

Ik snap die logica ook niet hoor hahaha

Meningen zijn dus verdeeld hier. Zelf gevraagd worden zou ik echt heel leuk vinden. Dus misschien in dat opzicht nog even wat geduld hebben.
Maar over mijn moeder, is ook waar..

En verder Kim... werkelijk , gelukkig is het MIJN lapzwans, hou ik sowieso wel van hem en gaat hij in ieder geval hierom nooit exit.

En hij zit ook niet heel stiekem een aanzoek te plannen Lejow? Dat hij op die manier de boot een beetje probeert af te houden, omdat hij verwacht dat jij toch niet zal vragen. Ik bedoel, jullie kennen elkaar beter en zo te lezen praten jullie er wel open over dus weet hij ook dat jij dolgraag zou willen.

mzcharlotte schreef:En hij zit ook niet heel stiekem een aanzoek te plannen Lejow? Dat hij op die manier de boot een beetje probeert af te houden, omdat hij verwacht dat jij toch niet zal vragen. Ik bedoel, jullie kennen elkaar beter en zo te lezen praten jullie er wel open over dus weet hij ook dat jij dolgraag zou willen.

Daar hoop ik zelf ook op

=

KimRosenberg85 schreef:Ik zou nooit een man vragen. Noem me ouderwets of traditioneel, maar ik vind het eerlijk gezegd toch jammer als je als vrouw je man vraagt. Vooral als ik jouw beweegredenen zo hoor, eigenlijk wil je dolgraag gevraagd worden... je man klinkt een beetje als een lapzwans, die geen keuzes durft te maken... wil je wel met zo iemand trouwen? Ik zou hem nog één jaartje hints geven, af en toe overdreven zeggen hoe romantisch je dit of dat vindt, mbt trouwen, of het beste: tijdens een bruiloft hem in zijn oor fluisteren dat je ook wel zo zou willen trouwen, en hoe geweldig je dit of dat vindt. Beetje omslachtig misschien, maar als hij merkt dat trouwen jou bezighoudt, en jij begint over zaken als achternamen aannemen, etc. dan krijgt hij wel in de gaten dat het bij jou speelt. ALs hij dan een béétje een vent is, dan vraagt hij jou toch wel, op den duur, anders...? Exit!

Jij bent echt ongelofelijk, zo kort door de bocht....

Ik zou hem niet vragen, omdat het dan zou voelen alsof hij het alleen maar zou doen omdat hij geen nee wilt/durft te zeggen tegen je.. Je dringt hem in feite toch wel iets op dan.
Gezien de situatie met je moeder zou ik er wel misschien nog eens met hem over praten.

Persoonlijk zou ik mijn vriend nooit ten huwelijk vragen, en hij weet dat ook. Ik trouw nog liever niet, dan dat ik hem zou vragen. Het zou voor mij gewoon niet "af" voelen als ik hem moest vragen, ben daarin nogal ouderwets.

Exit, omdat je vriend er nog niet uit is of hij wil trouwen en jij nog niet weet wanneer hij je dan zal gaan vragen? Dusssss.. Ja, das wel echte liefde dan.

wat een reactie.

Een kindje samen hebben, is toch een vele 'grotere' verbintenis met elkaar dan een huwelijk? Ik snap dus niet zo dat hij wel voor een kindje wilde gaan, maar trouwen nog niet zo ziet zitten.

Ik zou hem wel vragen in deze situatie denk ik, ik vind het wel stoer. Als je nu gaat lopen hinten en erover blijft praten en 'zeuren' om een aanzoek, is de romantiek er ook wel vanaf wanneer hij het eindelijk vraagt. Ik heb het meegemaakt bij een vriendin van me, zij wilde heel graag, maar weigerde hem te vragen en hij klapte door de druk helemaal dicht. Moeders, (schoon)zusjes... iedereen bemoeide zich er al mee en zij bleef gewoon zeuren wanneer hij haar nu eens eindelijk ging vragen... letterlijk! Dus toen hij dat na twee jaar eindelijk gedaan had, was de gemiddelde reactie van omstanders ook 'hehe eindelijk!' zeer romantisch... ofwel, neem het heft in eigen handen! Waarschijnlijk verwacht hij niet dat jij het echt zou doen en kun je er dus toch een gave verrassing van maken. En romantisch is het toch wel

Niekske schreef:Een kindje samen hebben, is toch een vele 'grotere' verbintenis met elkaar dan een huwelijk? Ik snap dus niet zo dat hij wel voor een kindje wilde gaan, maar trouwen nog niet zo ziet zitten.

Ik snap dat eigenlijk heel goed het is gewoon een gevoel, kan her niet zo uitleggen. Het gevoel dat je dan toch op papier met elkaar verbonden bent ofzo....ik weet het, echt niet logisch, maar ik begrijp die 'angst' wel.

Sea of Trees schreef:

Niekske schreef:Een kindje samen hebben, is toch een vele 'grotere' verbintenis met elkaar dan een huwelijk? Ik snap dus niet zo dat hij wel voor een kindje wilde gaan, maar trouwen nog niet zo ziet zitten.

Ik snap dat eigenlijk heel goed het is gewoon een gevoel, kan her niet zo uitleggen. Het gevoel dat je dan toch op papier met elkaar verbonden bent ofzo....ik weet het, echt niet logisch, maar ik begrijp die 'angst' wel.

Ik snap dat ook wel hoor. Het is toch een andere soort verbintenis.

En Niekske, ik snap inderdaad ook wel wat jij bedoelt!

Als het voor jouw goed voelt om hem te vragen dan moet je dat doen. Ik zou het zelf alleen niet gedaan hebben.

Zelf zou ik het niet doen, maar er zijn natuurlijk genoeg meiden die het wel zelf vragen en zich daar juist goed bij voelen.
Lejow: Waren jullie niet ook bezig met het sparen voor een nieuwe keuken en dat je daarna juist wilde gaan trouwen? Dan heb je nog wel even toch. Wie weet is hij allang een aanzoek aan het plannen.