De wereld draait door...

En wij zijn thuis zonder ons mooie meisje..

Afgelopen maandag raakt steeds verder weg, steeds minder tastbaar. Daar kan ik erg moeilijk mee omgaan. Ik kan het nog steeds niet vatten wat er is gebeurd.
Nu ik hier thuis zit op de bank vraag ik me weer af of ik alles niet gewoon gedroomd heb. De zwangerschap, de bevalling alles..

Ik huil de ogen uit mijn hoofd (jajaaaaa hormonen blablabla).
Heb nergens zin in, het eten smaakt me niet en zou het liefste wegkruipen onder de dekens.

Van de vol adrenalie, positieve Lejow van vlak na de bevalling is niets meer over.

Als ik bij haar couveuse sta moet ik er nog steeds aan wennen dat ze van ons is, dat dat meisje in mijn buik gezeten heeft, dat wij haar pappa en mamma zijn en voor haar moeten gaan zorgen.
Ik ben stront jaloers op de kindjes die in een couveuse zonder deksel liggen, of die naar de High care mogen. Waarom ons meisje niet?

En dan ook nog die stomme stomme stomme stomme sneeuw. I haat winter, ik haat sneeuw, en juist uitgerekend deze week gaat het keihard sneeuwen. Ons meisje ligt al zo ver weg van ons, en vandaag hebben we er op de terugweg 3 uur over gedaan om thuis te komen.

Bah, ik wil terug naar maandag, vast houden aan die dag..

Ahhh meis toch, wat naar dat je je zo voelt. Maar wel heel logisch denk ik.

Phoee.... Je verhaal raakt me... Heel hard en heel diep!! Tranen biggelen over mijn wangen want wat herken ik een hoop van je verhaal!! Ik weet verder ook even niets te zeggen, behalve je heel veel sterkte en kracht toe te wensen. Jullie meisje is een kanjer, een toppertje, en als ze op haar moeder lijkt, slaat ze zich er allemaal heel goed doorheen en komt ze snel naar R.

Een hele dikke knuffel!!!

Ik kan me niet voorstellen hoe erg het voor je moet zijn. Maar weet wel dat je verdriet mag voelen. Het is niet niks, en natuurlijk wil je je beter voelen. Maar soms zal je je zo voelen en zal het komen gaan met emoties. En ja, natuurlijk heeft dat deels te maken met hormonen, maar dat is zeker geen reden. Dus als je het even niet meer trekt, en wil huilen, dan moet je dat gewoon doen hoor! Verder een dikke knuffel, en laat je maar flink in de watten leggen.

Aah Lejow, het gaat ook allemaal zo snel! Kruip lekker weg onder de dekens en laat je vriend maar goed voor je zorgen!

hier ook enige herkenning, al heeft K langer mogen zitten bij mij....was het ook heeel onwerkelijk voor mij...



heel veel sterkte, en je hoeft niet altijd maar sterk te zijn! het is gewoon harstikke zwaar, dat je meissie zo ver van je weg ligt, ik wou dat mijn huis groter was, want dan had je met alle liefde bij mij kunnen blijven(10 min. van L.UMC)

veel sterkte Lejow

Aaah meis... Vind het zo naar voor jullie! Vanmiddag zat ik al bijna te huilen toen je het me vertelde... Heel veel sterkte meis... het is ook niet niks allemaal...

Ik wil je heel veel sterkte wensen Lejow ik vind het heel naar voor je.

Heel begrijpelijk dat je je zo voelt, Lejow. Het is nu ook gewoon een vreemde tussenperiode en ik kan me goed voorstellen dat je terug wil naar maandag, maar bedenk wel dat de tijd je nu beangstigt omdat je herinneringen vervagen, maar dat diezelfde tijd jullie de goede richting op brengt: hoe verder je van maandag vandaan bent, hoe dichterbij de dag komt dat je meisje naar een couveuse zonder deksel mag of naar de high care, enzovoort, enzovoort. Hoe verder je van maandag vandaan bent, hoe dichterbij de dag is dat je haar thuis hebt. Probeer daar aan vast te houden. Vergeet ook tussen alle drukte en alle emoties door niet je rust te nemen, je hebt heel wat meegemaakt, zowel fysiek als emotioneel.

Sterkte!

Op een heel ander vlak, gek genoeg toch heel herkenbaar. Zo plotseling, zo ineens, geen tijd meer om te wennen of ernaartoe te leven....

Ik hoop voor je dat de tijd vliegt, dat ze snel thuis is maar eerst snel naar rotterdam kan.

Knuffel meis!

Sterkte meisje

Heel herkenbaar, maar ook heel logisch dat je je zo voelt. Alles is onverwachts gebeurt en je zit dan nog in de roes. Het zijn nu niet alleen de hormonen die meespelen. Het willen vasthouden snap ik, er is ineens zoveel aan de hand. ( ik kan zelf nog terug verlangen naar de tijd op de nicu en couveuse, maar komt puur door het eigenlijk nog een keer goed willen meemaken van de geboorte/kraamtijd)

Het is gewoon heel anders als je kindje niet bij je is, en de band zal anders opgebouwd moeten worden. Probeer zo veel mogelijk te buidelen. Wat ik als tip kreeg was mijn gevoelens naar de kleine toe ook uit te spreken. Tijdens het buidelen zeggen hoeveel ik van haar hield maar dat het moeilijk was omdat je ook heel bang bent dat het anders afloopt dan je hoopt. Ook het opschrijven van alles heeft bij geholpen ( dit pas nadat we beiden thuis waren). Door alle feiten op te schrijven en erover te praten werd duidelijker wat er precies was gebeurt en kwam er iets meer rust.

Daarbij is het ook gewoon zwaar, je bent een kraamvrouw maar moet toch op en neer naar het ziekenhuis.

Probeer ook aan jezelf te denken, en af en toe ook even de rust te nemen want het is ook belangrijk dat jij er goed door heen komt.

Dikke knuf, en je mag me ook altijd pm-en

Kreeg vandaag een brief binnen, tot wanneer mijn verlof loopt. Ik raakte er gewoon van in paniek..

In het ziekenhuis ligt een dagboekje, waarin de zusters soms schrijven, en wij ook mogen schrijven, dus dat probeer ik elke dag te doen als ik er ben!

Wat naar dat je je zo voelt!
Het is ook niet niks wat er allemaal gebeurd is.
Heel veel sterkte, laat je lekker verwennen.
Hopelijk voel je je snel weer wat beter!

Kun je niet ouderschapsverlof of zoiets dergelijks opnemen?

Niet in paniek raken! Als het tegen die tijd met jou nog niet goed gaat is er ziektewet, en als het met de kleine niet goed gaat is er ook nog wel een mouw aan te passen! En als je even gewoon wil genieten met de kleine, kan je evt ouderschapsverlof opnemen.

www.kleinekanjers.nl

Is een site met forum voor prematuren mama's hier kan je ook best veel info vinden.

Susan schreef:Kun je niet ouderschapsverlof of zoiets dergelijks opnemen?

Ja, naar zo iets dergelijks wil ik wel gaan kijken.
De gedachten om te moeten werken maakt me misselijk, misschien is mijn meisje dan pas 6 weken thuis.. Hoe kan ik dan weer gaan werken?


Ik vind het ook moeilijk om topics van hier te lezen, van moeders met kindjes die al ouder zijn.. Ik kan niet goed uitleggen waarom.

Dikke knuffel Lieve Lejow!
Geef jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn he?! Je kan gewoon niet altijd sterk zijn...

En bedankt voor het kaartje, het is echt super leuk kaartje geworden.

Lieve lejow, het is niet niks wat je hebt mee gemaakt in een korte tijd. Het heeft tijd nodig om te verwerken. Ik wil je een dikke geven.
Hoop zo dat er snel plek is in rotterdam voor jullie meisje!

Lejow schreef:
Ik vind het ook moeilijk om topics van hier te lezen, van moeders met kindjes die al ouder zijn.. Ik kan niet goed uitleggen waarom.

Ik snap wel wat je bedoelt. Onze situaties zijn niet hetzelfde, maar ik snap wel het gevoel.

Wat naar allemaal voor je/jullie. Heel veel sterkte.

Ik kan me voorstellen dat je je nu thuis echt wanhopig voelt. Jullie lieve meisje is een vechter, die gaat uiteindelijk ook in een couveuse zonder deksel, naar de high care, naar de medium care en uiteindelijk komt ze lekker bij jullie thuis. Hoe Susan het verwoordde vind ik mooi, je drijft verder weg van de herinnering aan maandag, maar je komt ook dichter bij het moment waar je zo naar uitkijkt. Hou daar aan vast. Neem je rust, het is niet niks waar je nu allemaal door heen gaat en het is volkomen logisch dat je niet weet wat je moet.

Knuffel en sterkte Lejow!

Ach meis. Het is ook gewoon niet leuk. De komende tijd zal ook vast nog heel zwaar worden maar als jullie meisje thuis is wordt alles hopelijk snel beter. Heel veel sterkte!