Geen zin meer in mijn familie

Marin schreef:Weet je waar je in elk geval mee moet stoppen?
Met die erkenning zoeken!

Hier ben ik het mee eens. Je wil het graag en je verdient het ook, je ouders zouden eindeloos trots moeten zijn dat ze jou als dochter hebben, maar je gaat het NOOIT krijgen.

Het is hun onvermogen om die erkenning te krijgen, niet jouw onvermogen om die erkenning te verdienen. Je verandert dat gewoon niet.

TNMN schreef:Dolores said it all! Vind ik een hele goede, opstaan en weglopen!
Mag ik vragen wat je doet als je familie zo over je praat? Negeer je het of reageer je er op?

In het begin lach ik wat mee want ik kan best een grapje verdragen. Dan als het niet meer leuk is vraag ik of ze op willen houden en dan begint het van "oehhhh ons tere zieltje is weer op dr teentjes getrapt" en dan zeg ik niks meer (omdat ik dichtklap) en dan wordt het steeds erger totdat ik het stuk chagrijn van de familie ben die elke leuke avond verziekt met dr humeur.

Ik heb trouwens over het algemeen het probleem dat mensen mij niet serieus nemen of grappen over me maken omdat ik niet van me afbijt. Ben me hiervan bewust maar weet niet waardoor het komt en hoe ik het kan veranderen. Heb daar morgen een gesprek over met mijn baas (agoog) die me heel zinvol begeleidt. Hierdoor komt ook alles omhoog en ben ik me opeens heel bewust van dit rare omgangspatroon.

Marin schreef:


Maar als we ons allebei nou eens gaan richten op dat doen, en dan over een tijdje eens kijken hoe dat ons af gaat?

Dit vind ik een goede...voel ik me meteen wat minder eenzaam.

Mozz, eigenlijk vrees ik dat niemand van hier je hierbij kan helpen.. Ja, we kunnen een terugsprekend dagboek spelen en misschien kan je ervaringen uitwisselen met 'lotgenoten', maar echt een concrete oplossing kun je volgens mij 't beste vinden bij een deskundig iemand..

Ik wil best zeggen dat mijn beeld van je, héél anders is, dan dat van je ouders en waarschijnlijk van jezelf, hoor. Ik bedoel; je komt onwijs stoer me op over! Je bent intelligent, grappig.. Mooi koppie, leuke vent (Okay, ietwat groot geschapen en blijkbaar niet erg kat-gastvrij) mooi huis, goede baan..

Weet niet goed wat te zeggen.. Vind 't verdrietig dat je dit gevoel hebt en dat je ouders je dit gevoel kunnen geven.. maar ik vind 't nog meer verdrietig, dat je hierdoor niet lijkt te kunnen zien wat je wél hebt. Ik hoop dat je dit los kunt laten, op de één of andere manier. Probeer er boven te staan, hoe zij dat ook zullen zien en benoemen. Je bent beter dan dit, je bent meer waard!

mozzarella schreef:

TNMN schreef:Dolores said it all! Vind ik een hele goede, opstaan en weglopen!
Mag ik vragen wat je doet als je familie zo over je praat? Negeer je het of reageer je er op?

In het begin lach ik wat mee want ik kan best een grapje verdragen. Dan als het niet meer leuk is vraag ik of ze op willen houden en dan begint het van "oehhhh ons tere zieltje is weer op dr teentjes getrapt" en dan zeg ik niks meer (omdat ik dichtklap) en dan wordt het steeds erger totdat ik het stuk chagrijn van de familie ben die elke leuke avond verziekt met dr humeur.

Ik heb trouwens over het algemeen het probleem dat mensen mij niet serieus nemen of grappen over me maken omdat ik niet van me afbijt. Ben me hiervan bewust maar weet niet waardoor het komt en hoe ik het kan veranderen. Heb daar morgen een gesprek over met mijn baas (agoog) die me heel zinvol begeleidt. Hierdoor komt ook alles omhoog en ben ik me opeens heel bewust van dit rare omgangspatroon.

Ik snap dat wel een beetje, dat je niet voor jezelf durft op te komen bij je ouders, je hebt als goed voorbeeld je vader die je in je gezicht slaat waar je hele straat bij is. Niet zo gek dat je er niets meer van durft te zeggen. Wat denk je dat hun reactie zou zijn als je zou weglopen? Dan hoef je niets te zeggen, maar snappen hun wel dat je niet gediend bent van de manier waarop zij jou behandelen.
Fijn dat je baas je zo goed begeleid! Dat lijkt me erg belangrijk, ook voor je zelfvertrouwen.

Je bent zelf ook een stuk gelukkiger wanneer je wél begint met voor jezelf opkomen. Dan hoef je daarna ook niet chagrijnig meer te doen, want je laat het niet gebeuren dat ze grappen over je maken terwijl je er als een mak schaap bij zit! Ik weet zeker dat je het kunt. Natuurlijk zal dat zijn met vallen en opstaan, niemand kan alles in één keer goed doen, maar als je de eerste keer als eens drie keer van je afbijt: dan vind ik dat al een hele prestatie! Misschien moet je ook maar een keer met een professional over dit soort dingen praten? Iemand die echt buiten de hele situatie staat, je niet kent, maar wellicht wel bruikbare tips kan geven.

Die afspraak met Marin lijkt me ook een goed idee!

Rot dat je ervan moest huilen, lieve Mozz, maar ik hoop dat je wél echt achter jezelf zult blijven staan.
Door dit te blijven ondergaan, ga jij op dezelfde manier met jezelf om, als zij doen, en dat mag gewoon niet. Je bent een mens, en zoals je op het forum overkomt ook nog een heel goed gelukt mens, en dit zou niet moeten mogen...

Ja kut, had ik nog een reactie getypt, heeft m'n moeder het internet er uit gehaald omdat m'n stiefbroertje anders niet gaat slapen. En op een iPhone een heel verhaal typen vind ik niet zo handig. Maar we hebben t er nog wel over. Hug for now!

Ik denk dat je er goed aan doet om het contact echt op een laag pitje te zetten. Ze verdienen het op deze manier echt niet om bij jou thuis uitgenodigd te worden, waar jij voor ze kookt om vervolgens uitgelachen te worden. Daarnaast echt van je afbijten. Ik snap dat het heel moelijk is, zeker na dat incident met je vader, maar probeer toch te laten merken op een rustige manier dat je er niet van gediend bent. Dat weglopen als ze toch doorgaan lijkt mij ook een goede. En proberen je te richten op de positieve aandacht die je van andere mensen wel krijgt en zo min mogelijk op de negatieve aandacht van hen. Sterkte, ik vind het echt heel naar voor je dat het contact met je ouders op deze manier gaat.

Wat naar om te lezen Mozz! Ik herken kleine delen, maar lang niet zo heftig als het bij jou is. En vooral ook heel anders.

In het kort: mijn vader is aan de ene kant een heel gevoelig persoon, maar aan de andere kant vecht hij ook als een leeuw voor zijn mening. Ik werd vroeger veroordeeld als ik even niks deed. Hij kon met veel teleurstelling in zijn stem vragen of ik dit of dat wilde doen, en dan was hij al boos omdat ik het niet uit mezelf had gezien dat dat moest. Dat altijd maar alles voor proberen te zijn omdat ik anders zo die teleurstelling voelde, zorgt er voor dat ik me zo moeilijk kan ontspannen. Altijd bang om iets te zijn vergeten of iets over het hoofd te zien.

Mijn moeder is juist wel liever en makkelijker, maar kan heel moeilijk affectie tonen. Toen ik nog thuis woonde werd ik heel strak gehouden, toen ik op kamers woonde was het al moeite om 1 keer per week te bellen. Zo tegenstrijdig! Ze weet zichzelf zo vaak geen houding en kon mij in emotionele zin weinig bieden, terwijl ze wel veel voor me deed.

Door deze twee dingen heb ik ook een tijd moeite gehad met mijn ouders. Wat mij heeft geholpen, is redeneren waarom ze doen zoals ze doen. Wat is er in hun opvoeding gebeurd, wat is hun referentiekader? Niet om het goed te praten, maar wel om het iets beter een plek te kunnen geven en er voor jezelf boven blijven staan.

Dat is zo ontzettend moeilijk, zeker door alle kille dingen die bij jou spelen. Ik bedoel dus ook niet dat je begripvol moet proberen te zijn, maar meer voor jezelf beredeneren waarom ze niet verder kijken. Dan kun jij het misschien beter een plek geven voor jezelf, niet voor hen.

Sterkte er mee, en heel goed dat je er nu van een afstandje naar kunt kijken.

Deels herken ik het wel, alleen heb ik dan geen broer of wat dan ook.
Maar ik doe zo hard mijn best om leuk te wezen voor mijn ouders maar krijg altijd wel weer een rot opmerking waardoor ik denk 'nou het was dus blijkbaar niks waard'
Ze hebben allebei een ochtendkrant, als mijn vader vroeg moet beginnen met werken moet ik deze doen, en dan bijvoorbeeld een dag later is het 'je doet ook niks voor ons' dat soort kleine dingetjes, maar ze gaan veeeeel verder helaas.

Ik begrijp dus heeel goed hoe je je voelt, maar weet wel: je bent bijzonder wat je ouders ook mogen zeggen/denken!

Lieve Mozz, wat ik heb gelezen vind ik echt heel erg. Ik herken het (gelukkig) niet, maar dat maakt juist dat ik echt hoop dat je gaat inzien dat jij dit niet langer hoeft te tolereren en accepteren. Afstand nemen van je familie is misschien wel één van de moeilijkste dingen om te moeten doen, maar in dit geval zal het jouw misschien wel wat ademruimte geven. Je hoeft het contact niet helemaal te verbreken, maar misschien is het creeëren van de juiste afstand, zodat zij jou minder pijn kunnen doen, wel een goede stap.

Ik ken je (helaas) alleen van het forum en vind je een ontzettend leuke, spontane, slimme meid. Ook qua uiterlijk ben je prachtig om te zien. Het is echt jammer dat je ouders dit zo naar beneden gehaald hebben.

Jullie zijn lief en dit doet me écht heel erg goed. Iemand merkte op dat ik hier geen antwoorden zal vinden, dat klopt inderdaad. Maar herkenning en tips doen ook heel veel goeds. Bedankt allemaal. Ik ga inderdaad (meer) afstand nemen.

Jeetje, ik schrik ervan dat er zo met jou wordt omgegaan. Ook ik zie jou als een persoon die veel humor bezit, krachtig is, mooi is en een leuk leven heeft. Maar goed: dat is internet maar misschien doet het je goed te weten dat níet iedereen die rare mening van je ouders deelt.

Je kan een ander inderdaad niet beinvloeden maar wel hoe jij ermee omgaat. Als er dus grappen over je gemaakt worden kan je aangeven dat er een grens wordt bereikt. Ga je dan niet schuldig lopen voelen omdat zij denken dat je een lichtgeraakt typje bent. Dat moet je van je afzetten, dat is hun mening maar het zijn jóuw grenzen. En heel eerlijk: ik denk dat iedereen lichtgeraakt zou zijn als ze en plein public keer op keer te kakken worden gezet. Dat is echt niet vreemd. Daar hoef je je dus ook niet schuldig over te voelen. En wellicht wat iemand anders ook al zei: gewoon weggaan. Jammer voor hun dan: maar jouw avond wordt nog meer verpest als je daar blijft zitten, dichtklapt en chagrijnig wordt.

Goed dat je ook hulp van je baas hierva krijgt. Ik denk alleen wel dat je je deze houding hebt aangemeten in al die jaren, als een soort verdedigingstactiek vanuit de overtuiging dat toch altijd de ander gelijk heeft. Dat zal je niet zomaar even opzij zetten. Er bewust van worden is al heel iets.

Het is zo jammer want de waardering en steun van ouders zijn eigenlijk zo omisbaar voor een mens. En jij krijgt het echt bij lange na niet. Ik zou dan ook nu zeggen: zet het inderdaad allemaal op een laag pitje, totdat jij tot een soort besluit bent gekomen hoe je met hun kan omgaan. Doe dus ook niks meer voor ze, jammer dan, daar hebben ze je broertje en dat 'lieve' vriendinnetje wel voor. En als die het niet doen: tja jammer dan.... dat is dan even hun probleem. Jij bent niet (meer) de picolo van de familie.

Dat je ex daaraan meedeed is al helemaal absurd en misselijkmakend. Juist de mensen bij wie je troost en genegenheid moet vinden zeiken je tot het bot af: geen wonder dat jij je miserabel voelt bij hun. Daarom vind ik nu wel extra fijn dat je zon lieve vent hebt :-).

Als ik jou verhaal zo lees is het denk ik verstandig om het los te laten. Je bent echt een mooie vrouw die heel veel bereikt heeft. Je hebt heel veel dingen overwonnen. Dat heb je allemaal zelf gedaan. Het steekt dan inderdaad als je broertje die veel minder bereikt heeft daar veel meer waardering over krijgt en dat is dan nog zacht uitgedrukt. Toen je alternatiever was was het niet goed en nu ook niet. Ik zou bijna zeggen dat het een stukje jaloerzie is. Jij gaat je eigen weg, je hebt een mooie carrière een man een koophuis. Dat moet toch iets zijn waar ouders trots op bent.

Lieve Mozz (als ik dat zo mag zeggen), wat ben ik in shock na het lezen van je berichtjes.. Juist jij, iemand die op mij altijd over komt als een lieve, leuke, spontane meid met natuurlijk die onwijs sexy man en mooie rode jas, wordt als een stuk vuil behandeld.. Dat kan niet, dat mag niet!
Ik snap niet goed waarom mensen zo zijn en doen. Zien ze dan niet dat ze je pijn doen, zien ze dan niet dat ze je juist vormen tot iemand die jij niet bent, niet wilt zijn en daardoor ook niet aan hun ideaalbeeld voldoet? Willen ze niet gewoon dat hun dochter en zus gelukkig is? Een keer een grapje maken okee, maar dit gaat veel verder, dit is vernederen, zwartmaken, geen respect hebben.. Dat is zo laag, ik kan er met mijn hoofd niet bij zo erg vind ik het.

Ik ben blij te lezen dat je man wel achter je staat en niet zoals je ex mee doet met hun (in hun ogen) onschuldige geintjes.
Wat zegt je vriend ervan? Wat doet hij op die momenten allemaal?

Probeer jezelf boven hun te zetten. Jíj bent hier de verstandige van het stel, jíj bent geworden en hebt bereikt wat jij voor jezelf voor ogen had (tenminste dat neem ik aan) en wat zij ook zeggen of vinden, je bent lief, mooi en een geweldig mens. Vraag het aan je vrienden, aan je man, aan de mensen hier op het forum, en iedereen zal het beamen, daar ben ik zeker van.

Kom voor jezelf op, laat je niet in de put praten door ze, maar ga voor die spiegel staan en zeg tegen je spiegelbeeld 'ik ben geweldig en ontzettend veel waard'. Dan spreek je de waarheid, en kun je hopelijk de leugen die je ouders / broer + vriendin tegen je zeggen een beetje vergeten..

Ik zit dit werkelijk met open mond de lezen...

Eigenlijk krijg ik het idee dat je ouders zo doen omdat ze graag hadden gewild dat je broer meer op jou zou lijken.
Ik bedoel... Je bent een onwijs mooie meid, zover ik je ken/wat ik van je lees, heb je je leven keurig op orde. Leuke man, leuk huis, goede baan!
Je kunt jezelf op de juiste manier redden, je bent niet van andere afhankelijk.. En dan doen je ouders zo tegen je? En accepteren ook nog dat je broer en zijn vriendin je als oud vuil behandelen?

Werkelijk waar... Ik kan er (met dat beetje wat ik heb) met mijn verstand niet bij!

Het contact met ze verbreken kun je nu misschien nog niet.
Maar als je daar straks sterk genoeg voor bent zal het je vast wel lukken.
Of dat je er in elk geval in kunt staan met in gedachten: Laat ze maar lullen, ze weten niet beter.
Jij hebt iets voor te leven! Zij hebben alleen maar iets om zich voor te schamen en ooit... Ooit komen ze zichzelf nog wel tegen!

Voor nu denk ik dat je er verstandig aan doet om er afstand van te nemen.
Ga lekker genieten van je leven zonder aan al die negatieve verhalen te denken.
Dat zijn ze niet waard!

Oooh mozz wat vreselijk dat je dit moet meemaken. Ik weet niet heel goed wat ik moet zeggen. Wil je wel laten weten dat ik het gelezen heb en veel sterkte!

Ik kan er werkelijk waar met mijn verstand niet bij dat er ouders zijn die zo tegen hun kind(eren) kunnen doen.
Je komt hier zo sterk, zelfstandig en leuk over!! En je bent ook nog eens een hele mooie vrouw. Ik snap dat je niks liever wilt dan erkenning krijgen van je ouders, maar als dat niet lukt, ben dan in ieder geval heel erg trots op jezelf. Daar heb je namelijk alle redenen toe.

Ik ben even niet helder genoeg om de hele topic door te lezen
Maar ik wil je wel een dikke knuffel geven Mozz, want ik vind je een hele knappe vrouw en zoals je over je baan praat doe je dat met passie en je gaat er helemaal voor.
Vecht voor wie je bent, en dat andere het niet zo inzien is hun verlies!!!

Thanx lieve allemaal.

Had vandaag gesprek op mijn werk met baas en dat is helemaal misgelopen. Nouja misgelopen....ik schaam me iig rot want heb zitten janken en voelde en voelde me niet lekker (duizelig)(komt door de prednison die ik neem). Ben uiteindelijk daarna een vergadering uitgelopen omdat alles (de combinatie familiestress, moeheid, gezondheidsklachten, werkdruk) me teveel werden en nog een poosje met mijn baas erover gehad. Ben nu wel wat rustiger maar voel me rot wil niet janken op mijn werk .

Schat je toch

Heeft je baas je nog wel tips kunnen geven wat je even moet doen?

Ik vind het zo vervelend en ik weet niet wat ik moet zeggen daarom gewoon een hele dikke knuffel van me.

Jordana schreef:Schat je toch

Heeft je baas je nog wel tips kunnen geven wat je even moet doen?

Ik vind het zo vervelend en ik weet niet wat ik moet zeggen daarom gewoon een hele dikke knuffel van me.

Nou hij heeft me wel tips gegeven maar ik heb het gevoel dat mijn hele gevoelsleven de laatste tijd overhoop gegooid is...ben mezelf een beetje kwijtgeraakt en weer niet maar wat onder of boven is. Heel verwarrend.