Geen zin meer in mijn familie

Ik snap het. Kan je anders geen vakantie pakken dat je even de rust pakt om alles op een rijtje te zetten?

Na deze week nog 2 weken en dan heb ik 5 dagen vrij gelukkig. Ik ga het wel even wat rustiger aandoen allemaal....dan komt het wel goed. Tis nogal veel allemaal...komt bij dat qua gezondheid februari altijd mijn slechte maand is en dan staan de sluizen al snel open bij me.

Val je zelf ook niet te zwaar, lieve Mozzie. Ik bedoel, jij oordeelt ook best hard over jezelf. Je gaat door een ontzettend moeilijke periode, je bent achter een aantal nare dingen gekomen wb je familie (ja, je wist het, maar echt beseffen en ernaar moeten handelen is iets anders...) en je hebt het dus zwaar.
Dat mag en daar hoef je jezelf niet zo voor te veroordelen. Huilen op je werk, of even een time out nodig hebben is geen wereldramp maar gewoon een gezonde behoefte...

Hang in there....

mozzarella schreef:Thanx lieve allemaal.
Ben nu wel wat rustiger maar voel me rot wil niet janken op mijn werk .

Dat heeft iedereen wel een keer hoor, dat is echt niet stom. Ik heb het ook wel eens gedaan en jij had een veel betere reden. Sterkte!

Ja maar voel me toch zo ontzettend opgelaten. Ik val het liefst niet op en dat lukt zo niet hahaha.

Wat zijn jullie lief. Ik heb nog nooit steun gehad aan dit forum maar nu wel. Thanx, ik ga vroeg onder de wol kruipen en hopen dat t morgen beter is .

Wat een rotsituatie!
Niks zo vervelend dan het gevoel hebben je benen onder je kont uit te lopen maar niet het respect te krijgen wat je verdient.

Huilen op het werk vind ik inderdaad ook altijd verschrikkelijk.
Mij is het laatst ook nog overkomen, ik schaam me dan altijd heel erg. Gelukkig komt het niet vaak voor.

Dikke knuffel!

Mozz, volgens mij hebben wij dezelfde vader. Ik herken mijn vader echt in alles. Ik heb het zelf ook al ongelooflijk vaak geprobeerd, maar net als bij jou helpt niet. Het is gewoon een botte lul, snapt gevoelens niet als 'ie ze zelf nooit heeft gehad, en zegt ook gewoon ronduit dat hij dat (een gevoel wat hij niet kent) dus ook gewoon onzin vindt... Ik probeer dit ook steeds meer te accepteren, maar wat Susan al zei: je blijft toch zoeken naar erkenning en waardering. Ik denk dat dat toch echt blijft, hoe zeer je ook hoopt dat dat slijt. Het blijft gewoon ontzettend kwetsend en lullig.

Gelukkig komt je vriend zo voor je op, en hebben jullie samen een eigen leven op kunnen bouwen. Je kunt alleen maar hopen dat je iets meer afstand kunt nemen, en dat je steeds minder geraakt wordt door dit soort situaties.

Ik heb alleen de beginpost gelezen van mozz, en ik kan zeggen, we kunnen elkaar de handen schudden Ik probeer me er ondertussen niets meer van aan te trekken, maar dat wil echt niet altijd lukken!

Ook voor mij is het herkenbaar en ik kreeg een brok in mijn keel bij het lezen van je verhaal.
Poeh het is net of ik het zelf opnieuw beleef allemaal.
Ik vind je dapper meid je moet echt aan jezelf nu denken. Het heeft geen zin om steeds weer opnieuw te proberen. Ik heb het ook tig keren geprobeerd om elke keer een hele teleurstelling te verwerken.
Ik vind het het niet meer waard en hoe moeilijk ook, het contact heb ik toen helemaal verbroken.

En dat heeft mij wel enorm geholpen. Ik heb al 4 jaar geen contact meer maar voel me al 4 jaar zoveel malen prettiger dan toen !
Ik hoop dat je voor jezelf een goede keuze kan maken en dat je je gelukkiger gaat voelen. Deze situatie beheerst zowat je hele leven ! En je moet bij jezelf na gaan of je dat wel waard is !

Sterkte meid ik leef enorm met je mee.

Herkenbaar verhaal alleen heb ik dat meegemaakt met de ouders van mijn vriend. Hij werd al zijn hele leven van alles beschuldigd door zijn moeder. Met zijn vader ging het allemaal redelijk. Zijn zus is altijd voorgetrokken met alles.. Hij mocht niet te vaak vriendinnetjes meenemen want dat was zielig voor zijn zus want die had geen vriendjes. Zijn moeder liet ook altijd duidelijk merken dat als hij een vriendin had, dat dat meisje wel door moest als haar dochter, want als ze het meisje niet mocht dat sloopte ze de relatie. (dit is slechts een kleine greep uit de gebeurtenissen).
2 jaar terug begon het allemaal weer in extreme. Mijn vriend liep toen mede voor de problemen met zijn moeder en problemen op zijn werk bij een psych en uiteindelijk hebben we vorig jaar, na dat de bom helemaal barstte (ze ging het via mij proberen te spelen), besloten het contact te verbreken.
Jammere is dat we van zijn pa en zus ook niks meer vernemen, maar goed, die hebben waarschijnlijk gekozen voor zijn moeder..
Het is ons leven nu stukken rustiger, en natuurlijk laat mijn vriend af en toe een traan erover maar het is wel beter zo.