Dilemma...

Ik heb redelijk wat ervaring in de psychiatrie, inmiddels werkervaring maar ook persoonlijke ervaring (mijn. Moeder heeft borderline)

Sunprincess schreef:

Persoonlijk vind ik er reden genoeg om juridische stappen te nemen of als jullie je besluiten terug te trekken, het amk in te schakelen.
Borderliners kunnen hele goede moeders zijn maar ze moeten zich wel bewust zijn van hun stoornis en er mee om kunnen gaan.

Heel erg eens.

Sunprincess schreef:Ik heb redelijk wat ervaring in de psychiatrie, inmiddels werkervaring maar ook persoonlijke ervaring (mijn. Moeder heeft borderline)

Wat enorm moeilijk... Hoe ging jouw moeder er vroeger mee om?

Ik probeer uit alle macht te begrijpen waarom ze dit doet, wat haar ertoe drijft om mijn vriend en vooral haar eigen zoon dit zo aan te doen, maar met de beste wil van de wereld kan ik me gewoon niet inleven. Dat frustreert me enorm, en ik hoop gewoon zo dat dat jochie een zo zorgeloos mogelijke jeugd krijgt, maar ik maak me er erge zorgen om.

Mijn moeder is zich er altijd van bewust geweest dat ze psychisch niet in orde was en wist ook waardoor (jeugd) en zij heeft alles op alles gezet om ons de beste jeugd te geven. Dat is haar ook grootendeels gelukt.

Ik denk niet dat dit jongetje een onbezorgde jeugd zal krijgen zolang zij geen begeleiding krijgt, juist omdat ze hem gebruikt in haar stoornis.

Sunprincess schreef:Mijn moeder is zich er altijd van bewust geweest dat ze psychisch niet in orde was en wist ook waardoor (jeugd) en zij heeft alles op alles gezet om ons de beste jeugd te geven. Dat is haar ook grootendeels gelukt.

Ik denk niet dat dit jongetje een onbezorgde jeugd zal krijgen zolang zij geen begeleiding krijgt, juist omdat ze hem gebruikt in haar stoornis.

Wat goed van jouw moeder, dat lijkt me heel moeilijk om te moeten beseffen.nknap wat ze gedaan heeft.

Ik zou ook zo graag zien dat mijn vriend gedeeld gezag krijgt, zodat ze in elk geval niet meer alle beslissingen alleen kan maken... Maar hij is nu met die burnout soms al niet eens in staat zijn bed uit te komen, laat staan het gevecht aan te gaan. Machteloos sta je dan langs de zijlijn. Slopend is het.

RYW schreef:

Maura schreef:

тыквашка schreef:Bij mij ook, ik moet dan denken aan munchhausen by proxy of iets in die richting. Zeker omdat het toch al iemand betreft die manipulatief is op allerlei manieren.

@RYW Ik stuur je even een PM

Maar haar zoon is niet echt ziek. Hij is alleen ziek genoeg om zijn vader niet te zien. Zogenaamd en dat is bij mijn weten niet bovenstaand. (laatst het artikel in Viva gelezen, met verbazing, en dat is ook gewoon ziek)

Ik denk dat Pompoen doelt op het vele ziekenhuisbezoek...

Ja daar doel ik op. Overigens is dit een veronderstelling op basis van de verhalen hier, geen idee wat het is. Het kan ook nog zo zijn dat ze hem niet daadwerkelijk wat aan doet om aandacht te krijgen, zoals bij munchhausen by proxy, maar dat ze zégt dat hij ziek is om aandacht te krijgen. Dat is idd geen munchhausen by proxy, maar daar is vást een andere term voor. Het kan ook nog zijn dat ze écht dénkt dat hij ziek is, omdat het haar op dat moment beter uit komt, terwijl het niet echt zo is. Ik ken ook iemand die gewoon als ze niet genoeg aandacht krijgt spontaan door haar enkel gaat. Ze denkt dat het echt is, maar het is altijd precies op het moment dat ze niet genoeg aandacht krijgt. Er kunnen vreemde dingen gebeuren in iemands hoofd!
En wat ook nog kan is dat het jochie zo veel te lijden heeft onder stress dat hij idd regelmatig ziek is.
Het lastige is, hoe oordeel je daar over van buitenaf? Ook RYW's vriend moet daarover van buitenaf oordelen.

Dat lijkt me heel erg slopend. Jij kunt natuurlijk helemaal weinig voor dit jongetje doen. Ik hoop echt dat je vriend snel het besef krijgt dat hij echt iets moet gaan ondernemen om uit deze situatie te komen en daar dan ook de kracht voor vindt. Want dit kan natuurlijk niet veel langer zo, voor alle partijen niet.

Ik denk dat ik ga slapen en even dingen ga laten bezinken. Dank jullie wel voor de info, ervaringen, meedenken en lieve woorden!

Dat lijkt me heel verstandig, ik hoop dat je een beetje kunt slapen!

RYW schreef:Recht heeft hij niet, maar moet komen opdraven als zijn ex dat wil. Een omgangsregeling is er niet op papier. Juist door dat continue klaar moeten staan om mogelijk zijn zoon te kunnen zien wordt er erg veel op het laatste moment afgezegd, ja. Ik beloof al nauwelijks meer wat aan mijn zoons. Geloof me er maar in dat hij ons regelmatig (ongewild, maar toch) heeft laten zitten. Duidelijk, maar zet je jezelf en je zoons dan niet een beetje teveel op de achtergrond op die manier? Ik begrijp vanuit je vriend erg goed dat hij dan toch naar zoon gaat, het zal voor hem ook niet goed voelen dat hij daarvoor jou en je zoons moet teleurstellen. Ik denk dat maar weinig ouders anders hadden gedaan, maar begrijp wel dat dat na zo'n lange tijd een rotgevoel bij jou achter gaat laten.

Mijn zoons zien hun vader om het weekend. Ze kunnen echter niet op hem rekenen, hij is er nooit bij belangrijke momenten. Het is ook veel om te vragen van mijn vriend, maar hij heeft zelf aangegeven dat hij mijn zoons ziet als zijn kinderen. Daar kwam hij eerder mee dan mijn jongens. Ik ken hem nu drie jaar, en in die tijd heeft zijn zoon maar liefst 17 keer in het ziekenhuis gelegen. Ik heb er natuurlijk nooit een probleem van gemaakt als hij erheen moest. We hebben onze relatie een half jaar geheim gehouden voor zijn ex omdat de erkenning niet geregeld was. Elke keer als hij onverwachts toch ineens zijn zoon kon zien heb ik hem laten gaan zonder te klagen, ook al had hij met mij en mijn zoons afgesproken. Ik heb nooit veel van hem gevraagd, en al helemaal nooit om zijn zoon te laten zitten, dus die suggestie wekt wat weerstand bij me op, eerlijk gezegd. Ik denk dat je me erop mag vertrouwen dat mijn frustratie wel degelijk terecht is.

Wat ik bedoel is dat als hij nu niet naar zoon gaat, ook al is de eerste schooldag van jongste zoon daar een goede reden voor, hij (en/of ex) ongetwijfeld het gevoel zal hebben dat hij zoon 'laat zitten'. Zo te horen krijgt hij dat verwijt mogelijk ook nog wel eens van zijn ex en dat zal vast aan hem vreten als hij zo graag gewoon papa wil zijn voor zijn zoon. Ik zou ook gefrustreerd zijn als ik jou was, maar in je berichten klinkt door dat hoewel jouw vriend deze situatie ook niet gewild heeft en er maar weinig in te zeggen heeft, je het hem langzamerhand wel kwalijk gaat nemen. Het is naar mijn idee terecht dat je een grens trekt, je mag dan als een sterke vrouw klinken maar ook die moet grenzen trekken natuurlijk. Maar die frustratie lijk je nu op hem te richten en naast dat dat weinig nut heeft, vraag ik me af waar dat dan precies in zit. Neem je hem dan kwalijk dat hij jullie laat zitten, dat hij je zoons teleur stelt, dat hij er zo doorheen zit en jij daardoor zoveel last op je schouders alleen moet dragen of misschien dat hij daar naar jouw idee niet genoeg aan doet om iets te veranderen in de situatie?

RYW, lees je eigen onderschrift eens..

Ik heb het idee dat jij alleen maar geeft in je relatie, en nou zijn je eigen kinderen daar ook nog eens de dupe van. Ik snap dat je er voor je vriend wil zijn, maar jij hebt ook nog een eigen leven. Kun je je zoon niet uitleggen dat jij hem alleen brengt en haalt? Natuurlijk is dat niet leuk voor hem, omdat hij er al op rekent dat je vriend mee gaat maar uiteindelijk ben jij zijn moeder, en is hij jouw zoon en niet die van je vriend.
Ik vind dat de hele situatie een beetje scheef aan het lopen is, zoals ik het zie van een afstandje dan. Op dit moment staat alles in het teken van je vriend zijn situatie, zijn borderline, het in de put zitten van hem. En jij geeft aan dat er met hem geen communicatie mogelijk is. Is het dan eerlijk voor jou dat jij jouw leven en dat van je zoons helemaal in het teken zet van hem?
Toen ook al met de uitreiking van jouw diploma aan de universiteit. Het is jouw leven, laat dat niet leiden door een persoon en zijn problemen. Logisch, je houdt van hem en je wilt hem helpen, maar denk aub ook aan jezelf.

Weet je nou al wat hij gaat doen?

Ik denk dat het voor jou niet echt een dilemma is omdat je toch niet voor hem kunt kiezen, je hebt al aangegeven wat je vindt en uiteindelijk is het aan hem om daar iets mee te doen. Overigens denk ik niet dat hij pluspunten scoort bij zijn ex als hij naar zijn zoontje gaat en haar uit de brand helpt, ik denk niet dat zij dan opeens veel soepeler wordt met de omgangsregeling. Voor haar zal het alleen een bevestiging zijn dat ze je vriend kan laten doen wat zij wil, wanneer ze wil. Natuurlijk is het begrijpelijk dat hij de kans wil pakken om toch zijn zoontje nog even te zien, maar op de lange termijn zal het niks extra's opleveren.

kruimelje schreef:RYW, lees je eigen onderschrift eens..

Ik heb het idee dat jij alleen maar geeft in je relatie, en nou zijn je eigen kinderen daar ook nog eens de dupe van. Ik snap dat je er voor je vriend wil zijn, maar jij hebt ook nog een eigen leven. Kun je je zoon niet uitleggen dat jij hem alleen brengt en haalt? Natuurlijk is dat niet leuk voor hem, omdat hij er al op rekent dat je vriend mee gaat maar uiteindelijk ben jij zijn moeder, en is hij jouw zoon en niet die van je vriend.
Ik vind dat de hele situatie een beetje scheef aan het lopen is, zoals ik het zie van een afstandje dan. Op dit moment staat alles in het teken van je vriend zijn situatie, zijn borderline, het in de put zitten van hem. En jij geeft aan dat er met hem geen communicatie mogelijk is. Is het dan eerlijk voor jou dat jij jouw leven en dat van je zoons helemaal in het teken zet van hem?
Toen ook al met de uitreiking van jouw diploma aan de universiteit. Het is jouw leven, laat dat niet leiden door een persoon en zijn problemen. Logisch, je houdt van hem en je wilt hem helpen, maar denk aub ook aan jezelf.

Hier ben ik het mee eens. En ik bewonder je dat je doorzet maar het lijkt allemaal écht alleen van jou af te komen. Jij levert in, jij geeft, jij past je aan, jij zet je wensen opzij...

Ik vraag me af wanneer het tijd word voor jóu. En je zoons. zodat júllie je leven met hem kunnen gaan delen want ook dat wordt maar op de lange baan geschoven..

Caro schreef:

kruimelje schreef:RYW, lees je eigen onderschrift eens..

Ik heb het idee dat jij alleen maar geeft in je relatie, en nou zijn je eigen kinderen daar ook nog eens de dupe van. Ik snap dat je er voor je vriend wil zijn, maar jij hebt ook nog een eigen leven. Kun je je zoon niet uitleggen dat jij hem alleen brengt en haalt? Natuurlijk is dat niet leuk voor hem, omdat hij er al op rekent dat je vriend mee gaat maar uiteindelijk ben jij zijn moeder, en is hij jouw zoon en niet die van je vriend.
Ik vind dat de hele situatie een beetje scheef aan het lopen is, zoals ik het zie van een afstandje dan. Op dit moment staat alles in het teken van je vriend zijn situatie, zijn borderline, het in de put zitten van hem. En jij geeft aan dat er met hem geen communicatie mogelijk is. Is het dan eerlijk voor jou dat jij jouw leven en dat van je zoons helemaal in het teken zet van hem?
Toen ook al met de uitreiking van jouw diploma aan de universiteit. Het is jouw leven, laat dat niet leiden door een persoon en zijn problemen. Logisch, je houdt van hem en je wilt hem helpen, maar denk aub ook aan jezelf.

Hier ben ik het mee eens. En ik bewonder je dat je doorzet maar het lijkt allemaal écht alleen van jou af te komen. Jij levert in, jij geeft, jij past je aan, jij zet je wensen opzij...

Ik vraag me af wanneer het tijd word voor jóu. En je zoons. zodat júllie je leven met hem kunnen gaan delen want ook dat wordt maar op de lange baan geschoven..

Hier ben ik het wel mee eens. Al ben jij natuurlijk volwassen, dat jíj zoveel inlevert, daar ben je zelf verantwoordelijk voor, maar dat je dan zegt dat jouw zoons door de omstandigheden al talloze teleurstellingen hebben moeten verwerken, dat raakt me. Ik vind dat kinderen voor zoiets behoedt moeten worden, hoe graag je ook wilt dat het allemaal werkt, ik denk dat je nu ook in moet gaan zien dat het misschien voorlopig (nooit?) niet zo (mooi) zal worden als jij voor ogen hebt. Hoelang trek je het nog? Of belangrijker; hoelang trekken jouw zoons dit nog?

Zo, even een update. Mijn vriend is tot vanmorgen gebleven en was erbij bij het wegbrengen. Hij is daarna naar huis gegaan om op zijn zoon te passen. Mijn zoon was erg blij dat hij erbij geweest is, gelukkig.

Susan: het dilemma was meer: moet ik hem pushen om naar de eerste schooldag van mijn zoon te komen of niet?

De rest, tsja. Ik weet dat het scheef loopt zo. Dat kan ook niet anders als er eentje er zo slecht aan toe is. Het is niet gelijkwaardig omdat hij nu even heel bepalend is voor wanneer hij hier is en het verloop, maar ook omdat ik op het moment even veel sterker ben en hem structuur en motivatie geef. We zijn beiden van elkaar afhankelijk op een ander vlak. Geen gezonde situatie, nee, maar wel eentje waar ik nu zo even niets aan kan veranderen en die wel weer overgaat.

Lilou: frustratie naar hem toe lijkt me niet raar. Zoals je kan lezen haal ik op het moment niet enorm veel uit onze relatie en moet ik veel meer geven dan ik kan nemen, en inderdaad neem ik hem soms wel eens kwalijk dat hij deze situatie in stand houdt, en dat hij ons laat zitten. Ik weet ook dat zijn idiote ex en zijn burnout hem niet kwalijk te nemen zijn. Daar kiest hij niet voor en heeft hij het meeste verdriet van. Ik weet dat allemaal prima, en dat hoeft niemand me uit te leggen. Daarom komt mijn frustratie ook hier eruit, en bijna nooit tegen hem.

Ik weet niet meer wie het zei, maar mijn vriend heeft geen borderline. Hij heeft een burnout. Zijn ex is degene met borderline.

RYW de klachten van je vriend lijken ook niet op borderline. Eerder wat je aangaf op PTTS en een dikke burnout. En dat is een verwerkingsproces wat erg lang kan duren met hoogte en dieptepunten. Als ik het zo hoor heeft je vriend nog een lange weg te gaan. Ik hoop voor je dat je vriend de kracht en energie kan terug vinden. Maar zoals ik het nu bekijk ziet het er even niet goed uit. Sorry maar ik wil geen valse hoop geven in de zin van: "komt wel goed!"

Hoe gaat het met jou? Want lees veel over je vriend? Kun je een beetje slapen? Kun je je gedachten verzetten nu op je werk? En hoe gaan de laatste loodjes van je studie? Nogmaals heel veel sterkte voor jullie beiden. Je bent een vechter RYW!

Met mij gaat het wel, ook met slapen. Ik vind inderdaad afleiding in mijn werk. Ik heb er ook stress van, maar dat is stress die ik ken, die ik kan handelen. Ik ben ook goed in mijn werk, kan er echt mijn eigen dingen doen en beslissingen maken, en er komen ook resultaten van en het motiveert me. Wat betreft mijn jongens: die ga ik voorlopig gewoon niks beloven wat ik niet zelf in eigen hand heb. Mijn oudste in 7, en die heb ik wel uitgelegd dat hun stiefvader niet zomaar moe is, maar dat hij moe is omdat hij ziek is. Verder heb ik echt geweldige ouders die een supergoed vangnet zijn, en die zijn er ook voor de jongens.

Ik probeer me gewoon te focussen op dingen die ik kan beinvloeden, en de dngen die ik niet n eigen hnd heb ga ik niet op rekenen en beloven. Ik ben op mezelf aangewezen, maar dat heb ik eerder meegemaakt. Wat ik wel wil, is dat hij zich niet groot houdt voor me maar me gewoon zegt en laat zien hoe het echt is. Dan heb ik ook geen onrealistische verwachtingen van hem, en dus minder teleurstelling.

Maar goed, dat zal ik vast niet allemaal gelijk kunnen waarmaken, dus ik zal heus nog wel een pittige tijd tegemoet gaan. Dat moet dan maar. Ik heb meer ellende meegemaakt, uiteindelijk.

RYW schreef:
Lilou: frustratie naar hem toe lijkt me niet raar. Zoals je kan lezen haal ik op het moment niet enorm veel uit onze relatie en moet ik veel meer geven dan ik kan nemen, en inderdaad neem ik hem soms wel eens kwalijk dat hij deze situatie in stand houdt, en dat hij ons laat zitten. Ik weet ook dat zijn idiote ex en zijn burnout hem niet kwalijk te nemen zijn. Daar kiest hij niet voor en heeft hij het meeste verdriet van. Ik weet dat allemaal prima, en dat hoeft niemand me uit te leggen. Daarom komt mijn frustratie ook hier eruit, en bijna nooit tegen hem.

Ik zeg ook niet dat die frustratie raar is, ook niet als je er niets mee bereikt (emotie vs. verstand enzo) maar ik vroeg me af of je die frustratie bij jezelf opmerkt, aangeeft en (genoeg) grenzen stelt naar vriend toe. Bovendien vroeg ik me af of je die inderdaad kwijt kan. Als hij eerlijk moet zijn naar jou toe over hoe het met hem gaat, kan/ben jij dat dan ook naar hem toe? En als dat niet gaat, versterkt dat dan niet juist de scheve verhoudingen op dit moment? Binnen eigen relatie op de harde manier geleerd dat dat soort gevoelens dan wel niet altijd even logisch en te beredeneren zijn, maar desondanks wel heel veel invloed kunnen hebben op je gedrag en gevoel naar elkaar als dat langere tijd niet uitgesproken wordt.

Fijn dat hij toch mee is geweest met het wegbrengen van zoon!