Tips en ervaringen met een depressie.

Zijn er hier meiden die wat tips voor mij hebben om van mijn depressie af te komen? Of ervaringen van andere meiden die een depressie hebben of hadden. Hoe pakken jullie jezelf een beetje op?

Ik doe mijn best maar voel me zo ellendig.. Ik heb medicijnen maar die doen hun werking volgens mij niet echt.
Verder neem ik elke dag als een nieuwe dag. Vandaag is klote, maar morgen gaat het beter. Ik som de dingen op die ik allemaal heb die positief in mijn leven zijn en dat is best veel. Andere kant voel ik me ook zo verot met alles wat ik mee heb gemaakt. Ik had alles afgesloten, dacht ik. Ook alles in mijn relatie ligt mij zo ontzettend dwars nog. Ik heb me al zo lang niet echt gelukkig en opgesloten gevoeld.
Voor mijn gevoel kan ik gewoon niet meer. Als ik smorgens wakker word denk ik echt: pfff, moet mijn bed weer uit.. Aankleden, opruimen, dit doen dat doen zus doen.. bah bah.
Dan heb ik 4 uur nodig om wakker te worden, doe ik wat dingen in huis met wat geluk. En verder, tja. Lig ik het liefste op de bank.
Ik zorg trouwens wel gewoon voor mijn zoontje. Dat houd mij ook elke dag uit bed en van de bank..

Als ik dit zo schrijf, denk ik: kom op zeg, je bent 24, schouders eronder! je hebt zoveel mooie dingen in je leven.
Maar toch elke keer weer, voel ik me hopeloos..

Ik weet helaas maar al te goed hoe je je voelt. Mijn dag begint met het gevecht van wakker worden en mezelf uit bed sleuren, vervolgens ben ik de hele dag doodmoe en 's avonds als ik in bed lig slaap ik niet . Waardoor 's ochtends de hele riedel weer opnieuw begint. Dit is nu mijn derde vrij heftige depressie en heb 2 maanden terug hulp bij een psycholoog gezocht. Ben nu 2x geweest en heb dus nog geen idee hoe en of het gaat werken.
Ik heb eigenlijk ook geen tips voor je dus dit is een vrij nutteloze post, maar je bent niet de enige die zich zo voelt.
Als je wil mag je me pm-en om even te spuien of voor vragen ofzo!

Sterkte meis

Ja zo gaat het hier ook. Moet overal een strijd voor voeren met mezelf, om iets te gaan doen. Zelfs voor leuke dingen...
Hoe ben je de andere keren te boven gekomen?
Ik ben er zo zat van om me zo te voelen.

Bedankt voor je reactie, jij ook sterkte.

Zelfs leuke dingen kosten inderdaad ook te veel energie. Met als gevolg dat je de hele dag bijna niks doet waardoor je je nog rotter voelt..
Mijn eerste depressie kreeg ik doordat ik mijn hele schooltijd gepest ben en ben ik te boven gekomen omdat ik een hond kreeg. Dieren zijn in mijn leven echt super belangrijk en ik doe er dan ook alles voor. Helaas is ze na 13 weken overleden (we hadden haar al op hoge leeftijd overgenomen van een buurman die naar het bejaardentehuis moest). In die tijd heb ik ook met misbruik te maken gehad waardoor ik vrij snel na het overlijden van mijn hond er weer dieper in terugzakte. Toen ben ik weer zo'n 2 jaar vrij depri geweest wat op een gegeven moment niet overging maar wegzakte. Ik had toen nog periodes dat ik me heel naar voelde maar waar ik toch vrij goed wel weer uit kwam. Dat heb zo'n jaartje geduurd en net toen het echt weer erg begon te worden kocht ik een paard. Heb ruim 4 fantastische jaren gehad maar afgelopen december is ze overleden.
Je raad het al, nu zit ik weer in de put.
Het verdriet om mijn paard is alleen zó heftig en het slaaptekort zo overweldigend dat alle shit van vroeger ook weer naar boven komt. Daarom heb ik nu ook besloten om hulp te zoeken. Voel me nu zo'n 15 jaar over het algemeen heel klote en ben er klaar mee. Ik wil nu echt mijn schouders eronder zetten en alles proberen te verwerken.

Is het voor jou een idee/mogelijkheid om hulp te zoeken? Ik heb er ook 15 jaar over gedaan dus snap het best als je er niet aan toe bent.

Ook ik ben depressief. Ik had aanvankelijk niet eens door dat het een depressie was, omdat ik mijn hele leven al zo denk (gedachten als "Ik wil dood" en "Waarom leef ik eigenlijk, dit is zo zinloos" - ja, eigenlijk als kind al), maar de laatste tijd besef ik me: "Je bent strontedepressief".
Ik heb een hoop meegemaakt, zowel op persoonlijk vlak (jeugd), relaties, op werkgebied. Nergens kan ik m'n schouders echt onder krijgen. Ik zit in een behoorlijk isolement. Ik heb geen enkele vriendin en heb alleen contact met m'n ouders. Ik werk twee dagen per week.
In het verleden ben ik opgenomen geweest voor een eetstoornis, die nog steeds speelt. Daarna heb ik nog een aantal keren hulp gehad, maar ik heb het idee dat er teveel gebeurd is en dat ik al te lang met die depressie loop, om alles nog opgelost te krijgen. Ik bekijk alles per dag, of liever nog per moment en hoop dat ik niet erg oud zal worden. Toekomstplannen maken doe ik niet; ik moet niet te ver vooruit kijken, anders word ik nog gekker dan ik al ben.
Waar ik wel moeite mee begin te krijgen, is antwoorden op de vraag: "Hoe gaat het met je". Je kunt toch moeilijk antwoorden: "Slecht, ik wil dood". Daarom antwoord ik maar met stalen gezicht: "Goed hoor".
Anti-depressiva heb ik wel gebruikt, maar beiden (Seroxat en Citalopram) sloegen niet aan. Gebruik nu niks.
Ik heb een positief-boek waar ik 's avonds de leuke dingetjes van de dag in opschrijf en leuke dingetjes in plak, om m'n kop boven water te houden. 't Is overleven.

Ik heb ook geen idee hoe ik mijn toekomt zie. Ja, ik hoop dat ik niet oud word. Ben nu 26 maar als de aankomende 26 jaar ook zo worden bedank ik toch voor de eer. Ik vertel ook aan iedereen dat het goed gaat met me, de meeste mensen willen het echte antwoord toch niet weten en nemen genoegen met 'goed hoor'' . Ik merk dat zelfs dit typen en toegeven al moeilijk is, het is zo klote om 's ochtends bij het wakker worden al te moeten huilen om het simpele feit dat je wakker bent geworden.

weg

Maar dit soort negatieve gedachten wordt in mijn ervaringswereld ook totaal niet geaccepteerd. Als er discussies zijn over zelfmoord, vinden velen dat maar egoïstisch. Ik denk dat de mensen die die mening zijn toegedaan, zich niet kunnen voorstellen hoe erg een depressie is en dat het op alles invreet.

Ik ben tot nu toe wel altijd tegengehouden door de gedachte dat ik het mijn moeder en zus het niet kan aan doen maar ik snap heel goed hoe je op dat punt kan belanden. Wat ik niet snap is dat je jezelf bijvoorbeeld voor de trein gooit omdat je dan ook andere mensen ermee opzadelt.
Maar hoe eenzaam en verloren je je kan voelen en dat je geen andere uitweg meer ziet, ja, dat snap ik helaas maar al te goed.

Ik krijg hulp. Moet 22 juli weer naar de psychiater. Heb eerst medicijnen gekregen, kijken wat die voor mij kunnen doen. En dan een behandeling.

Dikke knuffel voor jullie!

Het word ook niet begrepen hoe het is om er niet meer te willen zijn. Mensen begrijpen vaak denk ik niet echt goed hoe een depressie echt van binnen voelt. Het leven niet als lust zien. Maar meer als een gevecht met jezelf. Een gevecht waarin je verder gaat, zonder te weten hoe je verder moet. Als ik afspraken in mijn agenda heb staan verstikt het mij ontzettend..
Voel me ook overal te veel. Wil ook niet steeds zo deprie doen. Maar voel het zo, en weet niet wat ik ermee moet.

Misschien moet ik ook eens een positief boekje maken.. Dat is wel een goed idee.

Ik heb dat vorig jaar gehad toen mijn (nu dus) ex het uitmaakte. Dat was na alles zo'n enorme klap, dat ik m'n kop totaal kwijt was en bij het spoor beland ben. Ik ben daar letterlijk weggetrokken. Ik wist echt NIET meer wat ik moest doen. Bij de crisisdienst beland, maar men kan niet zoveel doen. Ik ben toen met een receptje voor kalmerende middelen bij mijn ouders op de bank beland en ik heb hun ieder dag gesmeekt om me vooral op die bank te laten zitten en me niet alleen ergens heen te laten gaan, want ik kon gewoon niet voor mezelf in staan. Ik was zo ontzettend bang voor mezelf, ik had mezelf niet in de hand. Ik kan niet omschrijven hoe dat is: bang te zijn voor jezelf, je eigen gedrag en gedachten.
Langzamerhand is het overgegaan in een doodswens in plaats van suïcidale gedachten. Maar dat is echt heel eng, in mijn ervaring.

Geloof ik meteen! Heftig om je zo te voelen, ik ben er nog niet zo ver mee heen. Maar voel me wel steeds wat verder af glijden. Ik heb wat goede dagen gehad, maar de slechte dagen blijven momenteel maar stapelen..

Hebben jullie mensen om je heen waar je het tegen kan vertellen? Of weet niemand hoe slecht je je werkelijk voelt?
Ik merk aanmezelf dat ik af en toe een beetje vertel aan een handjevol mensen. Nooit het hele verhaal, maar dit tegen die en dat tegen een ander. Dat maakt het wel moeilijker, omdat niemand écht weet hoe ik me voel. Sowieso denk ik dat het heel moeilijk te begrijpen is voor mensen die zelf nooit een depressie hebben gehad. Die nutteloze adviezen die je af en toe krijgt..

Ik kan het wel kwijt aan sommige mensen. Maar zeg ook altijd maar dat het wel goed gaat.
Mijn vriend kan er niet mee om gaan. Maar dat komt ook omdat ik hem verjaag als ik me rot voel. Ben dan het liefste helemaal alleen. Heb het idee dat mensen me stom vinden om hoe ik mij voel.. Durf het ook niet allemaal te vertellen aan iemand. Voor mijng evoel willen mensen alleen leuke dingen horen.

Ik voel me anderen altijd tot last. Heb een heel negatief zelfbeeld..

Ik vind het echt rot om te lezen dat jullie je zo rot voelen. Helaas kan ik weinig advies geven omdat ik in hetzelfde schuitje zit .

Sterkte in ieder geval, wie weet kunnen we elkaar zo een beetje helpen!

Nee, ik kan het verder bij niemand kwijt. Mijn ouders denken dat het wel weer beter gaat, maar ja... je zegt natuurlijk ook niet eventjes terloops: "O ja, ik wil dood".
En op m'n werk gedraag ik me professioneel. Door omstandigheden heb ik de afgelopen jaren al heel wat werkgevers gehad, dus ik ben allang blij met het werk dat ik nu heb, de eerste baan in een leuk team ook trouwens, dat houdt me wel enigszins overeind. Maar ik vind het niet oké en professioneel om daar eerlijk te gaan lopen zijn. Dan heb ik vast gauw geen werk meer.
Laatst vroeg een collega aan me: "Is twee daagjes werken niet weinig?" Dan denk ik: "Ik ben blij dat ik het volhoud; ik weet niet of meer te doen is." Het ligt me op de lippen om dat dan ook te zeggen, maar ik heb me ingehouden. Wel had ik het gevoel dat ik hem een verklaring schuldig was.

Wel fijn dat je wat steun vindt in je werk. En je bent niemand een verklaring schuldig hoor! Al herken ik het gevoel wel, werk zelf ook 2 dagen maar iedereen in mijn omgeving denkt dat ik 4 dagen werk.
Ben je wel in therapie? Ik weet niet zo heel veel van crisisopvang af al zijn de verhalen die ik heb gehoord niet echt positief. Helpen ze je daar verder?

Het is bij mij alleen niet zo ver dat ik ook echt werkelijk een doodswens heb. Maar vind het wel heel moeilijk om verder te gaan.

He meiden,

Wat rot voor jullie dat jullie allemaal zo in een depressie zitten.
Ik zit ook geregeld in een depressie, maar niet zo erg dat ik dood wil.

Wat mij best wel heeft geholpen is hardlopen.
Dit is ook bewezen zeg maar.
Zijn zelfs hardloopgroepen voor depressieve mensen, via ggz of psychiatrisch zorgcentrum.

Ik ben begonnen met een collega want jezelf er toe zetten om het t doen is een hele stap.
Nu komt t nog wel is voor dak het niet doe, maar vaker dat ik het wel doe.
Tot nog toe is het maar 2 keer voorgekomen dat ik er slecht van terug kwam, alle andre keren kwam ik beter uit t bos dan toen ik er ging, zeg maar.

Ook is het vaak goed om inderdaad hulp te zoeken om t kijken waar die depressie nou vandaan komt.
Vaak zit er wel een oorzaak.

Verder is het toch voornamelijk contragedrag uitvoeren en het jezelf soms ook gewoon gunnen, smiddags bv ff j bed in t duiken.
Maar 1 doel stellen op een dag en niet meerdere en daar dan "blij" mee zijn

Sorella schreef:Wel fijn dat je wat steun vindt in je werk. En je bent niemand een verklaring schuldig hoor! Al herken ik het gevoel wel, werk zelf ook 2 dagen maar iedereen in mijn omgeving denkt dat ik 4 dagen werk.
Ben je wel in therapie? Ik weet niet zo heel veel van crisisopvang af al zijn de verhalen die ik heb gehoord niet echt positief. Helpen ze je daar verder?

Nee, ik heb geen therapie meer. Het helpt me niet verder; het heeft doen voorkomen dat het erger werd, maar genezen zal ik toch niet.
Crisisopvang was in mijn geval twee ochtenden in de week (het is er vijf ochtenden, dus je kunt ook alle dagen gaan, maar dat werd te duur qua reiskosten) en het enige dat je doet, is bespreken hoe je de dag doorkomt. Het tweede deel van de ochtend was er een activiteit, steeds verschillend.
Een kennis van me heeft ook in de crisisopvang gezeten, dat was een opname. Daarin werd helemaal niets aangeboden, want "rust was goed voor je" (kortom: je verveelt je dood) en zo af en toe kon je wat mandala's kleuren. Als je een gesprek wilde, was er niemand beschikbaar.
Zo'n negatieve ervaring heb ik nou ook weer niet met crisisopvang, bij mij waren er absoluut wel mensen beschikbaar, maar het is enkel en alleen om te voorkomen dat je jezelf wat aandoet. Het gaat niet in op onderliggende problemen, maar daar ben je op zo'n moment dan ook niet toe in staat.

Dolcis_ schreef:Het is bij mij alleen niet zo ver dat ik ook echt werkelijk een doodswens heb. Maar vind het wel heel moeilijk om verder te gaan.

Het is er bij mij ook niet echt omdat ik gewoon weet dat ik bepaalde mensen niet kan achterlaten maar als ik nu van de dokter te horen zou krijgen dat ik nog een week te leven heb zou ik denk ik eindelijk weer eens rustig slapen.

Ik herken het helemaal wat je allemaal opschrijft. Gelukkig ben ik wel herstellende, maar de terugvallen zijn er nog steeds. Ik zat ook de hele dag op de bank en me achteraf klote voelen omdat ik niets had gedaan. Naast mijn depressie is er nog meer 'mis' met mij wat ook niet mee helpt. Zoals negatief zelfbeeld, angststoornis, borderline (wat met de rest in verbinding staat natuurlijk)

Maar goed, wat bij mij wel goed hielp waren vitamine D tabletten. Het klinkt misschien heel raar maar dat hielp echt.
Ik zou zeggen; baadt het niet dan schaadt het niet.

Sterkte in ieder geval meid!

Wat vervelend dat jullie je zo rot voelen... Ik ben ook zwaar depressief geweest. Dit kwam door een heel pestverleden. Zelfmoordpogingen gedaan, maar op de andere manier ook niet doorgezet.

Wat bij mij toen heel erg hielp was toch door te zetten, de goeie kanten van het leven naar boven halen. En leuke dingen doen, dit werkte goed voor mijn depressie, niet voor mijn portomonee, gezien het shoppen.

Een halfjaar geleden had ik een kleine terugval, er kwam teveel op mijn schouders, ik zag geen uitweg meer. En mijn suicidïale gedachten kwamen ook weer terug. En waarom? Geen idee. Ik had dan wel weer de drang dat ik gewoon uit bed moest komen, en toch mijn ding moest doen. Ik zette dan ook gewoon de wekker. Ik ben weer terug gekeerd naar mijn therapeut. Het was een jaar geleden dat ik het toen afgerond had. En ben opnieuw EMDR sessies gaan volgen. Bepaalde dingen hebben een plaatje gekregen, andere dingen moet ik proberen los te laten en te kunnen accepteren. Dat ging niet altijd van harte maar het werkte wel wat.
Ook hield ik een soort van dagboek bij waarin ik me elke dag 3 complimentjes gaf. 11u. 14u. en 21u. Vooral bij die laatste moest ik goed nadenken wat voor goeds ik had gedaan. Ik werdt hier rustiger van en sliep ook veel beter.
Medicijnen heb ik 1 keer voorgeschreven gekregen maar nooit gebruikt. Ik wist dat bewoners van mij ook die medicijnen kregen en wist ook hun reacties erop. Dus ik weigerde dat te doen.
Verder brak de winterperiode aan, dus winterdepressie eroverheen. Wat toen hielp was lekker met de koude neus in de wind en een uur gewoon lopen. Alles leegmaken. Nergens over hoeven nadenken. Heerlijk.
Nu een halfjaar later gaat het veel beter met mij. Ik ben dan ook wel gestopt met school ook omdat ik het lichamelijk niet meer trok, maar hierdoor heb ik wel veel meer rust gekregen...

Ik zou zeggen, neem de tijd. En probeer van die kleine dingen wat een ander als "standaard" ziet toch te genieten.
Een dikke voor jullie allemaal.

Zoals de meesten hier wel weten ben ik zeg vijf jaar ernstig depressief geweest (+ nog paar jaar nasleep/herstel/opbouwen) en er met therapie doorheengekomen. Desondanks wil ik liever niet hier posten, maar je mag altijd PMen.