Zwanger worden na miskraam.

@ Weegschaal, kan me heel goed voorstellen dat het confronterend is, al die zwangere. Waarom zij wel, en jij niet? Ik heb maar 1 ma gehad en ik had dat gevoel al, kan me amper voorstellen hoe dit voor jou moet zijn. Heel veel sterkte en laat t verdriet ook toe he! Hopelijk komt jullie tijd ook snel!

Weegschaal: weer even een dikke . Ik vond het altijd al moeilijk als ik zwangeren tegen kwam in de supermarkt, dus snap heel goed dat het moeilijk is om ook in je omgeving steeds met zwangeren geconfronteerd te worden. Natuurlijk gun je het iedereen, maar dat neemt niet weg dat het je niet vreselijk veel pijn en verdriet mag doen. Ik heb nog steeds bewondering voor je hoe je in de hele situatie staat. Ik hoop ook oprecht dat die vechtlust je onder aan de streep een heel mooi en gezond kindje oplevert. Dat is wel het minste wat je na al deze ellende verdient.

Ik herken het zo Weegschaal. Gisteren kwam een collega mij persoonlijk vertellen dat ze 10w zwanger is. Ik zag aan haar dat ze het moeilijk vond om te vertellen, omdat zij dus ook weet van de twee keer dat het mis is gegaan. En toch steekt het enorm. Gevoelsmatig wordt het ook steeds meer; reclames, artikels, comedy series, in de bouwmarkt en natuurlijk in persoonlijke kringen.

Het gaat niet goed met mij. Ik heb net een afspraak gemaakt met een hulpverlener op mijn huisartsenpraktijk, maar kan pas 26 februari terecht. Gevoelsmatig zit ik echt aan mijn tax, niet alleen om de miskramen, maar ik ga altijd maar door en het breekt me nu op. Maar ook lichamelijk kan ik niet meer. Ik blijf vloeien, maar vooral die krampen. Die gaan echt door merg en been. Dinsdagnacht heb ik er echt letterlijk wakker van gelegen, gisteren op pijnstillers geleefd en vandaag door de pijnstillers heen weer krampen. Ik vind ze zwaarder dan de menstruatiekrampen die ik normaal heb. Ook heb ik last van een nare (neus)verkoudheid dus dat draagt ook niet bij om me echt beter te voelen. Ik kan ook niet goed uitleggen waar het precies allemaal aan schort. Ik bedoel, ik heb nu deze miskramen gehad. Ik vind het echt heel erg, verdrietig en heb nu twee keer geproefd van mijn grote wens om het vervolgens weer weggekaapt te zien worden. Dat breekt gewoon. Anderzijds ben ik kampioen relativeren en kan ik het wel 'begrijpen' of een andere 'reden' ervoor vinden (het moest zo zijn, zeg maar). Ik zie de toekomst ook niet direct somber in. Ik heb er op zich wel vertrouwen in dat het een keer goed komt. Hetgeen waar ik heel boos om ben, is dat ik voor mezelf weet dat ik een volgende keer er niet van kan genieten. Ik voel me schuldig dat de volgende keer dat ik positief test, ik er in eerste instantie niet blij mee kan zijn (totdat ik hopelijk verder kom dan 7 weken). Het is dus best wel tweeledig; enerzijds kan ik er wel mee omgaan, anderzijds zit ik met een heleboel gemixte gevoelens. Maar ik heb de laatste jaren best wel wat heftige dingen meegemaakt - goed en slecht. Mijn werkwijze is "okee leuk" of "okee niet zo leuk" en daarna gewoon verder, doorgaan! Ik ben druk, maar als ik mezelf dan tijd gun, zit ik rustig een heel weekend met een laptop op schoot op de bank. En daar kan ik ook niet tegen, want dan ben ik niet blij omdat ik totaal nutteloos bezig ben geweest en het gewoon zonde van mijn tijd vind. Maar de tussenweg heb ik nog niet gevonden.

Ik vlieg dus even tegen alle muren op

Mzcharlotte, ik vind het heel knap van jou dat je zo eerlijk bent tegenover jezelf en anderen. En dat je hulp zoekt nu. Het is allemaal niet niks. En dan ook nog zoveel pijn hebben en een stomme verkoudheid erbij. Ik kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit!

Het komt vast goed met jou, maar nu is het gewoon even heel erg k*t. En dat mag best.

Is je man een beetje lief en begripvol?

Hee hoi! Ik heb weer een update, maar had jou reactie nog niet gezien. Het betekent veel voor me. Ik voel me af en toe ook een open boek, dus ik herken me wel in wat je zegt. Mijn man is heel lief en begripvol, maar zit ook een beetje met zijn eigen gevoelens in de knoop.

Vandaag heb ik nacontrole gehad en gelukkig is alles superschoon, de gyn was heel tevreden. Mag ook wel na alle pijnlijke krampen . We hebben gesproken over onderzoeken. Zij is van mening dat de bestaande onderzoeken op dit punt eigenlijk nog vroeg zijn. We mogen de onderzoeken laten doen, maar we kunnen voor het stollingsonderzoek in mei pas terecht (wordt 3 maanden na de miskraam gedaan), maar dan mag ik dus ook niet zwanger worden/zijn, want dan heeft het geen nut. Het enige waar ik wat aan zou kunnen doen, is mijn gewicht. Ik wil sowieso weer sporten, maar ik val slecht af (van nature). Ik wuif het advies niet weg, maar ik vind het een moeilijke om echt iets mee te doen omdat ik het al vaker heel serieus heb geprobeerd en er gaat gewoon niet voldoende af. Ik ga er wel iets mee doen. Dus als iemand een goede dietiste kent?

Fijn dat alles weer schoon was. En fijn dat je de onderzoeken dan wel mag laten doen als jullie dat willen. Willen jullie er nu wel gelijk weer voor gaan? En hoe is het verder met je?

Das inderdaad goed nieuws. Maar denk aan jezelf he, neem de rust die je nodig hebt. Ik heb zelf ook een pauze van een paar maandjes gehad omdat het zowel lichamelijk als psychisch niet goed met me ging, en ik had toen echt niet zwanger moeten worden. Nu ik me beter voel is het 'zwanger worden' weer leuk.

.

Na de curettage duurde het 10 weken voordat ik ongesteld werd, daarna twee cyclussen van 29 en 28 dagen en daarna zwanger.

@ MZcharlotte heel veel sterkte

Ik was na 5 weken weer ongesteld. Zie mijn onderschrift!

Muurvlindertje schreef:Hoe is het met iedereen?

Als je oprecht geinteresseerd bent zou je eens wat posts van anderen kunnen lezen...

WTF Filoria! Ik lees alles mee, maar aangezien dit topic op pagina 5 stond, was ik benieuwd hoe het ging. Vind het.jammer dat jij mij vaker vieze sneren geeft, reageer maar liever niet meer op me als je zo'n last van de hormonen hebt.

Muurvlindertje schreef:WTF Filoria! Ik lees alles mee, maar aangezien dit topic op pagina 5 stond, was ik benieuwd hoe het ging. Vind het.jammer dat jij mij vaker vieze sneren geeft, reageer maar liever niet meer op me als je zo'n last van de hormonen hebt.

Ik hoop dat het aan mijn hormonen ligt, maar vind dit een lage opmerking.

En als je de laatste pagina terug leest, heb je je antwoord.

Dag dames,

Hier is gelukkig alles de rug.
Het viel me reuze mee, bijna tot geen bloedverlies..

Maar nu?? Wanneer kunnen we er weer voor gaan?

De vk moet mij nog bellen dus dat wacht ik eerst wel af..

@ Mzcharlotte hoe is het?

@ firda; Heb je geen controle afspraak bij de gyn over een paar weken? Het advies is vaak te wachten tot een volgende menstruatie. Maar dit is omdat je anders niet precies weet hoe lang je zwanger bent. Een eisprong kan even op zich laten wachten ivm het hcg hormoom wat meestal niet gelijk uit je lichaam is. Met een normale cyclus van 4 wkn duurt de eerste na een miskraam bij mij altijd 7 wkn (geteld vanaf de dag vd curettage).

Over een na controle hebben ze het niet gehad.
Wel heb ik een bel afspraak staan over de uitslag van het weefsel.

Als ik op internet lees zijn de mening verschillend wanneer ze weer beginnen met zwanger worden.
Ik denk dat vk wel komt met advies..

De vk gaf als advies een maand te wachten en de gyn gaf ons na de uitslag van het weefsel en nacontrole gelijk groen licht. We hebben niets gebruikt en het maar afgewacht. De eerste menstruatie moesten we 10 weken op wachten en daarna ben ik weer op dag 11 met ovulatietesten begonnen.

Fijn dat het je is meegevallen.

Thanks!

We wachten wel af. Wel raar dat ik dan geen na controle heb.
Vraag het wel even aan de vk als ze belt.

Wat lief dat je naar me vraagt firda. Momenteel gaat het wel goed, het kan morgen wel weer anders zijn maar dat zie ik dan wel weer.

Ik ben blij om te horen dat het je is meegevallen. Ik ben er nog weleens benieuwd naar hoe het voor mij had geweest, maar anderzijds ben ik dankbaar dat ik niet onder narcose enzo heb gehoeven.

Ik ben meteen weer begonnen met temperaturen zodat ik in elk geval weet wanneer mijn eisprong is. De dag dat ik het vruchtje ben verloren heb ik maar als dag 1 aangehouden, dat is 3 februari. Als het meteen weer normaal is, dan zou ik één dezer dagen mijn eisprong moeten hebben.

Op aanraden van de gyn ben ik wel aan het kijken hoe ik (wat) gewicht zou kunnen verliezen, maar ik ga mijn kinderwens daarvoor niet vertragen. Ik zie wel hoe het loopt.

@ firda; Luister naar de adviezen, maar ga evt gewoon op je eigen gevoel af wat te doen met weer zwanger te worden. Doe ik wel altijd. En de na controle wordt volgens mij niet altijd gedaan, maar ik vind een controle echo om te kijken of alles echt aan het herstellen is altijd zo fijn. Hoe gaat het emotioneel gezien met je?

@ mzcharlotte; Wat deed jouw cyclus de vorige keer? Fijn dat het nu goed met je gaat, dat het per moment kan verschillen herken ik wel. Bij mij hangt het samen met nieuws om me heen. Heb vaak ook behoefte aan een bemoedigend woord of wat aandacht, maar dit ebt snel weg als de miskraam over is. Mensen hebben soms niet door dat het verdriet dan niet gelijk minder is. Weet niet of je dit ook herkent?

Ik heb volgende week dinsdag een controleafspraak met mn gyn. Zie wel uit naar de echo. Alle vorige keren verloor ik regelmatig kleine beetjes bloed tot mijn volgende menstruatie, nu niet. Hoeft niks te betekenen, maar wil toch graag zeker weten dat het goed schoon is.

Fijn dat je gauw die controle hebt Weegschaal. Is het je eigenlijk wel eens gebeurd dat er iets was achtergebleven? Nee toch?

Oh ja, dat herken ik heel goed Weegschaal. Iedereen is alweer verder met de orde van de dag en daardoor voelt het ook of het al wééééken geleden is. Maar eigenlijk is het allemaal nog heel vers. Wederom denk ik dat ik me er te snel overheen zet en mee ga in die normale "flow".

Mijn cyclus was bij de eerste keer regelrecht uit het boekje (28 dagen), zo had ik het nog nooit meegemaakt. Inmiddels wel, maar ik denk dat het dit keer wat langer gaat zijn. Maar dat is puur gevoelsmatig.

Ik heb morgen de uitslag van de colscopie. Aan de hand van deze uitslag gaan mijn vriend en bespreken wanneer we weer voor een kindje (kunnen) gaan. Ik ben erg zenuwachtig nu...

Wat spannend Yes, ik duim voor je. Wat voor soort medische achtergrond heb je, dat je een coloscopie hebt moeten ondergaan?

Ik heb sinds de verwijdering van mijn galblaas (14 maanden geleden) elke dag buikloop. Van 4-10 keer per dag. Dit gepaard met erge buikpijn. De MDL arts had eigenlijk drie opties: littekenweefsel van de keizersnede en/of galblaas operatie die de darm vernauwd, Crohn of een chronische darmontsteking.

Ik hoop morgen meer duidelijkheid te krijgen, zodat we ook een behandeltraject kunnen starten. Maar ja dan blijft de vraag of eventuele medicatie gebruikt kan worden wanneer je graag zwanger wilt raken. Of zwanger bent. Daarom vind ik het dus spannend. Laat ik dan mijn gezondheid of onze wens voorgaan...?
En het is natuurlijk spannend om te horen wat er echt aan de hand is.