Biechttopic 4

SuperGrover schreef:

Bazinga schreef:Grover, 't zijn niet alleen de films of boeken, 't is de realiteit.. Ik schaam me dood hoe 'wij' de hele Jodenvervolging hebben 'aangepakt', destijds. Ik walg zo van 't feit dat we mensen op 't presenteerblaadje hebben aangeboden en hoe weinig het Rode Kruis heeft gedaan, na terugkeer van de overlevenden... De walgelijke realiteit, van de kampen, hoe er is geprobeerd een compleet volk uit te roeien, hoe er gezinnen uit elkaar zijn gerukt, hoe er jonge mensen, met mooie toekomsten, met kwaliteiten, talenten, zijn.. Afgemaakt... Afgevoerd als.. Sja, als wat.. Er is nooit zoiets gebeurd en ik blijf 't gevoel hebben dat we 't hebben láten gebeuren en daar voel ik me zó schuldig over.

Dat snap ik. En het is ook afschuwelijk, het is een afschuwelijke gebeurtenis. Af en toe hoor ik er weer iets nieuws over, of dan lees ik een persoonlijk verhaal, dan kan het me ook ineens raken. Maar jij hoeft je er sowieso al geen schuldgevoelens over te hebben, naast het feit dat jij er uiteraard niets aan kon doen en ook niks aan kan veranderen nu, is het niet echt helpend. Het is eerder een soort zelfkwelling om rond te lopen met deze gevoelens. En hoewel jouw gevoel niet komt door het lezen van boeken of het kijken van films, door dat een tijdje niet meer te doen, gaat het misschien een wat minder grote rol spelen in jouw leven. Nu blijf je er ook in praktische zin erg mee bezig. Misschien kun je, door je niet meer actief bezig te houden met het onderwerp, het wat meer op de achtergrond brengen.

Misschien heeft het er helemaal niets mee te maken Bazinga, maar kan het zijn dat de ' jodenvervolging' voor jou een manier is om je ergens achter te verschuilen? En dan bedoel ik niet bewust, maar onbewust. Dat je het gebruikt als soort van beschermings/afweermechanisme, ofja.. dat woord bedoel ik ook weer niet zo letterlijk. Ik bedoel in ieder geval dat jou schuldgevoelens/gedachten aan de vervolging/schaamte eigenlijk symbool staan voor iets anders in je leven waar je mee worstelt?

Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel... kan het moeilijk verwoorden.
Mocht dat zo zijn, zou je de oplossing denk ik daar moeten zoeken.

SuperGrover schreef:

Grote Smurf schreef:

SuperGrover schreef: Maar ik neem aan dat de psychiater contact met hem houdt, om te evalueren hoe de medicijnen werken?

Nou moet ik zeggen dat je wel geluk moet hebben met hulpverleners. De laatste psychiater die ik had, was echt zo'n geitenwollensok waarbij IK de beslissingen moest nemen. Ik heb mezelf dat spul zo'n beetje voorgeschreven evenals eventuele verhogingen en verlagingen. Die man deed helemaal niks.

Ook - ik haal het voorbeeld er maar weer even bij want ik heb er meer over gelezen - in geval van Antonie Kamerling dacht de hulpverlening al gauw: "Nou, het gaat wel weer beter". En juist op dat moment ging het verkeerd.

Ik wil Biechtje niet bang maken, maar wel waarschuwen. Want aan iemand's hoofd kun je niet altijd zien hoe het gaat. Toen mijn (toenmalige beste) vriendin suïcidaal op de PAAZ werd opgenomen, zeiden vrienden en familie ook: "Maar we hebben niks gemerkt." Nee... je noemt het niet gezellig bij de theevisite en op iemand's hoofd staat het niet.

Ik weet hoe het werkt hoor en je hebt het biechtje volgens mij duidelijk gewaarschuwd. Ik vind het niet zinvol om Antonie Kamerling hier erbij te halen. Ja hij was suicidaal en is overleden, maar er zijn ook heel veel mensen die suicidaal waren en eruit gekomen zijn. Alleen die mensen komen niet in het 8 uur journaal. Jij hebt negatieve ervaringen gehad in de hulpverlening, maar dat is voor biechtje niet heel relevant en opbeurend. Het lijkt me constructiever om tips te geven en eventueel steun te bieden zonder allerlei zelfdodingen en andere negatieve dingen erbij te halen.

Nee, die smiley is op z'n plaats.

Ik heb inderdaad duidelijk gewaarschuwd en dit zal ook mijn laatste opmerking over dit onderwerp zijn. Ik vind alleen dat een aantal mensen wel erg makkelijk schreef: "Gewoon beginnen met pillen", terwijl dat heel gevaarlijk kán zijn. Ook wat hulpverlening betreft: het is niet per definitie zo dat je dan "veilig" bent. Ik wil Biechtje niet banger of ongeruster maken, ik denk alleen "Better safe than sorry". En een voorbeeld als Antonie Kamerling vind ik dan zeker wel relevant, gezien het feit dat hij net was begonnen met medicijnen én hulp, en het toch mis ging. Er zullen vast ook succesverhalen zijn, ik leef ook nog, misschien krijgt haar broer wel heel goede hulp. Ik hoop erop.

Wow Curious zo ver had ik 't zelf nog nooit bekeken eigenlijk.. Ik weet niet of dat 't is, ergens denk ik zelf, dat ik gewoon veel te jong ben begonnen met lezen over WO2. Voor m'n elfde, las ik al boeken over de Holocaust, incl. de foto's en persoonlijke verhalen. Daarom vind ik 't ook moeilijk om over jouw 'idee' na te denken, omdat 't allemaal zo verweven is, in mijn dagelijks leven en ook al zo lang.

Denk niet dat ik me ergens echt voor schaam, maar als 't onbewust zou zijn, dan zou ik 't natuurlijk niet weten.... Denk wel dat Grover gelijk heeft en ik 's een paar weken niet erover moet gaan lezen. Ik bedoel dat ik 't niet moet 'opzoeken', misschien dat 't dan afneemt..

Grote Smurf schreef:

SuperGrover schreef:

Grote Smurf schreef:

SuperGrover schreef: Maar ik neem aan dat de psychiater contact met hem houdt, om te evalueren hoe de medicijnen werken?

Nou moet ik zeggen dat je wel geluk moet hebben met hulpverleners. De laatste psychiater die ik had, was echt zo'n geitenwollensok waarbij IK de beslissingen moest nemen. Ik heb mezelf dat spul zo'n beetje voorgeschreven evenals eventuele verhogingen en verlagingen. Die man deed helemaal niks.

Ook - ik haal het voorbeeld er maar weer even bij want ik heb er meer over gelezen - in geval van Antonie Kamerling dacht de hulpverlening al gauw: "Nou, het gaat wel weer beter". En juist op dat moment ging het verkeerd.

Ik wil Biechtje niet bang maken, maar wel waarschuwen. Want aan iemand's hoofd kun je niet altijd zien hoe het gaat. Toen mijn (toenmalige beste) vriendin suïcidaal op de PAAZ werd opgenomen, zeiden vrienden en familie ook: "Maar we hebben niks gemerkt." Nee... je noemt het niet gezellig bij de theevisite en op iemand's hoofd staat het niet.

Ik weet hoe het werkt hoor en je hebt het biechtje volgens mij duidelijk gewaarschuwd. Ik vind het niet zinvol om Antonie Kamerling hier erbij te halen. Ja hij was suicidaal en is overleden, maar er zijn ook heel veel mensen die suicidaal waren en eruit gekomen zijn. Alleen die mensen komen niet in het 8 uur journaal. Jij hebt negatieve ervaringen gehad in de hulpverlening, maar dat is voor biechtje niet heel relevant en opbeurend. Het lijkt me constructiever om tips te geven en eventueel steun te bieden zonder allerlei zelfdodingen en andere negatieve dingen erbij te halen.

Nee, die smiley is op z'n plaats.

Ik heb inderdaad duidelijk gewaarschuwd en dit zal ook mijn laatste opmerking over dit onderwerp zijn. Ik vind alleen dat een aantal mensen wel erg makkelijk schreef: "Gewoon beginnen met pillen", terwijl dat heel gevaarlijk kán zijn. Ook wat hulpverlening betreft: het is niet per definitie zo dat je dan "veilig" bent. Ik wil Biechtje niet banger of ongeruster maken, ik denk alleen "Better safe than sorry". En een voorbeeld als Antonie Kamerling vind ik dan zeker wel relevant, gezien het feit dat hij net was begonnen met medicijnen én hulp, en het toch mis ging. Er zullen vast ook succesverhalen zijn, ik leef ook nog, misschien krijgt haar broer wel heel goede hulp. Ik hoop erop.

Mijn hele verhaal weg, omdat ineens het biechttopic verdwenen is. Great. Nou opnieuw dan maar. Die smiley is bedoeld om mijn intonatie aan te geven, aangezien dat met woorden over een forum nogal lastig in te schatten is. Ik probeerde jou duidelijk te maken dat ik je niet probeerde af te zeiken, maar het vriendelijk bedoel. Ik vind namelijk dat je onnodig biechtje bang aan het maken bent en aan het onrust stoken bent. Je schildert antidepressiva af als een soort pil van Drion. Jij baseert je op jezelf, je eigen ervaring (en een mediaverhaal, ik neem aan dat je Antonie Kamerling niet persoonlijk gekend hebt). Psychiaters hebben 12 jaar gestudeerd, zij zijn deskundigen. Als een psychiater aanraadt om te starten met medicatie, dan zou ik dat doen. Als het broertje van biechtje begint met die pillen, is dat wss niet vanwege de reacties op dit forum, maar vanwege het advies van de psychiater. Je zegt dat antidepressiva heel gevaarlijk kunnen zijn. Maar het is véél minder gevaarlijk dan niks doen. Alle behandelmanieren, zowel therapie als medicatie, is veel effectiever dan niks doen. En dat is niet gebaseerd op mijn eigen ervaring, maar op wetenschappelijk onderzoek. "Better safe than sorry" pleit dus juist voor het begin met de antidepressiva.

Curious schreef:

SuperGrover schreef:

Bazinga schreef:Grover, 't zijn niet alleen de films of boeken, 't is de realiteit.. Ik schaam me dood hoe 'wij' de hele Jodenvervolging hebben 'aangepakt', destijds. Ik walg zo van 't feit dat we mensen op 't presenteerblaadje hebben aangeboden en hoe weinig het Rode Kruis heeft gedaan, na terugkeer van de overlevenden... De walgelijke realiteit, van de kampen, hoe er is geprobeerd een compleet volk uit te roeien, hoe er gezinnen uit elkaar zijn gerukt, hoe er jonge mensen, met mooie toekomsten, met kwaliteiten, talenten, zijn.. Afgemaakt... Afgevoerd als.. Sja, als wat.. Er is nooit zoiets gebeurd en ik blijf 't gevoel hebben dat we 't hebben láten gebeuren en daar voel ik me zó schuldig over.

Dat snap ik. En het is ook afschuwelijk, het is een afschuwelijke gebeurtenis. Af en toe hoor ik er weer iets nieuws over, of dan lees ik een persoonlijk verhaal, dan kan het me ook ineens raken. Maar jij hoeft je er sowieso al geen schuldgevoelens over te hebben, naast het feit dat jij er uiteraard niets aan kon doen en ook niks aan kan veranderen nu, is het niet echt helpend. Het is eerder een soort zelfkwelling om rond te lopen met deze gevoelens. En hoewel jouw gevoel niet komt door het lezen van boeken of het kijken van films, door dat een tijdje niet meer te doen, gaat het misschien een wat minder grote rol spelen in jouw leven. Nu blijf je er ook in praktische zin erg mee bezig. Misschien kun je, door je niet meer actief bezig te houden met het onderwerp, het wat meer op de achtergrond brengen.

Misschien heeft het er helemaal niets mee te maken Bazinga, maar kan het zijn dat de ' jodenvervolging' voor jou een manier is om je ergens achter te verschuilen? En dan bedoel ik niet bewust, maar onbewust. Dat je het gebruikt als soort van beschermings/afweermechanisme, ofja.. dat woord bedoel ik ook weer niet zo letterlijk. Ik bedoel in ieder geval dat jou schuldgevoelens/gedachten aan de vervolging/schaamte eigenlijk symbool staan voor iets anders in je leven waar je mee worstelt?

Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel... kan het moeilijk verwoorden.
Mocht dat zo zijn, zou je de oplossing denk ik daar moeten zoeken.

Ik weet het Nederlandse woord hiervoor niet, maar je bedoelt displacement? Interessant! Dit is volgens de Freudiaanse theorie, dat je gevoelens van schuld en schaamte, voortkomend uit een 'trauma' niet op een bewust niveau kan uiten, omdat die gevoelens te heftig zijn om mee te dealen. Daarom uit je die gevoelens door ze als het ware af te wentelen op iets anders. Het is wel iets om over na te denken, hoewel Freuds theorie redelijk achterhaald is.

SuperGrover schreef:

Curious schreef:

SuperGrover schreef:

Bazinga schreef:Grover, 't zijn niet alleen de films of boeken, 't is de realiteit.. Ik schaam me dood hoe 'wij' de hele Jodenvervolging hebben 'aangepakt', destijds. Ik walg zo van 't feit dat we mensen op 't presenteerblaadje hebben aangeboden en hoe weinig het Rode Kruis heeft gedaan, na terugkeer van de overlevenden... De walgelijke realiteit, van de kampen, hoe er is geprobeerd een compleet volk uit te roeien, hoe er gezinnen uit elkaar zijn gerukt, hoe er jonge mensen, met mooie toekomsten, met kwaliteiten, talenten, zijn.. Afgemaakt... Afgevoerd als.. Sja, als wat.. Er is nooit zoiets gebeurd en ik blijf 't gevoel hebben dat we 't hebben láten gebeuren en daar voel ik me zó schuldig over.

Dat snap ik. En het is ook afschuwelijk, het is een afschuwelijke gebeurtenis. Af en toe hoor ik er weer iets nieuws over, of dan lees ik een persoonlijk verhaal, dan kan het me ook ineens raken. Maar jij hoeft je er sowieso al geen schuldgevoelens over te hebben, naast het feit dat jij er uiteraard niets aan kon doen en ook niks aan kan veranderen nu, is het niet echt helpend. Het is eerder een soort zelfkwelling om rond te lopen met deze gevoelens. En hoewel jouw gevoel niet komt door het lezen van boeken of het kijken van films, door dat een tijdje niet meer te doen, gaat het misschien een wat minder grote rol spelen in jouw leven. Nu blijf je er ook in praktische zin erg mee bezig. Misschien kun je, door je niet meer actief bezig te houden met het onderwerp, het wat meer op de achtergrond brengen.

Misschien heeft het er helemaal niets mee te maken Bazinga, maar kan het zijn dat de ' jodenvervolging' voor jou een manier is om je ergens achter te verschuilen? En dan bedoel ik niet bewust, maar onbewust. Dat je het gebruikt als soort van beschermings/afweermechanisme, ofja.. dat woord bedoel ik ook weer niet zo letterlijk. Ik bedoel in ieder geval dat jou schuldgevoelens/gedachten aan de vervolging/schaamte eigenlijk symbool staan voor iets anders in je leven waar je mee worstelt?

Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel... kan het moeilijk verwoorden.
Mocht dat zo zijn, zou je de oplossing denk ik daar moeten zoeken.

Ik weet het Nederlandse woord hiervoor niet, maar je bedoelt displacement? Interessant! Dit is volgens de Freudiaanse theorie, dat je gevoelens van schuld en schaamte, voortkomend uit een 'trauma' niet op een bewust niveau kan uiten, omdat die gevoelens te heftig zijn om mee te dealen. Daarom uit je die gevoelens door ze als het ware af te wentelen op iets anders. Het is wel iets om over na te denken, hoewel Freuds theorie redelijk achterhaald is.

Zoiets bedoel ik idd, maar ik bedoel het dan wat simpeler, haha.
Het zou bijv. kunnen zijn dat je het ' gebruikt' om je eigen situatie te bagataliseren. Dat je door je te richten op de holocaust jezelf inprent dat alle het andere leed dat er op dit moment in je leven is, er niet toe doen mag, omdat wat in de holocaust gebeurd is zoveel malen erger is.
Door je dan op de holocaust te richten hoef je niet te 'denken/voelen' wat er in jou leven toe doet. Zoiets bedoel ik?!

@bazinga, ik snap dat je er door wordt overvallen, het is alleen het eerste wat in mij opkomt...

Ik herken het zelf namelijk soms, dat ik als ik me ergens heel erg op richt (heb dat bijv. een tijd gedaan ten tijden van 11 september 2001), ik dit inzet om mijn eigen gevoelens te bagataliseren.

Ik ben pas een tijdje geleden begonnen met lezen erover, maar ik ben in shock van wat ik lees. Ik voel ook de afschuw, maar ik weet er (nog) niet genoeg vanaf. Ik kan me wel voorstellen dat het je zo meesleept, het is ook heel heftig en het is niet iets waar nog dagelijks bij stil wordt gestaan (dat hoeft ook niet perse), sterker nog, veel mensen weten niet eens wat er is gebeurd. Ik denk dat het slim is als je even niet leest erover. Dan kan je het wat beter van je afzetten.

Ik vind het rot dat jij schuldgevoelens hebt en ik hoop echt dat dit weggaat bij je.

Bazinga, ik heb het ook. Wel iets minder dan jij, maar bijv: ik kwam vandaag binnen met echt honger na een dag bijna niks gegeten te hebben en stond een boterham te eten. En met dat ik dat die denk ik aan de holocaust. En dat is nog sterker geworden na een bezoek aan Sachsenhausen in oktober.

Ik probeer me alleen maar voor te houden dat we hopelijk er iets van leren...

WOII en holocaust:

Ik heb het bij vlagen ook. Het meest toevallige is dat mijn man en ik in december een keer dezelfde droom hadden: dat we naar het concentratiekamp werden gebracht en dat mijn man werd gescheiden van mij en L.aurens en P.epijn. Heel eng.

Ik weet nog niet zeker of ik wel Suskind ga kijken. Als ik dat op mijn eigen situatie ga betrekken, dan slaap ik echt weken niet, ben ik bang.

Caro, ik ben zelf nu ook een aantal keer in Sachsenhausen geweest en de eerste keer was ik gewoon misselijk. En dan schijnt dat Sachsenhausen op de een of andere manier 'minder' indrukwekkend is.

Lijkt me best heftig als het je zoveel bezighoud. Het is niet bepaald een fijn gevoel als je aan de WOII denkt..

Ik herken het ook wel, en word ook nog best vaak aan WO2 dingen 'herinnerd' in het dagelijks leven. Ik ben nu op wintersport in Oostenrijk, en gisteren riepen ze aan het eind van de skishow in het dorp: Schi-heil! Schi-heil! Het deed mij echt bijna koken, terwijl dat 'heil' ergens achteraan zeggen volgens mijn vriend hier gewoon een normale uitspraak is. Nou brrr!

Maar zo diep als het bij jou gaat met schuldgevoel, dat herken ik niet. Lijkt me heftig! Is het niet beter om tijdelijk te stoppen met het lezen van boeken en kijken van films over de holocaust?

Dat is wel een goede tip van Sterre. Ik weet dat als ik bepaalde dingen heb gezien, ik sowieso nachtmerries krijg. Dus die probeer ik te vermijden. Hoe vaak ik wel niet heb gedroomd dat ik in een concentratiekamp zat, op heel veel verschillende manieren zijn niet te tellen. Minstens een keer per week droom ik daarover. Dus ik weet dat ik het nu zoveel mogelijk voor mezelf moet beperken.

Na het bezoek aan Sachsenhausen was ik ook echt flink van slag. En wat iemand ook al zei: dan is Sachsenhausen nog een van de minder bekende en minder gruwelijke. Maar alsnog.. wat je daar las en hoorde was verschrikkelijk..

Sterre schreef:gisteren riepen ze aan het eind van de skishow in het dorp: Schi-heil! Schi-heil! Het deed mij echt bijna koken

Dat herken ik wel inderdaad. Een paar jaar geleden waren er twee collega's die het leuk vonden om tegen elkaar "Arbeit macht frei" te zeggen om hun ongenoegen over het feit dat ze moesten werken kenbaar te maken. Ik ben zó boos geweest, heb uitgelegd waarom en hoe ik me daaronder voelde, maar daar hadden ze maling aan.

Omdat ik dit verhaal niet wil plaatsen onder mijn eigen 'naam', gebruik ik even t biechttopic.

Vandaag belde mijn vader om te zeggen dat mijn broertje (14) onder 24-uurs toezicht staat i.o.v. de politie.
Gisteren is de politie bij hun langs geweest met de mededeling dat er de komende tijd heel goed op hem gelet moet worden en wel 24 uur per dag. De reden is hiervoor dat zijn vader heeft verklaard aan de politie dat hij zichzelf, zijn zoon en zijn dochter (die heeft hij/woont bij een andere vrouw) wil vermoorden.
Nou gaf mijn vader al aan dat hij wel vaker gekke dingen heeft gezegd en dat 'blaffende honden nog niet bijten'. Maar de politie gaf aan dit echt zeer zeer hoog en serieus op te nemen.

Jongen zelf was natuurlijk helemaal overstuur en mijn ouders ook.
Snap het goed, moet zeggen dat ik er echt een heel naar gevoel bij heb.

Jeetje wat heftig Biechtje! Maar begrijp ik het nou goed en is de vader van je broertje niet jouw vader? En zijn vader wil je broertje dus vermoorden, heeft hij gezegd? In een opwelling neem ik aan..Wat heel erg heftig voor je broertje om te horen en wat fijn dat ze hem serieus nemen en de politie het in de gaten houdt.

Nee, zijn vader is niet mijn vader.
Zijn moeder en mijn vader zijn sinds 8 jaar samen en hadden beide dus al kinderen.

Zijn vader wil mijn broertje dus idd vermoorden.
Zijn vader zit nu momenteel vast voor mishandeling van zijn schoonouders. Kans is aanwezig dat hij morgen vrij komt. Zijn vrouw zit samen met hun dochter, een baby van een paar maanden, ondergedoken, omdat hij het kindje ook wat aan wil doen en zij doodsbang van m is.

Moet wel zeggen dat t contact tussen vader en zoon niet erg goed is. Die man heeft zoveel dingen gedaan tegen mijn broertje en stiefmoeder, waardoor er bijna geen contact is.

Ik kan me voorstellen dat het contact tussen vader en zoon niet goed is.. Dit klinkt alles behalve gezond. Zorg maar als gezin voor een veilige thuishaven voor je broertje op het moment en houd goed contact met de politie. Sterkte!

woww heftig biechtje.. heel veel sterkte!!

Wat heftig zeg! Ik kan me voorstellen dat je ouders en broertje heel erg geschrokken zijn, en ook dat jij er een naar gevoel bij hebt. Wel 'fijn' dat de politie het zo zwaar opneemt. Sterkte!

Ik ben dus Biechtje hierboven, niet quoten plz.
Ik vind t echt heftig.. Hoop zo dat hij nog even gevangen blijft...

PrinsesBo wat erg voor jullie..

Wat een heftige, angstige situatie. Sterkte

Dankjewel meiden!

Morgen weten we als t goed is meer.
Nu is de kust nog 'veilig'. Hoewel t idee je natuurlijk ook wel naar de keel grijpt.

Wat heftig Prinses Bo! Heel erg veel sterkte en hopelijk blijft je broertje gewoon veilig! Zorg maar goed voor hem.

Ik ben trouwens het andere broertje-biechtje van gisteren, wel toevallig, twee van die heftige broertjes-biechtjes achter elkaar. Big hug!