Lullig of niet?

Ik denk écht dat je ook beter naar je eigen aandeel moet kijken. Hoe kan het dat je dan weer met je eigen familie en dan weer met je schoonfamilie overhoop ligt? Een tijd terug was er een enorm drama over een vakantie die geregeld had moeten worden, waar ook al geen duidelijke afspraken over gemaakt waren en waar ook het regelen van een uitstapje op een drama uitliep.

Nu lees ik zo even al 3 dingen waarbij het regelen van een uitstapje tot een enorme ruzie leidt: de vakantie naar Disney, dagje batavia stad en met je schoonfamilie die vakantie naar een bungalowpark. Waar gaat dat dan steeds mis? Het kan niet alleen aan de families liggen, want jij bent de constante factor. Als het nou alleen jouw familie was, dan zou dat nog kunnen, maar het is ook je schoonfamilie. Of het komt doordat je man en jij je contact buitengesloten en aangevallen voelen, of er wordt niet duidelijk gecommuniceerd en je verwachtingen liggen te hoog, en andere mensen hebben dat niet door.

Jouw houding naar je familie en schoonfamilie klopt ook gewoon van geen kanten. Als het écht zo erg is dan moet je niet met ze omgaan. Je zegt dat je een eetstoornis door je moeder hebt gekregen, dat vind ik nogal wat (volgens mij krijg je dat niet door iemand, maar is het een combinatie van factoren, als zal je opvoeding vast meespelen), je bent altijd het buitenbeentje, je wordt constant gepasseerd, enzovoorts. Dat kan, je kunt gewoon een nare familie hebben, maar je hebt dezelfde problemen met je schoonfamilie. Hoe komt dat dan? En als je zoveel problemen hebt, waarom blijf je dan toch die hoge verwachtingen houden? Je wéét inmiddels dat het niet loopt, dat je niet meegevraagd wordt naar dingen en tóch blijf je verwachten dat ze je meevragen.

Ik zeg niet dat het jouw schuld is, want er is geen sprake van schuld, ook niet bij je familie en schoonfamilie in mijn ogen, maar er is wel sprake van een wisselwerking, en jouw manier van communiceren en jezelf opstellen (en ik vind wél dat je jezelf in een slachtofferrol plaatst, als je dat namelijk níet had gedaan had je opgebeld en gezegd 'joh, ik hoor dat jullie gaan, maar ik wil eigenlijk wel mee, we hebben de ruimte in het budget en ik wil graag meebetalen nu het kan'. Nu doe je dat niet en ga je erover klagen, dát is dus jezelf in een slachtofferrol plaatsen, zelf geen actie ondernemen en klagen dat je buitengesloten wordt) en de manier waarop je families communiceren en hun verwachtingen en manier van zichzelf opstellen.

Kennelijk gaat dat al heel lang zo en is niemand bereid om iets te veranderen, dus zal het ook nog heel lang zo gaan. Want als je blijft doen wat je altijd deed... Juist....

SuperGrover schreef:

Alex167 schreef:Mijn man heeft al vanaf het begin moeite met met name mijn moeder, omdat ik door haar een zeer negatief zelfbeeld heb (en daardoor een eetprobleem).

Dit is nogal een forse beschuldiging...
Ik kan me situaties indenken waarin een ouder de volledige schuld draagt voor het ontwikkelen van een eetprobleem, maar ik kan me niet indenken dat je in zo'n situatie uberhaupt met je moeder naar Disney wilt.

Dat dus.
Daarbij, je bent nu geen kind meer, maar een volwassen vrouw die verantwoordelijk is voor haar eigen geluk, gezin en haar eigen keuzes. Je kunt niet meer alles bij je ouders neerleggen, hoe ellendig zij zich ook gedragen hebben. Dat is geweest, heeft vast een invloed gehad, maar je kunt nu je eigen keuzes maken.

En je zegt zelf 'ik heb helemaal geen zin om te gaan, want ik voel me toch altijd buitengesloten'. Dat voelt je familie ook écht wel aan hoor, dat jij geen zin hebt. En dat jij het buitenbeentje bent merken ze ook wel, al zullen zij waarschijnlijk zeggen dat jij je te goed voelt voor hen en dat je niets met hen te maken wilt hebben, of iets in die categorie. En waarschijnlijk ligt de waarheid weer ergens in het midden. Zij gaan jou héus niet meevragen op en vakantie die je zelf geweigerd hebt als het waarschijnlijk meer dan duidelijk is dat je er tóch geen zin in hebt.

Jij weet dat er heel veel eerder is voorgevallen.. ik niet.

Als ik puur naar je openingspost kijk, zie ik het probleem niet zo. Je wilde/kon destijds niet mee en daar gaan zij blijkbaar nog van uit, dan had het op jouw weg gelegen om te zeggen dat je toch mee wilt. Maar als je al een 'verleden' hebt met je ouders, snap ik dat je dit toch anders ziet.. dat begrijp ik wel, maar ik denk dat je het op die manier heel moeilijk voor jezelf maakt. Als je al die dingen onthoudt, wordt het ook lastig om normaal met elkaar om te gaan. Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat je het zal moetne proberen te accepteren, aangezien ze hoogstwaarschijnlijk toch niet gaan veranderen. Jij had het anders gedaan, maar zo zijn zij nou eenmaal niet..

Oké, ik heb echt geen zin meer om alleen maar gezeik over me heen te krijgen als ik hier iets post, dus bij deze mijn laatste reactie in dit topic. En marjoleinnn, op jou reageer ik niet eens, jij komt ook alleen maar kijken als je denkt iemand de waarheid te kunnen vertellen. Beetje zielig ... (om jouw woorden maar even te gebruiken).

Ik plaats mezelf zeker niet in een slachtofferrol. Mijn familie is complex, daar weten mijn vriendinnen (die mij écht kennen en niet alleen van woorden op een forum) alles van en zij zien ook wat mijn familie met mij doet. Dat ik één keer ruzie heb met mijn schoonouders valt ook ontzettend op, omdat ik niet zo vaak een topic plaats hier en áls ik iets plaats is het omdat ik ergens mee zit. Dat was dus het geval met die ruzie met schoonouders. Die ruzie is alláng uitgesproken en we zijn ook gewoon on speaking terms, we hebben een hartstikke gezellige Kerst achter de rug met ze en we hebben ook allebei aangegeven dat we fout zaten (mijn schoonouders door mijn man te laten kiezen en ik doordat ik zonder te overleggen een optie op de vakantie had genomen).

Dat dagje naar Rosada hadden we afgesproken en vastgelegd op een bepaalde datum. Waarom is het dan MIJN schuld als zij besluiten zonder mij te gaan? Zij wilden zo nodig een paar weken eerder gaan en vonden het belachelijk dat ik toch wel teleurgesteld reageerde dat ze zonder ons waren gegaan. Waar maak je dan afspraken voor als je je er toch niet aan houdt?

En dat reisje Disney: mijn zusjes en broertje hebben die reis 2,5 jaar geleden aangeboden, zonder ons, want wij hadden er op dat moment geen geld voor. Mijn ouders en wij hebben dit toen besproken omdat we dit uiteraard erg jammer vonden en zij hebben aangegeven dat mochten ze gaan boeken dat we dan gingen kijken hoe we er financieel voor zouden staan. Dit laatste is nu het geval, behalve dat wij dus niet uitgenodigd werden. Waarom zou alles van ons uit moeten komen? Zij zouden ons laten weten wanneer ze gingen boeken, nu lieten ze dat nogal bijzonder weten door te vragen hoeveel dagen ze beter konden gaan, maar ons meevragen deden ze niet. We hadden uiteraard zelf ook contact op kunnen nemen (daar ben ik het ook mee eens, maar dat heb ik al ergens gezegd), maar omdat mijn man aangaf dat hij toch niet mee wil leek ons dat nogal overbodig.

Toevallig heb ik zojuist mijn moeder gesproken en zij heeft gevraagd of wij het leuk vinden om mee te gaan. Mijn man en ik gaan het erover hebben en dan laten we dat nog weten.

Oh ja, dat ik een eetprobleem heb (mede door mijn moeder) wil niet zeggen dat ik niet meer van mijn moeder houd. Ze blijft mijn moeder, ook al is het af en toe een ongelooflijk takkewijf. We kunnen niet met en niet zonder elkaar en dat maakt de situatie gewoon heel moeilijk.

[quote="Lilith"]Ik denk écht dat je ook beter naar je eigen aandeel moet kijken. Hoe kan het dat je dan weer met je eigen familie en dan weer met je schoonfamilie overhoop ligt? Een tijd terug was er een enorm drama over een vakantie die geregeld had moeten worden, waar ook al geen duidelijke afspraken over gemaakt waren en waar ook het regelen van een uitstapje op een drama uitliep.

Nu lees ik zo even al 3 dingen waarbij het regelen van een uitstapje tot een enorme ruzie leidt Ik heb geen ruzie over die vakantie naar Disney, hoe vaak moet ik dat nou toch zeggen? En daarnaast heb ik ook geen ruzie gemaakt over dat uitstapje naar Rosada, ik heb aangegeven dat ik erg teleurgesteld was dat ze zonder mij waren gegaan en verder niet. Ik heb gedaan wat volgens mij iedereen zou doen in zo'n situatie. : de vakantie naar Disney, dagje batavia stad en met je schoonfamilie die vakantie naar een bungalowpark. Waar gaat dat dan steeds mis? Het kan niet alleen aan de families liggen, want jij bent de constante factor. Als het nou alleen jouw familie was, dan zou dat nog kunnen, maar het is ook je schoonfamilie Ik heb geen idee waar je dit vandaan haalt, er is één keer ruzie geweest met mijn schoonfamilie (over die vakantie, zie mijn laatste reactie) en verder niet. Mijn schoonouders accepteren me zoals ik ben, ze houden ontzettend veel van me en hebben alles voor me over of ik hun eigen kind ben. Dat er één keer ruzie is wil niet zeggen dat we continu problemen met ze hebben, dat is namelijk absoluut niet zo. Ik ben zelfs liever bij hun dan bij mijn eigen ouders. Of het komt doordat je man en jij je contact buitengesloten en aangevallen voelen, of er wordt niet duidelijk gecommuniceerd en je verwachtingen liggen te hoog, en andere mensen hebben dat niet door.

Jouw houding naar je familie en schoonfamilie klopt ook gewoon van geen kanten. Als het écht zo erg is dan moet je niet met ze omgaan. Je zegt dat je een eetstoornis door je moeder hebt gekregen, dat vind ik nogal wat (volgens mij krijg je dat niet door iemand, maar is het een combinatie van factoren, als zal je opvoeding vast meespelen), je bent altijd het buitenbeentje, je wordt constant gepasseerd, enzovoorts. Dat kan, je kunt gewoon een nare familie hebben, maar je hebt dezelfde problemen met je schoonfamilie.Zie mijn reactie hierboven Hoe komt dat dan? En als je zoveel problemen hebt, waarom blijf je dan toch die hoge verwachtingen houden? Je wéét inmiddels dat het niet loopt, dat je niet meegevraagd wordt naar dingen en tóch blijf je verwachten dat ze je meevragen. Blijkbaar is dat een soort hoop, dat ik er toch bij ga horen, dat ik toch deel uitmaak van de familie. Ik heb blijkbaar toch te hoge verwachtingen omdat nooit iets gaat zoals ik verwacht/hoop.

Ik zeg niet dat het jouw schuld is, want er is geen sprake van schuld, ook niet bij je familie en schoonfamilie in mijn ogen, maar er is wel sprake van een wisselwerking, en jouw manier van communiceren en jezelf opstellen (en ik vind wél dat je jezelf in een slachtofferrol plaatst, als je dat namelijk níet had gedaan had je opgebeld en gezegd 'joh, ik hoor dat jullie gaan, maar ik wil eigenlijk wel mee, we hebben de ruimte in het budget en ik wil graag meebetalen nu het kan'. Nu doe je dat niet en ga je erover klagen, dát is dus jezelf in een slachtofferrol plaatsen, zelf geen actie ondernemen en klagen dat je buitengesloten wordt) en de manier waarop je families communiceren en hun verwachtingen en manier van zichzelf opstellen.

Kennelijk gaat dat al heel lang zo en is niemand bereid om iets te veranderen, dus zal het ook nog heel lang zo gaan. Want als je blijft doen wat je altijd deed... Juist...

Je kunt het hele verhaal nog wel een keer neerschrijven, maar dan nog zit je familie niet veel fouter dan jij hoor. De waarheid ligt ergens in het midden, en jij blijft maar (net als in het topic over die ruzie) je eigen kant verdedigen.

Als ik me niet vergis had je het bij die ruzie over je schoonouders ook al over langere irritaties.

Lilith schreef:Als ik me niet vergis had je het bij die ruzie over je schoonouders ook al over langere irritaties.

Staat me ook bij.. Sorry Alex, maar in je vorige verhaal spuwde je ook gif..

Lilith schreef:Als ik me niet vergis had je het bij die ruzie over je schoonouders ook al over langere irritaties.

Je vergist je, dat was mijn man. Díe loopt al jaren met irritaties over zijn ouders en door die opmerking over dat hij moest kiezen tussen mij en zijn ouders is de boel geëscaleerd. Nogmaals, niet alles ligt aan mij. Natuurlijk doe ik ook niet alles goed en heb ik ook aandeel in dingen die gebeuren, maar ik vind dat ik op dit moment in mijn recht sta. En alles wat hier aan tips of meningen gegeven wordt neem ik mee en daar denk ik over na. Alleen vind ik het moeilijk om af te wijken van wat ik vind (dat was vast nog niet opgevallen ) en heb ik er moeite mee als blijkt dat men vindt dat mijn familie 'verdedigd' wordt door te zeggen dat ik zelf ook aan kon geven dat we mee zouden willen. En ja, ik weet dat we dat inderdaad hadden kunnen doen, maar goed, ik val in herhaling.

En ik snap wel dat je jezelf wilt verdedigen, maar ik val je niet aan. Het gaat mij erom: kennelijk gaat het nogal mis als er dingen afgesproken moeten worden, zowel bij je familie als bij je schoonfamilie. En daar zou je eens naar kunnen kijken, waar dat dan door komt.

Maar dat doe je niet, wat jij doet is dan gewoon overnieuw beginnen en zeggen 'ja, maar ze gingen zonder ons, dat is toch ook niet leuk? Dat is toch niet mijn fout?'. Daar schiet je toch niets mee op? Kennelijk hebben jullie dan allemaal andere verwachtingen en worden dingen niet duidelijk gecommuniceerd ofzo. De fout ligt niet bij 1 iemand lijkt mij.

Alex167 schreef:

Lilith schreef:Als ik me niet vergis had je het bij die ruzie over je schoonouders ook al over langere irritaties.

Je vergist je, dat was mijn man. Díe loopt al jaren met irritaties over zijn ouders en door die opmerking over dat hij moest kiezen tussen mij en zijn ouders is de boel geëscaleerd. Nogmaals, niet alles ligt aan mij. Natuurlijk doe ik ook niet alles goed en heb ik ook aandeel in dingen die gebeuren, maar ik vind dat ik op dit moment in mijn recht sta. En alles wat hier aan tips of meningen gegeven wordt neem ik mee en daar denk ik over na. Alleen vind ik het moeilijk om af te wijken van wat ik vind (dat was vast nog niet opgevallen ) en heb ik er moeite mee als blijkt dat men vindt dat mijn familie 'verdedigd' wordt door te zeggen dat ik zelf ook aan kon geven dat we mee zouden willen. En ja, ik weet dat we dat inderdaad hadden kunnen doen, maar goed, ik val in herhaling.

Ik zeg niet dat het aan jou ligt, ik zeg dat de waarheid ergens in het midden ligt. Ergens gaat het mis, en dat komt door jou, je man en jullie families samen.

Alex167 schreef:

Lilith schreef:Als ik me niet vergis had je het bij die ruzie over je schoonouders ook al over langere irritaties.

Je vergist je, dat was mijn man. Díe loopt al jaren met irritaties over zijn ouders en door die opmerking over dat hij moest kiezen tussen mij en zijn ouders is de boel geëscaleerd. Nogmaals, niet alles ligt aan mij. Natuurlijk doe ik ook niet alles goed en heb ik ook aandeel in dingen die gebeuren, maar ik vind dat ik op dit moment in mijn recht sta. En alles wat hier aan tips of meningen gegeven wordt neem ik mee en daar denk ik over na. Alleen vind ik het moeilijk om af te wijken van wat ik vind (dat was vast nog niet opgevallen ) en heb ik er moeite mee als blijkt dat men vindt dat mijn familie 'verdedigd' wordt door te zeggen dat ik zelf ook aan kon geven dat we mee zouden willen. En ja, ik weet dat we dat inderdaad hadden kunnen doen, maar goed, ik val in herhaling.

Waarom vraag je dan Lullig of niet??? Mensen geven eerlijk hun mening over wat er allemaal geschreven staat, maar bij alles schiet je echt in de verdediging.

Naja ik hoop echt voor je de jullie de problemen kunnen oplossen en dat van beide kanten is wat makkelijker gereageerd wordt, en niet jezelf te snel aangevallen voelen.

Lilith schreef:En ik snap wel dat je jezelf wilt verdedigen, maar ik val je niet aan. Het gaat mij erom: kennelijk gaat het nogal mis als er dingen afgesproken moeten worden, zowel bij je familie als bij je schoonfamilie. En daar zou je eens naar kunnen kijken, waar dat dan door komt.

Maar dat doe je niet, wat jij doet is dan gewoon overnieuw beginnen en zeggen 'ja, maar ze gingen zonder ons, dat is toch ook niet leuk? Dat is toch niet mijn fout?'. Daar schiet je toch niets mee op? Kennelijk hebben jullie dan allemaal andere verwachtingen en worden dingen niet duidelijk gecommuniceerd ofzo. De fout ligt niet bij 1 iemand lijkt mij.

Daar heb je gelijk in. Ik denk dat we dat er maar in moeten stampen, communicatie!!!! Ik weet ook dat dat het probleem is in in ieder geval mijn familie. Ik heb voor mijn beroep geleerd om dingen goed te communiceren en dat doe ik dan ook (maar in het geval van de vakantie met mijn schoonouders was het een last minute beslissing en die heb ik dan inderdaad genomen zonder te overleggen, stom en ook daar heb ik van geleerd: nooit beslissen zonder te overleggen, zelfs al is het belangrijk ). Ook raar, want op mijn werk ben ik communicatief echt goed, dat kwam ook naar voren uit het politierapport wat opgesteld is toen ik daar solliciteerde, maar als het op mijn familie aankomt durf ik het niet. Misschien dat het tijd wordt dat ik dáár eens overheen stap, anders blijf ik tegen dit soort 'problemen' aanlopen en dat is voor niemand leuk, zeker niet voor jullie hier

Het lijkt me nogal logisch dat je op je werk beter kunt communiceren dan thuis Daar komen lang niet zoveel emoties bij kijken, en je hebt een totaal andere band.

Daar heb je gelijk in. Ik denk dat we dat er maar in moeten stampen, communicatie!!!! Ik weet ook dat dat het probleem is in in ieder geval mijn familie. Ik heb voor mijn beroep geleerd om dingen goed te communiceren en dat doe ik dan ook (maar in het geval van de vakantie met mijn schoonouders was het een last minute beslissing en die heb ik dan inderdaad genomen zonder te overleggen, stom en ook daar heb ik van geleerd: nooit beslissen zonder te overleggen, zelfs al is het belangrijk ). Ook raar, want op mijn werk ben ik communicatief echt goed, dat kwam ook naar voren uit het politierapport wat opgesteld is toen ik daar solliciteerde, maar als het op mijn familie aankomt durf ik het niet. Misschien dat het tijd wordt dat ik dáár eens overheen stap, anders blijf ik tegen dit soort 'problemen' aanlopen en dat is voor niemand leuk, zeker niet voor jullie hier

Ik begrijp je wel. Ik merk dat zelf ook wel.. ik denk vaak aan andere mensen etc, en als een ander dat niet doet, vind ik het ook moeilijk om los te laten.. gewoon omdat je het zelf anders zou doen.

Ik snap je wel, ik zou het ook lullig vinden. Maar inderdaad, wees duidelijk naar hen toe wat je nu wil. Ik zou het eigenlijk wel normaal vinden als mijn familie mij na die 2,5 jaar toch hadden mee gevraagd. Ze weten dat je nu meer geld te besteden hebt, als het goed is weet familie dat gewoon (dat je krap zit en het dus moeilijk hebt). Maar niet iedereen is zo helder in het hoofd, wat ik ook wel eens bij mijn eigen familie merk. Helaas.

Dat van Bataviastad is gewoon ronduit lullig en niet goed te praten.