Klapperende eierstokken, maar nog niet te realiseren..

Zolang je daar hetzelfde over denkt is dat goed toch? En misschien zeg je over een jaar al, ja, ik ben er aan toe, dat kan

Mijn vriend heeft koud water vrees vooral, want als hij met kleine kinderen is, zegt hij naderhand altijd, o... zo leuk! Maar puntje bij paaltje vindt hij het nog (te) eng voor zichzelf Ik ga voor een eind 2014/begin 2015 baby..

Pip, dan doe ik met je mee!

Leuk, Parel, ik dacht dat jullie het wilden houden bij L.

Parel schreef:Pip, dan doe ik met je mee!

Toch wel? Ik dacht dat jullie wilden wachten

Nou, eind 2014.. Dan is L alweer 3!
Het is niet dat het (al) heel erg kriebelt voor ons, maar als we L bezig zien met andere kindjes, dan is ze zo in haar element, dat we het voor haar willen doen. Natuurlijk ook omdat we ons nog niet compleet voelen zo, maar we willen niet dat L alleen overblijft mocht er iets met ons gebeuren.

Maar een eind 2014/begin 2015 baby zul je toch in 2014 al aan moeten beginnen, anders lukt het je niet, dat is dus over 8 maanden al

Ja, laat ik dat niet tegen mijn vriend zeggen op die manier

Ik heb ze ook!

Wat leuk, Parel, Pippa en Lady!

Pippa schreef:Maar een eind 2014/begin 2015 baby zul je toch in 2014 al aan moeten beginnen, anders lukt het je niet, dat is dus over 8 maanden al

Opmerkzaam!

Oh! Maar ik dacht dat je dan wilde beginnen pas!
Ik wil namelijk, als de keus er is, liever geen einde/begin vh nieuwe jaar baby maar liever ergens halverwege het jaar. We zien het tzt wel!
Jullie succes dan maar alvast!

Pippa schreef:Maar je kunt elkaar niet dwingen dat je er hetzelfde over denkt natuurlijk, dus je moet het echt even laten rusten. Het is niet dat hij het helemaal niet wil, maar nu niet, maar tegen die tijd wel. Mannen zien dat sowieso gewoon anders voor zich dan vrouwen, dus geef hem gewoon ook de tijd om er over na te denken, en kom er over een aantal maanden gewoon nog een keer op terug.

Wij hebben het er op vakantie gelukkig goed over kunnen hebben, en al zou ik het NU willen, we staan er verder wel hetzelfde in, want mijn vriend moet eerst werk vinden, en we moeten er beide echt aan toe zijn, maar mijn vriend wordt volgend jaar 30, dus het zal niet nog héél lang duren...

Hoe denk je dat mannen het zien dan? Of hoe ziet jouw vriend het dan? Mijn vriend had 't er over dat kinderen krijgen vaak wat enger is voor mannen, dat ze bang zijn voor wat er komt (al die veranderingen en dergelijke). Maar dat is voor vrouwen toch net zo eng lijkt me?

Cool dat jullie er in ieder geval hetzelfde in staan, en spannend ook natuurlijk!

_Lana_ schreef:

@ Chocoholic: Wat een nare situatie zeg! Je weet zo helemaal niet waar je aan toe bent.
Zijn jullie al lang samen?
Wel fijn dat jullie erover kunnen praten.

Thanks Lana, we zijn nu ruim 3 jaar bij elkaar. En inderdaad, als dat praten niet kon was 't al helemaal een benarde situatie.

Hee Chocoholic, ik wilde even op je reageren want ik vind het zo sneu voor je dat je zo in tweestrijd zit (met jezelf/vriend).
Waarschijnlijk wordt het voor hem pas concreet op het moment dat het zover is, volgens mij werkt dat bij meer mannen zo. Jij als vrouw zijnde kan daar al veel beter over nadenken, geloof ik. Ik denk dat het voor mannen enger is omdat ze die veranderingen minder concreet voelen. JIJ bent zwanger, en jouw hormonen zorgen er voor dat je lichaam en geest zich klaar maken voor die baby. Voor mannen is dat toch anders. Niet persé negatief, maar ik kan me voorstellen dat het daardoor gewoon wat anders is.

Pippa, spannend! Fijn dat je het er concreet over hebt kunnen hebben. Nu maar hopen dat ie gauw een baan vindt. Zou je eerst kindje willen proberen te krijgen en daarna trouwen?

KimRosenberg, wat grappig dat jij het ook hebt. Alles in je situatie is er op zich toch ook naar? Je bent getrouwd, een goede baan (kan je part time werken?). Maar jaartje of twee wennen aan het idee is ook wel goed haha.


Ik denk er de laatste tijd ook weer veel over na, maar meer in een wat negatievere spiraal. Of negatief.. Gewoon dat ik me realiseer dat ik er écht nog niet aan toe ben. Zeker als ik straks die promotieplek krijg misschien, dat is voor vier jaar, dus dan wordt het best concreet dat er de komende vier jaar geen kinderen komen, want een pasgeboren baby combineren met het laatste jaar van een promotie lijkt me echt killing. Dan zou part time werken ook geen optie zijn, dat kan dan simpelweg niet. Maar voor 't zelfde geld krijg ik die baan niet, en wordt de situatie weer anders. Maar ergens vind ik het ook raar, dan ben ik dus 32 dat ik zwanger zou raken (als dat al direct lukt), en dat vind ik écht oud (voor mezelf)! Dat wil ik helemaal niet, maar ik wil het ook niet eerder.. Tweestrijd! Gevoel tegen verstand in.

Wel willen we volgend jaar eens naar een groter huis gaan kijken, en dan ook echt groot, voor de komende tien jaar direct, dus inclusief meerdere kinderkamers, en ik ben wel bang dat ik dan heel erge kriebels ga krijgen, met al die lege kamers nog voor de komende jaren. Dat lijkt me ook wel weer moeilijk.

Maar met name realiseer ik me steeds meer hoe lekker het is om nog samen te zijn, zonder kindje. Zoals gisteren, op het festival, waren we eerst alleen met z'n tweetjes, daarna kwam schoonzus met nichtje ook mee. Super gezellig, maar wel voor eventjes. Ik vind zo'n jengelend kind écht niet zo erg en begrijp volkomen dat ze ook lekker wil rondlopen en dat je dan dus constant er achter aanloopt, en ik vind het heerlijk om met haar te knuffelen en te spelen, maar jeetje.. Het is ook écht veel gedoe. Ik vind het een beetje moeilijk te verwoorden, want ik heb wel echt een grote kinderwens en dat blijft absoluut en die wil ik niet teniet doen, maar anderzijds denk ik dat ik gewoon des te meer de kinderloze periode NU ga waarderen. Ik zie steeds meer hoe ontzettend groot die stap gaat zijn en dat het echt wel iets is waar ik naar uitkijk, maar ook stiekem best tegenop zie, dat die leuke, maar zware periode gaat komen. Dat het echt een gigantische grote verandering voor onze relatie en ons leven gaat zijn. Daar ben ik stiekem toch een beetje bang voor.
Ik neig ook echt steeds meer naar maar 1 kindje, hoewel ik dan ook denk ja maar twee is leuker voor elkaar, voor later! (een gedachte die ik zelf heel belangrijk vind). Ik vind dat echt best een rare tweestrijd die ik met mezelf heb. Ik wil echt super graag moeder worden, maar ik zie de mindere kanten er ook wel van in, met name ben ik zo bang dat het onze vrijheid zo gaat beperken.

Nou ja, ik hoop dat iemand 't snapt Het gevoel doet niets af aan m'n kinderwens, maar ik merk gewoon dat nu ik ouder word en écht die leeftijd krijg dat het zou kunnen, het misschien toch beetje dichtbij komt en ik stiekem wel blij ben dat het moment nog niet echt daar is.

Wow heel epistel. Sorry.

Volgens mij heb je het eerder geplaatst hoor, Marin, maar ik vind jouw realistische kijk zo verstandig! Ik wil echt niemand voor zn hoofd stoten ofzo, maar ik vond het fijn echt genoten te hebben van de tijd met zn 2en. En ja, een kind is ook leuk, maar ik had het onbezorgde, het kunnen uitslapen en gewoon doen waar je zin in hebt voor geen goud willen missen Ik vind het leuk dat je ook geniet van je vrijheid nu, al lonkt een kindje wel.

Marin: Dat is eigenlijk net zo als ik het voel, haha.
Ik wil heel graag kindjes, maar als ik dan zoals vanochtend lekker tot half9 kan slapen, ben ik toch ook wel weer blij dat ik er nu nog geen heb. Zonder kindjes heb je zoveel meer vrijheid! Neemt niet weg dat ik zeker weet dat ik ooit moeder wil worden, maar zolang het nog niet zover is, kan ik ook echt nog genieten van de momenten alleen of met z'n tweeën, waarin je gewoon kunt doen en laten wat je wil zonder dat je met je kleintje rekening hoeft te houden.

Ah dat vind ik echt fijn om te horen Supertalentje. Ik zie het een beetje als iets negatiefs, in m'n hoofd, alsof ik 'zeur', 'want ik wil toch graag kinderen'. Ik wil dat ook écht heel graag, maar ik ben ook echt wel een beetje bang voor die grote stap. Misschien juist doordat ik die eerste paar jaar van m'n kleine zusje zo bewust heb meegekregen, en nu ook best vaak dat nichtje zie, heb ik misschien 't gevoel dat ik straks bij m'n eigen kindje dan geen 'zin' meer in dat gedoe heb ofzo. Daar ben ik zo bang voor, straks vind ik het helemaal niet leuk en dan is het je eigen kind!

Ik was gisteren ook gewoon echt een beetje streng tegen kleine nichtje. Papa en mama waren pannenkoek halen, en ze zat te jengelen bij me op schoot en ik was ook echt beetje streng naar haar, zo van, "Nee, kleine meid, niet zo wurmen, papa en mama komen zo terug, nu zit je even bij Tante Sie op schoot en eet je pannenkoek, kijk, hap". Toen schrok ik wel, straks word ik een strenge moeder omdat ik altijd al zo lief ben geweest bij m'n zusje en alles kon en mag, en is het nu een beetje 'op' en ben ik straks veel strenger naar m'n eigen kind toe, omdat ik dan geen zin meer heb in gejengel. Nou ja, zitten vast wel weer voordelen aan ook

Arwyn schreef:Marin: Dat is eigenlijk net zo als ik het voel, haha.
Ik wil heel graag kindjes, maar als ik dan zoals vanochtend lekker tot half9 kan slapen, ben ik toch ook wel weer blij dat ik er nu nog geen heb. Zonder kindjes heb je zoveel meer vrijheid! Neemt niet weg dat ik zeker weet dat ik ooit moeder wil worden, maar zolang het nog niet zover is, kan ik ook echt nog genieten van de momenten alleen of met z'n tweeën, waarin je gewoon kunt doen en laten wat je wil zonder dat je met je kleintje rekening hoeft te houden.

Jaaa dat is ook wel zo! Dat is denk ik ook heel goed om te waarderen. Die kleine momentjes ook. Jij verwoord het echt goed

Niet zozeer klapperende eierstokken, maar hoe vaak ik de laatste tijd wel niet heb gedroomd dat ik zwanger was (ongepland maar wel gewenst) is niet normaal. Als ik wakker wordt, vind ik het soms gewoon jammer dat het niet zo is.. In mijn droom vannacht voelde ik de baby gewoon schoppen! Haha.

Dank je voor je lieve reactie Lana. Die oerdrang herken ik wel, ik wéét gewoon dat ik moeder wil worden, dat is de allergrootste wens in m'n hele leven, maar hoe ouder ik word, hoe minder romantisch dat idee wordt en gewoon best wel wat concreter en dus realistischer wordt. Ach, ik denk dat ik dat gewoon maar moet zien als een soort teken dat ik er gewoon nog niet aan toe ben, en dat hoeft ook niet, want het moment is er gewoon niet naar.
Het past ook eigenlijk helemaal niet in dit topic, want het is eerder het omgekeerde van klapperende eierstokken, maar eigenlijk ook wel weer goed, want het hoeft niet allemaal rozengeur en manenschijn te zijn. Die twijfels horen er misschien ook wel bij. Een zwangerschap en kinderen zullen dat ook echt niet altijd zijn, dus een kinderwens is dat misschien ook niet. Ik kan soms echt uren kleertjes kijken op internet, weet al precies welke kinderwagen ik wil, heb al websites basisscholen in de toekomstige woonplaats bekeken dus lekker er over dromen kan ik prima, maar het krijgen en opvoeden van een kindje is natuurlijk zo veel meer dan een leuke hippe kinderwagen, dus die kant er van maak ik me dan wel zorgen over, of ik dat allemaal wel ga kunnen in de toekomst.
Maar goed, ik probeer er maar niet te veel over na te denken, en gewoon lekker te genieten van onze tijd samen nu! Ooit gaat ons leven heel erg verrijkt worden, en nu is het al zo rijk samen


Anderzijds wil ik wel even zeggen dat m'n vriend en nichtje zo samen zien wel echt gigantische vlinders bij me naar boven brengt. Oh de liefde!

Voor een man is het natuurlijk wel anders, omdat hij niet zwanger raakt (duh) en het misschien wat verder van hem afstaat, vooral die eerste tijd, maar toch zijn er ook wel mannen die net zo goed een kinderwens hebben als vrouwen die kunnen hebben. Mijn man bijvoorbeeld heeft een nog veel sterkere kinderwens dan ik!

Ik denk dus ook niet dat je zo stellig iets kunt beweren over 'mannen', want ook binnen die enorm grote groep zijn zóveel verschillen!