Kind in bed nemen

J. Heeft nog nooit bij ons in bed geslapen. Maar dit is omdat wij het eng vinden. Hij sliep al heel snel door. En na bijna vier weken is hij zonder 1 probleem in zijn ledikantje op zijn kamertje gaan slapen.

Twee weken geleden was hij overdag lang niet fit. Toen heb ik hem overdag in ons bed gevoed, en viel hij tegen mij aan in slaap. Maar zelf ga ik dan niet slapen. Hij heeft heerlijk bij me gelegen tot hij uitgeslapen was. Wanneer hij ziek is vind ik dat geen probleem. Wanneer hij 's nachts eens overstuur zou zijn zou ik hem eerst proberen te troosten. Wanneer dit niet lukt zou ik hem na verloop van tijd ook in bed nemen. Maar zou zelf geen oog meer dicht doen. Dit heeft zich tot nu toe nog nooit voorgedaan.

Ik vind het heerlijk als hij bij ons in bed slaapt! Meestal gebeurd dit pas rond een uurtje of 6, maar uitzonderingen zoals afgelopen nacht zijn er ook. Dan ligt hij totaal overstuur in zijn bedje en als hij ons matras raakt is hij weg. We hebben er allebei geen problemen mee en ons bed is mega groot en het kan allemaal makkelijk. R beweegt niet veel in zijn slaap en de dekens leggen we over zijn benen (hij ligt in een slaapzak) en sowieso ligt hij hoger dan ons.

T. slaapt meestal bij ons in bed. Toen ik zwanger was dacht ik altijd het niet te gaan doen - je leest toch overal hoe onveilig het is. De kraamzorg kwam echter met allerlei tips om wel veilig met kindje in bed te kunnen slapen, en sindsdien heeft ze bijna elke nacht bij ons in bed gelegen. Af en toe vindt ze haar eigen bedje prima, maar vaak is het vooral huilen, huilen, huilen. Dan denk ik dat ze er nog niet aan toe zal zijn om in haar eentje in een eigen bed te liggen, en als ze bij ons in bed slaapt, slapen we alle drie goed. We leggen haar elke avond in eerste instantie in haar eigen bedje. Soms gaat dat een paar uur goed en komt ze halverwege de nacht bij ons, andere keren nemen we haar al vrij snel bij ons.

Onze dochter heeft eens toen ze baby en ziek was bij mij op mijn buik geslapen. Het was mijn bedoeling niet om in slaap te vallen, schrok dan ook echt wakker, terwijl zij nog altijd heerlijk op mijn buik lag te slapen.
Ik vind het ouderlijk bed echt alleen voor de ouders. Onze dochter moet gewoon in haar bedje slapen.
natuurlijk mag ze wel eens 's morgens in ons bed komen knuffelen, maar slapen moet in haar eigen bedje, en dat blijft zo.

Jolicious schreef:Ik kan niet slapen als zoon bij ons in bed ligt. Gewoon omdat hij zo breed mogelijk gaat liggen en ik opgepropt in een hoekje lig (man doet namelijk precies hetzelfde). Daarnaast snurkt hij ook nog eens. Net als man. Beetje jammer zeg maar

+1, haha. We hebben de jongste in zijn extreme-niet-slapen-periode wel bij ons in bed genomen, maar ik moet zeggen dat ik blij ben dat hij weer terug in zijn eigen bed ligt.

De kinderen slapen de eerste 6 mnd ongeveer sowieso bij ons op de kamer.. handig met voedingen maar ik vond het ook doodeng en ook vrij tegennatuurlijk om mijn kindje zover weg te leggen. Het wiegje stond naast mijn kant en kon er zo inkijken..
In mijn bed zelf zou ik het niet doen, gewoon te gevaarlijk als ze zo klein zijn denk ik.

Nu ze groter zijn komen ze elke ochtend bij ons in bed kroelen. We liggen op dagen dat ik en mijn man samen zijn ( de nachten dat ik niet werk) met zn 5jes in ons bed in de ochtend. Die momenten zou ik voor geen goud willen missen.

Als er onweer is kruipt 1 van de meiden meestal bij ons omdat ze daar bang voor is, ik vind dat geen probleem zolang het geen routine word

TBIB schreef:In de eerste 2/3 weken hebben ze weleens bij ons in bed gelegen.
Ze lagen dan bij ons op de buik te slapen maar wij zelf niet.
We deden dan geen oog dicht. Als ze dan goed sliepen legde we ze terug in hun eigen bedje.
Ik werd dan vaak na een halfuur ineens badend in het zweet wakker omdat ik droomde dat ze onder de dekens terecht waren gekomen.

De enige keer dat H. bij ons (mij) in bed heeft geslapen was afgelopen nieuwjaarsnacht.
A. lag in het ziekenhuis en mijn man bleef bij hem slapen. H was wakker geworden van het vuurwerk en toen hebben we samen beneden een uurtje gekeken en daarna is ze met mij mee naar bed gegaan.

Oef herkenbaar die bovenste alinea. In week twee ben ik een keer bovenop mijn vriend gesprongen, dekens aan de kand gerukt en heel hard roepend: "waar is L, waar is L??" Tot mijn vriend heel relax zei: "in haar bed". Ik weet niet hoe het kwam, misschien een droom ofzo, maar ik was ineens in volle overtuiging dat mijn vriend op L was gerold. Ach.... achteraf kan je erom lachen :-)

Ik ken ouders die hun kindje ook bij hun in bed hadden liggen, maar dat is niet goed gegaan en hun baby is gestikt.
Ik heb zelf nog geen kinderen, maar dit verhaal zal mij altijd bij blijven en zal dus (denk ik) nooit een kind bij mij in bed leggen

Mijn jongens slapen in hun eigen bed, al sinds ze baby zijn, en daar slapen ze heerlijk. Alleen als ze ziek zijn slapen ze bij ons. En 's morgens, voor we echt opstaan, dan kruipen ze even bij ons en knuffelen we even lekker, maar slapen doen ze gewoon in hun eigen bedje, naar tevredenheid van ons allemaal.

Lenthe schreef:Ik ken ouders die hun kindje ook bij hun in bed hadden liggen, maar dat is niet goed gegaan en hun baby is gestikt.
Ik heb zelf nog geen kinderen, maar dit verhaal zal mij altijd bij blijven en zal dus (denk ik) nooit een kind bij mij in bed leggen

Wat afschuwelijk! Ik wil me niet eens voorstellen hoe die ouders zich gevoeld moeten hebben en nog steeds zullen voelen

Ons zoontje heeft in de eerste maanden ook vrijwel elke nacht wel een deel van de nacht bij ons geslapen,

Nu gaat het steeds beter en begint hij het slapen in zijn eigen bed eindelijk door te krijgen,

Vorige week heeft l nog nachtje bij ons geslapen. Komt nauwelijks voor, maar zn neusje e zat zo dicht...

Wij schuiven kussens aan de kant en trekken onze dekens om ons heen. toen l heel klein was deden we dit niet....vonden te eng.