burn out vs depressie

Hallo Dames,

Wat is volgens jullie het verschil tussen een burn out en een depressie? (gaat me om wat jullie beeld er van is, en niet wat de precieze definitie is)
En wat is volgens jou ' erger', een burn out of depressie? (ook weer je beeldvorming ervan)

Dit nav een collega die thuis zit met een burn out, en die erg blij was dat het een burn out was en geen depressie. Ik kan haar reactie slecht plaatsen en ben benieuwd wat de beeldvorming van depressie en burn out is hier op het forum!

Volgens mij ben je met een burn out gewoon echt op. Dan is de wereld en de druk daarvan je teveel geworden en moet je je zelf rust geven weer op adem te komen.

Bij een depressie zit er volgens mij langere tijd iets niet goed. Al kan een burn out ook heel erg lang duren, en het herstel zeker.

He, ik kom niet goed uit mijn woorden nu :-). Te vroeg denk ik!

Het een lijkt mij niet beter of slechter dan het andere, dat kun je toch niet zeggen. Het lijkt me allebei heel vervelend om te hebben en het is niet te vergelijken, niet alleen omdat het over twee verschillende klachten gaat maar omdat het voor iedere persoon anders is hoe het wordt ervaren. Ik vind de opmerking van je collega dan ook wat vreemd, maar dit topic eigenlijk net zo goed.

Mijn beeldvorming van een depressie (gelukkig zelf geen ervaring mee, maar een broer van mij wel) is de uitzichtloosheid van het gevoel je klote te voelen, het gevoel naar beneden te worden gedrukt en geen lichtpuntje meer zien, je misschien zelfs afvragen wat de zin van het leven is? Ik hoop niet dat ik hiermee domme dingen zeg, want nogmaals, ik heb zelf geen enkele ervaring met depressiviteit! Dus correct me if I'm wrong.

Bij Burn out (en daar heb ik helaas wel ervaring mee) is dat je het niet hebt gemerkt dat je langzaam steeds verder je eigen grenzen over gaat. Vergelijk het als een elastiek dat wordt uitgerekt en uiteindelijk op het punt staat te knappen. Er komt steeds meer spanning op het elastiekje de staan, je kunt steeds minder hebben, je loopt letterlijk op je reserves waardoor je in ruststand niet meer kunt herstellen. Tot op een gegeven moment het elastiekje knapt en je geen andere keus hebt dan te worden geconfronteerd met jezelf. Het is een periode van loslaten, alles van je af laten glijden. Maar dat is moeilijk, aangezien mensen met burn out alles vaak (te) lang zo krampachtig vast hebben gehouden. Daarom kan de herstelperiode zo lang duren (bij mij was dat 4 maanden). Tijd waarin je langzaam herstelt. En dat gaat met vallen en opstaan.

Ik ga geen oordeel geven over wat nou erger is, hoewel ik er zelf naar neig dat ik denk dat depressie erger is, ondanks dat ik zelf een burn out heb gehad.

Ik denk niet dat je kunt zeggen dat de 1 erger is dan de ander, het is ook maar net hoe iemand het ervaart.

Verder ben ik het wel eens met hoe Break of Day het omschrijft. Daarnaast denk ik dat je bij een depressie ook vermoeid bent en bij een burn-out ook wel last van depressieve klachten hebt.

Gezien de situatie waarin ik zelf heb gezeten heb ik ze beide ervaren.

Rond april 2011 raakte ik in een depressie ook al gaf ik het toen niet toe. Ik had enorm veel last van stemmingswisselingen, voelde me het ene moment goed en het andere compleet down.
Ik kon bijna niks hebben, raakte heel snel geïrriteerd. Daarnaast was ik ook heel erg moe en sliep dagen lang om vervolgens de nachten wakker te liggen.
Ik denk dat het toch een vorm van depressie is geweest.

Nu op dit moment ben ik er bijna van overtuigd een burn out te hebben. Ik voel me qua gemoedstoestand oke. Maar ik kan het werk niet meer verdragen. Ik ben gesloopt. Ik ben te ver over mijn grenzen gegaan en maar door en door terwijl ik aan het einde van mijn latijn was.
Het idee dat ik naar het werk moest maakte me ziek. Lichamelijke klachten kreeg ik erbij.
Ik zit nu thuis. En die rust heb ik nodig ik merk dat het me goed doet. Gisteren moest ik even langs het werk voor mijn uurbrief. En ik ben er naar toe gereden en kreeg hartkloppingen. Met een steen in mijn maag naar binnen gelopen en binnen 10 minuten was ik weer weg. Mijn collega;s hadden niet eens de kans om te vragen hoe het ging. Ik moest weg daar. Eenmaal in mijn auto ben ik in huilen uitgebarsten.
Er is nergens nog gezegd dat ik een burn out heb dus doe niet zomaar die uitspraak alhoewel het erg veel lijkt op het verhaal van Break of Day.
Ik heb nu geen last van stemmingswisselingen. En de thuis situatie kan ik aan. Dat kon ik tijdens mijn depressie dus helemaal niet. Ik heb een zoontje van 2,5 en ik kon hem toen echt niet om me heen verdragen. Ik trok het niet en op het moment dat hij bij mij was deed ik er alles aan om de dag maar door te komen en ik was dus van 8 uur 's morgens tot in de avond weg.
Nu vind ik het heerlijk om hem bij me te hebben, kan ik veel hebben en geniet ik van elk moment.

Eigenlijk denk ik dat er veel overlap is, zowel qua oorzaken als qua symptomen/gevoelens. Wel denk ik dat depressie je helemaal nergens meer plezier in gunt, terwijl je bij een burnout met rust (meestal vrij snel) wel weer energie hebt voor andere kleine dingen (douchen, iets "lichts" leuks doen). Ook denk ik dat van burnout-problematiek "gemakkelijker" te herstellen is dan van een serieuze depressie en ook zal het over het algemeen minder lang duren. Echter, gezien de verschillende gradaties van ernst die voorkomen bij beide aandoeningen, denk ik niet dat je zomaar het een boven het ander kunt stellen.

Ik heb beide gehad. Alhoewel, dat is niet helemaal waar, ik heb een depressie gehad en ben overspannen geweest. Tussen die twee ben ik 100x liever overspannen dan depressief. Maar voor een burn-out kan ik het dus niet zeggen. Er zit denk ik inderdaad een enorme overlap in. Ben het eens met Anitbes.

ik moet zeggen dat ik me ook afvraag of er bij mij een burnout aan zit te komen.... dus fijn om in dit topic even te kunnen lezen. maar helaas klinkt het allemaal erg herkenbaar.

Ik werk nu sinds Juli op mijn huidige werkplek, en ik trek het niet meer. Heb laatst onder weg naar het werk de auto langs te kant moeten zetten omdat ik zo misselijk werd van het idee erheen te moeten, dat ik bijna over mn nek ging van de spanning.
Het is er echt verschrikkelijk, zwaar, niet leuk, alleen maar negatief.....ik trek het niet meer. Op mijn vrije dag en in mijn vakantie slaap ik écht alleen maar. (minstens 14 uur achter elkaar, ik lig er dan om 22.00 in, en wordt rustig om 14.00 de volgende dag wakker). Na een werkdag kan ik de slaap niet vatten omdat ik alleen maar lig te malen en lig te piekeren. Ik ben van de week na een (zoveelste) kutopmerking van mijn baas in de auto flink in janken uitgebarsten, en reageer dit thuis af door somber te zijn en ook te janken om niks.

Zijn dit burnout achtige klachten?
Ik hoop t natuurlijk niet....

heb donderdag een gesprek met mijn baas, hopelijk klaar dat het een en ander op.

JaneDoe schreef:ik moet zeggen dat ik me ook afvraag of er bij mij een burnout aan zit te komen.... dus fijn om in dit topic even te kunnen lezen. maar helaas klinkt het allemaal erg herkenbaar.

Ik werk nu sinds Juli op mijn huidige werkplek, en ik trek het niet meer. Heb laatst onder weg naar het werk de auto langs te kant moeten zetten omdat ik zo misselijk werd van het idee erheen te moeten, dat ik bijna over mn nek ging van de spanning.
Het is er echt verschrikkelijk, zwaar, niet leuk, alleen maar negatief.....ik trek het niet meer. Op mijn vrije dag en in mijn vakantie slaap ik écht alleen maar. (minstens 14 uur achter elkaar, ik lig er dan om 22.00 in, en wordt rustig om 14.00 de volgende dag wakker). Na een werkdag kan ik de slaap niet vatten omdat ik alleen maar lig te malen en lig te piekeren. Ik ben van de week na een (zoveelste) kutopmerking van mijn baas in de auto flink in janken uitgebarsten, en reageer dit thuis af door somber te zijn en ook te janken om niks.

Zijn dit burnout achtige klachten?
Ik hoop t natuurlijk niet....

heb donderdag een gesprek met mijn baas, hopelijk klaar dat het een en ander op.

Dan vind ik geen burn out klachten. Eerder niet lekker in je vel en niet zoveel plezier op je werk.

en wanneer is het dan een burnout smik?

JaneDoe schreef:en wanneer is het dan een burnout smik?

Ik denk wanneer echt kleine, simpele dingen die je normaal doet zonder na te denken je nu niet meer lukken. Maar dat ik wel heel kort door de bocht.

ik snap t verschil al,...laat maar.
Sorry heb echt mijn dag even niet, zit een beetje in een "zelfmedelijdendipje" ofzo op het moment.
Ik zie een burnout wel in de toekomst als dit zo doorgaat zoals het nu gaat, daarom ga ik donderdag ook een gesprek aan met mijn leidinggevende, en ben ik druk aan het solliciteren.

Smikkell schreef:

JaneDoe schreef:en wanneer is het dan een burnout smik?

Ik denk wanneer echt kleine, simpele dingen die je normaal doet zonder na te denken je nu niet meer lukken. Maar dat ik wel heel kort door de bocht.

neuh dat heb ik niet, t is eerder dat die kleine dingen bij mij op de automatische piloot gaan. dat ik niet meer doorheb wat ik nou doe de hele dag. vooral op t werk is het automatische piloot en toeleven naar 17.00 als ik naar huis mag....

Ik heb geen idee wanneer iets wel/niet een burn out is, daar is denk ik sowieso niet een 'grens' in, en al helemaal niet een die iemand op een forum kan bepalen. Dat je misselijk wordt van de gedachte aan het werk te moeten bij die baan, er niet van slapen kunt, en de hele dag slaapt als je vrij hebt lijkt me niet gezond.
Ik denk dat als je er erg last van hebt, een bezoek aan de huisarts geen kwaad kan, die kan dat ook beter inschatten en eventueel hulp inschakelen als je dat nodig hebt.

Starla schreef:Ik heb geen idee wanneer iets wel/niet een burn out is, daar is denk ik sowieso niet een 'grens' in, en al helemaal niet een die iemand op een forum kan bepalen. Dat je misselijk wordt van de gedachte aan het werk te moeten bij die baan, er niet van slapen kunt, en de hele dag slaapt als je vrij hebt lijkt me niet gezond.
Ik denk dat als je er erg last van hebt, een bezoek aan de huisarts geen kwaad kan, die kan dat ook beter inschatten en eventueel hulp inschakelen als je dat nodig hebt.

Gezond is het sowieso niet en de afgelopen jaren van JaneDoe waren nou niet heel soepel en zonder problemen, dus dat ze er flink doorheen zit kan ik echt helemaal begrijpen. Nu een gesprek aan gaan en een beetje oop zichzelf letten vind ik dus ook geen verkeerd plan.

Ik denk dat niemand het gezond zal noemen, maaaaar ik snap wel een beetje wat er bedoeld wordt. Volgens mij is een burnout echt het moment waarop je opgebrand bént en vastloopt. Zo klinkt hey hier niet, wat niet wegneemt dat ze best overspannen kan zijn en in de richting van een burnout bezig is.

ja ik ga het gesprek aan, en volgende week een hopelijk leuk sollicitatiegesprek in, en als dat allemaal niets wordt ga ik wel eens richting de huisarts.
Maar dat is genoeg over mij....want nu verpest ik de topic

Het begint wel als een overspannenheid te klinken JaneDoe. Dat is dan weer een 'lichtere' variant op de Burn-Out die alleen betrekking heeft op je werk (of een andere stressvolle situatie). Maar goed. Zorg goed voor jezelf en zo'n gesprek lijkt me een strak plan!

Kenya schreef:Het begint wel als een overspannenheid te klinken JaneDoe. Dat is dan weer een 'lichtere' variant op de Burn-Out die alleen betrekking heeft op je werk (of een andere stressvolle situatie). Maar goed. Zorg goed voor jezelf en zo'n gesprek lijkt me een strak plan!

mwa t komt doordat ik in de afgelopen anderhalf jaar heel veel heb meegemaakt in werksituaties. daardoor werkloos ben geworden, en daardoor flinke schulden heb gehad. nu zijn die schulden zo goed als afbetaald, en dacht ik een leuke baan te hebben gevonden, en alles achter me te knnen laten. Maar er wordt op mijn werk gewoon echt "gepest".... ik kan het moeilijk uitleggen, maar het is er gewoon echt ontwerkbaar. Ik heb vanaf juli mn mond gehouden, gewoon keihard gewerkt en alles gegeven (omdat ik al blij was dat ik eindelijk een baan had), maar ik merk gewoon dat het nu zn tol begint te eisen.

Kan me voorstellen dat je daar niet echt vrolijker van wordt nee!

Ik denk dat er zeker veel overlap zit tussen een burn-out en een depressie en ik ben ervan overtuigd dat je niet kan spreken dat het één erger is dan het ander. Het is allebei niet leuk (heb het allebei meegemaakt) en daarnaast is ook zowel een depressie als een burn-out bij iedereen anders. De ene persoon kan misschien 'liever' een burn-out hebben dan een depressie en de ander andersom, maar zelfs hierbij is 'liever' niet echt het juiste woord denk ik.

Als ik vanuit eigen ervaringen spreek, is een depressie vooral het niet meer zien zitten van het leven (maar er zijn veel gradaties binnen een depressie). Ik had nergens meer zin in, vond niets leuk, was alleen maar aan het huilen of soms juist niet (in een hoekje zitten met een 'leeg' gezicht). Ik was soms erg emotioneel, maar op veel momenten vooral erg leeg. Er zat niets meer in. En natuurlijk komt daar ook (mentale) vermoeidheid bij kijken en daardoor ook fysieke vermoeidheid.

Een burn-out is vanuit mijn ervaringen meer het 'op' zijn. Ik was over mijn grenzen gegaan en was ingestort. Ik was extreem moe, wilde alleen maar slapen en kon niets meer. En natuurlijk werd ik hier niet vrolijk van, maar in tegenstelling tot bij een depressie wilde ik niet dood en kon ik nog wel enigszins genieten van bijvoorbeeld een leuke film.

Maar zoals ik al zei denk ik dat er tijdens een depressie ook symptomen van een burn-out voor (kunnen) komen en tijdens een burn-out symptomen van een depressie.

Misschien nog een verschil in erfelijkheid.

Smikkell schreef:Misschien nog een verschil in erfelijkheid.

bij een depressie wel, maar burn out weer niet denk ik.....
t is toch ook erg afhankelijk van de dingen die in je leven gebeuren of gebeurd zijn....toch?

JaneDoe schreef:

Smikkell schreef:Misschien nog een verschil in erfelijkheid.

bij een depressie wel, maar burn out weer niet denk ik.....
t is toch ook erg afhankelijk van de dingen die in je leven gebeuren of gebeurd zijn....toch?

Ik bedoelde meer het verschil in kunnen voorkomen.