Klapperende eierstokken, maar nog niet te realiseren..

Ik denk niet dat het persé om de kinderwens zelf gaat, maar meer om het concrete idee er van. Dat is bij vrouwen denk ik wel iets makkelijker omdat zíj degene zijn die de lichamelijke veranderingen meemaken. Die hormonen doen het werk wel. Voor vrouwen is het krijgen van een kindje misschien al vrij concreet bij een zwangerschap, voor mannen pas als de baby er echt is. Over het algemeen, dan, natuurlijk. Ik denk dat dat gewoon pure biologie is.

Marin schreef:Dank je voor je lieve reactie Lana. Die oerdrang herken ik wel, ik wéét gewoon dat ik moeder wil worden, dat is de allergrootste wens in m'n hele leven, maar hoe ouder ik word, hoe minder romantisch dat idee wordt en gewoon best wel wat concreter en dus realistischer wordt. Ach, ik denk dat ik dat gewoon maar moet zien als een soort teken dat ik er gewoon nog niet aan toe ben, en dat hoeft ook niet, want het moment is er gewoon niet naar.
Het past ook eigenlijk helemaal niet in dit topic, want het is eerder het omgekeerde van klapperende eierstokken, maar eigenlijk ook wel weer goed, want het hoeft niet allemaal rozengeur en manenschijn te zijn. Die twijfels horen er misschien ook wel bij. Een zwangerschap en kinderen zullen dat ook echt niet altijd zijn, dus een kinderwens is dat misschien ook niet. Ik kan soms echt uren kleertjes kijken op internet, weet al precies welke kinderwagen ik wil, heb al websites basisscholen in de toekomstige woonplaats bekeken dus lekker er over dromen kan ik prima, maar het krijgen en opvoeden van een kindje is natuurlijk zo veel meer dan een leuke hippe kinderwagen, dus die kant er van maak ik me dan wel zorgen over, of ik dat allemaal wel ga kunnen in de toekomst.
Maar goed, ik probeer er maar niet te veel over na te denken, en gewoon lekker te genieten van onze tijd samen nu! Ooit gaat ons leven heel erg verrijkt worden, en nu is het al zo rijk samen


Anderzijds wil ik wel even zeggen dat m'n vriend en nichtje zo samen zien wel echt gigantische vlinders bij me naar boven brengt. Oh de liefde!

Ik vind je helemaal geen zeur, ik vind je realistisch. Ik vond mezelf ook geen zeur als ik om 5.15, hartje winter, op zondagochtend mijn dreumes pap zat te voeren die het eigenlijk liever in zn haar smeerde dan in zn mond stopte Dan vond ik mezelf uberzielig, haha! En echt, ik ben geen kindervriendin, maar van je eigen kind kun je zoveel hebben! Je groeit er ook in mee natuurlijk, van een hulpeloze baby waar je praktisch voor zorgt ga je vanzelf 'eigen dingen' van je kind ontdekken. Net als je partner eigenlijk, die ken je na verloop van tijd, heb je je eigen ritme en gewoontes mee en kun je veel meer van hebben dan van een wildvreemde ineens in je huis. En aan het eind van de dag ben je ook een mens, de ene keer kan ik 60x waarschuwen dat ie me niet mag slaan, de volgende dag hebben we slecht geslapen, ben ik verkouden of moeten we haasten en waarschuw ik hem maar 3x om hem vervolgens een eindje verder op zn kont te zetten. Tegen gejengel kan ik ook slecht hoor, gelukkig heb ik werk en opa's/oma's/tantes/ooms/vriendinnen die daar best een paar uurtjes tegen kunnen.

Ik weet niet of je echt klaar kunt zijn voor een kind, achteraf was ik dat denk ik wel, op het moment zelf dacht ik echt 'help' omdat ik er nooit zo overnagedacht had. Zodra je zwanger bent krijgt het ineens echt vorm en zodra je kind geboren wordt zorg je ervoor, klaar of niet zeg maar. Het is allemaal nog zo abstract nu voor jou, het is leuk te kijken, te bedenken, te fantaseren, maar als je bij voorbaat op een roze wolk gaat zitten zou het weleens flink tegen kunnen vallen. En juist dat vind ik leuk bij jou, je gaat je ontzettend verbazen over je eigen gevoel (positief, zoveel liefde ineens), lekker met zo'n bakfietsje door de stad en zuchtend en steunend de 6de diareeluier in een uur verschonen, niet omdat het je tegenvalt, maar omdat het gewoon niet leuk is
En kleertjes en kinderwagens (en alle andere spullen) zijn idd bijzaak, maar jij hebt als mens zoveel te bieden! En je bent niet de enige invloed, je kind heeft een vader met andere eigenschappen en opa's en oma's etc, dat vind ik altijd een geruststellende gedachte Komt goed echt, en je hoeft (nog) niet

Dank je Sup, dat vind ik echt een waardevol antwoord. Ik vind het nog steeds zo leuk dat jij mama bent, en straks al weer van twee kindjes! Zou over tien jaar het hele forum mama zijn?

Marin schreef:Dank je Sup, dat vind ik echt een waardevol antwoord. Ik vind het nog steeds zo leuk dat jij mama bent, en straks al weer van twee kindjes! Zou over tien jaar het hele forum mama zijn?

Dat weet ik niet, ik had mezelf al nooit onder de mama's geschaard Maar jij wordt een hele leuke mama, met je rugzak (letterlijk) vol (reis)ervaringen en het overgrote hart vol liefde. Samen met de man van je leven die het beste in je naar boven haalt, dat kan alleen maar koudwatervrees zijn wat je hebt!

Wow, dank je zeg..

Marin schreef:Ik denk niet dat het persé om de kinderwens zelf gaat, maar meer om het concrete idee er van. Dat is bij vrouwen denk ik wel iets makkelijker omdat zíj degene zijn die de lichamelijke veranderingen meemaken. Die hormonen doen het werk wel. Voor vrouwen is het krijgen van een kindje misschien al vrij concreet bij een zwangerschap, voor mannen pas als de baby er echt is. Over het algemeen, dan, natuurlijk. Ik denk dat dat gewoon pure biologie is.

Ja, dat wel, maar dan heb je het al over de periode gedurende de zwangerschap. Qua kinderwens kun je er volgens mij als man/vrouw dezelfde ideeën op nahouden. Op dit moment kan ik me namelijk ook nog geen concrete voorstelling maken van hoe het zal zijn om zwanger te zijn, te bevallen of een kind te hebben. In dat opzicht tast je als vrouw net zo goed in het duister, als de mannelijke helft van de wereldbevolking.

Dat is waar.

Ik ben nu 4+5 en mijn vriend ligt op mijn buik en voelt al aan mijn buik van de eerste dag van de positieve test terwijl je nog niets kunt zien horen voelen haha. Dus het is niet voor alle mannen zo dat dat gevoel er pas is op het moment dat het kindje geboren wordt. En ook hij heeft nog steeds gedachten van oow als het allemaal maar goed komt qua geld huis etc..

Vraag aan jou, trouwens, Kim: Ben jij niet bang jouw vrijheid kwijt te raken als je een kindje krijgt? Hoe zie jij dat voor je? Jij houdt ook van reizen en ik herken best wel veel in jouw levensstijl. Nou zijn wij zeker van plan veel te reizen met kindjes, voor zover dat kan en mogelijk is, en ook wel verre reizen te maken als ze wat ouder zouden zijn, maar toch zal je altijd wel iets moeten aanpassen (iets wat ik prima vind hoor, dat hoort er gewoon bij). Maar ben benieuwd of jij daar ook over nadenkt, gezien jij me ook wel iemand lijkt die tussen vrije vogel en huismus worstelt.

Stokstaartje, leuk dat jij zwanger bent, jij als TO van dit topic. Snel gegaan dan!

Marin schreef:Hee Chocoholic, ik wilde even op je reageren want ik vind het zo sneu voor je dat je zo in tweestrijd zit (met jezelf/vriend).
Waarschijnlijk wordt het voor hem pas concreet op het moment dat het zover is, volgens mij werkt dat bij meer mannen zo. Jij als vrouw zijnde kan daar al veel beter over nadenken, geloof ik. Ik denk dat het voor mannen enger is omdat ze die veranderingen minder concreet voelen. JIJ bent zwanger, en jouw hormonen zorgen er voor dat je lichaam en geest zich klaar maken voor die baby. Voor mannen is dat toch anders. Niet persé negatief, maar ik kan me voorstellen dat het daardoor gewoon wat anders is.

Lief dat je reageert Marin! Ik denk ook wel dat jij daar gelijk in hebt. Een man maakt het ook meer indirect mee; hij hoeft niet zwanger te raken, 9 maanden het kind te dragen en dan te bevallen. Het is natuurlijk ook wel het oerinstinct (van kinderen krijgen) die wij in ons lichaam of brein opmerken denk ik, al dan bewust of onbewust. Alhoewel de man dat ook zou moeten voelen dan (vanuit het oogpunt dat zij zich moeten voortplanten), en dat is dus niet altijd. Maar je hebt in ieder geval een punt, en Kim heeft voor mijn gevoel ook weer gelijk over het feit dat het voor mij als vrouw nog net zo spannend is als voor hem als man.

Ik kan mij trouwens nog herinneren dat jij eerder in dit topic had gezegd dat jij het idee had dat je onvruchtbaar zou zijn, of er in ieder geval bang voor bent. Ik herken dat echt enorm, ik ben daar ook bang voor. Ik heb ook al vaak genoeg gegoogled op de vraag hoe je weet of je vruchtbaar bent, maar daar is eigenlijk geen specifiek antwoord op. Want ook al wordt er een eisprong gemaakt, hoeft het nog niet zeker te zijn dat je vruchtbaar bent. En dat vind ik heel eng. Vooral als ik daar pas over 3 jaar achter zou komen. Je gehele toekomstbeeld spat dan uit elkaar. Heb jij daar nog last van? (Misschien al wat minder aangezien jouw toekomstplannen nu ook misschien gaan veranderen ivm die baan?)

studiebol schreef:Chocoholic, mijn vriend had ook niet zo'n sterke kinderwens, hij vond het spannend wist niet wat hij moest verwachten en wat er allemaal zou veranderen. Uiteindelijk wel samen de keuze gemaakt dat ik zou stoppen met de pil. Ik was meteen zwanger, dat was ff schrikken en met 9 weken wisten we dat het een tweeling was. Ook weer ff schrikken, totaal niet hoe we het van te voren bedacht hadden En nu zegt mijn vriend echt heel vaak: "Het is maar goed dat jij zo graag wilde en we het hebben doorgezet want ik had deze meisjes niet willen missen " of hij zegt "als ik wist dat het zo leuk was was ik veel eerder aan begonnen ".

Dus ook hier een vriend met koudwatervrees en ik denk dat als ik er niet over begonnen was hij dat ook nooit had gedaan en we nooit aan kinderen begonnen waren.

Ik hoop voor jou dat je vriend je duidelijkheid kan geven. Hebben jullie geen bevriend stel met kinderen? Misschien kan hij daar eens mee praten om een beeld te krijgen wat het inhoud en wat hem te wachten staat.

Wat fijn om te lezen Studiebol, dat doet me toch goed. Toen jullie besloten er voor te gaan, stond hij er toen wel helemaal achter, als in dat hij zeker wist dat hij kinderen wilde? (Zover dat kon dan, aangezien hij het heel eng vond) Helaas is er niemand in onze kennis/vriendenkring die kinderen heeft, behalve dan 2 vriendinnen van mij die ik zelf al weinig zie. En dat merkten we gisteren zelf al op inderdaad, dat als hij het vaker om zich heen ziet gebeuren, en kan meemaken, dat hij er dan een beter beeld van krijgt. En kan zien hoe leuk het kan zijn om zelf kinderen te hebben. Hij vind zichzelf er nu ook nog gewoon zo jong voor. Niet qua leeftijd, maar hoe hij zich voelt. Hij heeft altijd het idee gehad dat hij laat is in alles wat hij meemaakt, dat hij overal achteraan huppelt. En hij houdt ook totaal niet van veranderingen. Samenwonen vond hij bv ook een enorme stap. Maar hij geeft nu wel toe dat het een hele goede stap is geweest, en helemaal niet zo 'eng' als verwacht.

Chocoholic schreef:

Ik kan mij trouwens nog herinneren dat jij eerder in dit topic had gezegd dat jij het idee had dat je onvruchtbaar zou zijn, of er in ieder geval bang voor bent. Ik herken dat echt enorm, ik ben daar ook bang voor. Ik heb ook al vaak genoeg gegoogled op de vraag hoe je weet of je vruchtbaar bent, maar daar is eigenlijk geen specifiek antwoord op. Want ook al wordt er een eisprong gemaakt, hoeft het nog niet zeker te zijn dat je vruchtbaar bent. En dat vind ik heel eng. Vooral als ik daar pas over 3 jaar achter zou komen. Je gehele toekomstbeeld spat dan uit elkaar. Heb jij daar nog last van? (Misschien al wat minder aangezien jouw toekomstplannen nu ook misschien gaan veranderen ivm die baan?)

Klopt, die angst heb ik echt heel sterk, met name denk ik omdat de wens zo groot is. Hoe groter de wens, hoe banger je bent dat die niet uitkomt, denk ik? Het is ook nergens op gebaseerd, maar ik ben er gewoon echt bang voor. Helaas kom je daar pas achter op het moment dat het wel (of eigenlijk niet) lukt als je zwanger probeert te raken.
Op mijn zestiende zei ik al dat ik later een Chinees meisje zou adopteren, dat gevoel had ik gewoon heel sterk, ik weet helemaal niet waar dat idee vandaan komt, maar wie weet zegt het iets over de toekomst. Nou ja, we zien wel.

Marin: Je kunt natuurlijk heel goed en zelf een kindje krijgen en een kindje adopteren!
Ik vind het altijd wel een mooi iets, adoptie. Als jullie gaan adopteren, wordt dat vast een heel gelukkig meisje!

Over dat klaar zijn ervoor: dat is zo persoonlijk.. Vaak is het zo dat de vrouw de rammelende eierstokken heeft en de man vind het allemaal wel prima. Althans, dat is het beeld wat vaak geschetst wordt. Er zijn natuurlijk genoeg situaties waarbij het andersom is. Ik wil graag kindjes, maar of ik er klaar voor ben.. Laatst zei vriend dat als hij zijn oude baan nog had, we nu vast al een huisje hadden gekocht en waarschijnlijk ook al een kindje hadden. Een deel van mij dacht 'Oh, wat lief!!' Een ander deel dacht Nu al kindje?!? Ik weet helemaal niet of ik dat al wil!
Ik denk zelf dat op het moment dat je eraan begint en het raak is, dat tweede stukje gewoon wegvalt omdat het dan 'echt' wordt.

Marin schreef:Stokstaartje, leuk dat jij zwanger bent, jij als TO van dit topic. Snel gegaan dan!

Ja er zat ineens een stroomversnelling in! Ondertussen nog het nodige meegemaakt (erachter komen door een miskraam dat ik zwanger was) en nu de eerste officiële ronde in 1 x raak! Hopelijk gaat het deze keer wel goed!

@Bang zijn voor onvruchtbaarheid. Dat had ik ook heel erg. Al die drangen en angsten die jullie beschrijven had ik ook. Maar toch was de droom zwanger te zijn en een kindje te krijgen groter. Ben nu 4+5 dus nog hartstikke pril, maar er is nog niets wat mij doet denken van Oh nu moet ik dit missen. Nou ja 1 ding dan zachtgekookte eieren hihi. Ik probeer me niet nog niet teveel zorgen te maken, maar denk af en toe weleens van wat nou als blijkt dat het toch niet lukt naast mijn opleiding....En dan denk ik nee geen beren op de weg. Dat zien we dan wel weer! (iets wat ik voor een paar maand geleden echt nog niet kon....

Hier een bijna hetzelfde verhaal als bij Studiebol, mijn vriend had niet echt kinderwens. Hij is zo gek op N. en hij had dit helemaal niet willen missen, toen N. een paar maanden oud was zei hij tijdens een avondje uit eten dat N. echt een verrijking is voor ons leven.
Hier voorlopig nog geen wens voor een tweede, heb die na de bevalling wel enorm gehad. Maar er lijkt steeds meer rust te komen en misschien toch ook wel het gevoel dat we nu compleet zijn. Al sluit ik een tweede niet uit, mijn vriend zou over 2 jaar wel weer een tweede willen. Ik weet het nog niet zo goed, zou heel graag een broertje of een zusje willen voor N. maar geniet momenteel ook zo van haar. Wil een tweede zwangerschap, bevalling, eerste maanden weer net zo bewust meemaken als met N en weet niet of dat wel mogelijk is met een tweede. Het leven gaat toch door.


Parel, wees je er wel van bewust dan een broertje of een zusje geen garantie is voor een band of iets dergelijks he. Ik zie in mijn omgeving zoveel mensen die geen contact met broers of zussen hebben. Het alleen achter blijven gaat voor ons niet op, ik zal ook 'alleen' achter blijven als mijn ouders wat overkomt. Mijn ouders hadden de zaken vroeger goed geregeld mocht er wat gebeuren, zo zou ik dat bij N. ook doen als ze toch alleen blijft. Ontzettend leuk trouwens dat het er toch weer een beetje aan zit te komen



Pippa wat leuk joh!

Marin schreef:Vraag aan jou, trouwens, Kim: Ben jij niet bang jouw vrijheid kwijt te raken als je een kindje krijgt? Hoe zie jij dat voor je? Jij houdt ook van reizen en ik herken best wel veel in jouw levensstijl. Nou zijn wij zeker van plan veel te reizen met kindjes, voor zover dat kan en mogelijk is, en ook wel verre reizen te maken als ze wat ouder zouden zijn, maar toch zal je altijd wel iets moeten aanpassen (iets wat ik prima vind hoor, dat hoort er gewoon bij). Maar ben benieuwd of jij daar ook over nadenkt, gezien jij me ook wel iemand lijkt die tussen vrije vogel en huismus worstelt.

Stokstaartje, leuk dat jij zwanger bent, jij als TO van dit topic. Snel gegaan dan!

Ja, ik denk daar zeker wel over na. Nu kan ik gemakkelijk alleen een reis gaan maken, maar als je een kind hebt dan is het een ander verhaal. Toch denk ik wel dat ik er klaar voor zou zijn om bepaalde dingen los te laten. Ik hou van reizen, maar ik kan me ook voorstellen dat je die reislust zich vertaalt in makkelijker te realiseren reizen. In plaats van alleen naar een ander werelddeel te vliegen en op avontuur te gaan, zou ik me ook prima kunnen vermaken in een dichterbij gelegen oord. Zo heb ik altijd nog de wens om meer van het Middelandse zee gebied te ontdekken.

Het lijkt me heerlijk om in de zomer bijvoorbeeld naar een klein Spaans plaatsje te gaan aan zee, waar ze een bijzondere keuken hebben. En de eerste jaren lijkt het me ook prima om bijvoorbeeld meer te zien van de waddeneilanden, ook dat kan prachtig zijn. Ik heb straks al zoveel verre reizen gemaakt, dat ik wel even een jaar of 20 zonder al dat soort actie kan

(En mijn man een beetje kennende gunt hij me alsnog wel een verre reis, ook als we kinderen hebben, alleen ik weet niet eens of ik daar dan nog wel behoefte aan zou hebben...)

chococupcake schreef:

Parel, wees je er wel van bewust dan een broertje of een zusje geen garantie is voor een band of iets dergelijks he. Ik zie in mijn omgeving zoveel mensen die geen contact met broers of zussen hebben. Het alleen achter blijven gaat voor ons niet op, ik zal ook 'alleen' achter blijven als mijn ouders wat overkomt. Mijn ouders hadden de zaken vroeger goed geregeld mocht er wat gebeuren, zo zou ik dat bij N. ook doen als ze toch alleen blijft. Ontzettend leuk trouwens dat het er toch weer een beetje aan zit te komen

Dit zou voor mij toch wel een reden zijn om voor twee kinderen te gaan ipv eentje. Ik zie de meerwaarde van een broertje of zusje wel echt in, zo heb ik het zelf wel altijd ervaren. Natuurlijk, het is geen garantie dat je altijd maar door één deur kunt, maar samen sta je misschien wel sterk in situaties en het is gewoon leuk, een broer of zus!

Alleen lijkt het me zo'n gedoe, twee van die kleintjes! Eentje lijkt me al zo veel gedoe, hoe erg is dat dan met een tweede er bij?!

Anderzijds waren wij vroeger met z'n drietjes, en mijn ouders waren ook echt niet altijd achter ons aan aan het rennen. Hoe deden zij dat dan toch?

Ik heb ook wel zitten denken: waarom niet gewoon één. Alleen toen sprak ik gisteren een vriendin van me, zij is allebei haar ouders verloren in korte tijd. Ze vertelde hoeveel steun ze had aan haar zus. Nou, dat is wel iets om over na te denken. Ik denk dat ik graag toch twee kinderen zou willen.

KimRosenberg85 schreef:

Marin schreef:Vraag aan jou, trouwens, Kim: Ben jij niet bang jouw vrijheid kwijt te raken als je een kindje krijgt? Hoe zie jij dat voor je? Jij houdt ook van reizen en ik herken best wel veel in jouw levensstijl. Nou zijn wij zeker van plan veel te reizen met kindjes, voor zover dat kan en mogelijk is, en ook wel verre reizen te maken als ze wat ouder zouden zijn, maar toch zal je altijd wel iets moeten aanpassen (iets wat ik prima vind hoor, dat hoort er gewoon bij). Maar ben benieuwd of jij daar ook over nadenkt, gezien jij me ook wel iemand lijkt die tussen vrije vogel en huismus worstelt.

Stokstaartje, leuk dat jij zwanger bent, jij als TO van dit topic. Snel gegaan dan!

Ja, ik denk daar zeker wel over na. Nu kan ik gemakkelijk alleen een reis gaan maken, maar als je een kind hebt dan is het een ander verhaal. Toch denk ik wel dat ik er klaar voor zou zijn om bepaalde dingen los te laten. Ik hou van reizen, maar ik kan me ook voorstellen dat je die reislust zich vertaalt in makkelijker te realiseren reizen. In plaats van alleen naar een ander werelddeel te vliegen en op avontuur te gaan, zou ik me ook prima kunnen vermaken in een dichterbij gelegen oord. Zo heb ik altijd nog de wens om meer van het Middelandse zee gebied te ontdekken.

Het lijkt me heerlijk om in de zomer bijvoorbeeld naar een klein Spaans plaatsje te gaan aan zee, waar ze een bijzondere keuken hebben. En de eerste jaren lijkt het me ook prima om bijvoorbeeld meer te zien van de waddeneilanden, ook dat kan prachtig zijn. Ik heb straks al zoveel verre reizen gemaakt, dat ik wel even een jaar of 20 zonder al dat soort actie kan

(En mijn man een beetje kennende gunt hij me alsnog wel een verre reis, ook als we kinderen hebben, alleen ik weet niet eens of ik daar dan nog wel behoefte aan zou hebben...)

Leuk en interessant om te lezen! Ik herken het wel. De ouders van m'n vriend zijn erg reislustig en hebben hun kinderen vanaf hun 10e zo'n beetje elk jaar wel mee genomen naar verre reizen. Ik zelf ging altijd naar Frankrijk of Italie met m'n ouders, ook echt heerlijk en valt zo veel te zien en doen. M'n vader gaat met m'n kleine zusje vaak naar Sardinie enzo, er is zo veel moois in het Middellandse Zee gebied inderdaad. Dat zal ook wel goed komen. Maar het is wel iets waar we veel aan denken, hoe we dat soort dingen kunnen gaan invullen in de toekomst. Ik heb niet zoiets van ooh ik wil alle mooie reizen maken voordat er kinderen komen, want ook mét kinderen kun je reizen maken, dichtbij en ver weg, en ook die kinderen worden ooit groot. Heb nog lang de tijd. Maar ik denk er wel veel over na, hoe die invulling zou zijn.

KimRosenberg85 schreef:Ik heb ook wel zitten denken: waarom niet gewoon één. Alleen toen sprak ik gisteren een vriendin van me, zij is allebei haar ouders verloren in korte tijd. Ze vertelde hoeveel steun ze had aan haar zus. Nou, dat is wel iets om over na te denken. Ik denk dat ik graag toch twee kinderen zou willen.

Ja dat is precies wat ik bedoel.

Marin schreef:

chococupcake schreef:

Parel, wees je er wel van bewust dan een broertje of een zusje geen garantie is voor een band of iets dergelijks he. Ik zie in mijn omgeving zoveel mensen die geen contact met broers of zussen hebben. Het alleen achter blijven gaat voor ons niet op, ik zal ook 'alleen' achter blijven als mijn ouders wat overkomt. Mijn ouders hadden de zaken vroeger goed geregeld mocht er wat gebeuren, zo zou ik dat bij N. ook doen als ze toch alleen blijft. Ontzettend leuk trouwens dat het er toch weer een beetje aan zit te komen

Dit zou voor mij toch wel een reden zijn om voor twee kinderen te gaan ipv eentje. Ik zie de meerwaarde van een broertje of zusje wel echt in, zo heb ik het zelf wel altijd ervaren. Natuurlijk, het is geen garantie dat je altijd maar door één deur kunt, maar samen sta je misschien wel sterk in situaties en het is gewoon leuk, een broer of zus!

Alleen lijkt het me zo'n gedoe, twee van die kleintjes! Eentje lijkt me al zo veel gedoe, hoe erg is dat dan met een tweede er bij?!

Anderzijds waren wij vroeger met z'n drietjes, en mijn ouders waren ook echt niet altijd achter ons aan aan het rennen. Hoe deden zij dat dan toch?

Ben ik met je eens hoor Marin, maar zie ook hoe het gaat tussen mijn vriend en zijn zusje. Ondertussen weten we ook wel waar dat is misgegaan, maar ze praten nooit met elkaar en zoeken nooit contact. Ook in noodgevallen gebeurd het hier ook dat mijn vriend nooit wat weet, en zijn zusje wel. Ze voelen blijkbaar de behoefte niet om elkaar in dit soort situaties te bellen en elkaar te steunen. Vind het ook wel een lastige situatie trouwens, juist omdat ik altijd wel heel graag een broertje of zusje wilde vroeger. En eerlijk is eerlijk, ik had het nu ook wel heel leuk gevonden als N. een tante of een oom had gehad van mijn kant.

Een tweede lijkt mij ook druk en zwaar, nu op dit moment dan. Maar aan de andere kant, dat loopt dan ook wel weer.

Ja het blijft natuurlijk gewoon afhankelijk van de situatie, CCC, daar kan je niets over zeggen. Ach, de tijd zal het leren of jullie nog een broertje of zusje voor N krijgen Hoe dan ook heeft ze iig lieve ouders

Natuurlijk weet je nooit zeker hoe de band zal zijn tussen je kinderen, maar voor mezelf heb ik wel erg veel steun gehad aan mijn broers en zussen. We spreken elkaar niet erg veel, wonen door het hele land, maar als er iets aan de hand is zijn we er wel allemaal voor elkaar. En ook wat betreft zorg voor je ouders kun je dat met niemand anders in de wereld zo goed delen als met je broers en zussen die dezelfde (bloed)band met hen hebben. Daarnaast deel je een verleden en dat vind ik toch wel erg prettig, om over vroeger te kunnen praten samen, af en toe. Ik weet nog goed dat mijn oma heel treurig was toen haar laatste broer overleed, ze zei toen: nu heb ik niemand meer om over mijn ouders/onze thuissituatie te praten.

Vandaar dus dat ik - als het me gegund is - meer dan één kind zou willen. Maarja, zo ver is het nog lang niet

Oja, ik kom trouwens uit een gezin van 5 en ik ervaar dat nog altijd als een enorme rijkdom! Het is superfijn om in zo'n groot gezin op te groeien en de steun te voelen van zoveel mensen om je heen. Zelf zou ik alleen denk ik niet sterk genoeg zijn om zoveel kinderen goed op te voeden, dat lijkt me echt enorm zwaar. Volgens mij kom je dan nauwelijks meer toe aan andere dingen in je leven. Nee, twee lijkt me eigenlijk wel perfect

Ah wat lief dat je dat zegt Marin

.