Biechttopic

Biechtje schreef:

Biechtje die het gevoel heeft dat schoonmoeder haar kindje afwijst: lijkt me erg rot om dit zo te voelen, heb je het al eens met je schoonmoeder besproken? Misschien is het onbewust en heeft ze niet door wat voor een gevoel het bij jou teweeg brengt.

Het is geen biecht, maar ik wil even anoniem wat kwijt.

Ik heb wel eens eerder onder het biechtaccount mijn verhaal gedaan over mijn moeder en haar psychische problemen. Het afgelopen jaar ging het heel slecht. De laatste tijd ging het beter, maar sinds 2 weken is het weer terug bij af. Afgelopen week heeft ze een overdosis genomen en heeft ze veel geluk gehad aangezien het om een dodelijke combinatie ging. Ze is nu opgenomen. Iets dat het afgelopen jaar nooit gelukt is omdat ze het echt niet wilde. Nu nog steeds niet, maar ze is een gevaar voor zichzelf.

Het punt is; ik voel niet zoveel. Ik weet niet meer wat te voelen. Ik begin zelf ook op te raken, heb er geen energie meer voor. Om het te begrijpen, om het aan te zien. Dus ik heb het eigenlijk aan de kant gezet, maar ik vraag me nu af..moet ik er niet iets van vinden? Ik voel geen verdriet of schok, ik ben niet boos.

Ik kan me wel voorstellen Biechtje dat je er niet zo veel meer bij voelt, omdat je zelf ook op begint te raken.

Iets wat je niet begrijpt, daar word je op een gegeven moment ook moe van..Helemaal als de energie die je er in gestoken hebt toch elke keer weer op niets lijkt uit te lopen. Ik vind niet dat je je om dit gevoel schuldig moet voelen.

Dat vind ik niet zo raar biechtje. Er is een grens en die grens is bij jou al een hele tijd bereikt. Je weet niet meer wat je moet doen en je bent in alle staten, vind je het gek dat je emoties daaraan lijden? Waarschijnlijk heb je zo vaak geprobeerd je moeder te helpen wat op niks is uitgelopen dat je nu helemaal niks meer voelt.

De enige tip die ik je kan geven, laat het nu de hulpverleners doen. Zij hebben de kennis en weten hopelijk wel hoe zij je moeder kunnen helpen. Wat je wel nu kan doen, is een dochter zijn? Ik weet niet wat haar gemoedstoestand is, maar misschien kun je op bezoek gaan en desnoods praten over koetjes en kalfjes, toch dat kleine beetje afleiding voor je moeder. Of misschien in de toekomst een fijne lunch samen doen? Maar ga niet nog 100000 oplossingen verzinnen, dat maakt je veel te moe en veel te emotieloos. Ben er voor je moeder maar niet als hulpverlener, maar als dochter.

Ontzettend veel sterkte meid.

x

Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen Gympie maar ik herken je verhaal wel en wil je een geven! Het is ook gewoon zo ontzettend moeilijk...

Biechtje schreef:Ik ben verdrietig omdat mijn schoonmoeder mijn zoontje zo afwijst Toen ik zwanger was heeft ze altijd gezegd te willen oppassen, maar nu mijn zoontje er eenmaal is heeft ze elke keer wat anders te doen. En dat is natuurlijk haar goed recht, maar zeg dan gewoon niet dat je wil oppassen. Nu is de reden dat haar dochter wel eens zou kunnen gaan bevallen, maar die is 37 weken zwanger, dat kan zo nog wel 5 weken duren... In de 10 maanden dat mijn zoontje er nu is, is ze alleen in de kraamweek regelmatig langs geweest, daarna nog maar 1 of 2x. Het zure is dat ze wel steeds aan mijn andere schoonzus vraagt of mijn nichtje een nachtje bij hun mag logeren, of gewoon een dag bij hun mag zijn. Mijn nichtje ziet ze dus zo'n 3 a 4 dagen in de week en wil ze wel regelmatig op passen, en mijn kind is dus blijkbaar minder leuk. Dat doet me best pijn

Wat sneu zeg als je dat zo door hebt. Misschien eens aankaarten of gewoon vragen waarom je nichtje wel zo vaak langs mag komen.

Ik vind dit heel moeilijk en rot om te zeggen.

Ik twijfel eraan of ik wel goed heb gedaan een kind te krijgen. Sinds de geboorte heb ik op automatische piloot geleefd omdat we het financieel heel moeilijk hadden. Nu ik eindelijk ruimte heb gekregen om het rustiger aan te doen heb ik alleen maar twijfels over alles wat ik doe, heb gedaan of wil doen: studeren, werken, een kind krijgen, samenwonen, ...

Ik heb het gevoel dat ik te min ben voor iedereen omdat ik geen diploma heb, dat ik me moet bewijzen tegenover iedereen, dat ik me continue moet verdedigen over mijn keuzes. En ik heb ook het gevoel dat ik nooit wat goeds doe.

Ik krijg veel commentaar en er gaan veel roddels rond waar ik me van probeer af te zetten, maar soms raakt de commentaar en de kritiek mij zo hard dat ik gewoon helemaal knap.

Ik ben heel erg in de war. Ik hou zielsveel van mijn kind, en wil haar nooit kwijt, maar soms slaat te twijfel toe en voel ik me helemaal benauwd en bedenk ik me wat ik allemaal hadden kunnen doen en bereiken zonder haar.

Ik zie het even niet meer zitten. Heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Er gaan nare gedachten door mijn hoofd, ik wil dat niet maar heb het niet in de hand.

Niet echt een biecht, maar toch iets dat ik liever niet onder mijn eigen naam op het forum zet. Mijn ouders leven helaas beiden niet meer, ze zijn in 2008 en 2011 overleden.

Vanavond had ik een feestje en toen stapte er een aangeschoten vrouw op mij af die me vroeg waar mijn vader eigenlijk was. Ik kon van de schrik even helemaal niets uitbrengen, maar mijn nicht reageerde met de vraag of ze vergeten was dat hij overleden is. Vervolgens zegt deze vrouw: 'Och ja, ik bedoel natuurlijk waar je moeder is.' Mijn nicht vroeg of ze een beetje last had van haar geheugen en ineens schoot het deze vrouw ook weer te binnen.

Er kon geen excuses vanaf, maar ze pakte gelijk door met allerlei extreem pijnlijke vragen aan mij over hoe dit nu allemaal wel niet voor mij was. Ik kon echt bijna niet geloven dat er zulke lompe personen bestaan. Normaal kan ik me goed verweren, maar ik was echt helemaal verbijsterd door de situatie. Toen ze merkte dat er weinig respons kwam, ging ze maar weer verder met dansen en rondhossen.

Ben er echt een beetje van de rit van .

Heh bah

Al weet je van wie 't komt, toch heel naar om er zo mee geconfronteerd te worden..!

Wat alcohol niet allemaal met je doet, maar goed persoonlijk vind ik dat geen excuus. Ze was behoorlijk lomp, alcohol of niet, soms moet je beter weten. Ik hoop voor haar dat ze zich schaamt voor dit gedrag want netjes was het zekers niet. Bah, zou het ook niet kunnen waarderen.

Biechtje schreef:Ik zie het even niet meer zitten. Heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Er gaan nare gedachten door mijn hoofd, ik wil dat niet maar heb het niet in de hand.

Wat voor een gedachten? Kun je er met iemand over praten? Wil je dat ook? Je post klinkt behoorlijk heftig!

Bah wat een lomp wicht! Ongelofelijk wat sommige mensen er allemaal uitkramen..

Zora schreef:

Goochempie schreef:Hmm Sogood, naar om te lezen! Alles wel ok met je vriend?
Ik herken het wel, heb het ook gehad en merk dat ik nu ik niet zo lekker in mijn vel zit er weer meer 'last' van heb.

Je vriendin heeft gelijk vind ik, en als je vriend je nodig heeft zou ik ook voor hem kiezen...

Wat ik vaak probeerde was zelf wat meer initiatief nemen met vriendinnen, zo kon ik zelf uitkiezen wie erbij waren, wat we gingen doen en of het mij goed uitkwam. Uiteindelijk zorgde dat voor minder spanning en vond ik het zelf weer zo leuk dat ik de balans wat meer terugvond.

Kijk filteren is niet meer dan normaal, met een relatie, baan en tijd voor jezelf kan je niet meer overal bij zijn... Zeker als je wat verder weg woont.

Dat probeer ik ook en helpt wel. Als ik bijvoorbeeld vind dat ik in het weekend echt weer eens moet afspreken met een paar vriendinnen, en gingen we dan voorheen altijd samen eten én dan nog de hele avond wijntjes drinken enzo, dan stel ik nu vaak zelf gewoon wat vaker voor even samen te gaan lunchen, of aan het einde van de middag even een wijntje te drinken in de stad. Op die manier zie je elkaar wel, spreek je elkaar, maar hou je meer tijd over voor jezelf

Bedankt voor jullie reacties en het meedenken. Op dit moment gaat het weer wat beter met mijn vriend. We zijn gisteren toch gegaan (hij ging ook mee, wilde me niet alleen sturen dus dat scheelde!) De om vaker 1 op 1 af te spreken is idd een goed idee maar het gaat juist om de groep vriendinnen die allemaal meer dan een uur van mij vandaan wonen, het is sowieso al best een onderneming. Misschien kan ik ze ook eens wat vaker bellen oid..

Biechtje schreef:Ik zie het even niet meer zitten. Heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Er gaan nare gedachten door mijn hoofd, ik wil dat niet maar heb het niet in de hand.

Hoe gaat het nu met je? Wil je er meer over kwijt?

Zelda schreef:Bah wat een lomp wicht! Ongelofelijk wat sommige mensen er allemaal uitkramen..

Nou, jeetje.. Idd.. Hoop dat ze de andere dag een flinke kater had en zich het voorval kon herinneren.

Sogood schreef:

Biechtje schreef:Ik zie het even niet meer zitten. Heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Er gaan nare gedachten door mijn hoofd, ik wil dat niet maar heb het niet in de hand.

Hoe gaat het nu met je? Wil je er meer over kwijt?

Ik heb een beetje met iemand gepraat net en dat is fijn. Thuis niet zo leuk weg gegaan dus ben benieuwd hoe de rest van de dag gaat. Ik heb morgen een gesprek met mijn psych!

Biechtje met de overleden ouders;

Kan heel goed begrijpen dat je van de kaart was! Ongelooflijk dat iemand zo lomp kan zijn... Ik snap dat gewoon écht niet! Hoe voel je je vandaag?

Hier een biecht in de relationele sfeer. Ik woon nog niet zo heel langs samen en er zijn al zo veel problemen. In eerste instantie waren deze problemen er al voor we gingen samenwonen. Maar zo een huisje doet dan toch weer hoop geven en vergeet je de problemen. Mijn vriend kan totaal niet communiceren. Wanneer er dingen zijn die besproken moeten worden of waar ik mee zit, dan kapt hij dit altijd af. Hij gaat nooit de confrontatie aan. Wanneer ik een leuke dag heb gehad vraagt hij nooit hoe het was, dat vraagt hij sowieso niet. Laatst had ik een uitje en toen stuurde hij savonds; Hoe laat ga jij het wel niet maken??????? (en nog wel meer vraagtekens) Ik stond echt met m'n mond vol tanden. Naja hij toont dus weinig effort in de relatie. Bij verjaardagen hangt hij er ook als een zoutzak bij en zegt de hele avond niets. Dat bedrukt de sfeer wel erg.

Verder hebben we echt al tijden geen sex gehad. We leven langs elkaar heen. Elk gesprek met een beetje diepgang dat kapt hij af. Ik heb het gevoel dat ik nergens met hem over kan praten. Leuke dingen doen wilt meneer negen van de tien keer ook niet. Ik voel me een beetje eenzaam in mijn relatie. En ik heb echt al vaak genoeg gepraat over mijn gevoelens, of in ieder geval geprobeerd, maar hij kapt het altijd af. Verder heb ik een droom die ik graag waar wil maken; Een paar maanden in mn eentje naar Amerika. Dit ziet hij niet zitten. Tja, begrijp ik wel. Maar het is wel mijn droom. Hij heeft totaal geen levens doelen, hij vind het allemaal prima zo. Ik wil juist graag ontwikkelen en nieuwe mensen leren kennen. Ik ben een gezelligheidsdier, hij is een einzelganger.

Ik hou wel van hem, maar ik weet niet of het houden van is, of broer zus relatie. Ik ben ongetwijfeld nog dingen vergeten te vertellen. Maar ik moet het gewoon even kwijt. Ik weet niet wat ik moet doen.

Dat klinkt als een erg ongezonde relatie. Als hij weigert te veranderen, dan zou ik voor jezelf kiezen als ik jou was. Zo wil je toch niet de rest van je leven doorbrengen?

Ik herken dit wel een beetje van mijn ex-vriend. Die vond het ook wel allemaal prima en had niet zo veel behoefte aan sociale contacten. Daar is het uiteindelijk ook op stukgelopen, ik werd enorm eenzaam en was mezelf niet meer.
Het lijkt erop dat jij er al meerdere keren over hebt willen praten, maar dat dat niet helpt. Dan denk ik niet dat er iets nog gaat helpen. Ik heb ook veel gereisd en in het buitenland gewoond en als ik je 1 tip mag geven; ga niet weg als je die relatie nog hebt maar er ongelukkig in bent. Dat gaat je reis verpesten omdat je 'verplicht' moet skypen of bellen ofzo, je gaat met hem in je hoofd zitten terwijl je zou moeten genieten van je reis en vanuit het buitenland je relatie verbreken is ook niet optimaal.

Sogood schreef:

Zora schreef:

Goochempie schreef:Hmm Sogood, naar om te lezen! Alles wel ok met je vriend?
Ik herken het wel, heb het ook gehad en merk dat ik nu ik niet zo lekker in mijn vel zit er weer meer 'last' van heb.

Je vriendin heeft gelijk vind ik, en als je vriend je nodig heeft zou ik ook voor hem kiezen...

Wat ik vaak probeerde was zelf wat meer initiatief nemen met vriendinnen, zo kon ik zelf uitkiezen wie erbij waren, wat we gingen doen en of het mij goed uitkwam. Uiteindelijk zorgde dat voor minder spanning en vond ik het zelf weer zo leuk dat ik de balans wat meer terugvond.

Kijk filteren is niet meer dan normaal, met een relatie, baan en tijd voor jezelf kan je niet meer overal bij zijn... Zeker als je wat verder weg woont.

Dat probeer ik ook en helpt wel. Als ik bijvoorbeeld vind dat ik in het weekend echt weer eens moet afspreken met een paar vriendinnen, en gingen we dan voorheen altijd samen eten én dan nog de hele avond wijntjes drinken enzo, dan stel ik nu vaak zelf gewoon wat vaker voor even samen te gaan lunchen, of aan het einde van de middag even een wijntje te drinken in de stad. Op die manier zie je elkaar wel, spreek je elkaar, maar hou je meer tijd over voor jezelf

Bedankt voor jullie reacties en het meedenken. Op dit moment gaat het weer wat beter met mijn vriend. We zijn gisteren toch gegaan (hij ging ook mee, wilde me niet alleen sturen dus dat scheelde!) De om vaker 1 op 1 af te spreken is idd een goed idee maar het gaat juist om de groep vriendinnen die allemaal meer dan een uur van mij vandaan wonen, het is sowieso al best een onderneming. Misschien kan ik ze ook eens wat vaker bellen oid..

Ja, die afstand maakt het wel lastiger. Veel van mijn vriendinnen wonen op 2 of 3u afstand, sommige vriendschappen zijn daardoor ook echt verwaterd. Ik heb me daar wel verdrietig over gevoeld, maar had tegelijkertijd ook niet geweten hoe het anders had gemoeten. Met de vriendinnen die ik nu wel op die afstand heb probeer ik idd wel vaak kleine dingetjes te sms'en, of ook ergens tussen beide woonplaatsen afspreken.

Fijn dat jullie gisteren toch nog samen weg konden!

Mijn moeder heeft een huis toegewezen gekregen hier 500 meter verderop. En ik ben er NIET blij mee. Had liever dat ze aan de andere kant van het dorp ging wonen. Kan er wel om huilen. Dat betekend dat mijn broertje bij mijn zoontje op school komt. Zit er helemaal niet op te wachten dat ze zo dichtbij komt wonen.