De wereld gaat gewoon door....

Maar voor mij nog steeds niet. Vandaag is het 2 maanden geleden dat ik hoorde dat papa dood was.

Het 'nieuwe' is eraf, iedereen gaat gewoon door met zijn of haar leven....En ik, ik sta stil. Voel me alleen en in de steek gelaten. Heb het gevoel dat ik nergens meer heen kan met mijn verhaal en verdriet...Tegen mijn vriend heb ik ook al 100 keer hetzelfde gezegd en hij knuffelt me wel, maar meer kan hij ook niet meer doen.

Ik ga volgende week wel beginnen met gesprekken over rouwverwerking na zelfdoding met een psycholoog. Hopelijk helpt dat wat....

Dat laatste lijkt me een goed plan, Leaf.

Verder weet ik niet zo veel te zeggen, ik denk dat het tijd nodig heeft, veel tijd. En het is helemaal niet erg als je verdrietig bent, dat mag ook gewoon.

Oh lieve Leaf, wat ellendig ook allemaal...

Het is ook gewoon niet eerlijk he. Mensen vergeten snel dat jij nog middenin het rouwproces zit, en dat dat heel erg veel tijd gaat kosten.
Heel veel sterkte met de gesprekken, ik hoop echt dat het je helpt.

Ik vind het nog steeds heel erg voor je Leaf. Ik hoop dan ook dat de gesprekken je een beetje kunnen helpen met alles een plekje te geven.

Echt een verschrikkelijke gebeurtenis, Leaf. Logisch dat jouw wereld nu stilstaat. Heel veel sterkte en die therapie lijkt me een hele goede stap.

Is dat al 2 maanden geleden?
Het lijkt nog maar zoveel korter!

Ik denk dat je er goed aan doet om met iemand te gaan praten Leaf.

En natuurlijk is het logisch dat jouw wereld nog even stilstaat.
Denk dat dat niet meer dan normaal is. Het is nogal iets wat er gebeurd is.
Maar daarom wellicht slim dat iemand je er bij kan helpen om het een plaatsje te geven, je te helpen met het verwerken.
Want hoe dan ook, jou leven gaat ook weer door. Ookal is dat nu misschien moeilijk te geloven.
En er komen straks ook weer leuke dingen in je leven. Echt waar.

Dikke knuffel.

Wat ontzettend herkenbaar wat je schrijft. Bij mij is het nu bijna 5 maanden geleden dat mijn moeder overleed. Ik kan soms echt nog niet verder, maar alles om me heen gaat natuurlijk gewoon door. Vooral op stage merk ik dat ik er veel "last" van heb. Hier weet ook niet iedereen van het overlijden en dat maakt het soms nog moeilijker. Ik heb steeds het idee dat mensen van alles van me verwachten en dat ik niet aan de verwachting kan voldoen, zorgt ervoor dat ik me alleen maar eenzamer, verdrietiger en bozer voel.
Mijn moeder is dan wel op een hele andeer manier overleden als jouw vader, maar ik denk wel een beetje te snappen hoe je je voelt. Mocht je erover willen praten, dat mag altijd .

Hier op mijn werk weten mensen het wel, maar ik heb niet meer het gevoel dat er echt nog rekening mee wordt gehouden, eerlijk gezegd. En ook dat voelt inderdaad heel eenzaam en machteloos.

Jeetje Kabouter, 5 maanden is ook nog niks. Ik vind 2 maanden al zo lang geleden aan de ene kant, en aan de andere kant lijkt het wel alsof het gister gebeurd is...

Tea-Leaf: Hoe ben jij hiermee omgegaan? (Mag ook per PM als je dat liever hebt?)

Ik begrijp je gevoel helemaal. Je bent echt de enige niet die hele moeilijke dingen meemaakt, al lijkt dat vaak wel zo... dat maakt het heel eenzaam op momenten... Voor je collega's is het vast ook moeilijk om jou te geven wat je nodig hebt. Misschien weten ze niet altijd hoe ermee om te gaan, of kunnen ze niet aan jou aflezen wanneer je even wat meer ruimte of aandacht nodig hebt. Zelf vond ik het ook heel moielijk om aan te geven wat ik wilde. Op een bepaald moment heb je al zoveel gepraat... Je zou herinneringen aan je vader kunnen opschrijven in een boek? Foto's erbij? Of alleen opschrijven hoe je je voelt en wat je mist.

Therapie lijkt me ook een hele goede stap op dit moment. En misschien even wat rustiger aan qua werk, als dat tot de mogelijkheden behoort? En dan een dag voor jezelf inplannen waarin je jezelf pampert?

Ik wens je heeeeeel veel sterkte door deze moeilijke tijd.... vaak is het juist de maanden erna moeilijk, omdat het nieuwe ervan af is inderdaad... De wereld gaat verder, maar jij wilt helemaal niet verder, want elke dag betekent verder weg van het moment dat hij er nog was....

O Leaf, ik kan je ook zo goed begrijpen.
Morgen is het 4 maanden geleden dat mijn vader onverwachts overleed. Aan een hartstilstand, maar het verdriet is er niet minder om.

In het begin ging het goed. Maar achteraf gezien, stak ik me kop in het zand. Ging verder met het leven.
En nu krijg ik de eerste klappen in me gezicht.
Voel me ellendig en leeg. Wil het liefste in een hoekje kruipen en niks doen...

Ik zit er ook over te denken om hulp te zoeken, want het gaat niet.

Sterkte.

Ik snap dat je het ook rottig vind om weer voor de 1000ste keer hetzelfde aan je vriend te vertellen. Al snapt hij het natuurlijk maar al te goed. Zou je misschien daarom naar een praatgroep bij jou in de buurt kunnen gaan? Een vriendin van mij is haar vader verloren aan kanker en is toen ook naar een praat groep gegaan. Zij vond het enorm fijn, omdat iedereen elkaar daar zo goed begreep. Je voelt je daardoor niet meer alleen op de wereld. Voor je gevoel doe je het helemaal niet goed, maar wat ik zie is juist een enorm sterke meid. Vooral omdat je dingen zo goed weet te verwoorden. Veel sterkte!

Noa schreef:Ik begrijp je gevoel helemaal. Je bent echt de enige niet die hele moeilijke dingen meemaakt, al lijkt dat vaak wel zo... dat maakt het heel eenzaam op momenten... Voor je collega's is het vast ook moeilijk om jou te geven wat je nodig hebt. Misschien weten ze niet altijd hoe ermee om te gaan, of kunnen ze niet aan jou aflezen wanneer je even wat meer ruimte of aandacht nodig hebt. Zelf vond ik het ook heel moielijk om aan te geven wat ik wilde. Op een bepaald moment heb je al zoveel gepraat... Je zou herinneringen aan je vader kunnen opschrijven in een boek? Foto's erbij? Of alleen opschrijven hoe je je voelt en wat je mist.

Therapie lijkt me ook een hele goede stap op dit moment. En misschien even wat rustiger aan qua werk, als dat tot de mogelijkheden behoort? En dan een dag voor jezelf inplannen waarin je jezelf pampert?

Ik wens je heeeeeel veel sterkte door deze moeilijke tijd.... vaak is het juist de maanden erna moeilijk, omdat het nieuwe ervan af is inderdaad... De wereld gaat verder, maar jij wilt helemaal niet verder, want elke dag betekent verder weg van het moment dat hij er nog was....

Vooral dit, inderdaad....

Butterfly: Jeetje meis wat heftig ook...Heel veel sterkte.

Verona: Ik heb me ook aangemeld voor een lotgenotengroep inderdaad, maar deze start pas in oktober. Daarom nu eerst gewoon een aantal gesprekken bij een psycholoog.

Het allerergste vind ik ook dat je dit alleen maar kunt uitzitten, moet ondergaan. En het doet zo zoveel pijn...Sommige dagen ben ik er fysiek gewoon ziek van.

En soms wou ik dat ik nog in die eerste week zat van toen ik het net hoorde...Want het is allemaal zo'n waas....

Wel balen dat het pas in oktober begint! Duurt nog zo onwijs lang, terwijl jij het nu hard nodig hebt. Probeer niet tegen je gevoelens te vechten hoor meis. Als je down bent, ben je down en ga je dingen doen die fijn zijn, maar als je vrolijk bent mag je er ook van genieten. De mensen om je heen weten wat er gebeurd is en daar horen ze rekening mee te houden vind ik. Al heb ik de indruk dat jij goed voor jezelf kan zorgen. Het is inderdaad een proces waar je doorheen moet, en helaas is dat gewoon kut met een grote K.

Het bijzondere is dat mensen die er verder van af staan vaak zeggen: 'Is dat al weer zo lang geleden?' terwijl de directe nabestaanden vaak vinden dat het nog zo kort geleden is. Ik denk dat dit ook veel uitmaakt in het een plaatsje geven en aandacht geven/krijgen. Wat je zelf al aangeeft: de wereld gaat verder en die van jou lijkt stil te staan.

Binnen de vereniging waar ik lid van ben, zijn (bijna) 6 jaar geleden 2 jonge mensen plotseling overleden. Ik onderhoud namens de vereniging nog steeds contact met de ouders van deze mensen. Laatst had ik ze weer een kaartje gestuurd, waarop ik had geschreven: 'Zomaar... Omdat de verhalen over, en de aandacht voor, minder worden, maar het gemis niet'

Ook jouw leven gaat verder, al heb je misschien het gevoel van niet. Het gaat alleen verder zonder je vader en dat lijkt mij iets wat je niet wilt, waardoor het ook lastig is om te accepteren dat elke volgende dag er één zal zijn zonder je vader. Dit maakt het moeilijk om de draad van het leven op te pakken.

Ik denk dat het goed is om professionele begeleiding te zoeken, maar het is nog wel erg vers. Echt verwerken lukt daardoor denk ik nog niet.

Zorg goed voor jezelf!

Raar gevoel he, dat iedereen 'gewoon' lijkt door te gaan terwijl jouw wereld nog op zijn kop staat? Het is ook nog maar zo kort geleden dat het niet gek is dat jouw wereld nog steeds stil staat. En het klopt inderdaad, iedere dag die voorbij gaat, is een dag verder van het moment dat je je vader nog in je leven had.
Voor mensen die zo'n intens verlies niet van zo dichtbij hebben meegemaakt, is het ook moeilijk te begrijpen hoe het werkelijk is om mee te maken. Zij beleven het heel anders dan jij en gaan eerder door met 'het leven van alledag' waardoor je het gevoel kunt krijgen dat ze jouw verdriet vergeten zijn. Maar wellicht hebben ze het idee dat je het er niet graag over hebt, zijn ze bang je onnodig verdrietig te maken. Of durven ze er gewoonweg niet over te beginnen omdat ze niet weten hóe.

Het is een heel goede stap dat je hulp hebt gezocht voor de rouwverwerking. Lotgenotencontact lijkt me ook zinvol, maar daar moet je helaas nog een aantal maanden op wachten.
Je hebt er misschien niets aan, maar ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat er een tijd gaat komen dat je er beter mee om kunt gaan. Bij mij kwam dat moment precies een jaar na de begrafenis, want op dat moment had álles een 'eerste keer' gehad. De dagen dat mam overleden tot aan de begrafenis heb ik een jaar later heel intens beleefd en daarna had ik letterlijk een gevoel alsof er 20 kilo van mijn schouders af viel. Sindsdien is het gemis minder, hoewel het altijd aanwezig blijft. Ik hoop voor jou ook dat dat moment gaat komen dat je je lichter en opgeluchter gaat voelen, hoewel dat best nog een tijd zal duren.

Veel sterkte, lieve Leaf... ik denk nog steeds vaak aan je

ik heb het allemaal gevlogd, maar nooit wat achtergelaten omdat ik echt geen woord kan uitbrengen. ik wil je heel veel sterkte wensen! en ik denk dat het inderdaad fijn kan zijn om te gaan praten met iemand!

Ik weet precies hoe je je voelt. Een knuffel voor jou

Dankjewel voor alle lieve reacties. Ik vind het echt nog steeds ontzettend moeilijk, en idd, een vriendin van mij zei ook al, het eerste jaar heb je alle eerste keren, en dat is heel moeilijk.

Sommige dagen wil ik alleen maar wegrennen. Andere dagen wil ik hem bellen, terwijl dat dus niet meer kan. Ontkenning, het niet beseffen...En dan zijn er weer dagen dat ik het liefst door de grond ga, dat ik krijs en schreeuw tot ik moet overgeven....En alles van de eerste weken is één grote waas. Hoe reageerde ik? Wat zei ik? Hoe heb ik het aan vrienden verteld? Ik weet het niet meer. Het is weg. Dan ben ik blij dat ik iig nog mijn topics hier heb, dat ik alles kan teruglezen....

Je weet dat al je vrienden voor je klaar staan. Of dat nou is voor een wandeling en goed gesprek, flinke borrels drinken of je vragen beantwoorden over je gedrag/uitingen gedurende die eerste week/weken. We staan allemaal voor je klaar, Leafie..

Bazinga schreef:Je weet dat al je vrienden voor je klaar staan. Of dat nou is voor een wandeling en goed gesprek, flinke borrels drinken of je vragen beantwoorden over je gedrag/uitingen gedurende die eerste week/weken. We staan allemaal voor je klaar, Leafie..

Eens, ik vind het écht verschrikkelijk dat ik je nog steeds niet heb gezien.. liefs

Ik heb toen nog gelezen dat je vader zoek was, maar dat is was overleden is het eerste wat ik nu lees. (Lang niet op het forum geweest). Beetje late reactie, maar alsnog gecondoleerd met dit vreselijke verlies. Kan me heel goed voorstellen dat de wereld voor jou stilstaat, het is nogal wat dit. Hopelijk helpt de therapie. Goed van je dat je gaat.