Biechttopic

Biechtje schreef:

Pippa schreef:Dat begrijp ik. Maar die man mag dat niet zomaar doorgeven aan jouw vader sowieso, lijkt me. En waarom zou die het zo erg vinden dan, het is toch jouw geld en jij moet toch weten wat je er mee moet doen?

Hij heeft mijn vader gevraagd of hij ook had gezien dat mijn loon niet binnen was gekomen. Zegt toch genoeg?

Dat is echt belachelijk. Dat mag zo'n man niet eens checken/vertellen.

Pippa schreef:

Biechtje schreef:

Pippa schreef:Dat begrijp ik. Maar die man mag dat niet zomaar doorgeven aan jouw vader sowieso, lijkt me. En waarom zou die het zo erg vinden dan, het is toch jouw geld en jij moet toch weten wat je er mee moet doen?

Hij heeft mijn vader gevraagd of hij ook had gezien dat mijn loon niet binnen was gekomen. Zegt toch genoeg?

Dat is echt belachelijk. Dat mag zo'n man niet eens checken/vertellen.

Dat klopt. Maar hij doet het wel dus ik weet niet wat ik moet. Overigens ben ik geen 16 maar loop richting 30.

Naar een andere bank gaan, en daar een rekening openen. En een klacht indienen. Dat is namelijk écht bizar. Dat maar ruzie hoor, maar dit kan écht niet.

Bacio schreef:

Viva schreef:Ik heb eerlijk gezegd zoiets dat als mensen beslissen dat ze uit elkaar gaan, ze zelf onderdak moeten vinden voor ze ook daadwerkelijk bij elkaar uit huis gaan. Dat zitten ze nog maar even op elkaars lip ook al zijn ze uit elkaar.
Het is hun probleem en dat hoeft niet jullie probleem te worden.
(tenzij er huiselijk geweld oid bij komt kijken)

Wat hard zeg. Mijn familie/vrienden is altijd welkom bij mij, vooral als ze het moeilijk hebben. Ik woon in een klein huis met vriend en kat (50m2) en mijn broer is hier laatst ook 4 weken geweest vanwege een verbroken relatie. Kan me niet voorstellen dat je iemand die zo dichtbij je staat de deur wijst in een moeilijke periode.

Als een relatie echt niet meer goed gaat, zie je dat toch al van verre aankomen.
Dan zou ze nu al kunnen beginnen met het zoeken voor iets voor zichzelf.
Vanuit de biecht klinkt het alsof haar schoonzus het ook al aan ziet komen, en verwacht dat ze dan wel hoppa bij hun in kan.

Ik zeg niet dat ik altijd zou weigeren, maar als iemand het al ziet aankomen, vind ik wel dat diegene al moeite moet doen om nieuw onderdak te regelen en niet zomaar moet verwachten dat iedereen haar kan opvangen. In dit geval zal het dan toch een soort van strijd worden tussen die schoonzus/biecht en vriend, als je steeds het gevoel hebt dat je tussen ze instaat.

Daarbij heeft haar vriend kennelijk een erg slechte band met zijn zus en ik vind niet dat je dan als vriendin moet gaan bepalen dat hij met haar onder één dak zou wonen. Als ik heel slecht overweg zou kunnen met een bepaald familielid zou ik het heel vervelend vinden als de loyaliteit van mijn partner bij die persoon zou liggen en niet bij mij. Dus ik vind dat als hij het niet wil, je dat gewoon moet respecteren. Sowieso is het behoorlijk ingrijpend om iemand in huis te nemen, het is ook zijn huis en het is in dit geval zijn zus, dan zou ik zijn nee de doorslag laten geven. Ik vind alleen dat hij het dan wel zelf moet vertellen en ook bij zichzelf moet houden.

Biechtje schreef:

Pippa schreef:Dat begrijp ik. Maar die man mag dat niet zomaar doorgeven aan jouw vader sowieso, lijkt me. En waarom zou die het zo erg vinden dan, het is toch jouw geld en jij moet toch weten wat je er mee moet doen?

Hij heeft mijn vader gevraagd of hij ook had gezien dat mijn loon niet binnen was gekomen. Zegt toch genoeg?

Kan je niet bij een andere bank een rekening openen? En waarom heb jij ervoor getekend dat je vader dit in kan zien? Was je toen minderjarig?

luisa schreef:

Biechtje schreef:

Pippa schreef:Dat begrijp ik. Maar die man mag dat niet zomaar doorgeven aan jouw vader sowieso, lijkt me. En waarom zou die het zo erg vinden dan, het is toch jouw geld en jij moet toch weten wat je er mee moet doen?

Hij heeft mijn vader gevraagd of hij ook had gezien dat mijn loon niet binnen was gekomen. Zegt toch genoeg?

Kan je niet bij een andere bank een rekening openen? En waarom heb jij ervoor getekend dat je vader dit in kan zien? Was je toen minderjarig?

Ik was minderjarig en ik heb ergens anders een bankrekening maar hij ziet dus dat mijn salaris niet meer op de huidige rekening wordt gestort.

Maar als je toen minderjarig was kan je dat nu waarschijnlijk wel ingedaan maken. Je staat toch niet onder toezicht ofzo? Ik vind het eigenlijk heel vreemd allemaal. Waarom controleert jouw vader je überhaupt zo? Je zegt ook dat je op jouw moeder wil letten maar wat vindt zij hiervan dan? Ik zou zelf gewoon die bankrekening opzeggen en verder alles bij nieuwe bank doen.

Sogood schreef:Ik biecht op:

Het valt me op dat jij dit soort uitspraken de laatste tijd meer doet, waarschijnlijk omdat ik me er erg in herken. Aan de andere kant denk ik dat jij er nog wat meer mee 'zit'. Dat heb ik ook wel gehad hoor, maar de laatste tijd kan ik het veel beter van me afzetten, en gewoon denken: ik doe wat ík wil met míjn tijd, en mijn echte vrienden begrijpen dat. Nu is mijn sociale leven sowieso wat uitgedund vanwege een verhuizing, dus ik heb niet zo vaak verplichtingen als jij hebt geloof ik, dat scheelt. Wat houdt je nu tegen om gewoon eerlijk te zeggen waarom je niet wilt/kunt komen?

Ik moet dit gewoon even kwijt, er valt verder ook weinig over te zeggen volgens mij.
Ik was laatste met een cliënt van mij in het ziekenhuis en kwam daar mijn kno-arts tegen waar ik twee jaar terug onder behandeling bij heb gestaan. We raakten even kort aan de praat en sindsdien ben ik helemaal van de wap! Ik moet steeds aan hem denken, droom onder hem en de kriebels gieren door mijn lijf als ik maar aan hem denk! En ik snap niet waarom, hij is nou niet echt het type man waar ik normaal gesproken op val! Ik word er gek van!

Zora schreef:

Sogood schreef:Ik biecht op:

Het valt me op dat jij dit soort uitspraken de laatste tijd meer doet, waarschijnlijk omdat ik me er erg in herken. Aan de andere kant denk ik dat jij er nog wat meer mee 'zit'. Dat heb ik ook wel gehad hoor, maar de laatste tijd kan ik het veel beter van me afzetten, en gewoon denken: ik doe wat ík wil met míjn tijd, en mijn echte vrienden begrijpen dat. Nu is mijn sociale leven sowieso wat uitgedund vanwege een verhuizing, dus ik heb niet zo vaak verplichtingen als jij hebt geloof ik, dat scheelt. Wat houdt je nu tegen om gewoon eerlijk te zeggen waarom je niet wilt/kunt komen?

Ja dat klopt, het forum is dan ook mijn ideale uitlaatklep waar ik alles opgooi wat me dwars zit. Ik ziet hier inderdaad behoorlijk mee in mijn maag, ik wil niemand tekort doen. Ik heb heel veel sociale contacten maar eigenlijk kom ik nooit echt toe aan mezelf. Als ik nu naar het feestje ga kies in niet voor mijn vriend, en andersom. Ik heb al een aantal steken onder water gehad van mensen waarom ik nooit kom. Maar goed, dit zijn vriendinnnen (of kennissen aan het worden) die super ver van mij vandaan wonen.

Een andere vriendin (die ik wel vaak zie ) zei dat ik, als ik echt voor mezelf moet kiezen, ik mensen teleur moet stellen. Dat moet dan maar, je kan het nooit iedereen naar zijn zin maken.

Soms vind ik dat ik ook tijd/zin moet maken. Ik ben de balans gewoon volledig kwijt.

Hmm Sogood, naar om te lezen! Alles wel ok met je vriend?
Ik herken het wel, heb het ook gehad en merk dat ik nu ik niet zo lekker in mijn vel zit er weer meer 'last' van heb.

Je vriendin heeft gelijk vind ik, en als je vriend je nodig heeft zou ik ook voor hem kiezen...

Wat ik vaak probeerde was zelf wat meer initiatief nemen met vriendinnen, zo kon ik zelf uitkiezen wie erbij waren, wat we gingen doen en of het mij goed uitkwam. Uiteindelijk zorgde dat voor minder spanning en vond ik het zelf weer zo leuk dat ik de balans wat meer terugvond.

Kijk filteren is niet meer dan normaal, met een relatie, baan en tijd voor jezelf kan je niet meer overal bij zijn... Zeker als je wat verder weg woont.

Goochempie schreef:Hmm Sogood, naar om te lezen! Alles wel ok met je vriend?
Ik herken het wel, heb het ook gehad en merk dat ik nu ik niet zo lekker in mijn vel zit er weer meer 'last' van heb.

Je vriendin heeft gelijk vind ik, en als je vriend je nodig heeft zou ik ook voor hem kiezen...

Wat ik vaak probeerde was zelf wat meer initiatief nemen met vriendinnen, zo kon ik zelf uitkiezen wie erbij waren, wat we gingen doen en of het mij goed uitkwam. Uiteindelijk zorgde dat voor minder spanning en vond ik het zelf weer zo leuk dat ik de balans wat meer terugvond.

Kijk filteren is niet meer dan normaal, met een relatie, baan en tijd voor jezelf kan je niet meer overal bij zijn... Zeker als je wat verder weg woont.

Dat probeer ik ook en helpt wel. Als ik bijvoorbeeld vind dat ik in het weekend echt weer eens moet afspreken met een paar vriendinnen, en gingen we dan voorheen altijd samen eten én dan nog de hele avond wijntjes drinken enzo, dan stel ik nu vaak zelf gewoon wat vaker voor even samen te gaan lunchen, of aan het einde van de middag even een wijntje te drinken in de stad. Op die manier zie je elkaar wel, spreek je elkaar, maar hou je meer tijd over voor jezelf

Ik heb gisteren te horen gekregen dat een vriendin van mij zwanger is. Hoewel ik het haar echt wel gun, vind ik het niet leuk. Vriendin is een meisje dat altijd heel erg haar zin doordrijft. Als zij haar zinnen op iets heeft gezet gebeurt het ook, koste wat kost. Vorig jaar heeft haar vriend haar al eens de deur uitgezet om deze reden, maar ze zijn toch weer bij elkaar gekomen omdat vriendin daarop bleef aandringen. Toen een andere vriendin ons vorig jaar vertelde dat ze zwanger was zei vriendin meteen: "Ik wil ook een baby, ik moet alleen vriend nog even overtuigen." Toen het kindje van die andere vriendin geboren was afgelopen zomer vertelde ze dat het gelukt was om vriend te overtuigen en dat ze gestopt was met anticonceptie. Inmiddels is ze dus zwanger.

Natuurlijk zijn het niet mijn zaken en ik zal er nooit iets over zeggen tegen haar, maar ik vind de manier waarop dit is gelopen zo rot! Een kind is niet iets wat je aan je partner opdringt, het is iets waar je samen voor kiest. Ik weet wel dat haar vriend er zelf bij is geweest en dat ze er over gepraat hebben, maar ik ken de vriend ook en dat is zo'n saaierd. Hij stemt overal in toe om vriendin maar tevreden te houden.

Ik weet verder niet wat ik hiermee wil, ik zal dit verder nooit hardop en ik reageer overal natuurlijk heel blij op tegen haar en andere vriendinnen. Maar ik krijg er gewoon een rotgevoel bij, en ik snap niet zo goed waarom ik hier qua gevoelens zo heftig op reageer.

Ik zou daar zeer zeker niks over zeggen inderdaad. Misschien staat haar vriend er inmiddels ook wel achter en heeft zij zich gewoon wat ongelukkig verwoord, een beetje grootspraak van haar, misschien had hij ook gewoon een kinderwens maar nog een beetje koudwatervrees. Je kunt niet in andermans relatie kijken.

Toen ik net zwanger was kreeg ik ook naar mijn hoofd geslingerd dat ik mijn zin had doorgedreven bij mijn man, omdat hij in haar ogen relatief kort daarvoor nog had gezegd dat wij er niet mee bezig waren, maar we hebben er gewoon open en serieus over gepraat en het was bij mijn man ook meer koudwatervrees dan het niet willen. Ik was destijds echt heel boos en gekwetst om die opmerking en ik vond het ook belachelijk dat zij dacht het recht te hebben om zich daarmee te bemoeien. De keuze voor een kind is iets tussen twee mensen en buitenstaanders hebben daar botweg niks mee te maken. Ik snap wel dat je er een mening over hebt, want zij is zelf degene die het zo aan de grote klok hangt, maar pas wel op dat je niet te snel oordeelt of het er met anderen over gaat hebben waardoor er praatjes rondgaan, want een kinderwens is iets heel persoonlijks en het is niet leuk als mensen daar op een vervelende manier iets over te zeggen hebben.

Bedenk ook dat niet iedereen even goed over emoties en gevoelige onderwerpen kan praten. Die kinderwens van haar is misschien op een heel andere toon onderling besproken, maar zij vat het nu kort, zakelijk en een beetje 'stoer' samen. Ik zou niet te snel concluderen dat die jongen nu met tegenzin een kind krijgt. Als hij zo'n saaierd is als jij zegt, misschien vindt hij het dan wel allang best en heeft hij er geen enkel probleem mee. Of misschien neemt hij wel nooit het initiatief tot grote veranderingen en is hij blij dat zij degene is die daar het voortouw in neemt.

Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, je weet het gewoon niet, je mag er gerust het jouwe van denken, maar ik zou me er op een gegeven moment wel overheen zetten en gewoon blij voor haar proberen te zijn, ze is niet voor niks je vriendin.

Zora schreef:

Goochempie schreef:

Dat probeer ik ook en helpt wel. Als ik bijvoorbeeld vind dat ik in het weekend echt weer eens moet afspreken met een paar vriendinnen, en gingen we dan voorheen altijd samen eten én dan nog de hele avond wijntjes drinken enzo, dan stel ik nu vaak zelf gewoon wat vaker voor even samen te gaan lunchen, of aan het einde van de middag even een wijntje te drinken in de stad. Op die manier zie je elkaar wel, spreek je elkaar, maar hou je meer tijd over voor jezelf

Precies!

Ik lunch ook ineens veel vaker, of koffie of thee of idd een drankje uit werk en daarna gewoon thuis eten en is ook echt heel gezellig! En heb je gewoon de avond thuis en de volgende ochtend geen kater zonder de 'afhaker' te zijn de avond daarvoor.

Het zit al een tijdje niet goed op mijn werk. Er hebben veel veranderingen plaatsgevonden en sinds een dik aantal maanden ga ik met tegenzin naar mijn werk. Ik ben op zoek naar iets anders, maar met de huidige crisis gaat het helaas niet soepel. Inmiddels ga ik met lood in mijn schoenen naar mijn werk.
Daar komt nog eens bij, dat het ook al een aantal maanden niet soepel loopt in mijn relatie. We wonen samen en ik erger me aan hem. Ik heb ook al geruime tijd geen zin meer in sex met hem. We hebben zeer regelmatig ruzie, ook in het openbaar. Dan schaam ik me echt rot! Ik denk dat we eigenlijk niet zo bij elkaar passen, we hebben al een vrij lange relatie. Ik vind het moeilijk nu een knoop door te hakken, omdat mijn hele leven al op losse schroeven staat.

Het is allemaal wel erg veel bij elkaar. Ik weet niet zo goed wat ik eraan moet doen! Ik weet dat jullie waarschijnlijk geen zinnig advies hebben, maar het is fijn het kwijt te kunnen.

Ik ben verdrietig omdat mijn schoonmoeder mijn zoontje zo afwijst Toen ik zwanger was heeft ze altijd gezegd te willen oppassen, maar nu mijn zoontje er eenmaal is heeft ze elke keer wat anders te doen. En dat is natuurlijk haar goed recht, maar zeg dan gewoon niet dat je wil oppassen. Nu is de reden dat haar dochter wel eens zou kunnen gaan bevallen, maar die is 37 weken zwanger, dat kan zo nog wel 5 weken duren... In de 10 maanden dat mijn zoontje er nu is, is ze alleen in de kraamweek regelmatig langs geweest, daarna nog maar 1 of 2x. Het zure is dat ze wel steeds aan mijn andere schoonzus vraagt of mijn nichtje een nachtje bij hun mag logeren, of gewoon een dag bij hun mag zijn. Mijn nichtje ziet ze dus zo'n 3 a 4 dagen in de week en wil ze wel regelmatig op passen, en mijn kind is dus blijkbaar minder leuk. Dat doet me best pijn

Heb je ook al eens naar een oplossing gezocht? Ik lees alleen maar problemen.

Waarom heb je problemen met je vriend? Waar erger je je precies aan? Heb je al eens besproken dat je ergernissen hebt? Als je ze niet uitspreekt, gaat het ook niet opgelost worden en nemen de irritaties alleen maar toe natuurlijk. Als je alleen maar ergernissen hebt, uit dat natuurlijk vanzelf in ruzie en als je dat dan niet goed op gaat lossen, heb je ook geen zin in seks. Misschien heb je het al eens rustig besproken hoor, maar zo komt het hier niet over.

Wat betreft je werk: wellicht is dit ook om anoniem te blijven, maar wat is er mis op je werk dan? Is er voor jou geen manier om met die veranderingen om te gaan in plaats van meteen de handdoek in de ring gooien?

Je verhaal zoals het er nu staat komt zo op me over:
Op mijn baan zijn veranderingen en dat vind ik niet leuk, dus ik ga maar weg.
Door het samenwonen zijn er in mijn relatie problemen en dat vind ik ook niet leuk, dus stop ik daar ook meer mee.

Ik zou zelf denk ik proberen om eerst eens naar de oplossingen te kijken.

Eens met June. Ik weet niet om welke veranderingen op je werk het gaat, maar veranderingen betekent vaak ook gewoon dat je met ene andere insteek naar dingen moet kijken, best kans dat je dan ineens weer gewoon met plezier naar je werk gaat.

June schreef:Heb je ook al eens naar een oplossing gezocht? Ik lees alleen maar problemen.

Waarom heb je problemen met je vriend? Waar erger je je precies aan? Heb je al eens besproken dat je ergernissen hebt? Als je ze niet uitspreekt, gaat het ook niet opgelost worden en nemen de irritaties alleen maar toe natuurlijk. Als je alleen maar ergernissen hebt, uit dat natuurlijk vanzelf in ruzie en als je dat dan niet goed op gaat lossen, heb je ook geen zin in seks. Misschien heb je het al eens rustig besproken hoor, maar zo komt het hier niet over.

Wat betreft je werk: wellicht is dit ook om anoniem te blijven, maar wat is er mis op je werk dan? Is er voor jou geen manier om met die veranderingen om te gaan in plaats van meteen de handdoek in de ring gooien?

Je verhaal zoals het er nu staat komt zo op me over:
Op mijn baan zijn veranderingen en dat vind ik niet leuk, dus ik ga maar weg.
Door het samenwonen zijn er in mijn relatie problemen en dat vind ik ook niet leuk, dus stop ik daar ook meer mee.

Ik zou zelf denk ik proberen om eerst eens naar de oplossingen te kijken.

Bedankt voor je antwoord! Misschien ben ik niet duidelijk genoeg. Er zijn elk jaar sterke veranderingen op mijn werk. De laatste was meer dan een half jaar geleden. Ik heb het een kans gegeven, maar het is voor mij daar nu klaar. Ik ben ook druk in de weer met een recruiter, sollicitaties etc. Het is niet dat ik zomaar, ineens weg wil. Het is een weloverwogen keuze. Helaas zit het niet mee vanwege de crisis, anders was ik al tijden geleden weggegaan.

Ik woon al 4,5 jaar samen met mijn vriend. De problemen in mijn relatie komen dus niet door het samenwonen. Het komt meer door de verschillen in ons toekomst beeld. En ook wel door de verschillen in onze karakters. Ik ben bijvoorbeeld heel ambitieus, het boeit hem vrij weinig wat voor werk hij doet. Ik ben heel ondernemend, hij blijft het liefst thuis achter zijn computer zitten. Hierdoor ga ik vaak de deur uit met vrienden of collega's. Hierdoor bespreek ik mijn problemen op werk eigenlijk altijd met anderen dan met hem. Daardoor gaan we steeds verder uit elkaar groeien.

Zou je liever met hem af en toe op stap gaan? Praten jullie ook niet als je thuis bent? Je kunt toch ook afspreken dat jij wat vaker lekker thuis en bij hem blijft en dat hij af en toe meegaat met jou? Maar goed, als je er echt klaar mee bent, moet je er vooral mee stoppen natuurlijk, iedereen mag gelukkig zijn .

Het probleem is dat ik daar geen zin in heb. Soms gaan we wel samen de deur uit en dan krijgen we vaak ruzie. zoals vanavond

Thuis hou ik vaak mijn mond, om maar geen ruzie te veroorzaken. Hij is nogal lichtgevoelig en word overal gelijk boos om. Ik vind het daarom moeilijk serieuze zaken met hem te bespreken, simpelweg omdat hij te snel geirriteerd is en dan boos word of heel verdrietig. Terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling is. Ik zeg dat dan ook, maar dan lijkt hij niet te luisteren.

Heb je ook al eens geprobeerd om rustig het gesprek aan te gaan? Probeer het anders eens door hem eerst te vragen of hij het ook vervelend vindt dat het niet loopt tussen jullie en hoe hij denkt dat het komt. Als jij hem uit laat praten, laat hij jou misschien ook beter uitpraten?

Het kan op een gegeven moment natuurlijk ook gewoon op zijn, ik snap dat iemand niet zomaar een relatie weggooit, maar als het niet meer gaat dan gaat het niet meer.