Kind in bed nemen

n.a.v. een topic over dit filmpje en een daarop volgende discussie op zwangerschapspagina.

Hoe kijk jij aan tegen het in het ouderlijk bed nemen van je kind 's nachts? Vind jij het zorgelijk, manipulerend en aangeleerd gedrag? Of normaal gedrag van een kind dat behoefte heeft aan zijn/haar ouders?

Wij doen het niet. Wij vinden dan een kindje een eigen bedje nodig heeft. Een eigen plekje om te slapen net als wijzelf. Als een kind ziek is vind ik het wat anders, maar vind het heel normaal dat een kind in een eigen bed slaapt.

Ik heb het filmpje nog niet bekeken (zal het zo even doen), maar ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat mijn kinderen bij ons in bed slapen. Onze zoon slaapt 's nachts in de co-sleeper naast ons bed maar ligt het grootste deel van de nacht tegen mij aan te slapen.
Ik vind het normaal gedrag van mijn zoon, hij wil 's nachts ook nog voedingen en ook dat vind ik normaal.
Onze dochter slaapt vrijwel altijd in haar eigen bed op haar eigen kamer, maar ze vraagt er wel eens om om bij ons te slapen en dat mag ze ook altijd.

Net even naar het filmpje gekeken, ik had het al een keer gezien en vind het een ontzettend schattig filmpje. En ook heel grappig hoe die vader steeds weg probeert te gaan en het dan niet lukt .

Niets mis mee lijkt me, als iedereen er blij mee is. Dat ga je toch niet helemaal analyseren? Ik vind het eerder tegennatuurlijk om een kleine baby alleen in een andere kamer te leggen, maar hé, als mensen dáár blij mee zijn vind ik het ook best.

Ik snap niet dat mensen er zo'n krampachtig punt van maken. Als jij of je kind daar behoefte aan heeft dan doe je dat gewoon, heeft niemand die behoefte dan doe je het niet. Ik geloof nooit in spookverhalen over kleuters die nog niet alleen slapen omdat ze in bed genomen werden. Dan doe je iets verkeerd lijkt me. Als je je kind genoeg zekerheid en vertrouwen geeft door tegemoet te komen aan zijn behoeftes geloof ik er niets van dat dat jaren later nog een probleem is. Het wordt wél een probleem als je er een strijd van maakt en het zoveel mogelijk probeert te voorkomen en er af en toe aan toegeeft. Dan wordt het een strijd en dán heb je een probleem.

Maar mijn kinderen mochten bij ons in bed als dat nodig was. Niet als heel klein baby'tje, dat vond ik gevaarlijk, maar toen ze wat groter waren. In praktijk komt het nu nooit meer voor (ze zijn 4 en 6) en slapen ze altijd in hun eigen bed.

Ik vind het ook eng, een klein baby'tje. De eerste twee nachten sliep Siem wel bij ons in bed omdat hij zoveel last had van krampjes. Ik deed geen oog dicht (sowieso niet met een huilend baby'tje). Sliep ik wel kreeg ik er nachtmerries van. Als ze wat groter zijn ga je er niet zo snel op liggen.

Euc: op een ander forum is een moeder waarvan alle drie haar kinderen nog bij hun in bed liggen. al jaren. Ze krijgt ze ook niet meer in hun eigen bed. Lijkt me echt niet fijn. Je mist zelf ook een stuk privacy. (Al zullen ze heus wel een keer naar hun eigen bed gaan want pubers in je bed

SarahKey schreef:Ik vind het ook eng, een klein baby'tje. De eerste twee nachten sliep Siem wel bij ons in bed omdat hij zoveel last had van krampjes. Ik deed geen oog dicht (sowieso niet met een huilend baby'tje). Sliep ik wel kreeg ik er nachtmerries van. Als ze wat groter zijn ga je er niet zo snel op liggen.

Euc: op een ander forum is een moeder waarvan alle drie haar kinderen nog bij hun in bed liggen. al jaren. Ze krijgt ze ook niet meer in hun eigen bed. Lijkt me echt niet fijn. Je mist zelf ook een stuk privacy. (Al zullen ze heus wel een keer naar hun eigen bed gaan want pubers in je bed

Dan doe je dus iets verkeerd en laat je de situatie behoorlijk uit de hand lopen. Tenzij ze daar gelukkig mee zijn en het zo willen, dan is het prima. Maar ik snap gewoon de hele strijd niet. Een kind hoort bij zijn moeder en hoort zich veilig te voelen. Voelt hij zich veilig in zijn eigen bed, prima, lekker doen. Is dat niet het geval, waarom dan in hemelsnaam de strijd aangaan omdat hij moet leren zelf in slaap te vallen en 'zijn eigen bed nodig heeft'? Wie zegt dat een kind zijn eigen bed nodig heeft?

Tja dat zegt niemand natuurlijk. Dat moet je als ouders helemaal zelf beslissen.
En als je kind niet wilt slapen in zijn eigen bedje, ja dan moet je toch ook wat.
En als je heel heeeeel moe bent zul je ook eerder toegeven.

Ik vind het ook heel eng om mijn zoon bij ons in bed te laten slapen. Maar soms val ik al voedend met hem in slaap en meestal slaapt hij dan langer dan wanneer hij in zijn eigen ledikantje ligt(die overigens helemaal tegen mijn bed aanstaat, maar dat is waarschijnlijk toch niet dichtbij genoeg )
Zoals ik er nu over denk heb ik liever dat hij bij ons in bed ligt, dan dat ik 's nachts steeds uren bezig ben om hem te laten slapen in zijn eigen bed. Ik ben niet van het laten huilen, dus waarschijnlijk zou hij dan ook bij ons in bed belanden.

Wat dit punt betreft ben ik zelf van mijn geloof gevallen (deels)

Ik vind dat kinderen gewoon in hun eigen bed horen maar wanneer ons mannetje s'nachts wakker wordt en niet te troosten is haal ik hem wel bij ons in bed, deels puur gemakszucht vooral als ik moet werken omdat ik weet dat hij dan meteen slaapt. Daarnaast vind ik het ook wel erg gezellig.

Wij slapen vrijwel elke nacht met zijn viertjes in 1 bed, dat zegt genoeg denk ik. Ik vind het veel belangrijker om je kind te geven waar het behoefte aan heeft ipv je aan bepaalde ideeen vast te houden.

dochter slaapt hier elke nacht in/naast ons bed (hebben een co-sleeper, maar in de praktijk eindigt ze altijd tegen mij aan). De volgende baby komt ook vanaf de geboorte in/naast ons bed.

Als je goed weet wat de adviezen rondom veilig samen slapen zijn, dan kun je gerust veilig samen slapen.


Ik slaap ook het liefst samen met mijn man, ik snap heel goed dat onze dochter ook het liefst in onze nabijheid slaapt.



Oh, en het filmpje kende ik al, moest er erg om lachen

SarahKey schreef:Wij doen het niet. Wij vinden dan een kindje een eigen bedje nodig heeft. Een eigen plekje om te slapen net als wijzelf. Als een kind ziek is vind ik het wat anders, maar vind het heel normaal dat een kind in een eigen bed slaapt.

+1

Hier mogen ze gewoon bij ons in bed als ze daar behoefte aan hebben. Bij mijn zoontje betekende dat dat hij de eerste 8 maanden bijna elke nacht wel (een deel) bij ons in bed lag. Daar heb ik heel veel commentaar op gehad van mensen, hij zou zo nooit meer in zijn eigen bed gaan slapen. Nou tegenwoordig is het een slaapkopje en gaat hij zelf regelmatig zelf naar boven om naar bed te gaan 'savonds.
M. slaapt nog in haar wiegje naast ons bed en zij vindt het wel prima zo. Soms ligt ze een paar uurtjes bij me maar zij slaapt veel beter dan J. toen hij zo klein was.

Als onze zoon snachts overstuur wakker word nemen wij hem ook in bed, geen probleem.

Hier mogen ze ook gewoon bij ons slapen.
Zoonlief slaapt bij ons als hij die behoefte heeft ( veiligheid, warmte, geborgenheid) zoals nu met de geboorte van zijn zusje slaapt hij weer veel bij ons maar zal als hij zich weer goed voelt weer in zijn eigen bed gaan slapen, dat geeft hij zelf weer aan.
Dochtertje leggen we in de co-sleeper maar meestal slaapt ze snachts bij mij, overdag wil ze wel in haar bedje slapen, maar ook zij geeft aan wat ze wil en wij geven daar aan toe.

Ik vind het heel natuurlijk dat kindjes bij hun ouders slapen en snap het hele, ze moeten in hun eigen bed slapen, gedoe niet zo.

wel geinig om te lezen hoeveel kinderen (wel eens) bij hun ouders in bed slapen. Volgens mij heeft hier een behoorlijke verschuiving plaats gevonden, dit was een hele poos geleden nog niet zo!

Eucalypta schreef:Niets mis mee lijkt me, als iedereen er blij mee is. Dat ga je toch niet helemaal analyseren? Ik vind het eerder tegennatuurlijk om een kleine baby alleen in een andere kamer te leggen, maar hé, als mensen dáár blij mee zijn vind ik het ook best.

Ik snap niet dat mensen er zo'n krampachtig punt van maken. Als jij of je kind daar behoefte aan heeft dan doe je dat gewoon, heeft niemand die behoefte dan doe je het niet. Ik geloof nooit in spookverhalen over kleuters die nog niet alleen slapen omdat ze in bed genomen werden. Dan doe je iets verkeerd lijkt me. Als je je kind genoeg zekerheid en vertrouwen geeft door tegemoet te komen aan zijn behoeftes geloof ik er niets van dat dat jaren later nog een probleem is. Het wordt wél een probleem als je er een strijd van maakt en het zoveel mogelijk probeert te voorkomen en er af en toe aan toegeeft. Dan wordt het een strijd en dán heb je een probleem.

Maar mijn kinderen mochten bij ons in bed als dat nodig was. Niet als heel klein baby'tje, dat vond ik gevaarlijk, maar toen ze wat groter waren. In praktijk komt het nu nooit meer voor (ze zijn 4 en 6) en slapen ze altijd in hun eigen bed.

Helemaal mee eens, T. heeft tot een week of 4 geleden ook gewoon bij ons op de kamer geslapen, en mocht ze nu niet kunnen slapen doe ik daar ook echt niet moeilijk over. Vind het ook niet nodig dat ons kleine meisje, overstuur in een bedje wakker ligt te zijn terwijl ze bij ons wel goed kan slapen.

Nu slaapt ze sinds 4 weken in haar eigen kamertje en dat gaat super, gaat om 21.00uur naar bed en word tegen 8.30uur weer wakker. En 's ochtend als ze wakker word mag ze even bij ons in bed komen kroelen voordat ik haar aankleed/fles geef etc.

Kregen heel veel opmerkingen over dat we haar bij ons in de slaapkamer lieten slapen, baby's hadden een eigen bed nodig, wij ook onze eigen prive ruimte... Ze zou er te veel aan wennen en wij zouden haar hiermee verwennen... In mijn ogen allemaal onzin!

Ik vind het nu nog eng, maar afgelopen weken heeft ze zeer regelmatig nog een uurtje bij mij op de buik geslapen 's morgens... Niet dat ik dan nog slaap, maar van 20x heen en weer lopen voor een speen wordt ik ook niet vrolijk. Buiten dat vind ik het ook gewoon heel fijn. Ze slaapt overigens ook bij ons op de kamer, nu omdat we geen tweede slaapkamer hebben, maar bij een volgende wil ik die ook een tijd op onze slaapkamer erbij, ik vind het heel fijn, slaap er niet minder om. Mocht een baby ons wakker houden of wij de baby gaat ie wel naar een eigen kamertje, maar ik denk dat dat in de praktijk wel meevalt.

Snoepy vind je het niet eng met zo'n klein mensje? Ik ben niet persé bang dat ik bovenop haar ga liggen, maar wel dat ze onder de dekens beland en het te benauwd heeft.

Onze dochter slaapt al vanaf de eerste dag een gedeelte van de nacht bij ( een van) ons in bed. Toen ze nog heel klein was ging ik meestal met haar op de logeerkamer liggen omdat mijn man bang was dat hij op haar zou gaan liggen en dus niet kon slapen als ze bij ons in bed lag. Ze heeft 8 maanden bij ons op de kamer geslapen. Nu wordt ze s' nachts bijna altijd ergens tussen 2 en 6 wakker en dan mag ze de rest van de nacht tussen ons in liggen.

Ik vind het filmpje eigenlijk best grappig, hoe die grote man in dat ledikantje klimt en boem de baby valt in slaap. En dan die pogingen die hij doet om er weer onderuit te komen haha.

Zoals die man doet zou ik overigens niet doen, of bij ons in bed, of alleen, maar niet in het ledikantje haha.

Ayla schreef:Zoals die man doet zou ik overigens niet doen, of bij ons in bed, of alleen, maar niet in het ledikantje haha.

Nee idd wij ook niet, zou veel te bang zijn dat het bedje instort. ( en daarbij ligt het ook niet echt lekker natuurlijk)

Rejoy. schreef:wel geinig om te lezen hoeveel kinderen (wel eens) bij hun ouders in bed slapen. Volgens mij heeft hier een behoorlijke verschuiving plaats gevonden, dit was een hele poos geleden nog niet zo!

Ja, vind ik ook. Hier is iedereen veel meer eensgezind dan op ZP. Sommige reacties daar

@ Ayla, nee helemaal niet, ik zorg altijd dat ze hoog genoeg ligt dat ze niet onder de deken terecht kan komen. Nu ligt ze vooral nog op mijn buik, de kraamverzorgster vertelde ook dat dat de veiligste manier was om samen te slapen.
En je slaapt toch anders met een kindje.

met name moeders zijn zich onbewust heel bewust van het kindje dat op/naast zich slaapt. Ik word regelmatig helemaal om mijn dochter heen gevouwen wakker, zonder dat ik bewust zo ben gaan liggen. Mannen schijnen dat wat minder te hebben.

Er zijn wel en aantal indicaties die het onveilig(er) maken om samen te slapen. Alcohol en roken vallen hier onder, maar ook overgewicht, een (donzen) dekbed, medicijngebruik, kieren tussen het matras en kunstvoeding.