Veranderingen van de laatste 5 jaar

5 jaar geleden was ik 22, kende ik mijn vriend anderhalf jaar en woonde ik op kamers in Utrecht. Ik was klaar met de Pabo en net begonnen aan mijn pre-master. In oktober 2008 ben ik gaan samenwonen met mijn vriend in zijn appartement in een nieuwe woonplaats. Het was even wennen om een stuk van mijn vrienden en familie af te wonen, maar ik ben er redelijk snel gewend en het samenwonen voelde meteen goed.

In juli 2009 heb ik mijn master gehaald en kon ik aan de slag als leerkracht van groep 1-2. Ik deed dit met veel plezier, maar het was een tijdelijke baan, dus zou ik daarna weer moeten gaan invallen. Toen kwam het traineeship bij het bedrijf waar ik nu nog steeds werk voorbij.

Ik ben in februari 2010 bij mijn huidige werk aan de slag gegaan en die baan bevalt nog altijd goed. Ik ben in deze periode twee goede vriendinnen kwijt geraakt, omdat we steeds meer uit elkaar groeiden. Dat heb ik best een hele tijd erg jammer gevonden, maar gelukkig heb ik ook weer nieuwe vriendinnen gekregen (via dit forum) en is de vriendschap met twee andere vriendinnen nog beter geworden.

In oktober 2011 hebben we ons appartement verkocht en het huis waar we nu wonen gekocht. Daar ben ik nog steeds echt heel blij mee. Afgelopen augustus vroeg mijn vriend mij ten huwelijk, dus in 2013 gaan we trouwen. We zijn gelukkig samen, kunnen goed praten en lachen met elkaar en hebben de afgelopen jaren mooie vakanties samen gehad, o.a. naar Sicilie, Portugal, Kos, Rhodos, Andalusie, New York.

Ook best veel veranderingen in 5 jaar als je het zo leest.

Vijf jaar geleden was ik 22 en woonde ik net 2 jaar samen in een andere stad. Het jaar daarvoor was ik moeder geworden van S.enna. Ik werkte 28 uur per week en ging 1 dag in de week naar school. In febr. 2007 haalde ik mijn diploma en ging ik 24 uur werken. S.enna werd ouder en ik verlangde terug naar mijn oude dorpje waardoor we besloten een huis te gaan kopen. April 2007 maakte we een mooie reis naar Portugal en in Juni 2007 kochten we ons huis. Mijn moeder raakte in 2008 halfzijdig verlamt door haar spierziekte (MS). Na veel revalidatie krabbelde ze weer een beetje op maar nooit tot haar vorige kunnen. Tussen 2007 en 2012 maakte we verschillende reizen, genoten van het leven en van elkaar. In April 2010 werd ons tweede meisje geboren. Onze kleine baby, zo puur en o zo klein in vergelijking met S.enna. Juni 2010, ons leven veranderde binnen 1 klap, binnen 1 dag. M.ara bleek een ernstige hersenafwijking te hebben met daarbij vreselijk veel epilepsie. Vanaf juli 2010 zijn we het ziekenhuis ingegaan met de ziel onder onze arm. Agstig voor alles wat ons nog te wachten stond. Augustus 2010, de diagnose : uitbehandeld que medicatie. Alleen een open hersenoperatie kon M.ara haar leven nog dragelijk maken. Geen keuze,alles gebeurde zonder keuzes te kunnen maken. Er volgde een ontzettend zwaar 1,5 jaar aan voortraject. Zo intensief, zoveel opname's, gesprekken met artsen, neurologen, neurochirurgen en zelfs maatschappelijk werksters voor mogelijke stevensbegeleiding. Augustus 2011, M.ara raakt opnieuw in een Coma. Weer 6 weken ziekenhuis opname in Rotterdam. De operatie werd nog meer noodzaak. Nog meer onderzoeken, MRI's, weer onder narcose, weer een infuus, weer een sonde. Weer beginnen met haar appelmoes te lepelen om het slikken te bevorden. Water en vocht via 2 cc spuitjes, uren achter elkaar. Aanvallen tellen, opschrijven en gek worden van de hoeveelheden. S.enna die ondertussen veel aandact tekort kwam. Het was heftig, zo heftig dat onze relatie het niet gered heeft en we dus nu in een scheiding zitten.

Oh Mama van 2, dat meen je niet, die laatste zin. Ik had zo gehoopt dat jullie het zouden redden. Gadver, ik ben er stil van.

Ja, ik ook maar eerlijk gezegd wist in vorig jaar al diep van binnen dat het niet meer ging werken. We gingen door want de operatie zat eraan te komen. Het is heftig, er is nog geen rust. Veel dingen te doen en veel dingen te regelen.

Mama_van 2

Net als Marin had ik ook zo gehoopt dat jullie er doorheen zouden komen. Veel sterkte, ik vind het echt heel erg dat je hier ook nog eens doorheen moet.

Dat is lief van jullie. Van binnen voelt het beter zo, hoe gek dat misschien ook mag klinken. Het ging gewoon niet meer, teveel gebeurd en teveel gezegd, en vooral vanuit zijn kant uit veel te weinig gezegd en gedaan. Zal er verder hier niet teveel over uitspreken, daar is dit topic ook niet voor bedoeld. Maar dit hoort wel bij mijn afgelopen 5 jaar, helaas.

Ook ik had heel erg gehoopt dat jullie het zouden redden, mama-van-2. Heel veel sterkte! Hoe gaat het inmiddels met Mara?

Goed. Ze heeft geen eplileptische aanvallen meer gehad. Ze loopt geestelijk nog een half jaar achter. Motorische wordt ze morgenochtend getest in Utrecht. Ze is gaan lopen en gaan praten, tegen alle verwachtingen in. Haar valium is gestopt. Per februari gaat ze verder afbouwen. Begin van 2013 wordt ze weer in Rotterdam opgenomen voor een ruggemerg punctie etc. Toch verdenkingen op tevens een stofwisselingsziekte. Sinds 1 Oktober gaat ze 3 dagdelen per week naar het revalidatie centrum voor therapie en oefengroep. Ze krijgt ook 3 keer per week logopedie, daar leert ze mede gebarentaal. We spreken nu sinds een paar weken gewoon tegen haar maar mede met gebarentaal.

Dit is echt een interessant topic!

5 jaar geleden studeerde ik tijdelijk in Spanje en had ik de tijd van mijn leven, het was pas de tweede keer dat ik voor langere tijd naar het buitenland ging en dat is iets waar ik al mijn hele leven over droomde. Ik heb in de afgelopen 5 jaar mijn bachelor en master afgerond, in vier verschillende continenten gewoond en gewerkt, ongeveer 60 nieuwe landen bezocht, ik ben mijn carriere begonnen en heb mijn droombaan gekregen. Ik dacht dat ik liefde van mijn leven had leren kennen, en die ben ik weer verloren. Ik heb nog altijd dezelfde vrienden en ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt. Ik heb hard gewerkt om te komen waar ik nu ben en ik heb er veel voor op moeten geven, maar het is het allemaal waard geweest want ik ben gelukkig en dat is het belangrijkst.

Mama van 2, wat erg om te horen dat jullie toch uit elkaar gaan. Maar heel fijn om te lezen dat het momenteel goed gaat met Mara! Veel sterkte de komende tijd.

Vijf jaar geleden was ik 23 jaar.. Ik was een paar mnd samen met mijn huidige man en deed mijn eindstage van hbov.. Hiervoor woonde ik tijdelijk weer even thuis na eerder op kamers gewoond te hebben. Ik ging vaak op stap en naar festivals.

In 5 jaar: afgestudeerd, samenwonen, baan gevonden, huis gekocht, getrouwd en nu al 2,5 jaar 'bezig' voor een kindje.
Dat had ik 5 jaar geleden echt NIET verwacht; dat ik nu midden in een ICSI traject zou zitten! Was altijd iets voor mensen ver weg...

5 jaar geleden woonde ik nog niet samen maar wel dol gelukkig met mijn huidige vriend. Ik deed een mbo opleiding en was binnen 1 jaartje klaar, heb een onwijs leukembaan gekregen waar ik 4 jaar heb gewerkt. In die tussen tijd heeft mijn vriend een ernstig ongeluk gehad waarbij hij aan 1 oog is blind geworden en hij zijn baan als piloot heeft moeten opgeven en vaarwel zeggen, dit was het droevigste moment in ons leven. Ondertussen wonen we alweer 3 jaar samen en hebben we een mooie dochter van 2 jaar. Ik volg een opleiding tot verloskundige om over een aantal jaar eindelijk mijn droombaan te kunnen uitvoeren! 5 bewogen jaren voor ons!

Jeetje Mv2, daar schrik ik ook wel van! Had zo gehoopt dat jullie relatie dit zou overleven.....

Hier de afgelopen 5 jaar ook veel gebeurt. L. Geboren en helaas zonder schildklier, dus veel ziekenhuisbezoeken, onderzoeken enz.
Verhuist van appartementje naar eengezinswoning in onze geboorteplaats.
In 2010 zwanger geworden van onze 2e. Na 20 weken al volledig thuis komen te zitten vanwege bekkeninstabiliteit.
Aan het einde van mijn zwangerschap mijn vader in coma vanwege een zelfmoordpoging. Bevallen in augustus 2011 van een gezonde kerel.
Vader in januari 2012 spoorloos, uiteindelijk gevonden en gedwongen laten opnemen. Daar heeft hij diagnose borderline met narcistische trekken gekregen. Vervolgens nog 7x geprobeerd een einde aan zijn leven te maken.
In januari ook bedrijf van mijn vriend failliet geraakt. Gelukkig wel weer heel snel een nieuwe baan kunnen vinden.
Vader geen contact meer met zijn (nu) exvrouw, mijn broertjes en zusje. Ik nog contact met iedereen. Door deze gigadruk loop ik bij een psycholoog.
Nog steeds last van mijn bekkeninstabiliteit, daarvoor loop ik nu nog steeds bij fysio.
Kindjes doen het gelukkig erg goed. Op dit moment is mijn vader ook redelijk stabiel. Hij heeft eindelijk een huisje.
Al met al een heftige 5 jaar geweest, met vooral de nadruk op het laatate 1,5 jaare

Ook dan mijn 5 jaar..

5 jaar geleden was is 25 woonde ik nog thuis bij mijn vader. mijn moeder is 10 jaar geleden overleden, en altijd het gevoel gehad dat ik mijn vader niet alleen mocht laten... Ik werkte toen al full time, had geen relatie en ging veel uit. Maar was ook eenzaam. Miste mijn moeder veel, had regelmatig ruzie met mijn vader over huishoudelijke dingen. We iriteerde elkaar veel. Was toen toch bezig met iets voor mezelf te zoeken, ook op advies van mijn broer. Maar ik wilde graag iets kopen, en dat was haast niet te doen met mijn salaris en levensstijl... Toen ontmoette ik 3,5 jaar geleden mijn vriend.

En toen ging het snel, trok eigenlijk meteen bij hem in. De relatie met mijn vader werd meteen beter. Hij was heel blij voor me, en drukte me op het hart dat ik me niet schuldig moest voelen. hij redde zich wel.... Het gevoel om een eigen huisje te hebben bleef, maar veranderde in iets samen te willen kopen met mijn vriend. Hij had een huurhuis waar hij samen met zijn ex had gewoont. Ik heb me daar nooit thuis gevoeld. We wisten dat het goed zat en na ongeveer 1 jaar samen te zijn, zijn we gaan kijken voor een koophuis. In augustus 2010 woonde we in ONS huis. In die maand is ook mijn geweldige neefje geboren en ben ik peettante geworden.

Nu wonen we alweer ruim 2 jaar in ons super huis, zijn we in februari alweer 4 jaar heel gelukkig samen, werk ik alweer bijna 5 jaar bij mijn huidige werkgever, en heb ik het geweldigste neefje !

5jaar geleden woonden we wel al samen maar dat was in een klein gehuurd appartementje. Nu woonen we in een mooie koopwoning. Ik was toen bezig met t opzetten van een eigen bedrijfje, dat bestaat in januari 5 jaar en loopt erg goed. Maar de grootste verandering is natuurlijk dat we de ouders zijn geworden van onze stoere kerel...volgende week alweer 2 jaar geleden..waar bliijft de tijd?!

Sterkte mamav2. Het is allemaal niet niks wat je mee moet maken zeg!

Vijf jaar geleden woonde ik in hetzelfde huis als waar we nu wonen met toen nog alleen mijn vriend. Ik zat net in het laatste jaar van een periode waarin ik heel veel gereisd had, vijf jaar geleden ben ik nog in Nieuw-Zeeland en Thailand geweest. Inmiddels hebben mijn vriend en ik twee mooie dochters gekregen. Mijn leven is de afgelopen jaren veranderd van vrijheid blijheid naar huisje, boompje, beestje.

Het zijn veelbewogen jaren geweest: er is veel onzekerheid geweest over de gezondheid van dierbaren en twee van de belangrijkste personen in mijn leven zijn overleden. Tijdens mijn laatste zwangerschap kreeg ik mede hierdoor een angststoornis: ik was heel bang dat ik ook nog mijn kind moest verliezen. Ondanks de ellende van de afgelopen jaren, zijn er ook fijne momenten geweest. Uiteraard de komst van mijn beide dochters, vakanties waar ik goede herinneringen aan heb en de fijne momenten die ik nog heb kunnen delen met mijn dierbaren.

Ik hoop dat als er over vijf jaar weer zo'n topic geopend wordt, ik kan melden dat het vijf rustige jaren waren, ben ik wel aan toe eigenlijk.

Vijf jaar geleden was ik net getrouwd en zou ik op een grote witte wolk moeten zitten. Helaas was ik op dat moment zwáár depressief. Ik heb toen mijn studie een jaar op pauze gezet om aan mijn herstel te werken. Dat is voor dat moment gelukt, maar die paar maanden ben ik volledig kwijt. Ik kwam erachter dat ik al jaren als een kip zonder kop door denderde, zonder ook maar één moment aan mezelf te denken. Het overlijden van mijn vader bijvoorbeeld, dat had ik tot dat moment nooit verwerkt. Twee dagen na zijn crematie zat ik alweer in de collegebanken. Ik pakte mijn leven weer op en zo goed en zo kwaad als dat ging vond ik mijn draai weer. In die tijd erna tot de conclusie gekomen dat mijn studie voor mij niet ging werken, dat ik mijn afstuderen nooit zou halen, dus noodgedwongen moeten stoppen, terwijl ik nog max. een jaar te gaan had.

Drie jaar geleden, in 2009, ging het weer mis. Opnieuw volledig ingestort, maar dat zag ik zelf nog niet. Ik was mezelf niet meer, zocht mijn geluk in andere dingen, buiten de deur. Achteraf gezien alleen maar om me af te zetten tegen mijn leven. Dit was een korte, heftige periode die me uiteindelijk bijna mijn huwelijk heeft gekost. Uiteindelijk spraken we tijdens de jaarwisseling af om samen ons leven weer op te pakken waar we gebleven waren en ook verder te gaan met onze kinderwens. Een paar weken later was ik zwanger.

Toen 9 maanden later de geboorte van J. De bevalling was verre van prettig, maar het einde was in zicht. En toen zou het daar nog bijna mis gaan. De placenta liet voortijdig los, waardoor J. z.s.m. eruit moest. Een knip, een pomp en voordat ik er erg in had was ze er. Maar het was stil. J. was stil. Ik zag dat meisje op mijn buik, kon nog net denken: mijn meisje, maar meteen daarna: dit klopt niet, dit klopt niet.. En toen was ze alweer bij me weg. Ze ademde niet, was grauw en grijs en had totaal geen spierspanning. Het enige wat ze wel had was een hartslag. Op dat moment was ik ook meteen zo helder om mijn man mee te sturen. Hij moest foto's maken, voor het geval dat... Toen pas zag ik de drukte in de verloskamer. Ik had wel door dat het steeds drukker werd, maar niet dat er zo veel mensen waren. Gelukkig pakte J. d'r ademhaling al heel snel op, maar ze moest wel mee in de couveuse. Dat werd geen wiegje naast mijn bed.

Uiteindelijk is ook dat helemaal goed gekomen. En toen werd het mei 2011. Ik bleek onverwacht zwanger, door de pil heen. Even schrikken, maar we wisten meteen: dit gaat ons lukken. Helaas liep deze zwangerschap uit in een miskraam. En niet alleen deze, ook de zwangerschap erna liep niet goed af. Na 15 weken zwangerschap, 3 prachtige echo's, is ook dat kindje, een jongetje, overleden. Inmiddels zijn we nog een miskraam verder en staan we nu voor de vraag: hoe nu verder?

Het waren vijf pittige jaren, maar ondanks alles kan ik heel oprecht zeggen dat ik me goed voel. Dat ik de toekomst met vertrouwen tegemoet zie. Daar gaan we nog steeds voor!

(Niet quoten ajb.)

5 jaar geleden woonde ik alleen in een appartementje, was ik wel al samen met mijn vriend.

Nu wonen we alweer 4,5 jaar samen in ons koophuis, hebben we een hele lieve hond, zijn we getrouwd en werk ik al weer 7 jaar bij dezelfde organisatie.

5 Jaar geleden was ik net 24, had ik net een relatie met mijn huidige vriend, woonde samen met hem in een appartement. werd ik net aangenomen op mijn huidige werkplek.

In die 5 jaar veel mooie buitenlandse vakanties gemaakt met mijn vriend, na een paar jaar verhuisd naar een eengezinswoning.

En binnen die 5 jaar is onze liefde bekroond met onze prachtige zoon, die morgen alweer 14 maanden is...

Jemig er is best veel gebeurd in 5 jaar tijd

Wow, lieve mamavan2, wat ontzettend erg om te lezen dat jullie toch in scheiding liggen Ik had zo gehoopt dat jullie er goed uit zouden komen.

Twellie, ik hoop het ook voor je!

Vijf jaar geleden zat ik in het derde jaar van de Pabo, nog helemaal in de veronderstelling dat ik juf zou worden. Heel druk bezig met het regelen van mijn buitenlandstage naar Curacao, waar ik toen ellenlange discussies over heb gehad met mijn ouders (ze wilden niet dat ik ging).
In de tussentijd ben ik afgestudeerd aan de Pabo, heb ik een pre-master en master Pedagogische Wetenschappen aan de UU gedaan en afgemaakt. Nadat ik dat had afgemaakt viel ik in een gat. Kon geen werk vinden, had elke keer rottige tijdelijke banen waar ik het doorgaans niet leuk vond. Ik voelde me ontzettend verloren, want wat ik had gestudeerd vond ik niet leuk meer en voor iets anders was ik niet opgeleid.
Uiteindelijk kwam het in april wat dat betreft helemaal goed, leuke baan als office manager gekregen.

Lieve mama van 2

Ook al wist je het dat dit waarschijnlijk eraan zat te komen, is het toch ongelooflijk rot.
Ik schrik ervan en vind het zo vervelens voor jullie. Het werd eens
Tijd voor rust maar je schiet van het ene emotionele naar het andere.
Je bent zo'n lieverd en echt ik gun je het aller beste.
Heel veel sterkte en kracht om hier uit te komen voor jullie allemaal.