In therapie

Alex schreef:Ik heb een jaar therapie gehad en vind dat nog steeds zonde, zou willen dat ik het nooit had gedaan. Binnenkort ga ik weer beginnen, wel iets anders dan voorheen, ben benieuwd hoe dat zal gaan.

Waarom Lex?

@pompoen vind het bizar te lezen dat ze dat zo bij jou hebben gedaan. Als er 1 is die het goed weet te scheiden en de werkelijke klachten niet zelf in stand houd ben jij het wel. Je komt op mij in ieder geval over als de ideale patiënt op gebied van fysio. Dat zo'n psych dat dan niet ziet

Minx schreef:@pompoen vind het bizar te lezen dat ze dat zo bij jou hebben gedaan. Als er 1 is die het goed weet te scheiden en de werkelijke klachten niet zelf in stand houd ben jij het wel. Je komt op mij in ieder geval over als de ideale patiënt op gebied van fysio. Dat zo'n psych dat dan niet ziet

Nou ja, ik heb nu eenmaal veel lichamelijke klachten die psychisch zijn. Ze hebben toen ook wel geconstateerd dat mijn heup en hand bijvoorbeeld toch écht lichamelijk waren, maar het was toch net alsof ik ineens geen van mijn klachten nog 'serieus' kon nemen. Overigens is het natuurlijk de vraag waarom het herstel van mijn heup zo langzaam gaat, daar zit waarschijnlijk wel degelijk een psychisch aspect bij. Maar goed daar ben ik me ook van bewust. En ik denk eerlijk gezegd dat het ook wel mee valt. Mijn psychische klachten hangen héél erg samen met vermoeidheid en stress, typische factoren van psychosomatische klachten. Mijn heupklachten hangen daar nauwelijks tot niet mee samen, die worden alleen erger als ik er te veel mee doe.
Maar het is wel zo dat ik doordat ik psychisch zo in elkaar zit dat ik moeilijk mijn eigen grenzen kan bewaken het herstel van mijn heup waarschijnlijk ook een beetje bemoeilijkt word. Maar feit is eigenlijk, ze weten het niet, de dokters en die fysio's, waarom het herstel niet gaat zoals moet. En in eerste instantie na de eerste operatie was mijn fysio falikant tegen nog een operatie, ze was bang dat het toch psychisch was of dat er iets anders aan de hand was. En toch heb ik mijn gevoel gevolgd en heeft de tweede operatie mij wel degelijk een stuk verder gebracht...

Het blijven altijd hele lastige en ongrijpbare dingen, dat was ook waardoor ik zo vreselijk aan mezelf begon te twijfelen.

Ik ben al meerdere keren in therapie geweest en binnenkort gaan man en ik samen in therapie. Dit omdat er autisme bij hem is vast gesteld en ik wil dat we hier samen aan gaan werken, omdat er een hele grote druk nu boven onze relatie staat.

Please, niet quoten

Smikkell schreef:

Alex schreef:Ik heb een jaar therapie gehad en vind dat nog steeds zonde, zou willen dat ik het nooit had gedaan. Binnenkort ga ik weer beginnen, wel iets anders dan voorheen, ben benieuwd hoe dat zal gaan.

Waarom Lex?

Waarom ik het zonde vind? Omdat ik (sorry, ik weet dat je het vervelend vindt als ik het erover heb) alleen maar ben aangekomen en de werkelijke reden van mijn ES (en of het überhaupt wel een ES was/is) nooit is aangepakt. En nu heb ik alleen maar meer moeite met mezelf en mijn lichaam.

Ik snap het wel hoor Alex. Je moet gewoon een therapievorm vinden die bij jou past en bij jou visie op jou es. Voor zover ik heb meegekregen heb je nooit (echt) ondergewicht gehad toch, maar wil/ben/was je gewoon slank en werkte je daarvoor (waarschijnlijk wel op een slechte manier)? Maar gaat het vooral om het beeld wat je van jezelf hebt in combinatie met eten. Ik kan goed begrijpen, dat je van dat beeld afwilt zonder daarbij gelijk te moeten aankomen terwijl je een gezond gewicht hebt. Maar jezelf eerst wilt kunnen accepteren zoals je bent.

Ik weet niet of ik eetstoornis heb gehad maar er zijn wel fases geweest waarin ik heel slecht met eten omging, mijzelf uithongerde of gewoon heel weinig at, 4x per dag op de weegschaal stond, mijn dag beinvloed werd door wat er 's ochtends op de weegschaal stond etc. Maar ik weet niet of dat zo zeer met mijn figuur te maken had dan wel iets waar ik zelf controle overhad. Ik zou er ook (nu nog steeds niet) niet op zitten te wachten om gelijk aan te moeten komen als je voor een es naar een therapeut gaat. (m.u.v. echt ontzettend ondergewicht, dat het per direct schade toebrengt aan je gestel).

Ik hoop voor je dat je met je nieuwe therapie verder komt.

Herkenbaar Alex! Er zijn momenten waarop ik denk dat het ergens wel iets heeft bijgedragen (al is het alleen maar dat ik er een vriendin aan over heb gehouden), maar er zijn ook momenten waarop ik van binnen weer zo kwaad word en het verspilde tijd vind. Dit zijn vooral de momenten dat het weer even wat minder gaat

Het was gewoon een kwestie van eten, aankomen tot een gezond gewicht en "succes verder!". Ik hoor vaak 'zo zwart-wit zal het toch niet geweest zijn', maar zo zwart-wit was het dus wel. Eten, eten en nog eens eten, terwijl het gewoon een uiting is van onderliggende problemen (wat net zo goed een uiting in een andere verslaving of deviant gedrag had kunnen zijn). Mijn handen kriebelen ook echt enorm om hier iets mee te gaan doen, maar daar is het nu nog te vroeg voor. Toch hoop ik er ooit iets in te kunnen betekenen, mensen bewust maken dat het helemaal niet om het eten gaat.

Nou ja, bla bla bla, ik hoop echt dat je iets vindt wat je wél zal helpen Alex!

@pompoen, je bent je er van bewust en snapt hoe je lichaam werkt. Dat geest en fysiek niet los van elkaar staan. Dat is al zo'n grote stap.

Het gekke is dat ik iemand ken die BED had (heeft denk ik eigenlijk), dus eigenlijk juist extreem veel eten. Een eetverslaving eigenlijk en die moest wel afvallen (maar ze woog ook 130 kg) maar er is vooral héél hard gewerkt aan waar die verslaving/stoornis nou juist vandaan komt. Ze is nog steeds veel te dik, maar ze straalt zo veel meer. En ze heeft zo veel meer besef van waar het nou eigenlijk vandaan komt en ook meer handvatten gekregen wat ze er mee kan doen.
Zij is ook op een gegeven moment gestopt met de therapie omdat ze zich op de therapiedagen alleen maar steeds weer slechter voelde terwijl het verder juist beter ging. Maar zij is wel ook beduidend beter geholpen!

Ik vind het ook gek en slecht om te horen dat het inderdaad zo over dat eten ging. Eigenlijk leg je dan de nadruk op hetgene waar toch al de nadruk op lag en die onderliggende problematiek...inderdaad die blijft liggen.
Ik heb vaak het gevoel dat bij gespecialiseerde therapieën dat vergeten word, niet alleen bij therapie voor eetstoornissen, maar ook bij therapie voor psychosomatische klachten bijvoorbeeld. Juist doordat je in een vakje gestopt bent word je niet meer als individu geholpen denk ik soms wel eens.

Ik zit nu met ál met psychosomatische klachten waarvoor ik echt hard in therapie moest (vonden ze) op een veel algemenere afdeling en hier word helemaal niet steeds de nadruk op die klachten gelegd waardoor je je alleen maar zieliger en zieker voelt. Ze kijken eindelijk eens gewoon naar mij, naar waar mijn grootste struikelblokken in mijn leven liggen en dáár ben ik nu mee bezig in de therapie. Die hele stapel klachten zien ze meer als bijzaak, het gaat ze juist om de oorzaak. Dát gun ik eigenlijk iedereen!