Lastig zo'n therapie!

Ik ben zaterdag voor het eerst naar een psycholoog geweest, omdat ik toch wel last blijf houden van nare gevoelens en gedachten na een reanimatie. Ook zijn er sindsdien angsten teruggekomen, wat betreft het verliezen van mensen. Dit heeft ook met mijn voorgeschiedenis te maken, met het verlies van mijn moeder op 13 jarige leeftijd en het bijna verliezen van mijn vader op 16 jarige leeftijd. Dit komt allemaal weer boven, omdat ik door die reanimatie met mijn neus op de feiten ben gedrukt hoe snel het afgelopen kan zijn.

Nu moet ik voor therapie een dagboek bijhouden en een cijfer geven hoe ik me voel die dag. Dit gaat allemaal nog wel. Maar ik moet ook het hele verhaal van de reanimatie op papier gaan zetten, van het moment dat ik merkte dat er iets niet goed ging, tot het moment dat ik weer thuis was. Ik merk dat ik dit erg moeilijk vind, en dat ik gewoon weerstand voel om te beginnen. Voel de tranen al opkomen als ik er aan denk. Moet al mijn gevoel van dat moment er bij in zetten, wat ik toen tijdens de reanimatie voelde. Ik vind het toch erg lastig.

En wat ik met dit topic wil? Ik heb geen idee eigenlijk...

Je hoeft toch niet perse een doel met dit topic te hebben? Je mag het toch ook gewoon opschrijven, ik denk dat veel mensen hier heel goed begrijpen dat jij dan nu door een hele moeilijke tijd gaat en dat dit een zware opdracht is.....

Heel veel sterkte...

En wat mij helpt (ik moet ook dergelijke dingen doen) is het niet allemaal in 1 keer doen. Gewoon in stukjes, zodat het behapbaar blijft...

liefs

Wat goed dat je hulp hebt gezocht. En ik heel veel respect voor je, jij hebt het belang van het slachtoffer voorop gesteld en je ingezet om zijn of haar leven te redden.

Het is voor jou nu heel moeilijk om het gebeurde op papier te zetten. Door er over na te denken moet je het weer opnieuw beleven. Het is denk ik echter wel de manier om dit een plekje te geven, de confrontatie aangaan.

Nogmaals, het verdient heel veel respect wat jij gedaan hebt en ik hoop dat het je lukt om hier uiteindelijk met een goed gevoel op terug te kijken.

Sjonge meis, wat heftig allemaal. En wat goed dat je die stap durfde te maken om naar een psycholoog hiervoor te gaan!
Ik kan me voorstellen dat het opschrijven nog heel 'vers' is en heel veel gevoelens oproept. Vorig jaar ben ik met pepperspray belaagd ( niet zo heftig als reanimatie) maar altijd als ik het vertelde moest ik huilen, al die gevoelens daarbij waren zo heftig. Nu kan ik het aardig 'droog' vertellen. Zoals al genoemd werd, schrijf het in stukjes. En misschien helpt het om het ook tegen iemand te vertellen? Praten hielp bij mij echt erg goed, en lekker alles eruit gooien.
Sterkte!

Heftig hoor! Goed dat je hulp hebt gezocht, daarmee zorg je goed voor jezelf!
Was het je eerste gesprek?