Geen zin meer in mijn familie

Dit gaat een heel lang verhaal worden, maar ik moet het kwijt want zit hier bijna te janken.

Mijn band met mijn ouders was altijd al heel gespannen. Ik werd erg gepusht wat bij mij leidde tot faalangst en heb mijn hele leven het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg ben. Qua uiterlijk, qua prestaties, qua karakter. Dit werd me ook direct zo verteld. Mijn vader het ergste: "waarom kun je niet zo zijn als overbuurmeisje. Die is tenminste knap en vrolijk. Niet zo lomp en chagrijnig als jij". En anderen waren altijd slimmer en beter. Met als gevolg erge faalangst bij mij en een schoolcarriere van gymnasium tot doubleren op de havo en 2 studies afgebroken. Ik was een onzekere, stevige tiener. Beetje skater/alternatief. Kort haar. Nou dat was dus walgelijk en dat heb ik geweten. Heb me jaren vies en lelijk gevoeld want zoiets geloof je als je het jaren hoort.
Ik was en ben de schertsfiguur in de familie, word nooit serieus genomen, uitgelachen en voor gek gezet. Mijn broertje heeft hier altijd aan mee gedaan. Ik mocht in de bus nooit naast hem zitten, schaamde zich voor me. Moest doen alsof ik hem niet kende. Hij heeft sinds een jaar een vriendinnetje van 18 en die neemt zijn hele arrogante air naar mij toe over en is nu de nieuwe lievelings'dochter' van mijn ouders. Zij zit mij voor schut te zetten, ze geven me een naar gevoel en mn moeder kweelt maar door over hoe geweldig ze wel niet zijn.

Let wel: als mn ouders of broertje hulp nodig hebben kan ik opdraven. Heb jaren voor niks in de winkel van mn moeder gestaan (broer niet), rij mn moeder overal heen enz.

Inmiddels ben ik persoonlijk redelijk opgekrabbeld. Zie er leuker uit, zit beter in mijn vel en ben bijna zo sterk dat ik hun beeld dat ze van mij hebben niet meer geloof. Ik heb wat bereikt, heb een man, huis en leuke baan en verwachtte altijd...als ik dát eenmaal heb, zijn ze vast trots op me. Iets waar ik zo naar gesnakt heb...een beetje positieve aandacht, trots van mijn ouders.

Niet dat ik het veroordeel maar mn broer is 26 en woont nog thuis. Vriendinnetje is 18 en presteert ook niets.

Maar nee hoor...nu ben ik een bekakt wijf, omhooggevallen, mijn man en ik zijn yuppies. Vorig weekend gingen we met zn allen een weekend weg. Toen ik het huisje binnenkwam voelde ik de afkeurende sfeer naar ons toe al. Ik werd ter plekke kotsmisselijk van de stress en afkeurende blikken van broer en vriendin dat we de dag erna naar huis zijn gegaan omdat ik zo ziek was. Nu zijn de poppen aan het dansen en broer en vriendin doen vrolijk mee. Afspraken worden niet nagekomen, smsjes niet beantwoord.

Ik kan er gewoon niet meer tegen. 29 jaar doe ik mijn best om aardig gevonden te worden, slim en leuk. Maar wat ik ook doe, ik ben en blijf de schertsfiguur van de familie. Ik voel me zo vreselijk rot...me te realiseren dat de band die ik met mijn familie heb niks voorstelt. Ik voel me eenzaam en dit is slechts een greep uit alle voorvallen die er zijn en zijn geweest.

Herkent iemand mij?

Deels zie ik wel herkenning, maar het is nog geen fractie van wat jou overkomt. Ik heb heel veel respect voor je dat jij nog steeds contact met hen hebt. Ik denk dat inmiddels wel duidelijk is dat jij het in hun ogen nooit goed zult doen, maar heb jij hen weleens gevraagd waarom ze je eigenlijk zo slecht vinden en wanneer het dan eigenlijk wel goed is? Probeer alsjeblieft ook te blijven zien dat dit probleem heel erg bij hen ligt en in ieder geval niet bij jou.

En voor wat het waard is: ik denk dat je heel leuk bent .

Dankje voor je lieve reactie. Helaas zijn mijn ouders (vooral vader) niet voor rede vatbaar. Wat zij zeggen is wet en andere meningen worden niet geaccepteerd/gerespecteerd. Het vervelende is, ik ben heel lang financieel afhankelijk van ze geweest (welk kind niet) en heb lange tijd me niet kunnen afzetten van hen vanwege de zaken die ik wél van ze krijg. Inmiddels ben ik gelukkig zo ver dat ik financieel onafhankelijk ben dus dat scheelt al maar het contact verbreken kan en wil ik gewoon niet. Vooral met mijn moeder had ik periodes lang een heel goede band (of ik dacht het alleen maar...zolang ik doe wat zij willen is de band goed). Op hun manier bedoelen ze het denk ik ook wel goed, alleen kennen ze me gewoon niet. Ze weten echt gewoon níet wie ik ben en hoe mijn gevoelens hierin zijn. Als ik ooit de gelegenheid krijg (zonder dat de hele boel gaat escaleren, mijn pa flipt nogal snel...compleet met schreeuwen, brullen, deuren gooien en hij heeft me ook een keer op mijn gezicht geslagen) ga ik dit wel aangeven idd.

Wat vreselijk naar Mozz moet dat zijn Voor mij geen herkenning, maar snap wel dat dat ongelooflijk veel pijn doet als je eigen ouders of ja je gezin je zo behandeld. Echt vreselijk. Snap wel dat je moet huilen.
Ik heb verder geen tips of zo maar wel een knuffel

Jammer dat mijn topic nu weg is, want eigenlijk zou jij jouw reactie die je toen aan mij schreef, even terug moeten lezen. Want dat is precies wat ik nu tegen jou wil zeggen.

Dus:
Wees trots op jezelf en wat je zelf bereikt hebt. Hun goedkeuring ga je niet krijgen waarschijnlijk. Dat is hard, maar waarschijnlijk wel de waarheid. Want nu leef je het beeld wat zei destijds van jou wilden zien, en nog is het niet goed. Misschien moet je proberen los te laten hen onder de indruk te willen maken. Het is heel verdrietig dat ze niet onder de indruk van je zijn, en dat is echt hun fout.

Ben je wel eens een echte confrontatie met ze aangegaan en hierover gepraat? Zo ja, hoe verloopt dat? Leidt dat tot ruzie of valt er simpelweg niet over te praten? Of durf je het niet aan te kaarten?

Zoals je misschien wel weet heb ik een aantal maanden geleden de grootste clash met mijn vader gehad en is alles er uit gekomen. Het is echt bijna mis gegaan en het is tot rust gekomen omdat ik maar verstandig ben geweest om hem z'n zin te geven en er niet verder op in te gaan. Hij is namelijk niet in staat om over emoties te praten en kan dus zo'n conflict ook niet handelen. Ik mocht geen stem hebben in dat gesprek, het was zijn visie en niets anders. Hij wilde alleen maar horen dat hij gelijk had, en uiteindelijk heb ik hem dat maar gegeven, wetende dat het niet zo is en dat het uiteindelijk niets heeft veranderd.

Ik hoop voor je dat je het toch wat beter los kan laten. Je hebt het namelijk wel allemaal bereikt! Echt, en ik hoop echt dat je los kan raken van de drang om hun goedkeuring te krijgen. Ik weet hoe kut het is dat je daar faalangst door hebt gekregen (ik heb precies hetzelfde), maar jeetje, je kunt het echt wel hoor!

Ik heb ook best wat gezeik gehad met familie, maar niets wat zo ver gaat als wat jij beschrijft. Ik vind het echt verschrikkelijk dat er zo met jou wordt omgegaan door de mensen die je juist door dik en dun zouden moeten steunen. Ik snap dat je er helemaal klaar mee bent. Weet niet of je het contact nu al tot een minimum beperkt? Of denk je er zelfs over na om het contact helemaal te verbreken?

Sterkte in ieder geval.

Marin, mijn pa is precies zo. Voor vaders moet je hoog en heilig respect hebben, die hebben altijd gelijk...zoiets.

Ik hoef niet eens dat ze trots op me zijn, als ze me dan tenminste eens met respect zouden behandelen en broer en vriendin ook.Want doordat zij zo raar en arrogant tegen me doen weet ik precies dat er thuis nog steeds zo over me gepraat wordt als vroeger (was net met broer aan de telefoon omdat hij niet kwam opdagen hoor ik haar op de achtergrond zeggen 'zeg eens dat dat wijf ophouden met zeiken') .

Ik wil het contact niet verbreken...zoals gezegd...er zijn heus wel leuke dingen geweest. Maar zelfs als ik hier bijv. een sinterklaasavond organiseer en voor iedereen kook duurt het 5 minuten en ze zitten weer allemaal over MIJ te lachen. Mijn ex deed hier zelfs aan mee, die stookten ze ook op. Mijn man negeert het gelukkig of komt voor me op.

Ohja en de laatste keer dat ik ze er écht mee heb geconfronteerd is gigantisch uit de hand gelopen. Dat was eerste kerstdag. Ik had een krasje op mijn eigen auto gereden en mijn pa stond me midden op straat gigantisch uit te kafferen. De hele straat keek. Toen ben ik doorgedraaid en heb teruggeschreeuwd. Mijn pa heeft me toen recht in mijn gezicht geslagen en ik ben uit huis gegaan en op mezelf gaan wonen. Dat gebeurt er bij ons als ik aanspreek hoe ik me voel.

Kun je het niet een keer open gooien in een brief/mail? Dan loop je ook niet het risico dat hij boos wordt of (met deuren) gaat slaan. Denk je dat je moeder wordt beïnvloed door je vader?

Fijn dat je man er niet in meegaat. Zo hoort het natuurlijk ook, maar ik vind het fijn om te lezen.

June schreef:Kun je het niet een keer open gooien in een brief/mail? Dan loop je ook niet het risico dat hij boos wordt of (met deuren) gaat slaan. Denk je dat je moeder wordt beïnvloed door je vader?

Fijn dat je man er niet in meegaat. Zo hoort het natuurlijk ook, maar ik vind het fijn om te lezen.

Het hele onderwerp aanspreken zal gewoon geen zin hebben, maakt niet uit hoe ik het doe. Ik heb het al zovaak geprobeerd maar mijn vader kan niets met emoties en mijn moeder zegt wat mijn vader zegt. Het enige dat ik kan veranderen is mezelf en hoe ik ermee omga maar ik weet gewoon even niet hoe.

Helemaal eens met June. Het lijkt me echt heel moeilijk om zo behandeld te worden door mijn eigen familie, als ik in jou schoenen had gestaan had ik al hoogoplopende ruzie gehad en het contact verbroken. Daarom heb ik er ook veel bewondering voor dat je je familie nog steeds ziet en dingen voor ze doet. Ik zie dat je begrijpt dat ze onzin praten en waarschijnlijk zal je misschien nooit weten waarom ze je zo behandelen. De beweegredenen van mensen om kwaad te spreken over andere mensen heeft erg vaak met (erg cliche) jaloerzie of iets in die richting te maken. Niet dat dit jou iets helpt, maar soms valt het wel te relativeren als je daar aan denkt (ook al is het misschien niet eens jaloerzie).
Er is geen excuus om je bloedeigen dochter ZO rot te laten voelen, hoe je er misschien ook uit hebt gezien. Dus dat je misschien vroeger niet zo slank was als nu of wat dan ook, is niet iets wat hun gedrag goed praat. En zoals je zelf ook zegt, het is toch nooit goed wat je doet. Het enige wat je kan doen is het negeren of het contact verbreken. Ik snap dat dit makkelijker gezegt is dan gedaan, maar misschien komen hun er zo wel achter wat jij eigenlijk voor hun betekent?
Ik hoop dat bovenstaand stukje een beetje duidelijk is, ik heb me namelijk erg boos gemaakt om jou stukje (niet op jou maar op je familie - hoe die je behandelen). Helaas heeft een deel daarvan te maken met mijn eigen opvoeding, maar dat doet er verder niet toe.

Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar ik kan me goed voorstellen hoe frustrerend en naar dit is. Ik las laatst op een ander forum de opmerking dat veel mensen hun hele leven op zoek zijn naar waardering en erkenning van hun ouders, maar dat het helaas soms zo is dat die waardering nooit komt, wat je ook doet. Ik hoop voor jou dat je het ooit los kunt laten, dat je in elk geval een schild kunt ontwikkelen waardoor je niet meer zo kwetsbaar wordt.

Sterkte, ik kan soms echt niet geloven en me er ook niets bij voorstellen hoe sommige mensen met hun kinderen omgaan.

Gadver dat is echt heel erg akelig, Mozz! Vooral dat lachen om jou, dat is echt heel erg laag. Dat doen ze gelukkig bij mij niet, verder wel 1 bron van herkenning.
Mijn zus wordt ook heel erg voorgetrokken. Heb het wel vaker gezegd hier. Zij krijgt bijvoorbeeld ook aan de lopende band cadeaus. Nou wil ik totaal niet materialistisch zijn, maar ik vind het zo belachelijk dat, omdat zij toevallig een goede band heeft met onze stiefmoeder omdat zij van make up, tassen, tutten e.d. houdt, al die mooie dingen krijgt, en ik niet. Natuurlijk, ik was amper aanwezig in de tijd van m'n stiefmoeders ziekte, en zij heeft veel zorg op zich genomen, dat begrijp ik ook wel. Maar ik zat in Engeland, voor mijn studie, en dat heeft hij ook nooit kunnen accepteren, hij heeft letterlijk gezegd dat ik beter een LOI cursus kon doen. Maar dat ontkent hij nu natuurlijk.

Sorry, wil het topic niet vervuilen, maar dan weet je beetje hoe ik me voel. En ik heb het idee dat onze ouders en de band met onze ouders heel erg overeen komt. Ook nu ik thuis zit en ik met m'n vader aan de telefoon zat, wist hij het nog zo te brengen alsof ik gefaald had.

Maar meid echt, waarom probeer je het niet een keer aan te kaarten. Dit bouwt zich nu zo op, dat is echt niet goed. Dat gaat een keer ontploffen. Ik heb het er zelf eerst met een psycholoog over moeten hebben, voordat ik het met m'n vader er over durfde te hebben, en uiteindelijk heeft het dus niets uitgehaald, maar toch.. De grootste druk is er wel af. Ik hoef nu niet meer direct te huilen als ik aan die kwetsbare momenten denk. Misschien werkt dat voor jou ook zo, en wie weet kan het dan toch een beetje beter worden.

Als je afstand neemt (helemaal stoppen met contact wil je niet, maar als is het wat mentale afstand), dan is het nooit uitgepraat. Dan zal het misschien toch altijd als een soort blokkade blijven. Maar goed, de confrontatie aan gaan is wel heel erg eng.



Edit: Na het lezen van het auto krasjes incident weet ik even niet goed of mijn advies om er over te praten wel nut heeft J.e.z.u.s. hee!

mozzarella schreef:Marin, mijn pa is precies zo. Voor vaders moet je hoog en heilig respect hebben, die hebben altijd gelijk...zoiets.

Ik hoef niet eens dat ze trots op me zijn, als ze me dan tenminste eens met respect zouden behandelen en broer en vriendin ook.Want doordat zij zo raar en arrogant tegen me doen weet ik precies dat er thuis nog steeds zo over me gepraat wordt als vroeger (was net met broer aan de telefoon omdat hij niet kwam opdagen hoor ik haar op de achtergrond zeggen 'zeg eens dat dat wijf ophouden met zeiken') .

Ik wil het contact niet verbreken...zoals gezegd...er zijn heus wel leuke dingen geweest. Maar zelfs als ik hier bijv. een sinterklaasavond organiseer en voor iedereen kook duurt het 5 minuten en ze zitten weer allemaal over MIJ te lachen. Mijn ex deed hier zelfs aan mee, die stookten ze ook op. Mijn man negeert het gelukkig of komt voor me op.

Ik ken je verder niet, zie wel eens een foto van je voorbij komen en je bent echt een leuke meid om te zien (dat straal je op foto's ook uit).

Het lijkt mij vreselijk als familie zo doet, respect voor iemand tonen is in mijn ogen niet meer dan normaal.

Dat die vriendin van jouw broer zoiets zegt

Goed dat jouw man het negeert of voor je opkomt, maar eigenlijk hoort het gewoon niet te gebeuren dat jouw familie zo doet. Zeker dat ze als groep jouw belachelijk gaan maken (of gewoon gemeen doen) is erg!

Ik weet alleen niet hoe je deze situatie kunt veranderen, ja misschien met ze praten en uiten hoe jij je eronder voelt? Maar dan niet gezamenlijk, maar echt per persoon of stel. In het geval van jouw broer zou ik misschien het met hem bespreken zonder zijn vriendin erbij.

Jullie zijn allemaal aardig en jullie reacties doen me goed.

Praten heeft écht geen zin, heb het zo vaak geprobeerd. Of ze worden kwaad of het gaat zo "och och och arme meid, wat heb je het toch zwáár...boehoe". Zinloos dus.

Ga het maar op een laag pitje zetten en mijn voldoening elders zoeken. Ik vind het in ieder geval fijn herkenning te zien hier, dat ik niet de enige ben.

mozzarella schreef:Ohja en de laatste keer dat ik ze er écht mee heb geconfronteerd is gigantisch uit de hand gelopen. Dat was eerste kerstdag. Ik had een krasje op mijn eigen auto gereden en mijn pa stond me midden op straat gigantisch uit te kafferen. De hele straat keek. Toen ben ik doorgedraaid en heb teruggeschreeuwd. Mijn pa heeft me toen recht in mijn gezicht geslagen en ik ben uit huis gegaan en op mezelf gaan wonen. Dat gebeurt er bij ons als ik aanspreek hoe ik me voel.

Oh dan is mijn tip om het te bespreken nutteloos.

Vind het echt rot voor je!

Wat doen die leuke dingen er nog toe als de balans zo hard naar het negatieve doorslaat? Het bezorgt jou ontzettend veel verdriet en pijn, dat verdien je gewoon niet. Je hoeft natuurlijk niet het contact 'officieel' te verbreken, er is ook nog de optie om het tot een uiterst minimum te beperken (lees: kaartje met verjaardagen). En zeggen dat je graag langskomt als er normaal gedaan kan worden, maar anders niet. Ik snap dat dit veel makkelijker gezegd dan gedaan is, maar het lijkt me eerlijk gezegd de enige optie als jouw doel is om je leven zo gelukkig mogelijk te leven.

De situatie "ik kan alleen mezelf en hoe ik ermee omga veranderen" ken ik dan weer wel. Misschien moet je geen vragen stellen, maar gewoon een keer in een brief of op een andere manier vertellen dat jij je constant rot voelt wanneer ze je weer uitlachen en dat je daar klaar mee bent. Ik waarschuw mijn moeder tegenwoordig een keer dat ze nu echt op moet houden. Als ze dan nog doorgaat, ga ik vijf minuten naar buiten. Als het dan niet ophoudt, ga ik naar huis. Het punt is dat ik wel weet dat mijn moeder heel graag wil dat ik blijf. Ik weet natuurlijk niet hoe die situatie bij jou is. Je grenzen aangeven is in ieder geval altijd een goed idee. Zeg gewoon bij elke opmerking dat je daar echt niet van gediend bent en dan op een rustige en beheerste toon. Ik kan slecht beoordelen of dat zal helpen, omdat ik je familie niet ken, maar als jij over je eigen grenzen heen blijft gaan, dan doen andere mensen dat ook. Tot nu toe kom je toch steeds terug en blijf je toch wel lief, waarom zouden zij het dan veranderen?

Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat ik dit jouw verantwoordelijkheid of schuld vind. TOTAAL niet, maar zorg dat jouw grenzen duidelijk zijn voor jezelf en voor hen. Wie weet scheelt het al een beetje. Hen veranderen gaat waarschijnlijk niet lukken. Ik kan me echt niet voorstellen dat mensen dit doen.

Misschien, lieve Mozz, ze niet meer de kans geven te oordelen over dingen die voor jou waardevol zijn? Ik heb het vandaag ook al aan iemand anders geschreven, maar anderen veranderen kun je niet, alleen jouw manier van omgaan ermee...
Ik vind het vreselijk, tenenkrommend en misselijkmakend, dat er zo met jou wordt omgegaan, maar ik vind het minstens zo erg dat jij dit toestaat.

Niemand heeft het recht een ander persoon zo de grond in te trappen en/of te vernederen. Dat is wat jouw ouders met hun eigen kind doen.
Het enige wat helpt, als uitspreken klaarblijkelijk niks helpt, is jezelf nooit meer zo te laten behandelen.
Ze niet meer in je huis uitnodigen, want dat is jouw veilige plek, en mensen buiten zetten is niet fijn.
En als je verplichte familiebezoekjes hebt, ernaartoe gaan, en zodra het overgaat op 'laten we allemaal Mozz belachelijk maken' opstaan, (spreek van tevoren met je man af) en vertrekken. Of je al dan niet uitlegt waarom, moet jij voor jezelf beslissen, ik kan niet inschatten hoe zinvol dat is.

Verder zo min mogelijk relevante en voor jou waardevolle dingen met hun delen. Zij hebben het recht niet meer jouw fijne nieuwtjes te horen, als ze er vervolgens zo mee omgaan.
En elke dag opnieuw tegen jezelf zeggen dat het een voorrecht is met jou om te mogen gaan, geen recht omdat ze je ouders zijn.
Jij bent niet degene die niet 'goed' is of waar iets mis mee is, dat zijn zij....Zelfs al zou je vanaf morgen in een circustent de wereld rondtrekken, dan nog kunnen mensen in ieder geval op een respectvolle manier met je omgaan, en dat doen zij niet. Dat ligt dus bij hun.

Ik vind het echt heel rot voor je,

June, je hebt helemaal gelijk.

mozzarella schreef:Jullie zijn allemaal aardig en jullie reacties doen me goed.

Praten heeft écht geen zin, heb het zo vaak geprobeerd. Of ze worden kwaad of het gaat zo "och och och arme meid, wat heb je het toch zwáár...boehoe". Zinloos dus.

Ga het maar op een laag pitje zetten en mijn voldoening elders zoeken. Ik vind het in ieder geval fijn herkenning te zien hier, dat ik niet de enige ben.

Ik zou er dan inderdaad niet teveel energie in steken. Lijkt me wel zwaar om toch met ze om te gaan terwijl ze zo doen, maar ik begrijp ook wel dat je niet het contact wilt verbreken.

Reken het jezelf alleen niet aan dat ze zo doen, het gedrag dat zij vertonen is fout. Niemand hoort zo behandeld te worden.

En als je een buitenstaander er in betrekt? Een mediator die met jouw ouders (misschien zelfs ieder apart) een gesprek aangaat over jou. En aan hen uitlegt hoe jij je hierbij voelt? Of zouden je ouders dit niet pikken?

Lastig hoor, ik heb er zelf gelukkig geen ervaring mee. Heel veel sterkte in ieder geval. Gelukkig dat je het wel met je man kan delen/bespreken, dat zal een hoop schelen.

Dankje Dolores, dankzij jouw stukje huil ik nu echt hahaha.

Dolores said it all! Vind ik een hele goede, opstaan en weglopen!
Mag ik vragen wat je doet als je familie zo over je praat? Negeer je het of reageer je er op?

Weet je waar je in elk geval mee moet stoppen?
Met die erkenning zoeken!

Je voelt diep van binnen waarschijnlijk zelf wel wanneer je die erkenning zoekt, in het melden van bepaalde dingen (was het niet zo dat je recentelijks iets goeds op je werk had bereikt en dat ze dat totaal niet begrepen). Dat moet je gewoon los gaan laten. Ga dat niet melden, want het loopt sowieso op een teleurstelling uit.

Als je het contact dan beperkt tot oppervlakkig contact, dan ben je misschien al een heel eind.

edit: Spuit 11 na die super Dolores

Maar als we ons allebei nou eens gaan richten op dat doen, en dan over een tijdje eens kijken hoe dat ons af gaat?