Veranderingen van de laatste 5 jaar

Hmm depressing.. De afgelopen 5 jaar zijn niet echt mijn favoriete jaren geweest.. Ik ga ervoor dat de aankomende 5 jaar leuker/uitdagender zijn

5 jaar geleden stond ik op het punt om samen te gaan samenwonen. We waren op zoek naar woonruimte. Uiteindelijk zijn we in mei samen gaan wonen. Dat is echt het hoogtepunt van deze 5 jaar

Ik heb mijn propedeuse Communicatie gehaald.. maarja wat heb je eraan.. En verder ben ik doelloos naar school geweest. Ik voel me niet slimmer en ik heb het idee dat ik mijzelf het grootste gedeelte van de opleiding zelf heb aangeleerd. Ik had het ook wel kunnen leren zonder contacturen.

Verder is er dus niets veranderd.. Ik zit nog steeds op het hbo (laat mij a.u.b. snel klaar zijn) en ik heb ook geen uitdagende baan of weet ik het..


hahaha who dit klinkt wel echt zielig.. Maar ik vond de afgelopen jaren gewoon niet zo leuk (m.u.v. het samenwonen).

Dat vind ik best heftig om over na te denken.

Ik was 20, zat in het 3e jaar van het CIOS. Ik werkte als glazenhaler in een kroeg en had een relatie met 2 collega's (niet tegelijk hoor). Die 2e was echt heftig, ik was echt verblind door liefde. Hij sprak snachts af met andere meisjes in de woonkamer terwijl ik in de slaapkamer lag. Hij had geen geld, water was afgesloten. Hij loog over alles, echt alles. Toen hij het uitmaakte was ik echt zo verdrietig. De zomer heb ik les gegeven op de zeilschool in Zeeland, dat was wel echt geweldig.

Na de zomer, ik was inmiddels 21, werd het contact tussen mij en mijn ouders steeds slechter. Ik ging alleen maar uit, dronk enorm veel. Ik heb op een gegeven moment mijn tas gepakt en ben bij vriendinnen gaan logeren. Ik ben ergens anders gaan werken, achter de bar. Mijn school liet ik erg links liggen. Het hele jaar heb ik enorm veel gedronken en ben ik niet meer thuis geweest. Deze zomer werd ik 22.

Ik begon aan een volgende opleiding, SMD. Ik kreeg ruzie met alle vriendinnen waar ik sliep en kreeg eindelijk mijn eigen huis. Om dit te betalen ging ik bij de gele M werken. Ik kon niet rond komen en ben daarom gestopt met school om Full time te kunnen gaan werken. Ik leerde mijn vriend kennen, die toen nog een relatie had. Ook leerde ik een meisje kennen wat na 1 dag mijn beste vriendin was. Wij waren niet goed voor elkaar, sleepte elkaar elke keer mee naar de kroeg. Ze kwam bij mij wonen. We dronken enorm veel, aten niet. Het was heel heftig.
Na mijn 23e verjaardag maakte mijn vriend het uit met zijn ex en trok zo ongeveer bij mij en beste vriendin in. Dit vond ze verschrikkelijk. Zei begon steeds meer drugs te gebruiken en is ergens anders gaan wonen/gaan zwerven. Mijn vriend kreeg in December de sleutel van ons huidige huis. Mijn vriendin is na een jaar heftige vriendschap naar Amsterdam verhuist. Ik heb mijn huis opgezegt en we zijn gaan samenwonen. Vanaf hier werd het rustiger.
Ik werd 24, heb inmiddels een mbo niveau 3 diploma gehaald via mijn werk. Ik ben tante geworden en heb eindelijk een stabiel leven. Ook heb ik weer contact met mijn ouders.

Een paar maanden geleden werd ik 25, 2 weken daarna teste ik positief. Ik heb een heel normaal leven en ben heel gelukkig.



Wat een verhaal! Echt lastig om zo op te schrijven.

De afgelopen vijf jaar waren top! Was net een jaar bezig met studeren vijf jaar geleden.

Vijf jaar geleden ging ik op kamers, was toen 19 en daar was ik ook echt aan toe. Was zo blij toen ik mijn kamer had gevonden. Relatie met toenmalige vriend ging 3,5 jaar terug uit. Maar leerde drie jaar terug mijn huidige vries kennen. Na ruim een jaar wilden we den gaan wonen, 1,5 jaar geleden is daar ook gebeurd.

Qua studie: 2,5 jaar geleden mijn bachelor inclusief honours programma gehaald! Toch een tussen jaar gehouden lekker gereist en gewerkt. Toch maarrt een master begonnen ondanks twijfels of het wel het juiste was. Stage gelopen was echt het dieptepunt van deze vijf jaar. Zon rottijd gehad. Wist daardoor wel wat ik niet wilde. Afgelopen zomer afgestudeerd en duaal begonnen met een opleiding in de zorg.

Voor de rest ben ik van after-puber een jong volwasse vrouw geworden. Ben echt gegroeid qua karakter en ontwikkeling. Was een fijne tijd .

*

5 jaar geleden was mijn man net gestart met zijn eigen bedrijf en waren we druk bezig met de voorbereidingen van onze trouwdag. In 2008 zijn we getrouwd.
Nieuwe baan gekregen waar ik nog steeds werk.
in 2010 kreeg mijn vader een herseninfarct maanden is die ziek geweest kon niet lopen en slikken. Helaas na 2,5 jaar kan die weer slechter slikken. Lopen gaat goed. Dat hij ziek is geworden is een grote klap voor ons gezin. We zijn daardoor wel sterker geworden.
Ook in de 5 jaar tijd zijn we bezig voor een kindje. Meerdere miskramen gehad helaas.
In de zomer van dit jaar gehoord dat mijn moeder een tumor heeft achter haar oog en zij bestraling moet. Ook mijn vader zijn gezondheid gaat achteruit.

Wat een heftige verhalen komen hier voorbij. Caroow ik had dat helemaal niet achter je gezocht. Heftig. Fijn dat het nu zo goed gaat.

En Goochem, wat schrijf jij lief over je vriend.

Ik ben in de afgelopen 5 jaar weer bij mijn ouders gaan wonen nadat mijn relatie was verbroken. Ik ben 2 maanden naar Canada geweest om alles op een rijtje te zetten en heb daar een fantastische tijd gehad. Mijn zus ging samenwonen en ik kon in het huis van mijn zwager wonen. Ik heb daar 2 jaar heerlijk gewoond. In die tijd kreeg ik een nieuwe relatie met een Engelsman. Veel heen en weer tussen Londen en mijn woonplaats. Ik maakte promotie op het werk.

Een jaar geleden brandde mijn huis af en had ik niks meer behalve de kleding die ik die dag aan had. Ik ben weer ingetrokken bij mijn ouders en heb een hele moeilijke tijd gehad. Mijn Engelse vriend liet me als een baksteen vallen en die ik heb ik na de brand nooit meer gezien. Pijnlijk. In het voorjaar heb ik een nieuwe woning gekocht. Het heeft even geduurd voordat ik het me hier 'eigen' kon maken, maar nu voel ik me hier echt thuis.

In 2007 was ik 23 en zat in mijn laatste jaar van de SPH in Leiden, ik werkte op een ortopedagogisch behandelcentrum waar jongeren wonen met een licht verstandelijke beperking en gedragsproblemen
Mijn vriend en ik woonde 2uur reizen van elkaar vandaan en het ene weekend ging ik naar hem toe en het andere weekend hij naar mij.
In 2008 besloten we samen te gaan wonen, het zag er niet naar uit dat ik op mijn huidige baan een contract kreeg aangezien ze het wel makkelijk vonden dat ik als flexwerker op alle groepen kon werken en altijd wel kan. Enkele keren gesolliciteerd intern maar elke keer werd iemand anders aangenomen.
Ik schreef een open sollicitatie naar een instelling bij mijn vriend in de buurt, hier mocht ik 2 diensten meedraaien en de dag daarna werd ik gebeld dat ik aangenomen was.
Binnen 1 maand heb ik mijn huidige baan opgezegd, ben ik bij mijn schoonouders ingetrokken en had ik een nieuwe baan. Ondertussen waren we huizen aan het kijken en uiteindelijk een geschikt huis gevonden, bod gedaan, tegenbod en akkoord.
in 2009 kregen we de sleutel van ons huis, een week geklust en het huis was klaar, de eerste nacht woonde wij er gelijk al en ook mijn ouders en zusje bleven overnachten ivm helpen met klussen. Mijn familie en schoonfamilie hielpen alle dag met klussen.
Maandag kregen we de sleutel en donderdag waren we klaar, vrijdag hebben we onze kittens opgehaald.
En in juli 2012 zijn wij getrouwd.

Wat een leuk topic dit. Wat hebben sommige mensen heftige dingen meegemaakt en wat hebben anderen weer enorme sprongen vooruit gemaakt. Erg leuk om te lezen.

Vijf jaar geleden was ik 25 en woonde ik twee jaar in mijn portiekflat. Ik had een vaste baan als verpleegkundige op een chirurgische afdeling en had het daar erg naar mijn zin. Ik ging veel op stap en had veel vrienden en kennissen.

In die vijf jaar ben ik minder gaan stappen en hecht ik meer waarde aan een gezellig avondje thuis bij vrienden, met een wijntje of een etentje. Verder kregen we te horen dat mijn moeder een ernstige vorm van kanker had en dat de toekomst zorgwekkend was. Ze heeft hard gevochten en lijkt de strijd te hebben gewonnen. Ik solliciteerde op mijn droombaan, kreeg die en deed hier nog een opleiding voor. Ik kocht vorig jaar mijn eerste huis en woon daar heel gelukkig. In 2011 werd ik de trotse tante van mijn allerliefste neefje. Ik ging voor het eerst naar Lowlands en vond het een fantastisch festival. Ik zat twee jaar achter een jongen aan, op wie ik erg gek was maar waar het steeds net niks mee werd. Eind vorig jaar heb ik onze vriendschap definitief verbroken en niet lang daarna kreeg ik steeds meer contact met een indirecte collega, die ik nog van vroeger kende. We werden verliefd en zijn inmiddels bijna acht maanden heel gelukkig samen. Half december gaan we samenwonen! Met hem kreeg ik er een stiefzoontje van twee bij, van wie ik ook veel ben gaan houden. Mijn vrienden en vriendinnen zijn er nog steeds allemaal. Ik ben inmiddels geen twintiger meer maar een dertiger en heb eigenlijk alles bereikt wat ik rond deze leeftijd graag wilde bereiken. Ik ben heel gelukkig met mijn leven!

Het zijn vrij veel grote gebeurtenissen maar niks schokkends.

Ik heb mijn master behaald, ben aan een traineeship begonnen en halverwege ben ik na 5 jaar een lange afstandsrelatie te hebben gehad gaan samenwonen in Amsterdam, twee uur reizen van mijn oude woonplaats. Inmiddels heb ik mijn traineeship afgerond en een leuke baan bij de bank, we hebben pas een apartementje gekocht en het plan om te gaan trouwen. Allemaal dus niet wereldschokkend maar als ik het zo op een rijtje zet toch best een hoop veranderingen in de afgelopen 5 jaar.

Toen was ik 15 en zat ik echt in een kutperiode van mijn leven. Ik ging toen naar 4 havo, waar ik doodongelukkig was en bij verschrikkelijke personen in de klas zat. Ik had toen echt vreselijk spijt van mijn keuze om havo te gaan doen. Ik was toen net een aantal maanden thuis, na een opname in een eetstoorniskliniek, maar ik was nog steeds vreselijk anorectisch. In die tijd erna ben ik van de havo weer naar het vwo gegaan (en daar ook mijn diploma van gehaald), heb ik mijn eetstoornis overwonnen, ben ik het huis uit gegaan, een studie begonnen in een stad ver weg. Het contrast met mijn leven nu en mijn leven 5 jaar geleden is zo groot, dat het een compleet ander leven lijkt. Ik had nooit gedacht dat ik zo gelukkig zou kunnen zijn. Dat ik zo tevreden zou zijn met mezelf. En dat ik zo blij zou zijn met mijn dikke kont

Niet quoten aub!

Toen was ik 21, bijna 22 en zat ik net een maand in Zuid-Afrika en was bezig met vrijwilligerswerk. De periode daarvoor was erg heftig geweest en ik had toen net eindelijk alles weer een beetje op de rit (werk, huis) toen een enorme depressie toe sloeg. Ik zag geen uitwegen meer in het leven. Nadat ik bij de huisarts bot ving, heb ik een vliegticket geboekt en ben ik een half jaar in ZA geweest. En daar is alles langzaamaan weer tot besef gekomen. Toen ik terug kwam ben ik weer aan het werk gegaan en het leven kabbelde een beetje voort. Een jaar later ontmoette ik mijn ex waarmee ik al snel samenwoonde. Eerst woonden we in sloopwoningen en verhuisden we van hot naar her. Ondertussen gestopt met het werk op kantoor en samen met broer en ex eigen bedrijf begonnen. Eigenlijk had ik de afgelopen 2 jaar best wat stabiliteit opgebouwd en wilden we voor een kindje gaan. Totdat ik een paar maanden geleden echt zwanger raakte, me ex me dumpte en tegelijkertijd een miskraam kreeg. Nu heb ik soms het gevoel dat ik weer 5 jaar terug in de tijd ben.

Jeetje Rioolspook

Mijn afgelopen vijf jaar:

Ziek geworden op vakantie - Thuis komen te zitten met Pfeiffer - Te horen gekregen dat ik FM heb - Middelbare hotel school afgerond - Relatie ging uit met een kwal van en vent - Gewerkt als Intercedent en gastouder - Rijbewijs gehaald & Auto gekocht - Mijn vriend leren kennen - Samen op vakantie gegaan - Na 8 maanden besloten samen te gaan wonen in een andere woonplaats, waar ik niemand kende behalve mijn vriend, op ruim een uur van iedereen vandaan - Gaan werken als gastouder, later als Intercedent en nu al als supervisor in een 4* hotel - Mijn lieve oma is overleden.

Nu inmiddels ken ik mijn vriend 3 jaar, woon ik 2 jaar samen & ben ik erg gelukkig met mijn leven zoals het nu is.

Vijf jaar geleden zat ik op de middelbare school, deed VWO wat me goed afging en had ik net een paar maanden een relatie. Na een jaar is dat uitgegaan omdat hij heel erg jaloers was, ik was heel opgelucht toen het uit was. Een jaar daarna heb ik mijn middelbare school afgerond, ben ik geneeskunde gaan studeren en op kamers gegaan. Heel veel nieuwe mensen leren kennen, lid geworden bij een studentenvereniging, in het begin veel gefeest en later meer gaan focussen op mijn studie. Na anderhalfjaar geneeskunde studeren ging het niet meer, na heel lang twijfelen ben ik gestopt met de studie. Een halfjaar gewerkt, blijven wonen in mijn studentenstad en meegedaan aan de selectie voor verloskunde. Gelukkig toegelaten, daar ben ik nu tweedejaars en super blij met mijn keuze destijds om te stoppen met geneeskunde. Ik zit hier helemaal op mijn plek

5 jaar geleden was ik 20. Net een paar maanden klaar met SPW en ternauwernood een baan kunnen vinden in een verzorgingshuis, want ons eerste huisje was een feit. Ik was op dat moment 4 jaar samen met mijn huidige man.
Na een aantal maanden vond ik toch dat ik wat weinig uren werkte en besloot ik uit te kijken naar een andere baan, die ik vrij snel vond. Had ik dat maar nooit gedaan. Een vreselijk sfeer op de werkvloer breekt je op en uiteindelijk heeft me dat doen besluiten dat ik dan maar iets heel anders ging doen. Van de oudjes, naar de jonkies: ik ging in de kinderopvang werken, maar vond dit helemaal niks. Ik was zoekende en wist niet wat ik wilde.
Uiteindelijk kreeg ik een baan als onderwijsassistent op een basisschool hier en de buurt. Dit vond ik zó leuk dat ik besloot weer te gaan studeren, de Pabo! Het was inmiddels september 2009. 3 Dagen voor ik voor het eerst weer naar school zou gaan bleek mijn vader ongeneeslijk ziek te zijn. Een enorme klap!
Echter vecht hij zich er doorheen en hij is er nog altijd. Mijn leven, school en stages kabbelde voort en inmiddels hadden mijn vriend en ik besloten dat het tijd werd op te trouwen. De datum werd geprikt en we leefde toe naar die dag: 21 november 2012, tot ik een dag voor ons trouwen werd getroffen door een pittig herseninfarct. Vanaf dat moment bestond mijn leven uit revalideren, mezelf terug vinden en uiteindelijk weer naar school gaan. We zijn wel getrouwd, maar hebben het feest later pas gevierd.

Inmiddels kan ik zeggen dat het heel erg goed met me gaat en misschien nog wel beter als voor mijn herseninfarct. Natuurlijk heb ik er wel lichamelijke gebreken aan overgehouden, maar het had veel erger met me af kunnen lopen.
Het doormaken van het herseninfarct was een omslagpunt voor mij. Ik luister beter naar mijn lijf en ga bewuster om met mijn tijd en het aangaan van contacten. Daardoor leef ik bewuster en een kalmer leven.

Best een lang verhaal geworden, maar nu word je eens bewust van wat er allemaal gebeurd is. Ik dan ook van iedereen zijn stukje gelezen. Erg intrigerend.

Woon je alweer twee jaar samen Pippa, ja? Hoe snel tijd eigenlijk gaat zeg.

5 jaar geleden begon ik aan mijn laatste maand bij mijn huidige werkgever (volg je 'm nog). In januari zijn mijn (nu) man en ik naar Londen verhuisd, we waren toen iets meer dan een jaar samen. We kenden er niemand. In die tijd ben ik ook onder de vleugels van mijn moeder vandaan kunnen komen. Twee jaar later kwamen we terug in verband met de gezondheid van mijn man z'n (stief)vader, die twee maanden later overleed. Kort erna werd de diagnose hersentumor bij mijn favoriete oom gesteld en moesten wij ook afscheid van hem nemen. Ik mocht bij mijn oude werkgever terug komen en ben daar doorgegroeid. We zijn inmiddels getrouwd, wat een mooie afsluiting van weer 5 jaar mocht zijn. Op naar de volgende 5!

mzcharlotte schreef:Woon je alweer twee jaar samen Pippa, ja? Hoe snel tijd eigenlijk gaat zeg.

Ja hé? Ik ben in augustus 2010 hier komen wonen!

5 jaar geleden was ik 20. Ik studeerde aan de Pabo en was inmiddels 3,5 jaar samen met mijn huidige vriend. We deden samen leuke dingen, maar kregen ook minder leuke dingen te verwerken. Mijn opa overleed en mijn moeder was op dat moment een jaar ziek. Inmiddels ben ik 25, sta ik voor het derde jaar voor de klas en woon ik samen met mijn vriend. Mijn moeder heeft in mei een grote operatie ondergaan en eindelijk kan ik zeggen dat het redelijk met haar gaat. De afgelopen jaren heb ik erg over haar in gezeten en heb het idee dat het er nu pas uit komt. Toch probeer ik te genieten. Dat heb ik altijd wel gedaan, maar nu komt het er pas echt uit.

Aan de ene kant is er veel veranderd in vijf jaar: Switch van Sporthogeschool (via een break) naar de HBO Verpleegkunde, zware tijd gehad maar netjes binnen vier jaar (met een 'uitstekend') afgestudeerd. In verschillende zorgsettings gewerkt (nooit gedacht dat ik een beetje een goede verpleegkundige zou kunnen zijn) en nu alsnog de master Human Movement Sciences aan het volgen (had ik waarschijnlijk ook gedaan als ik de Sporthogeschool af had kunnen maken). Toen een vriend, nu (al veel te lang) vrijgezel. Toen thuis wonend, nu op mezelf in een mooi studiotje.

Aan de andere kant voelt het alsof er niks is veranderd. Vijf jaar geleden zat ik in de beginfase van mijn eetstoornis (en volgde er veel ellende, opnames, etc.), nu heb ik deze nog niet volledig overwonnen en voel ik me nog steeds doodongelukkig

(als ik realistisch ben, zie ik wel dat ik al veel overwonnen heb en al een heel stuk verder ben, maar gevoelsmatig voelt het als 'toen was ik ongelukkig, nu nog steeds...').

Mijn leven is in 5 jaar, of eigenlijk 5 1/2 jaar, héél erg verandert!

*weg*

Verder heb ik in die 5 jaar mijn eerste en ondertussen ook alweer mijn tweede auto gekocht. Heb ik veel nieuwe mensen leren kennen maar ook met een aantal mensen geen contact meer. In mijn werk maakte ik 5 jaar geleden een stap vooruit, ik kreeg een hogere functie. Ondertussen zit ik nog in dezelfde functie maar met een aantal neventaken en ben ik met mijn manager in gesprek over de mogelijkheden om weer een stap vooruit te zetten.

Ik heb héél erg veel geleerd de afgelopen jaren, dat heeft vaak bergen energie en behoorlijk wat verdriet gekost, ging meer dan eens ten koste van mezelf maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben en daar ben ik best blij mee

Hmm ik kom niet helemaal meer uit de jaartallen en wat ik allemaal heb gedaan, maar in grote lijnen:

5 jaar geleden was ik een enorme flierefluiter die absoluut geen vastigheid wilde.
Ik woonde nog bij m'n ouders, had net 3 maanden in Engeland gestudeerd en daarna m'n eerste seizoen als reisleidster gewerkt.
Ook studeerde ik nog aan de pabo wat eindelijk wat soepeler ging, ik haalde na veel gezeik en gedonder na 4 jaar eindelijk m'n propedeuse.
De zomer erop ging ik weer als reisleidster werken, en ging ik op mezelf wonen. Die zomer moest ik eerder terug naar Nederland vanwege een infectie aan m'n voet, vanaf m'n knie tot m'n tenen was het opgezwollen en er begon huid af te sterven. 2 maanden na thuiskomst studeerde ik eindelijk af aan de Pabo en begon met invalwerk.
Ik kreeg een langdurige invalbaan op mijn oude basisschool, in groep 2. Die groep lag mij totaal niet, het werk viel me enorm tegen dus ik besloot om te stoppen en weer als reisleidster te gaan werken. Dat was een enorm heftig seizoen, ben mezelf daar erg tegengekomen. Ik was eindverantwoordelijke van een team, en dat in combinatie met te weinig mensen op bestemming en veel stress trok ik slecht. Volgens mij was ik daar niet leuk om mee samen te werken.
Bij thuiskomst wist ik niet wat ik wilde, ik wist alleen dat ik niet voor de klas wilde. Ik werkte even voor een uitzendbureau, moest afspraken inplannen bij fietsenmakers. Dat vond ik ook niets dus ik solliciteerde bij een kledingzaak. Dat vond ik for the time being erg leuk, maar toen het zomer werd begon het toch weer te kriebelen. Ik besloot om achter de bar te gaan werken in het buitenland.
Dat was een superleuk seizoen, daar was ik op dat moment enorm gelukkig. Terug in Nederland had ik werk (en geld) nodig en besloot toch om weer voor de klas te gaan, als invaller. Eerst in een groep 4, het liefste clubje kinderen ooit, daarna in een groep 5, de grootste terrorklas ooit. Ik ging er na een paar weken huilend naartoe, maar heb het toch doorgezet en toen heb ik een hele leuke tijd met die klas gehad.
Vanaf dat moment begon ik te aarden in Nederland. Ik kwam erachter dat het werk in het buitenland en geen relaties aan willen gaan een soort vluchtgedrag was.
Het werk op die school was maar tijdelijk en dankzij de directrice kreeg ik een baan op mijn huidige school, waar ik het nog steeds goed naar m'n zin heb.

@ Kowalski wat jij op het einde schrijft zo voelt dat voor mij ook. Al vind ik ongelukkig te zwaar.. Ik heb meer dat ik mijn leven 5 jaar geleden best saai vond en dacht..'Oh nu word ik student, nu gaat het leuk worden!' maar die hele tijd is mij echt tegengevallen. Misschien is het studentenleven gewoon niets voor mij.. Ik heb altijd wel 'echt' volwassen willen zijn.. Ik riep dat al toen ik 15 was en inmiddels 10 jaar later sta ik nog steeds niet 100% op eigen benen en daar baal ik gewoon van. Achteraf had ik andere keuzes gemaakt. (Maarja haha.. daar doe ik nu niets meer aan).

De aankomende tijd ben ik klaar met school en daarna hoef ik gewoon aan niemand meer 'verantwoording' af te leggen en kan ik echt mijn dromen gaan waarmaken. Want hoe blij ik ook ben met het feit dat ik in Nederland naar school kan ik haal daar niet echt voldoening uit en ik doe het meer omdat het 'moet'.

5 jaar geleden ging ik met mijn zoon in een appartement wonen, waar ik toen zo blij mee was. Heb de afgelopen 5 jaar (te) veel verschillende banen gehad en ben paar jaar geleden met een studie begonnen die ik bijna afrond.
Verder heb ik een paar jaar geleden mijn lieve vriend ontmoet en wonen we nu een half jaartje met z'n drieën in een heerlijk nieuwbouwhuis in een nieuwbouwwijk. Ik had nooit gedacht het centrum uit te gaan en dat ik zo burgerlijk zou wonen en zo'n burgerlijk leven zou hebben..maar ik vind het heerlijk! De afgelopen 5 jaar heb ik veel gefeest en nu ook minder die behoefte.

5 jaar geleden was ik net vrijgezel na een heftige relatie waar ookeen heftig einde aan kwam, het ging toen helemaal niet goed en ik zat toen op hetrandje van de afgrond (depressief en eetprobleem, gedrags en dranksproblemen) uiteindelijk tijdelijk gestopt met werk en school en met medicatie en therapie weer opgekrabbeld. Daarna mijn nu man leren kennen, diplma behaald, samen gaan wonen. Huis gekocht, getrouwd, zwanger en dolgelukkig