Postpartum depressie.

.

Hij weet dat ik me niet goed voel, hij is geen prater. En gisteravond ook hebben we het er over gehad, en dan zegt hij alleen maar, jij dit, jij dat, jij zus en jij zo. Toen heb ik ook gezegd, verdomme praat eens over jezelf, wat jou dwarszit, wat jouw gevoel hierover is, want er wordt alleen maar met de vingers naar mij gewezen.
Dat is hetzelfde ook met kerst, hebben we zo gigantisch ruzie gehad en ook zijn broer is zich er toen mee gaan bemoeien. En ik voelde me zo aangevallen en ik stond met mijn rug tegen de muur. En dan is het opeens, ja en jij hebt hulp nodig en jij en jij en jij en jij en jij. En opeens gaat iedereen weer naar mij wijzen en wat zij dan zeggen en gedaan hebben is opeens niet belangrijk meer en daar wordt niet meer over gepraat. En dan gaan familie en vrienden zich ermee bemoeien en dan gaan er nog meer mensen met het vingertje naar mij wijzen, oh ja ze heeft wel hulp nodig.
Ik voel me dan zo gigantisch aangevallen en dat doet zeer. Er wordt alleen maar gepraat over dingen die ik niet goed doe.
Ik ben er niet trots op dat ik thuis zit en het gewoon mentaal niet trek om te gaan werken, daar wordt ook vaak raar om gedaan. En er wordt ook vaak gezegd, je kunt toch wel een paar uur in de week gaan werken? Wat dat betreft klinkt misschien hard, kun je beter in een rolstoel zitten, dan zien mensen tenminste dat er wat is.

Jeetje Doedell, wat eens stress allemaal.
Ik zou inderdaad, zoals de anderen al zeggen, toch proberen iets voor jezelf te gaan doen.

Als de koop van het huis niet door zou gaan, zou er dan niet heel veel stress wegvallen? Want even realistisch gezien, als jullie nu al zo krap zitten en €2000,- niet redden, hebben jullie na de koop dan wel ademruimte? Er blijven natuurlijk kosten bijkomen...

Nou er is afgelopen 3 maanden veel minder binnen gekomen omdat mijn vriend zonder werk heeft gezeten en daardoor hebben we wat gaten moeten vullen met het geld wat er later binnen kwam.
We hebben meer dan genoeg per maand normaal gesproken er komt zo'n 3300 euro per maand binnen dus daar ligt het niet aan. Het is puur dat ik alleen ff niet binnen een paar weken 2000 euro ergens vandaan kan toveren.

Opzich is het een luxe probleem het verhuizen, alleen dit huis is gewoon wat klein we hebben 3 slaapkamers en geen zolder, op de kamer Lise of Mas past straks geen ledikant meer bij, dat is gewoon veel te klein. Amé slaapt nu nog bij ons op de kamer en daar blijft ze voorlopig ook. Ik mis hier ook opbergruimte, het is gewoon zooi verplaatsen wat je doet en daar begin ik ook steeds gekker van te worden.

Aha, ok. Ik dacht dat hij toen meteen weer een nieuwe baan had, niet goed opgelet. (Kan je dan toch een huis kopen? Dat wist ik niet).
Dan is het verder dus eenmalig dat je zo krap zit. Dan zou ik toch, mocht het toereikend zijn, de spaarrekening van de kinderen benutten. Weer aan je schoonouders vragen voel je je ook niet fijn bij, zei je.

Vervelend dat je er niet zo met je vriend over kan praten. Helpt het ook niet om op een rustiger moment over te beginnen?

Het is niet raar dat jij je zo voelt. Er is gewoon veel gebeurd en een huis kopen vergt gewoon veel energie, en dan heb ik nog niet eens kinderen. En dat heb jij wel, 3 zelfs en je doet veel alleen en dan nog alles voor het huis regelen. Ik heb echt heel veel respect voor je!

Heb je misschien mensen die af en toe een paar uurtjes bij kunnen springen? Je vriend, vriendinnen of een buurvrouw? Waardoor jij dan eventjes wat alleen kan doen. Al is het maar een bad nemen of een wandeling door het bos maken. Je hebt gewoon tijd voor jezelf nodig! Of misschien heb je tijd als de kids tussen de middag op bed liggen en de oudste naar school is? Iets als schilderen bijvoorbeeld, kan vaak ook een goede uitlaatklep zijn.

Ik zou ook zeker niet je camera verkopen.. Het brengt idd niet zo veel op, denk niet dat je daarmee die 2000 euro gaat redden, dus zou je alsnog moeten bijlenen of van je kinderen hun spaargeld, dus die paar honderd euro die je camera zou opbrengen zou dan ook er nog wel van af kunnen.. Plus dat fotografen blijkbaar een hobby > dus ontspanning voor je is!
En dat kan je zeker nu wel gebruiken!

Ik zou dan eerder kijken naar andere dingen om te verkopen.. Een tv die niet zo nodig is, een playstation of een WII ofzo als je die hebt? En anders toch het spaargeld van jullie kinderen? Die missen dat nu toch niet, en zodra je het weer hebt aangevuld is dat toch ook weer ok? Als je zegt dat je normaal makkelijk rondkomt, moet dat in een paar maanden toch wel lukken?

Ik zou ook gewoon wat van je kinderen lenen zeg maar. Als je weer een normaal inkomen hebt, heb je dat zo weer terug gestort. Je bent je vader niet Bren. Het feit dat je je daar al zorgen over maakt, zegt genoeg.

Ik denk dat je jezelf moet afvragen waarom je zo in je vel zit. Ben je gewoon gestresst of zal je je ook zo voelen als je de stress die je nu beleeft niet zou hebben. Als het tweede punt het geval is dan zou je idd wellicht depressief kunnen zijn?

En wat betreft het huis. Of het huis komt toch op het verkeerde moment en je blijft lekker zitten waar je zit. Jullie wonen er nu ook en wellicht dat je in de toekomst een huis vindt dat beter past bij de financiele situatie of dat je financiele situatie in de toekomst beter past bij een nieuw huis.

En stel dat je het huis toch belangrijk genoeg vindt dan zou ik het spaargeld van je kinderen gebruiken en nadat je dit bedrag hebt opgenomen het spaarbedrag per maand verhogen zodat ze op hun 18e alsnog hetzelfde bedrag van jullie meekrijgen alsdat jij voor ogen had toen je begon met sparen. Waarom zou je geld bij je schoonouders gaan lenen als je het zelf hebt.

Wat vervelend dat je je zo rot voelt! Ik kan me voorstellen dat het echt een domper is als je naar iets leuks uitkeek en dat kan niet doorgaan. Ik zou kijken of je iets anders kan gaan doen waar je niet zoveel geld aan kwijt bent.

Mijn ouders hebben, toen ik nog jong was, geld van mijn spaarrekening geleend omdat ze plotseling een nieuwe auto moesten kopen omdat de andere niet meer te repareren bleek. Ze hebben toen aan mij gevraagd of dat mocht en het geld later gewoon weer teruggestort. Ik was toen nog te jong om iets met dat geld te doen en ik heb het nooit een probleem gevonden om het aan mijn ouders te lenen. Je kindjes zijn nog zo klein, dat geld hebben ze de komende paar jaar toch niet nodig en als je het (desnoods in termijnen) later weer terugstort, maakt het toch niks uit?

Ik zou het verhuizen niet uitstellen als ik jou was en ik hier als suggestie zie. Verhuizen blijft stress, of je het nu doet of over een paar jaar. Daarbij hoor ik je al een hele tijd (ook op msn) over dat het huis eigenlijk gewoon te klein is, dat je geen bergruimte hebt en dat dat frustrerend is. Die €2000, daar kom je wel overheen, maar nog veel langer in een ruimte zitten die eigenlijk te klein is helpt je alleen nog maar verder in de stress. Het is maar een korte periode waardoor je even wat krapper zit, hou dat wel voor ogen. Is er geen mogelijkheid om in september (je wilde nu toch in februari?) te beginnen met de fotovakschool? Het betekent nu toch niet dat je het helemaal moet laten zitten?

Liva schreef:Ik zou het verhuizen niet uitstellen als ik jou was en ik hier als suggestie zie. Verhuizen blijft stress, of je het nu doet of over een paar jaar. Daarbij hoor ik je al een hele tijd (ook op msn) over dat het huis eigenlijk gewoon te klein is, dat je geen bergruimte hebt en dat dat frustrerend is. Die €2000, daar kom je wel overheen, maar nog veel langer in een ruimte zitten die eigenlijk te klein is helpt je alleen nog maar verder in de stress. Het is maar een korte periode waardoor je even wat krapper zit, hou dat wel voor ogen. Is er geen mogelijkheid om in september (je wilde nu toch in februari?) te beginnen met de fotovakschool? Het betekent nu toch niet dat je het helemaal moet laten zitten?

Maar er zal denk ik nog wel meer dan 2000 euro bij een huis komen kijken.

Dat klopt, maar ze zegt ook dat het tijdelijk is dat ze wat krapper zit. En om daar een huis voor te laten schieten?

Liva schreef:Dat klopt, maar ze zegt ook dat het tijdelijk is dat ze wat krapper zit. En om daar een huis voor te laten schieten?

Oeps, dan heb ik over het "tijdelijk" heen gelezen. Dan ben ik het met je eens

Het probleem is ook, we kunnen niet zomaar onder de koop uit, het voorlopig koopcontract is al getekend, en voordat het huis klaar is duurt sowieso nog ruim een jaar, als het niet 1,5 jaar is.

En ik denk dat het een combinatie van is, dat ik depressief ben, dat is er niet zomaar en of ik dat ook gehad als we die huizen stress niet hadden? Geen idee, misschien wel, misschien niet. Maar dat is toch achteraf lullen.

Wat ontzettend rot dat je je zo voelt!

Ten eerste, (en ik heb het volgens mij al eens eerder gezegd op een moment dat je je beter voelde dus ik meen het oprecht) Jij bent volgens mij echt een supermama! Je kinderen zijn altijd zo blij en intens gelukkig op de foto's, ga je daar alsjeblieft niet schuldig over voelen.
Ik heb wel het een en ander meegekregen van het verhaal over je vader en ik kan je, zelfs vanaf deze afstand, garanderen dat jij je niet gaat gedragen zoals hij. Laat die angst je alsjeblieft niet leiden, ook als je een keer wel geld van de spaarrekening van je kinderen neemt word je niet zoals hij! Bovendien worden je kinderen er ook beter van als er meer leefruimte is, dat geld komt later wel.

Ten tweede, op het moment dat er zoveel in je hoofd omgaat heb je het nodig om tijd voor jezelf te hebben, even weer gewoon Brenda zijn in plaats van alleen moeder en vriendin. Het is heel vervelend dat de fotovakschool nu niet door kan gaan maar ik hoop dat je iets anders vindt waar je echt tot jezelf kunt komen!

Ten derde, het lijkt me erg lastig dat je vriend zo moeilijk over de situatie kan praten, daar zal toch iets aan moeten veranderen. Is het niet een idee dat hij, zoals hierboven al ergens werd gezegd, een keer meegaat naar de psycholoog? Misschien dat het dan voor hem duidelijker wordt hoe hoog het je allemaal zit?

In ieder geval, heel veel sterkte en een dikke knuffel! Jij komt er wel!

Inderdaad. Maar ik vind het sowieso al knap dat je weer hulp gaat zoeken.

Ik heb wel wat hulp, mijn schoonmoeder en eigen moeder helpen waar ze kunnen.
Mijn moeder werkt zelf 4 dagen in de week, en is alleen op woensdag vrij, maar ik voel me dan ook schuldig haar tijd op te eisen. Mijn schoonmoeder woont hier niet in de buurt, maar is niet te beroerd om op maandag met Lise naar zwemles te gaan bijvoorbeeld, dat is namelijk echt amper te doen met 2 kinderen erbij. De komende 2 weken moet ik er zelf heen.
Het nadeel is ook dat mijn schoonmoeder niet heel goed op de been is, en daardoor kan ik het haar niet aan doen om haar met 3 kids op te zadelen, want dat red ze gewoon niet.
Dingen zoals een psycholoog moet ik nu dan al op woensdag plannen, omdat het anders niet gaat met de kids. Maar wat ik al eerder zei, dan moet mijn moeder ook weer op komen draven op haar vrije dag en ze zei ook, ik vind het niet erg om een keer op te passen, maar het moet geen vast iets worden, want zij is ook een vrouw alleen die gewoon alles zelf moet doen.
Dingen zoals het consultatie bureau, man als ik er al aan denk dat ik daarheen moet voor Amé dan breekt het zweet me al uit. Andersom gaat het nog wel, want Amé die kan dan gewoon in de Maxi Cosi liggen, maar Mas is een jonge onderzoeker en die moet je gewoon gruwelijk goed in de gaten houden. En lopen doet ie ook nog niet, dus je bent continu 2 kinderen aan het tillen.
Ik ben het overzicht en structuur totaal kwijt en ik kan gewoon heel slecht tegen onverwachte veranderingen, dan lijkt het wel alsof er kortsluiting in mijn kop is en dan komt er helemaal nergens meer wat van terecht.

Volgens mij staat er bij haar in de buurt ook heel weinig betaalbaars te koop, dus vandaar ook dat ze dit huis zo graag wil hebben, het is een mooie kans.

Ik zou wel even het geld van je kids aanbreken, je bent je vader niet, het komt heus wel weer goed. Wb je opmerking over het depressief zijn, dat niemand het ziet, dat herken ik ook heel erg. Het is vreselijk om je zo te voelen. Je hebt je handen dan al vol aan jezelf, en dan heb jij nog 3 kids erbij en een vriend/omgeving die het niet heel goed begrijpt allemaal...

Lieverd, dikke knuffel. Als ik iets voor je kan betekenen, dan laat je het weten he? Trisha en ik komen met liefde op jouw schatjes passen....

Doedell, wat kut dat nu die cursus niet door gaat. Dat vind ik echt heel erg, omdat juist die cursus iets was wat je voor jezelf ging doen. Een beetje Doedel-tijd ipv mama-tijd. En eigenlijk vind ik dat je die cursus nog steeds moet gaan doen. Juist omdat jij dat nu echt nodig hebt en anders straks helemaal onderuit gaat. De druk en verantwoordelijkheid is nu groot. De afgelopen maanden inderdaad hectisch en de aankomende tijd erg spannend.

De hulp van morgen alleen gaat jou hier echt niet uitkrijgen. Er moet meer gebeuren dan alleen die therapie.

Doedell schreef:Ik heb wel wat hulp, mijn schoonmoeder en eigen moeder helpen waar ze kunnen.
Mijn moeder werkt zelf 4 dagen in de week, en is alleen op woensdag vrij, maar ik voel me dan ook schuldig haar tijd op te eisen. Mijn schoonmoeder woont hier niet in de buurt, maar is niet te beroerd om op maandag met Lise naar zwemles te gaan bijvoorbeeld, dat is namelijk echt amper te doen met 2 kinderen erbij. De komende 2 weken moet ik er zelf heen.
Het nadeel is ook dat mijn schoonmoeder niet heel goed op de been is, en daardoor kan ik het haar niet aan doen om haar met 3 kids op te zadelen, want dat red ze gewoon niet.
Dingen zoals een psycholoog moet ik nu dan al op woensdag plannen, omdat het anders niet gaat met de kids. Maar wat ik al eerder zei, dan moet mijn moeder ook weer op komen draven op haar vrije dag en ze zei ook, ik vind het niet erg om een keer op te passen, maar het moet geen vast iets worden, want zij is ook een vrouw alleen die gewoon alles zelf moet doen.
Dingen zoals het consultatie bureau, man als ik er al aan denk dat ik daarheen moet voor Amé dan breekt het zweet me al uit. Andersom gaat het nog wel, want Amé die kan dan gewoon in de Maxi Cosi liggen, maar Mas is een jonge onderzoeker en die moet je gewoon gruwelijk goed in de gaten houden. En lopen doet ie ook nog niet, dus je bent continu 2 kinderen aan het tillen.
Ik ben het overzicht en structuur totaal kwijt en ik kan gewoon heel slecht tegen onverwachte veranderingen, dan lijkt het wel alsof er kortsluiting in mijn kop is en dan komt er helemaal nergens meer wat van terecht.

Heb je geen buurmeisje ofzo die af en toe kan oppassen? Of via advertenties zoeken naar een oppas? Misschien een student die overdag veel thuis is? Dat geeft misschien ook al een hoop rust? Of vrienden van jou, die misschien ook kinderen hebben? Kunnen de kinderen lekker samen spelen,en kan jij bijv op je gemak even naar het consultatienburo of boodschappen doen, noem maar op?

Is er geen gastouder voor zeg eens wat, een dag in de week?

Wat onwijs balen dat de fotovakschool nu niet door kan gaan, je had je er zo onwijs op verheugd.
Neem wat meer tijd voor jezelf!
en over het geld lenen van je kids, je bent je vader niet en jij zal nooit zo worden. Jij betaald het wel terug aan je kids. Ik snap dat het je gevoel tegen gaat om dit te doen.

Liva schreef:Is er geen gastouder voor zeg eens wat, een dag in de week?

Ik heb net de gastouder van Lise opgezegd omdat het gewoon te duur werd, dus laat staan als ik er 3 weg zou moeten brengen. Dat gaat helaas niet op. We hebben ook zitten rekenen wat ongeveer de dubbele lasten gaan worden, want zodra de bouw start ga je al een deel hypotheek betalen en hoe verder de bouw des te meer ga je ook betalen. En omdat we dit uit eigen zak gaan betalen hadden we al berekeningen gemaakt en ook wat we moeten gaan sparen enzo. Dus dit bedrag is gewoon ff k.u.t.

Ik heb wel een achterbuurvrouw die wel eens op wil passen, maar zij heeft zelf ook een baby, dus dat is voor haar dan ook vrij zwaar.
En tja een buurmeisje, met Lise zou het wel kunnen, maar met Mas en Amé vind ik het nog tja niet heel verantwoord. Als ze wat ouder zijn vind ik dat wat minder erg.
Ik weet dat dat geld ook wel weer terug komt, want de belastingaangifte komt er ook weer aan. En de planning was sowieso toch om niet op vakantie te gaan ook ivm het huis wat eraan zit te komen.
Het was dan ook zo met de fotovakschool dat ik het nu zou kunnen doen omdat we nu nog geen dubbele lasten hebben en we het dus ook kunnen missen.
Ik moet sowieso weer een overzicht gaan maken wat we nu uitgeven en waar het heen gaat, want het is er weer een beetje bij ingeslopen met de feestdagen, verjaardag van Mas, geboorte van Amé. Want in theorie zouden we zo'n 500 euro per maand kunnen sparen als we zuinig zijn.