Voordelen broers of zussen, of alleen zijn

Heb jij nog broers en/of zussen, of ben je de enige thuis?
En wat vind je de voordelen, en wat vind je de nadelen daarvan?

Ik ben zelf alleen, heb geen broers en zussen.
De voordelen vond ik vroeger vooral, dat ik geen geruzie had.
Geen gezeur over wie er op de computer mocht, een zus die je kleding jatte enz.
Ik had een vriendinnetje die ik praktisch 24/7 zag, dus eenzaam heb ik me nooit gevoeld.

Nu ik wat ouder ben, kan ik ook wel wat nadelen opnoemen.
Mijn moeder is erg ziek, mijn vader heeft financiële problemen en ik heb dus geen broers en zussen waar ik dat mee kan delen.
En als ze overlijden, blijf ik 'alleen' over.
Maar dat is eigenlijk ook wel alles wat ik als nadelen kan bedenken.

Hoe denken jullie er over?

Ik heb een broer die anderhalf jaar ouder is en een zus die bijna vier jaar jonger is.
Wij hebben altijd heel veel aan elkaar gehad en nog steeds!

Voordelen vind ik:
Je leert delen en samen spelen, je bent niet alleen.
Je heb altijd wel iemand om mee te spelen
Een keer ruzie maken kan leerzaam zijn
Je blijft niet alleen over als je ouders er niet meer zijn

Ik heb geen broers en zussen. Vroeger vond ik dat heel erg, nu nog mis ik wel de band die anderen soms met een broer of zus hebben, maar over het algemeen ben ik wel tevreden met de gezinssituatie. Mijn ouders zijn erg op mij en mijn gezin gefocust, aan de ene kant is dat fijn, ze steunen ons erg, aan de andere kant soms ook wel moeilijk en voelt het heel soms wel als betuttelend. Ik vind het jammer dat ik nooit zal weten hoe het is om een broer of zus te hebben. Ik heb wel nichten en neven, maar dat is toch anders, ook anders dan de band die zij met elkaar hebben. Je hoort er dan toch niet zo bij als dat zij bij elkaar horen. Als kind wilde ik dat wel en voelde ik me dan soms buitengesloten op een bepaalde manier.

Ik ben enig kind. Ik mis wel een broer/zus. Mijn ouders hebben veel problemen met elkaar en ze zijn ook niet de makkelijkste mensen. Ik mis echt een klankbord, iemand die ze net zo goed kent. Maar ik weet natuurlijk niet of een broer/zus echt zal helpen want ik heb er geen.

Ik ben ook enigst kind. Ik vond het als voordeel dat je toch altijd alle aandacht kreeg. Zowel van mijn ouders als opa en oma. Maar orkest ik mezelf kon terugtrekken als ik dat wilde. Ik maakte op vakantie altijd makkelijk vriendjes en vriendinnetjes dus echt alleen was ik dan nooit. Toch waren er wel moment dat ik me wel eenzaam voelde omdat je dan toch alleen moet spelen. Het scheelde wel dat ik vanf m'n 8e alleen met m'n moeder opgroeide dus er was nooit een derde wiel aan de wagen.
Nu ik ouder ben zou ik het soms heerlijk vinden om een broer of zus te hebben. Iemand die je al je hele leven kent en toch altijd met je verbonden is. Vriendschappen en neefjes en nichtjes zijn toch anders. Gelukkig heeft mijn vriend wel broers met vriendin dus das fijn .
Ook in de toekomst besef ik net zoals lejow dat ik straks wel de enige voor de zorg ben.

Laurientje85 schreef:Ik heb een broer die anderhalf jaar ouder is en een zus die bijna vier jaar jonger is.
Wij hebben altijd heel veel aan elkaar gehad en nog steeds!

Voordelen vind ik:
Je leert delen en samen spelen, je bent niet alleen.
Je heb altijd wel iemand om mee te spelen
Een keer ruzie maken kan leerzaam zijn
Je blijft niet alleen over als je ouders er niet meer zijn

Een enigst kind is niet per definitie slecht in delen hoor. Mijn onderschatten er juist verschrikkelijk op gebrand om mij te leren delen. Samen spelen kan je ook met andere kinderen leren.

Oh wat ik nog even wil toevoegen. Ik vind het verschrikkelijk als mensen zeggen Asse horen dat je enig kind bent
-oh dan ben je zeker verwend
-oh dan heb je je zeker vaak eenzaam gevoeld

Ik ben niet verwend en voel me ook niet eenzaam

Ik heb twee oudere broers, ik ben de enige meid en dus de jongste. Mijn oudste broer is een heel stuk ouder en mijn middelste broer twee jaar. Met die middelste broer heb ik vroeger veel gespeeld en toen mijn oudste broer uit huis ging heb ik wel vaak bij hem gelogeerd, waar ik goede herinneringen aan heb. Als kind vroeg ik me wel altijd af hoe het zou zijn om een zus(je) te hebben en vroeg dan ook aan mijn ouders om een zusje. Toen mijn middelste broer ging puberen, trokken ze erg naar elkaar toe en gingen vaak samen op stap. Voelde me dan wel buitengesloten, omdat ik het idee had als kleine zus beschouwd te worden. Gelukkig is dat wel bijgetrokken en klets ik af en toe met ze en we zien elkaar op verjaardagen. We spreken elkaar dus niet heel intensief maar dat hoeft ook niet voor mij. Met mijn oudste broer heb ik wel wat beter contact dat wel, we msnen of we bellen zo af en toe. Vind het wel een fijn idee om niet alleen over te blijven als mijn ouders er straks niet meer zijn.

AM, auto-correct aan?! ;-)

Ik heb een oudere zus en ben daar heeeel blij mee. Ze kent mij door en door en ik kan altijd, no matter what op haar terugvallen. Zij is mijn beste vriendin.

Wij woonden vroeger vrij afgelegen en waren vaak op elkaar aangewezen. Een nadeel is dat ik daardoor nooit zoveel moeite heb genomen om nieuwe vriendjes en vriendinnetjes te maken. Dat kan ik nu ook nog niet zo heel goed.

Ik ben het eens met Atelier Madame, ik vind het ook echt een vooroordeel dat enig kinderen minder goed kunnen delen of verwend zijn.

Susan schreef:Ik ben het eens met Atelier Madame, ik vind het ook echt een vooroordeel dat enig kinderen minder goed kunnen delen of verwend zijn.

Nou inderdaad

Ik heb me trouwens nooit eenzaam gevoeld, en kan prima samen delen en samen spelen hoor Mijn ouders hebben me niet opgesloten in een glazen kooitje en nooit contact laten maken met andere kinderen

Ik heb twee zusjes en we schelen 6 jaar. Ik vind het jammer dat er 6 jaar verschil tussen zit, o.a. omdat we in hele andere fases zitten. Mijn zusjes kunnen beter met elkaar op schieten en delen meer met elkaar. Hierdoor voel ik me soms wat 'buitengesloten'. Ik ga niet heel intensief met ze om en dat komt onder meer denk ik door het leeftijdsverschil.
Aan de andere kant is het ook erg leuk en heb je altijd iemand met wie je leuke dingen kunt ondernemen en zullen ze er altijd zijn.

Het grootste voordeel vind ik idd de zorg voor onze ouders. Mijn vader is altijd ziek geweest. Nu nog. Mijn moeder werd ziek en overleed erg jong. Mijn zwakke vader bleef achter met jonge kinderen. Ik was toen net getrouwd. Ik ben heel blij dat wij als oudste 3 zussen de zorg samen konden verdelen over de rest nog thuiswonende kinderen, maar ook over mijn vader.
Als ik enig kind was had ik natuurlijk niet de zorg over mijn jongere zusjes en broertje, maar alsnog wel erg veel zorgen over mijn vader.

Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je dat juist het meeste mist. Het delen van zorgen.en verdriet.

Nadeel vind ik het soms ook dat ik erg veel aan mijn zusjes hang. We zien elkaar dagelijks. Daardoor heb ik minder contact met anderen. Heb ik ook minder behoefte aan, maar soms zou dat wel anders mogen. Zou wel beter zijn denk ik.

Zelf heb ik een broertje.
Vroeger vond ik hem echt niet leuk, sterker nog, ik vond hem verschrikkelijk. Ik moest altijd maar tegen hem opboksen voor mijn gevoel en dit vond ik echt vreselijk.
Nu ik ouder ben, ben ik echt super blij met hem.
Onze band is ontzettend veranderd in positieve zin. We hebben regelmatig contact met elkaar.
Zelfs als hij met vrienden weg is of in de kroeg zit dan belt hij me nog .

Mijn vriend heeft meerdere zussen en een broer en dat heeft ook echt wel wat vind ik.
We kunnen allemaal goed met elkaar en het is altijd leuk en gezellig om elkaar te zien.

Eerlijk gezegd moet ik echt afkloppen, want zorgelijke dingen hebben we gelukkig nog niet meegemaakt.
Maar ik kan me voorstellen dat het juist met dat soort dingen fijn is om elkaar te hebben.

Ik heb een 4 jaar jonger zusje. Kon ik haar vroeger wel wurgen, nu is ze mijn alles. Vroeger wilde ik altijd enig kind zijn, maar mijn zusje en ik leken dan ook totaal niet op elkaar. Nu is ze echt mijn beste vriendin, zeker na het overlijden van onze vader is onze band heel sterk geworden.

Ik heb 1 oudere broer en die heeft een beperking. Dit heeft overigens nooit in de weg gestaan en hebben beide evenveel aandacht en liefde van onze ouders gekregen.

Ik ben opgegroeid met een zusje, maar ik vraag me soms wel eens af hoe het was geweest als mijn ouders maar 1 ADHDertje hadden gehad in plaats van 2 waar ze hun aandacht over moesten verdelen. Nou was mijn zusje een stukje rustiger, maar heb eigenlijk altijd het gevoel gehad dat mijn moeder het allemaal niet aan kon. Ik weet alleen niet of dat er veel beter op was geweest als ik in mijn eentje was geweest, haha.

Mijn man heeft wel een zusje gehad, maar die is overleden toen hij 8 was (en zij 3) en hij is dus verder als enigst kind opgegroeid. Ik geloof niet dat hij het in zijn jeugd als vervelend heeft ervaren, zijn ouders waren er helemaal voor hem. Wel vond hij het toen zijn beiden ouders ziek werden erg lastig dat hij alles in zijn eentje moest opknappen en met niemand zijn zorgen kon delen. Ik heb hem daarin wel bijgestaan hoor, maar het heeft wel veel van hem gevraagd omdat hij gewoon alles in zijn eentje moest opknappen en er niet eens iemand anders naar zijn vader toe kon om knopen aan zijn broek te zetten.

Wat mijn eigen kinderwens betreft, ik begin met 1, dat sowieso. Maar of er nog een tweede komt, dat weet ik niet. Aan de ene kant lijkt me dat juist fijn voor het kind (en ik heb altijd een groter gezin gewild), aan de andere kant heb ik liever 1 kind waar ik heel goed voor kan zorgen dan 2 kinderen die me eigenlijk teveel zijn samen. Dat zou ik echt heel naar vinden, dus het hangt er ook vanaf hoe ik het moederschap ervaar.

Carmen_ schreef:Ik ben enig kind. Ik mis wel een broer/zus. Mijn ouders hebben veel problemen met elkaar en ze zijn ook niet de makkelijkste mensen. Ik mis echt een klankbord, iemand die ze net zo goed kent. Maar ik weet natuurlijk niet of een broer/zus echt zal helpen want ik heb er geen.

Zo ervaar ik het ook. Ik mis vooral nu ik ouder word een broer of zus. Iemand waarmee je kan praten over de problemen met je ouders en ook iemand waar je op terug kan vallen.

Ik haat ook het vooroordeel over verwend zijn (ik kreeg overigens als kind wel veel, maar echt verwend was ik naar mijn idee niet. Ik was wel altijd oprecht heel blij met cadeautjes) en het niet goed kunnen delen. Ik denk dat kunnen delen of niet niet afhankelijk is van gezinsgrootte. Kideren uit een groter gezin kunnnen misschien juist moeite met delen hebben op school/bij vrienden, omdat ze thuis ook al alles moeten delen. Zo had ik vroeger een vriendin die bij ons thuis kwam (ze kwam uit een gezin met drie kinderen) en gewoon bijna het hele pannetje saus op haar bord leegschepte.

Ik wil niemand voor het hoofd stoten o.i.d. maar ik zou nooit zonder mijn zus kunnen omdat zij een soort van bondgenoot is. Ze is in hetzelfde gezin opgegroeid en als er problemen zijn en toen er problemen waren (ouders zijn gescheiden) zijn wij er voor elkaar. Alleen wij tweeen begrijpen elkaar hierin. Zij is ook het enige familielid waar ik hopelijk, het langst mee zal samen zijn in mijn leven omdat we van dezelfde generatie zijn.

Zij is eigenlijk een soort van beste vriendin voor me. Ik vind het ook heel bijzonder om te zien dat zij zo'n totaal ander individu is geworden dan ik en we toch dezelfde ouders hebben. Ik ben heel erg blij met mijn zus en ik ben ook ontzettend trots op haar.

Sogood schreef:Ik wil niemand voor het hoofd stoten o.i.d. maar ik zou nooit zonder mijn zus kunnen omdat zij een soort van bondgenoot is. Ze is in hetzelfde gezin opgegroeid en als er problemen zijn en toen er problemen waren (ouders zijn gescheiden) zijn wij er voor elkaar. Alleen wij tweeen begrijpen elkaar hierin. Zij is ook het enige familielid waar ik hopelijk, het langst mee zal samen zijn in mijn leven omdat we van dezelfde generatie zijn.

Zij is eigenlijk een soort van beste vriendin voor me. Ik vind het ook heel bijzonder om te zien dat zij zo'n totaal ander individu is geworden dan ik en we toch dezelfde ouders hebben. Ik ben heel erg blij met mijn zus en ik ben ook ontzettend trots op haar.

Wat beschrijf je dat mooi SG. Zo voelt het voor mij ook absoluut!

Ik ben een nakomertje zoals ze dat noemen. Ik heb 1 broer die is tien jaar ouder en 1 zus die is zeven jaar ouder.
Voordelen: Ik ben niet alleen, eerlijk gezegd moest ik er niet aan denken om geen broers en zussen te hebben. Ik heb een nichtje en een neefje (ben tante) en mijn andere tante zegger is ook op komst. Ik vind het altijd gezellig met ze. Ze zijn nog steeds echt een grote broer en zus, en nu als volwassenen word het alleen maar gezelliger.

Nadelen: Ik had vroeger echt 2 vaders en 2 moeders, was soms wel wat lastig. En ik ben de jongste, op de 1 of andere manier word je dan soms "vergeten". Zeker als je er zo'n eind achter aan komt. Dan ben je het kleine zusje, die zich nog nergens mee mag bemoeien. Maar gelukkig is dat nu over.

Jeanette schreef:Ik heb 1 oudere jongere broer en die heeft een beperking. Dit heeft overigens nooit in de weg gestaan en hebben beide evenveel aandacht en liefde van onze ouders gekregen.

ik heb ook nog een zusje dat 11 jaar jonger is, ook leuk! I kvrees dat ik soms ook wel es over haar gemoederd heb en nu nog wel eens.wel neemt ze (ze is 16) nu soms meer van mij aan als van mn ouders en kotm ze regelmatig ff om advies vragen.

Ik heb een broertje, drie jaar en 3 maanden jonger dan ik ben. Wij hebben geen echte familieband. Dat is iets waar mijn ouders nooit op hebben gehamerd en wat bij ons ook niet op de verlanglijst staat. We weten dat, mocht er iets gebeuren, dat we er voor elkaar zijn, dat we top kunnen samenwerken en ons samen er wel doorheen slaan, want dat kunnen we als de beste, maar we zien elkaar nooit meer en dat terwijl we hemelsbreed 500m van elkaar afwonen. En dit jaar hebben we elkaar slechts 1x gesproken, met mijn verjaardag, op de FB-chat.

Mijn stiefoma vindt onze band zo zonde. 'Jullie hebben alleen elkaar' zegt ze dan. Maar we hebben geen ruzie, alleen ook geen zin om bij elkaar over de vloer te komen. Als kinderen moesten we niet te vaak bij elkaar in de buurt zijn en nu ook niet. En dit werkt voor ons beiden. We houden van elkaar, zijn er voor elkaar als het nodig is, maar is het niet nodig, dan liever niet. Geldt overigens voor ons beiden. Wij voelen ons daar goed bij.

Voor de mensen die enig kind zijn: is dat gemis groter geworden sinds je ouder bent? Bij mij namelijk wel want ik krijg al hun huwelijksproblemen die vrij heftig zijn te horen.

Ik heb 1 oudere broer, waar ik het ontzettend goed mee kan vinden (vroeger al). We hebben (en hadden) nooit ruzie en ik zou 'm ook voor geen goud willen missen! Ik kan me ook helemaal geen nadelen aan het hebben van een oudere broer bedenken.

Ik ben enig kind. Ik heb vroeger eigenlijk nooit een broer of zus gemist, ik had veel neefjes/nichtjes in de directe omgeving en wij hadden het met zijn 3en thuis altijd erg gezellig. Nog steeds is de band met mijn ouders erg goed. Het enige wat me wel lastig lijkt is dat ik de zorg voor mijn ouders later niet kan delen.