Is afzeggen tegenwoordig normaal?

Paper Crown schreef:Ik ben wel een sjaak afhaak. Ik kan daar deels wel wat aan doen en deels zit 't in mijn opvoeding. Bij ons thuis wordt nooit een tijd afgesproken, vroeger kwamen en gingen mensen en als ze niet kwamen was 't ook goed. Ik heb 't van mijn man geleerd dat mensen op je rekenen en je niet zomaar kunt en mag afzeggen maar toch doe ik 't makkelijk. Ligt nooit aan de mensen met wie ik afspreek maar aan mij. Ik kan me er soms echt niet toezetten maaaaar als ik een afspraak afzeg is dat niet omdat andere plannen me leuker lijken maar ik in feite alleen tv wil staren.

Hier idem dito, ligt alleen niet aan mijn opvoeding, want mijn ouders zijn juist van op tijd komen enz. en ik ben daar gewoon wat lakser in. Als ik 14.00 uur afspreek kan het gerust een kwartier of half uur later worden. Ik maak liever ook geen afspraken ver van te voren. Last minute werkt het beste.

Happinaz schreef:

Paper Crown schreef:Ik ben wel een sjaak afhaak. Ik kan daar deels wel wat aan doen en deels zit 't in mijn opvoeding. Bij ons thuis wordt nooit een tijd afgesproken, vroeger kwamen en gingen mensen en als ze niet kwamen was 't ook goed. Ik heb 't van mijn man geleerd dat mensen op je rekenen en je niet zomaar kunt en mag afzeggen maar toch doe ik 't makkelijk. Ligt nooit aan de mensen met wie ik afspreek maar aan mij. Ik kan me er soms echt niet toezetten maaaaar als ik een afspraak afzeg is dat niet omdat andere plannen me leuker lijken maar ik in feite alleen tv wil staren.

Los van het feit dat dit niet mijn opvoeding is, ben ik ook wel een afzegger. Het heeft zelden te maken met het 'saaiheid' gehalte van de desbetreffende ander. Wel veel met mijzelf.
Ik ben een enorme huismus, heb óók heel veel vrienden, maar verkies lekker op mezelf vaker toch boven het samenzijn.
Ik realiseer mij nu, door dit topic pas, hoe vervelend dat voor de ander kan zijn.
Ik doe het trouwens niet heeel erg vaak, al schiet het dan wel door mijn hoofd, en ik weet inmiddels dat s'avonds na 20.00 uur voor mij niet werkt. Dus die afspraken maak ik dan bij voorbaat al niet.

Dit herken ik ook wel, ik vind het soms echt fijn om gewoon even lekker niks te doen. Al klinkt het wel heel erg saai. Hmm hahaha.

Herkenbaar, ik heb ook een aantal vriendinnen die om de makkelijkste dingen afzeggen.
Vaak heb ik het vermoeden dat ze gewoon geen zin meer hebben of iets, maar dan heb ik liever dat ze het eerlijk zeggen dan dat ze een smoesje verzinnen.

Zelf vind ik het maken van afspraken erg belangrijk en houd me daar ook aan. Tuurlijk heb ik soms afspraken waar ik totaal geen zin in heb, heeft dan niets met de persoon te maken, maar meer dat ik geen zin heb om eruit te gaan. Maar toch verplicht ik mezelf om te gaan, diegene heeft namelijk haar dag of avond vrij gehouden en zit anders ook alleen als ik niet ga.
Als ik er dan eenmaal ben vind ik het ook wel weer gezellig.

Hetzelfde geldt met te laat komen, ik heb zelf echt een enorme hekel aan mensen die iedere keer te laat komen. Je laat de ander maar wachten en wachten en komt dan op een later tijdstip op je gemak aan komen lopen. Tuurlijk kan het wel eens gebeuren, dat is ook helemaal niet erg, zeker niet als de ander het even laat weten. Maar er zijn ook mensen die chronisch te laat komen en grr daar word ik echt wel eens moe van.
Zelf probeer ik dit dus echt niet te doen en kan van mezelf zeggen dat ik ook echt 99% van de kinderen op tijd ben.

Ik vind het zelf niet zo erg als dingen afgezegd worden, of het moet iets super leuks zijn waar ik mij op heb verheugd.
Te laat komen vind ik wel irritant, en ben zelf meestal veel te vroeg, ik ga altijd te vroeg thuis weg omdat ik bang ben om te laat te komen.

Ik herken het gelukkig niet in mijn vriendengroep. Áls er al afgezegd wordt, is dat niet 'zomaar'. Meestal gaan afspraken ook gewoon door. Ik heb zelf de instelling dat een afspraak een afspraak is. Als je toch al niet van plan bent te komen, moet je ook niets afspreken. Ik zou er wel pissig om worden als vrienden een afspraak zonder reden afzeggen, ik zou daar niet zo goed tegen kunnen.
Ik bedoel hiermee dat ik me altijd verheug op afspraken met vrienden en ik hecht daar ook veel waarde aan, omdat we elkaar niet zo vaak zien. Dus als we afspreken, kunnen we ook altijd even bijpraten. Ik vind dat fijn. Des te meer omdat mijn beste vriendinnen niet op social media zoals Facebook zitten en ik dus tussendoor ook niks voorbij zie komen van wat ze meemaken, tenzij we tussendoor bellen.

Ik herken het heel erg. Ik kom altijd afspraken na en ik baal er enorm van als ik iets af moet zeggen, dus ik wring me dan liever in een aantal bochten dan dat ik echt iets afzeg. Zaken als ziek zijn ofzo kan altijd gebeuren, maar argumenten als 'ik ben zo moe' vind ik echt vreselijk. Als je weet dat je een afspraak hebt, hou je er toch rekening mee? Eén vriendin van me is echt het toppunt en zij geeft altijd 'de schuld' aan haar kids. Zij vindt dat je met kids niet kan plannen en dat het dus normaal is om op het laatste moment (echt een kwartier vantevoren ofzo) iets af te zeggen. Als de kids echt ziek zijn ofzo, oke, maar 9 van de 10 keer is ze moe door de kids en komt ze niet (Ze laat sowieso haar kinderen niet graag bij haar man achter) en ze zegt altijd dat ik het nog wel ga snappen als ik zelf kinderen heb...

Ik vind het ook wel lastig dat sommige mensen echt vaak afspraken afzeggen. Vorig weekend had ik beide dagen met vriendinnen afgesproken, beide afspraken werden last minute gecancelled. Ik probeer dat zelf nooit te doen, zelfs als ik niet zoveel zin heb om te gaan. Uiteindelijk is het toch wel altijd gezellig. Een vriendin van me zegt wel vaak vlak van tevoren af, maar doet ze bij iedereen, en niemand kijkt er eigenlijk dan ook van op als ze afzegt. Blijft wel vervelend.

Niekske schreef:Ik herken het heel erg. Ik kom altijd afspraken na en ik baal er enorm van als ik iets af moet zeggen, dus ik wring me dan liever in een aantal bochten dan dat ik echt iets afzeg. Zaken als ziek zijn ofzo kan altijd gebeuren, maar argumenten als 'ik ben zo moe' vind ik echt vreselijk. Als je weet dat je een afspraak hebt, hou je er toch rekening mee? Eén vriendin van me is echt het toppunt en zij geeft altijd 'de schuld' aan haar kids. Zij vindt dat je met kids niet kan plannen en dat het dus normaal is om op het laatste moment (echt een kwartier vantevoren ofzo) iets af te zeggen. Als de kids echt ziek zijn ofzo, oke, maar 9 van de 10 keer is ze moe door de kids en komt ze niet (Ze laat sowieso haar kinderen niet graag bij haar man achter) en ze zegt altijd dat ik het nog wel ga snappen als ik zelf kinderen heb...

Tja, ik kan bijvoorbeeld echt heel slecht plannen. Dus dan denk ik 'oh, dan ben ik vrij, dan kan ik wel' maar ondertussen vergeet ik dat ik dan 6 werkdagen achter de rug heb dus echt supermoe ben (maar op het moment dat ik de afspraak maak nog niet, want dat is een week eerder) en dat de auto naar de garage moet en dat mijn kind een kinderfeestje blijkt te hebben en dat ik door die 6 diensten ook ernstig achterloop met de boodschappen en het huishouden. Dus dan kan het best zijn dat ik afzeg ja.

Ik ga me echt niet in allerlei bochten wringen om af te kunnen spreken en ik hoop toch écht niet dat iemand dat voor mij doet, want daar zit ik helemaal niet op te wachten. Ik wil graag met iemand afspreken die zin heeft om af te spreken, niet iemand die zichzelf gedwongen heeft om te te gaan, want afspraak is afspraak.

En met kinderen plant het wel degelijk veel lastiger. Ik moet nu niet alleen met mijn eigen agenda rekening houden, maar ook met de 3 andere agenda's hier in huis en dan kan ik wel denken dat ik tijd heb, maar als zij afspraken hebben die er tussendoor komen, tja.... dan gaat een afspraak met een vriendin toch echt niet altijd voor. Daarnaast, als een vriendin zonder kinderen denkt 'ik ben eigenlijk moe, en ik heb afgesproken' en ze gaat toch, dan kan ze de dag erna wel weer uitrusten, als ze vrij is. Maar als ik de dag erna vrij ben ben ik gewoon om 6.30 mijn bed uit en de hele dag druk. Er zit echt nogal een verschil in het wel of niet hebben van kinderen. Niet dat dat een excuus is om altijd af te zeggen, maar toch.

Zaterdag kreeg ik een halfuur voordat we bij vrienden zouden gaan eten een migraine aanval. Met de hoop dat ik me vergiste en het gewone hoofdpijn was toch in de auto gestapt, maar halverwege omgekeerd omdat het echt niet meer ging. Dat voelde ontzettend lullig, ze hadden zelfs al gekookt. Ze waren een klein beetje gepikeerd dat we niet eerder hadden gebeld (begrijpelijk) en wij hebben ons echt twee dagen schuldig gevoeld.
Toen moest ik wel aan dit topic denken . Normaal probeer ik het echt altijd te voorkomen, en ik wilde nog voorstellen dat mijn vriend in zijn eentje zou gaan maar hij wilde ook dat ik het zou proberen. Bad luck, gaan we de volgende keer anders aanpakken.