Klapperende eierstokken, maar nog niet te realiseren..

Ik moet om je lachen, pippa..sorry:-)
Het maakt toch niet uit als een dokter het weet?
Alleen kan je er dan niet heel plotseling voor gaan, omdat je dan eerst een afspraak moet maken.

Elodie schreef:Ik moet om je lachen, pippa..sorry:-)
Het maakt toch niet uit als een dokter het weet?
Alleen kan je er dan niet heel plotseling voor gaan, omdat je dan eerst een afspraak moet maken.

Dat is ook meer het gevoel haha! Ik wil het gewoon samen beslissen, zonder dat ik daar iets voor moet doen behalve de pilstrip weg te gooien En je mag best om me lachen hoor, als je me maar niet uitlacht!

Ik zou niet durven;)
Maar in feite maakt het dus weinig uit. Voor het gevoel zal het idd wel anders zijn. Gelukkig saboteer je niet...Mike in gtst wel haha

Saboteren lijkt me toch wel zo vreselijk. Dat zou ik nooit op m'n geweten willen hebben.

Pippa, grappig dat je dat zo ziet. Voor mij voelt het om die reden juist veiliger, dat t wel een héél bewuste keuze moet zijn.

O maar als ik hier nu zwanger raak is dat prima, w gebruiken alleen de pil, verder niet. Maar het zou welkom zijn, ik vond het daarom prima om het zo te houden. Als het echt beslist niet mocht hier nu zou ik wel spiraal hebben genomen.

Maar als je de pil goed in neemt, dan is de kans ook wel erg klein.
Maar ik zou het zo leuk voor jullie vinden!

Ik mag hier eigenlijk niet meer mee praten hè

Ja dat weet ik, helaas... Haha!! Ja, scheer je weg en ga een mooie baby maken! Dan kan ik komen kroelen, tante Pippa.

Tante pippa,ik lig op de bank onder een dekentje..en ben een dikke reep chocola aan het wegwerken want ongesteld ;-)

Rataplan schreef:Stokstaartje: Mijn zoon heeft V.C.F.S. Die afwijking is in 90% van de gevallen een spontane fout. In 10% is die dus erfelijk. Je hebt het of niet, je kan geen drager zijn ofzo. De afwijking is dominant erfelijk met een kans van 1 op 2. Mijn zoon heeft een relatief milde vorm, maar je hebt er ook zeer ernstige vormen tussen zitten. Dat is bij elke patiënt verschillend. Niemand kan ook maar iets zinnigs over de toekomst zeggen en over het verloop van de aandoening. Mocht blijken dat mijn man of ik ook deze afwijking hebben dan komt er geen derde. Het mag wel, maar dan moet je aan IVF of ICSI denken of de gok nemen. Ik ben zelf al verminderd vruchtbaar (ik heb PCO) en al gezegend met 2 prachtige jongens. Een derde is bij ons dus afhankelijk van de uitslag van de bloedtest.

Rataplan ik heb op de een of andere manier nooit je bericht gezien! Kwam het toevallig tegen omdat ik zelf iets wilde plaatsen in dit topic, maar wat een heftige ziekte is dat. Gelukkig heeft jullie zoontje geen ernstige vorm ervan! Is er al een uitslag van de bloedtest??

@All: Ik heb weer periode van hormoonpieken en frustraties...Volgende week uitslag of ik definitief ben aangenomen voor de opleiding operatieassistent dus is zeer spannend.....Verder willen we graag verhuizen zodat we wat groter wonen en dichter bij mij werk, maar er zijn bijna geen huurhuizen te vinden of je moet je eerst ergens inschrijven (lees betalen) voordat je uberhaupt de huizen kunt zien. Dus je betaald ergens voor waarvan je niet eens weet of er iets voor je bij zit....beetje vaag in mijn ogen.

Daarbij heeft mijn vriend 2 jaar geleden een auto ongeluk gehad en zitten we nog middenin de schadeafhandeling. Die schadeafhandeling vindt dat hij recht heeft op WAJONG en anders een ziektewetuitkering, dus wij alles braaf aanvragen en nergens recht op natuurlijk. 20 Augustus bij een revalidatiearts geweest op advies van de letselschadeadviseur, werd hij met spoed aangemeld voor een revalidatietraject nou hij moet nog bericht krijgen wanneer hij moet beginnen. Denk dat ik er maar weer eens achteraan moet bellen net zoals bij de intake gesprekken...

En heb ook nog goed nieuws! Nou ja voor mijn vriendin dan! Ze heeft cyclus van 29-35 dagen en gisteren was dag 29 en heeft ze licht positief getest. Ik ben zoo blij voor haar en leef erg met haar mee, maar vind het ook best lastig want wij willen ook zoooooo graag maar het kan nog niet

En ik merk dat als ik seks heb gehad met mijn vriend en dan vooral de echte daad dat ik daar emotioneel het heel moeilijk mee heb. Mijn vriend trouwens ook...het liefste gebruiken we geen rubber meer maarja we kunnen gewoon nog niet losgaan. Ik merk gewoon wel dat ik veel minder zin heb in seks, omdat ik niet steeds zo verdrietig wil zijn. Ben er gewoon echt een paar dagen down en verdrietig om. Zijn er meer meiden die dat hebben???

Weinig reactie gehad op mijn vraag hihi

Wel heb ik vandaag supergeweldig nieuws gekregen!!! Ik mag Maart 2013 beginnen met de opleiding Operatieassistent!!!

Mijn dag kan niet meer stuk!

Stokstaart: We zijn nog niet getest hoor, we hebben überhaupt nog geen oproep gehad. Nu ik dit typ kom ik erachter dat ik die toch al zo'n beetje had moeten hebben. Morgen gelijk even bellen. Ja, zijn ziekte is idd heftig. Maar gelukkig valt het met hem mee, al is natuurlijk afwachten wat de toekomst doet. Het is allemaal zo onvoorspelbaar, juist omdat het bij iedereen anders verloopt kan niemand je zeggen wat je kan verwachten. We zullen het zien.

Gefeliciteerd dat je met de opleiding mag beginnen .

Thnx Hopelijk krijg je snel die oproep en weet je zo snel mogelijk waar jullie aan toe zijn...

Chocoholic schreef:Nou, na een tijdje te hebben meegelezen in dit topic meld ik me ook:

Toen mij als klein meisje werd gevraagd wat ik later wilde worden, was mijn antwoord altijd 'mama'. En als tiener heb ik altijd gezegd dat ik 'jong' moeder wilde worden; rond een jaar of 20/21. Nu ben ik 26, dus het is iets anders gelopen dan ik had verwacht, haha. Ondanks de twijfels die ik soms heb (à la 'dan heb ik een HUGE verantwoordelijkheid', 'dan zit ik 'vast' aan iets/kan ik niet veel meer ondernemen' en 'dan zal ik me 24/7 zorgen maken ) weet ik gewoon dat ik niks liever wil in dit leven dan moeder worden. Helaas heb ik een vriend (ook 26) die nog niet eens zeker wil of hij kinderen wil; hij vind het in ieder geval een 'ver-van-mijn-bed'-show. Ook al zeg ik dat ik ze NU ook nog niet wil (zit in mijn laatste studiejaar en wil graag nog reizen) maar dat ik wel graag wil weten of hij ze in ieder geval ooit wil, dan zegt hij nog steeds dat hij het niet weet. En hij wil zich er ook niet mee bezig houden. Zou het zijn dat hij bang is als hij zegt dat hij ze ook ooit wil, dat ik ze dan stante pede wil? Een soort van mannen-logica zeg maar? I sure hope so.

Ik heb een update! Vandaag zijn we uit eten geweest en heb toen het onderwerp ten sprake gebracht; of hij al gewend was aan het idee dat ik in ieder geval kinderen wilde hebben. Hij zei van niet, hij ziet zichzelf totaal niet als (toekomstige) papa; hij ziet zichzelf niet luiers verschonen, opstaan midden in de nacht voor het kind en dat soort dingen, en heeft gewoonweg de kinderwens nooit gehad. Maar hij zei er gelijk achter; maar ik weet dat jij ze wel wil, dus het zal er dan toch wel komen. Daarop antwoordde ik weer dat ik later niet tegen mijn kinderen wil zeggen: "Ja mama wilde jullie graag, maar voor papa hoefde het niet zo". (Wat je natuurlijk nooit zal zeggen, maar je snapt me) Toen zei hij weer dat als we eenmaal kinderen hebben, hij er probably niet meer zo over zou denken, dan zal het compleet anders zijn natuurlijk. Net als met mijn twee katten: Dat hoefde van hem niet zo, maar nu is hij dol op ze. Oftewel; ik hoef van hem het intiatief niet te verwachten, maar hij staat er dus open voor. En daar ben ik al superblij mee, want ik zie hem dus WEL als een papa.

En omdat ik het gesprek later toch nog zo in mijn hoofd had zitten, wilde ik ook nog weten aan welke leeftijd we dan zaten te denken, en daar denken we gelukkig hetzelfde over; wanneer we 30 jaar zijn. (Zijn nu 26)

Samenvattend: We zitten nog niet op 1 lijn (zal waarschijnlijk ook niet 100% worden) maar dit is zeer positief! Anders had ik de relatie niet veel verder zien komen namelijk..

Fijne update chocoholic! Kan me voorstellen dat dit veel rust geeft!

Fijn Chocoholic!

Ik heb ze ook, maar bij ons moeten ze echt nog 2 jaar blijven klapperen

JEEEJ Chocoholic. Dat moet een superfijn gevoel zijn!

Hier nog steeds hetzelfde. Allebei enorme wens. Liever gister dan vandaag, maar vriendlief wil nog liever eerst wat meer zekerheid rondom zijn functioneren op werk na zijn ongeluk. Wel heeft hij gelukkig een baan gevonden die hem eerst de kans geeft om te reïntegreren En ik ben aan het aftellen tot mijn opleiding begint. Soms heb ik het gevoel dat het niet lang meer duren zal maar aan de andere kant denk ik soms ook dat het nog wel heeeel lang gaat duren....Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn, maar oef dat is soms behoorlijk lastig. Helemaal als er in 1 a 2 weken 12 mensen positief testen haha. Is wel heeel fijn voor hun natuurlijk

@Highway: Thanks! Geeft zeker veel rust
@Sam: Twee jaar wachten ivm praktische redenen?
@Stokstaartje: Gelukkig dat hij iig een baan heeft dat hem die kans heeft! Maar kan me voorstellen dat je denkt; wanneer kunnen we nu?

Btw, hoe oud zijn we eigenlijk allemaal hier? Ben wel benieuwd naar de leeftijden van al die klapperende eierstokken.

ik ben 26 vriendlief ook. Krijg dan ook vaak te horen ach je bent nog jong! Ja weet ik, maar ik had bedacht ik word voor de eerste keer moeder als ik 23 ben. Dus voor mijn gevoel loop ik achter en ben ik al oud haha.

Ja ivm afronden studie van beiden.
En vriend is er ook nog helemaal niet klaar voor
Ach, eerst maar eens trouwen.

Ik ben 30, mijn man 29. Al denk ik niet dat het er nog van gaat komen. We hebben momenteel echt enorm veel zorgen om de jongste, ik heb veel psychische problemen (mede door de zorgen om de jongste) en we zijn nog niet getest in Utrecht. Maar goed, zeg nooit nooit.

he rataplan, wat vervelend zeg. Heeft dat te maken met zijn aandoening? Hopelijk voel je je snel beter en gaat het ook weer beter met de jongste...

Ja, dat heeft idd met zijn aandoening te maken. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Chocoholic schreef:

Ik heb een update! Vandaag zijn we uit eten geweest en heb toen het onderwerp ten sprake gebracht; of hij al gewend was aan het idee dat ik in ieder geval kinderen wilde hebben. Hij zei van niet, hij ziet zichzelf totaal niet als (toekomstige) papa; hij ziet zichzelf niet luiers verschonen, opstaan midden in de nacht voor het kind en dat soort dingen, en heeft gewoonweg de kinderwens nooit gehad. Maar hij zei er gelijk achter; maar ik weet dat jij ze wel wil, dus het zal er dan toch wel komen. Daarop antwoordde ik weer dat ik later niet tegen mijn kinderen wil zeggen: "Ja mama wilde jullie graag, maar voor papa hoefde het niet zo". (Wat je natuurlijk nooit zal zeggen, maar je snapt me) Toen zei hij weer dat als we eenmaal kinderen hebben, hij er probably niet meer zo over zou denken, dan zal het compleet anders zijn natuurlijk. Net als met mijn twee katten: Dat hoefde van hem niet zo, maar nu is hij dol op ze. Oftewel; ik hoef van hem het intiatief niet te verwachten, maar hij staat er dus open voor. En daar ben ik al superblij mee, want ik zie hem dus WEL als een papa.

En omdat ik het gesprek later toch nog zo in mijn hoofd had zitten, wilde ik ook nog weten aan welke leeftijd we dan zaten te denken, en daar denken we gelukkig hetzelfde over; wanneer we 30 jaar zijn. (Zijn nu 26)

Samenvattend: We zitten nog niet op 1 lijn (zal waarschijnlijk ook niet 100% worden) maar dit is zeer positief! Anders had ik de relatie niet veel verder zien komen namelijk..

En weer een update hier, alleen een wat minder positieve:

De laatste dagen heb ik toch weer veel over het onderwerp nagedacht en het zit mij totaal niet lekker dat we niet op 1 lijn zitten. Dus ik heb vanmiddag aangegeven dat ik even met hem wilde praten en we hebben het dus besproken. Ik heb hem verteld dat alhoewel er zo'n beetje 'afgesproken' is dat we rond ons 30e aan kinderen beginnen, ik me er niet fijn bij voel dat er dan een kans is dat hij ze dan alsnog niet echt wil. Want als ik aan kinderen ga beginnen, wil ik er echt samen voor gaan. Dat je allebei zo ontzettend blij bent als het streepje blauw kleurt. En hij snapt mij daarin ook, maar geeft aan dat hij echt niet kan zeggen of zijn gevoel over 3 jaar veranderd is. En dat begrijp ik ook, we kunnen niet in de toekomst kijken. Maar dit is wel een verrekte kut situatie. Want wat moet ik nu dan? Het laten rusten en hopen dat hij inderdaad over 3 jaar heel graag kinderen wil? Ik loop dan wel een flink risico, aangezien de kans er is dat hij ze dan alsnog niet per se wil (wat ik dus een vereiste vind) en ik dus straks als 30-jarige single ben met een kinderwens. En ik weet wel dat 30 nog niet te oud is, maar dat voelt voor mij wel als een bepaalde grens. Dan wil ik er echt wel aan beginnen. Maar, de enige andere optie is uit elkaar gaan, en dat wil ik ook niet. En dan komt er ook nog bij dat hij ook liever niet wil trouwen, iets wat ik ook heel graag wil doen in mijn leven. Hij ziet er totaal geen voordelen in, behalve dan in het geval van als je kinderen hebt.

We hebben afgesproken om het maar even te laten rusten (want wat kunnen we anders?), maar gelukkig kunnen we er wel heel goed samen over praten. En hij gaf aan dat ik altijd bij hem terecht kan mocht ik er weer over willen praten. Dat is wel heel fijn. Maar liever heb ik gewoon dat wij hetzelfde willen..

Maar je kunt elkaar niet dwingen dat je er hetzelfde over denkt natuurlijk, dus je moet het echt even laten rusten. Het is niet dat hij het helemaal niet wil, maar nu niet, maar tegen die tijd wel. Mannen zien dat sowieso gewoon anders voor zich dan vrouwen, dus geef hem gewoon ook de tijd om er over na te denken, en kom er over een aantal maanden gewoon nog een keer op terug.

Wij hebben het er op vakantie gelukkig goed over kunnen hebben, en al zou ik het NU willen, we staan er verder wel hetzelfde in, want mijn vriend moet eerst werk vinden, en we moeten er beide echt aan toe zijn, maar mijn vriend wordt volgend jaar 30, dus het zal niet nog héél lang duren...

Hier ook héle erge klapperende eierstokken Ik begrijp mezelf gewoon niet meer, ben nooit zo'n moedertje geweest, ben ook niet zo zorgzaam ofzo... En tóch is daar mijn lichaam die schreeuwt dat ze een kind wil, terwijl mijn verstand zoiets heeft van: 'huh? Waarom nu?'

Mijn man en ik hebben het er steeds vaker over, maar we zijn er wel over uit dat we beiden dolgraag kinderen willen, maar pas over een jaar of 2/3... Het zou nu al wel kunnen wat betreft financiën en ruimte, maar we denken beiden dat we over een jaar of drie er écht helemaal klaar voor zullen zijn en dat het beter is om nog even te wachten en allebei wat zaken af te ronden.