Dan toch hem vragen?

Arwyn schreef:Zelf zou ik het niet doen, maar er zijn natuurlijk genoeg meiden die het wel zelf vragen en zich daar juist goed bij voelen.
Lejow: Waren jullie niet ook bezig met het sparen voor een nieuwe keuken en dat je daarna juist wilde gaan trouwen? Dan heb je nog wel even toch. Wie weet is hij allang een aanzoek aan het plannen.

Klopt!
(maar dat erna trouwen, was vooral mijn gedachte geloof ik haha)

Ik heb hem gevraagd. Nee, een beter woord is gepeild. En daarna hebben we samen besloten het door te zetten. Niks geen spijt van. De essentie is het trouwen, niet het vragen.

Lejow schreef:Van mijn vriend hoeft het allemaal nog niet zo, in de toekomst wel, maar nu hoeft het nog niet.
Dus zei hij laatst: En als je het zo graag wilt, moet je mij maar vragen, want tegen jou zal ik nooit nee zeggen, liefje!

Je geeft zelf aan wel te willen trouwen, maar niet direct. Ik zou niet iemand gaan vragen, alleen maar omdat je dat verloofd bent en hij toch wel "ja" zegt. Laat dan je eigen droom uitkomen en wachten tot hij je vraagt.

Lejow schreef:

Sea of Trees schreef:

Niekske schreef:Een kindje samen hebben, is toch een vele 'grotere' verbintenis met elkaar dan een huwelijk? Ik snap dus niet zo dat hij wel voor een kindje wilde gaan, maar trouwen nog niet zo ziet zitten.

Ik snap dat eigenlijk heel goed het is gewoon een gevoel, kan her niet zo uitleggen. Het gevoel dat je dan toch op papier met elkaar verbonden bent ofzo....ik weet het, echt niet logisch, maar ik begrijp die 'angst' wel.

Ik snap dat ook wel hoor. Het is toch een andere soort verbintenis.

En Niekske, ik snap inderdaad ook wel wat jij bedoelt!

En misschien is het geen angst bij jouw vriend, maar hoeft het voor hem gewoon niet zo nodig Wij (vriend en ik) hadden hetzelfde; trouwen voegde voor ons niet zoveel toe. Nu gaan we dus alsnog trouwen en hebben we er ontzettend veel zin in, maar het trouwen op zich zal denk ik weinig veranderen aan onze relatie. We willen vooral trouwen zodat we toch écht bij elkaar horen op papier en daarmee allerlei administratieve rompslomp hebben gedekt.

Oh ik snap zo'n reactie van vriend Lejow op zich wel. Voor mij hoefde trouwen ook niet perse, ik zou er niet zelf over beginnen. Maar er een big deal van maken en dus 'nee' zeggen, dat is weer een ander uiterste. Dus dan leg je de bal een beetje bij de ander. Tja, misschien heel afschuwelijk als je vrij traditioneel bent aangelegd en trouwen als kroon op je romantische leventje ziet. Ik heb er maar weinig mee en het voegt voor mijn gevoel weinig toe.

Nu is het anders, m'n vriend en ik hebben een kind en we hebben samen een huis gekocht, dus trouwen is nu gewoon slim om te doen. Daarom heeft hij me vorig jaar ten huwelijk gevraagd en heb ik ja gezegd. (het is er nog steeds niet van gekomen, ik zal morgen de burgerlijke stand eens bellen wanneer we in ondertrouw kunnen)

Ik snap nooit waarom er gevraagd moet worden. Je woont samen, hebt een kind, weet dat je alletwee ooit wilt trouwen, dus waar slaat die vraag dan op? Dat is dan toch een kwestie van datum prikken en naar het gemeentehuis?

Wat een toestand om iets wat je allang weet....

Ik ben het eens met Exogenesis.
Het gaat erom dat je gaat trouwen en het alkebei wilt. Uiteindelijk is het dan helemaal niet belangrijk meer wie wie gevraagd heeft.

Artemis, het zou me echt heerlijk lijken on jouw 'nuchterheid' te hebben. Je hebt echt helemaal gelijk.

Ik ben al bijna 9 jaar getrouwd en nooit gevraagd hoor. Hij ook niet. Gewoon een beslissing die we samen hebben genomen.

Ik vind het altijd zo'n ontzettend hoog prinsessengedraggehalte hebben, dat gedram om gevraagd worden. Wil je zo graag trouwen, regel dat dan. Maar dat proberen aan een zelfverzonnen romantisch plaatje te voldoen en je vriend dat ook opleggen.... Vind ik zo suf.
Gaat het je dan om het huwelijk of of die ene dag en het gedoe me jurken en aanzoeken? Toch totaal niet relevant als je het goed bekijkt,want je huwelijk gaat niet beter werken als je een romantisch aanzoek krijgt. Door nuchter dingen beslissen en duidelijk communiceren werkt een huwelijk wel beter, dus misschien gewoon daarmee beginnen.

Eens met exo en ook met Artemis.

En anders zou ik het praktisch bekijken. Wanneer zouden jullie/jij willen trouwen? En hoe lang wil jij dan 'verloofd' zijn. Stel je wilt in september 2014 trouwen, dan zou ik eerst peilen of hij dat ook wil en zo ja wachten tot een half jaar van te voren. Als hij je dan niet heeft gevraagd, vraag je hem toch. Heb je nog genoeg tijd om de bruiloft voor te bereiden.

En als er mensen zijn die wél waarde hechten aan het vragen en 'het hele gedoe' met jurken, laat ze dan gewoon. Trouwen lijkt mij gewoon heel speciaal en iets wat je (hopelijk) maar 1 keer doet, en daar hecht ik best waarde aan, en ook aan de aanzoek zelf. Als dat prinsessenachtig is en suf, dan is dat maar zo.

Sea of Trees schreef:En als er mensen zijn die wél waarde hechten aan het vragen en 'het hele gedoe' met jurken, laat ze dan gewoon. Trouwen lijkt mij gewoon heel speciaal en iets wat je (hopelijk) maar 1 keer doet, en daar hecht ik best waarde aan, en ook aan de aanzoek zelf. Als dat prinsessenachtig is en suf, dan is dat maar zo.

Nah het gaat er denk ik meer om dat het wat onredelijk is in sommige gevallen (met sommige type mannen) om te verwachten dat zij er net zo in staan. Een man is geen prinses en heeft vaak ook niet de behoefte dat te zijn. Dus dan is het een wat scheve wens/verwachting van de prinses in spé.

Ik ben ook nooit gevraagd, wij kochten samen een huis en hebben toen ook meteen een trouwdatum vastgezet.

Ik ben echt geen prinsesje ofzo, maar ik vond het toch wel heel erg leuk om gevraagd te worden. Het is prima dat anderen het heel nuchter overleggen en er zo besloten wordt om te gaan trouwen, maar ik kan me anderzijds ook voorstellen dat als je van jongsafaan hebt gefantaseerd over een aanzoek dat je dat nu nog gewoon graag zou willen. Misschien is dat in dit geval ook wel zo. Ik vind daar helemaal niks mis mee.

Is ook niks mis mee, maar het kan nogal teleurstellend zijn als je dan zo'n soort horkje van een vriend hebt en je verwachtingen dus niet uit komen. Dan is het handig om daar wat inzicht in te hebben.
Hiermee zeg ik trouwens niet dat vriend Lejow een hork is, ik geef alleen een stukje duiding.

Urban Naked schreef:Is ook niks mis mee, maar het kan nogal teleurstellend zijn als je dan zo'n soort horkje van een vriend hebt en je verwachtingen dus niet uit komen. Dan is het handig om daar wat inzicht in te hebben.
Hiermee zeg ik trouwens niet dat vriend Lejow een hork is, ik geef alleen een stukje duiding.

Jaaa.. neeee.. Jaa.. Nou ok dan


Maar ik sluit me aan bij Mzcharlotte, het lijkt me gewoon leuk om gevraagd te worden. Ik vind dat leuk, en romantisch. Ook al weet ik dat het er uiteindelijk toch wel van komt. En dat samen aan de keukentafel een datum plannen komt ook, maar dat zou ik graag zien na een aanzoek.

Zo'n ultiem romantisch moment, en dan gevraagd worden, dat lijkt me nou dus helemaal leuk...

Ik bedoelde ook niet echt op jou te reageren UN , maar Artemis en luisa zijn er nog nuchterder over. Is allemaal prima, maar daarom is Lejow niet meteen een prinsesje ofzo om graag gevraagd te willen zijn/worden.

Totaal anders dan dit plaatje, maar ik had me bijvoorbeeld voorgesteld om nu ongeveer wel in een rijtjeshuis te wonen. Door omstandigheden moet ik die verwachting bijstellen. Ben ik zwaar teleurgesteld over, maar dat maakt me niet meteen prinsesje omdat ik het liever anders had gezien. In alle nuchterheid woon ik nu ook prima en kan ik meer dan goed rondkomen. (Heel stom voorbeeld I know, maar om even aan te tonen dat het niet meteen dramatisch is om iets wat je verwacht had anders te doen maar wel jammer).

Maar als je iemand zo'n beetje gedwongen hebt om je te vragen door jarenlange hints enzo ,wat is daar dan nog romantisch aan? Ik snap best dat trouwen voor sommige mensen iets romantisch is enzo, en dat een aanzoek leuk kan zijn. Maar zo'n gedwongen niet spontaan en jarenlang verwacht aanzoek is toch al niet meer romantisch?

Ik zou hem dus niet vragen, zou dan eerder samen de beslissing nemen. Zo zal dat op langer termijn hier ook gaan, als hij daarvoor wilt gaan. Het gevraagd worden snap ik wel, het is toch een stukje romantiek en ermee verrast worden. Lastig uit te leggen, maar door dat vragen zou ik helemaal het gevoel krijgen dat hij zijn leven verder met mij wilt delen, soort van dat hij er dan echt helemaal achter staat (kan het niet beter verwoorden). Maar goed, gevoelsmatig zou ik mijn vriend niet vragen. Dan maar een besluit van ons samen, al vind ik dat eigenlijk ook niet zo cool.

Artemis schreef:Maar als je iemand zo'n beetje gedwongen hebt om je te vragen door jarenlange hints enzo ,wat is daar dan nog romantisch aan? Ik snap best dat trouwen voor sommige mensen iets romantisch is enzo, en dat een aanzoek leuk kan zijn. Maar zo'n gedwongen niet spontaan en jarenlang verwacht aanzoek is toch al niet meer romantisch?

Dat vind ik ook wel. Ik vind dat zoiets je wel moet verrassen.
Overigens zou ik m'n vriend zelf nooit vragen. Ik vind ergens dat het andersom 'hoort'. Hij ook hoor, hij zegt het ook, hij wil in de toekomst wel trouwen (en ik waarschijnlijk ook wel weer, maar pas over een aantal jaar), maar dan wil hij me vragen, en niet andersom.

Ik snap ook niet zonodig dat hij jou niet wil vragen, Lejow, maar hij het andersommwel prima vindt dat jij hek vraagt. Dan kan hij jou net zo hoed een aanzoek doen en dan zou ik het zelf, als ik jou was, al niet eens meer leuk vinden hem te vragen.

Verrassen doet het me niet in de zin, dat ik weet dat het er (ooit) aankomt. Verrassen doet het me wel in de zin, dat ik niet weet wanneer..

chococupcake schreef:Ik zou hem dus niet vragen, zou dan eerder samen de beslissing nemen. Zo zal dat op langer termijn hier ook gaan, als hij daarvoor wilt gaan. Het gevraagd worden snap ik wel, het is toch een stukje romantiek en ermee verrast worden. Lastig uit te leggen, maar door dat vragen zou ik helemaal het gevoel krijgen dat hij zijn leven verder met mij wilt delen, soort van dat hij er dan echt helemaal achter staat (kan het niet beter verwoorden). Maar goed, gevoelsmatig zou ik mijn vriend niet vragen. Dan maar een besluit van ons samen, al vind ik dat eigenlijk ook niet zo cool.

Eens. Ik ben totaal niet romantisch aangelegd en zou serieus niet eens weten of ik zou willen trouwen. Maar als ik zou trouwen, zou ik het stiekem wel leuk vinden om gevraagd te worden. Inderdaad het stukje romantisch, zijn initiatief, hij wil zijn leven met mij delen omdat hij zoveel van mij houdt (niet dat dat bij niet vragen niet zo is).

Hém vragen zou ik nooit doen. Dan wordt het gewoon een aan de keukentafel moment en gewoon "samen regelen".

Ik ben zelf getrouwd en voor mij had het toch zeker wel meerwaarde dat hij mij vroeg. Ik waardeer het zeer in hem dat hij initiatief toont, dat hij vanuit zijn hart een aanzoek heeft gedaan. Niet omdat hij mij een plezier wilde doen, of om tegemoet te komen aan mijn 'prinsessengedrag'. Nee, puur omdat hij met mij wilde trouwen en mij in alle eerlijkheid wilde vragen zijn vrouw te worden. Zelf hecht ik wel degelijk waarde aan dergelijke tradities.

Ja maar Kim, als ik jou als partner had gehad had ik je ook direct vanuit mijn hart ten huwelijk gevraagd. Dat roep jij nou eenmaal op in een mens. Helaas moet het gros van ons het met minder stellen

Weer zoiets. Echt Kim, jij mag in je handjes klappen met die 'perfecte' partner van je.