Dilemma...

mzcharlotte schreef:Gaan jullie de juridische strijd nog aan? In de laatste topic zag ik dat je hulp kreeg, klopt dat? Hoe naar het ook is voor zijn zoontje, ik denk dat je vriend zich niet moet laten gebruiken als oppas wanneer het haar blieft. Ongeacht de reden komt het dinsdag gewoon niet uit. Indien dit ter sprake komt voor een rechter of wat dan ook, verwacht ik niet dat dit een negatief punt is. Het lijkt mij helder dat er geen normale omgangsregeling is en dat die er wel moet komen.

Heeft je vriend vandaag zijn zoon nog gezien?

Antibes schreef:Is je vriend in therapie RYW? Pff, wat een rotsituatie en wat ongelooflijk dat zo'n manipulatief rotwijf andermans leven zo kan beïnvloeden..

Lilou schreef:RYW, even voor mijn beeldvorming. Je schrijft dat jouw kinderen al heel vaak het nakijken hebben, bedoel je daarmee dat jouw vriend hen vaak teleur stelt of bedoel je hun biologische vader? Als ik 't me goed herinner uit je eerdere topics heeft vriend nauwelijks bezoekrecht, dus vraag ik me af hoe vaak hij dan daadwerkelijk jouw kinderen heeft laten zitten of dat dit meer een gevoel is dat bij jou ontstaat uit frustratie om alles met betrekking tot zijn ex en hun zoon? Recht heeft hij niet, maar moet komen opdraven als zijn ex dat wil. Een omgangsregeling is er niet op papier. Juist door dat continue klaar moeten staan om mogelijk zijn zoon te kunnen zien wordt er erg veel op het laatste moment afgezegd, ja. Ik beloof al nauwelijks meer wat aan mijn zoons. Geloof me er maar in dat hij ons regelmatig (ongewild, maar toch) heeft laten zitten.

Die ex klinkt als een heks die manipuleert waar ze maar kan en niet schuwt om haar zoon ook in die strijd te gebruiken. Daardoor snap ik echter wel dat jouw vriend, vooral omdat ie er al zo doorheen zit, elke mogelijkheid aan wil grijpen voor contact met zijn zoon. Ongetwijfeld zal zij het tegen hem gebruiken wanneer hij nu niet onmiddellijk klaar staat, ook al is dat de wereld op zijn kop; daar zal zij wel geen boodschap aan hebben dan, denk ik zo. Precies, en dat is het nare. Hij is er wanhopig om, en ze weet het en gebruikt het.

Lijkt me een rotkeuze voor je vriend. En ik snap jouw wens voor je jongste zoon echt, maar toch: jouw vriend heeft maar zo beperkt de kans om echt 'papa' te zijn voor zijn bloedeigen zoon... Blijkbaar is de echte papa van jouw zoons weinig actief in beeld, maar hoe zij jouw vriend ook als hun papa zien; het is wel heel veel om te vragen van vriend: zowel het waarmaken van de verwachtingen die ze van hun biologische vader niet hoeven te verwachten, als ook nog het daarvoor 'laten zitten' van zijn bloedeigen zoon. (En nogmaals: ik snap jouw gedachte en gevoel echt wel, maar ik merk ook een stukje opbouwende frustratie in je berichten waarvan ik me afvraag of die helemaal terecht is.)

Mijn zoons zien hun vader om het weekend. Ze kunnen echter niet op hem rekenen, hij is er nooit bij belangrijke momenten. Het is ook veel om te vragen van mijn vriend, maar hij heeft zelf aangegeven dat hij mijn zoons ziet als zijn kinderen. Daar kwam hij eerder mee dan mijn jongens. Ik ken hem nu drie jaar, en in die tijd heeft zijn zoon maar liefst 17 keer in het ziekenhuis gelegen. Ik heb er natuurlijk nooit een probleem van gemaakt als hij erheen moest. We hebben onze relatie een half jaar geheim gehouden voor zijn ex omdat de erkenning niet geregeld was. Elke keer als hij onverwachts toch ineens zijn zoon kon zien heb ik hem laten gaan zonder te klagen, ook al had hij met mij en mijn zoons afgesproken. Ik heb nooit veel van hem gevraagd, en al helemaal nooit om zijn zoon te laten zitten, dus die suggestie wekt wat weerstand bij me op, eerlijk gezegd. Ik denk dat je me erop mag vertrouwen dat mijn frustratie wel degelijk terecht is.

Maura schreef:Ik kan inmiddels een boek schrijven over die situatie. En mijn (een) vriend en ik hebben het er nog vaak over. We vinden het zo bizar dat we het nooit eerder hebben doorgehad. Ik wist het stiekem wel, maar kennelijk heb ik het weggestopt. En nu is het alleen optellen van wat ik wist en wat ik nu weet. Ze heeft hem met een schuld van 10.000 euro achtergelaten in een huis die bijna ter veiling werd aangeboden en ze heeft hem zijn zoon ontzegt. (Ik ken deze verhalen, omdat mijn ouders beste vrienden waren met zijn ouders en zelf heb ik toch wel even 3 jaar kinderverkering met hem gehad, haha. Je hoort weleens wat van de mensen die er echt bij betrokken zijn.)

En zelfs met Borderline, of wat voor stoornis dan ook, is het niet normaal om te manipuleren. Ik zou ook zeker niet mild zijn omdat er iets is 'ontdekt'. Ik vind dat als je jezelf verschuild achter een verkregen stigma, dat je het leven nog niet hebt ontdekt. Prima, om een stoornis te hebben. Maar niet prima om er na te handelen. Het wordt tijd dat ze eens doorkrijgt wat ze een ander aandoet. En dan kan ze zeggen, maar ik ben ziek, ik weet niet beter, maar daar heb ik echt de pest aan. Want je weet dondersgoed wat je doet, op het moment dat je het doet. En als je het niet snapt, probeer het dan iig te begrijpen wat er mis is gegaan i.p.v. te verschuilen achter die stoornis. Zo makkelijk, bluh!

RYW schreef:Moeilijke vraag om te beantwoorden, SP... Hij is nu zelfs al een jaar ziekenhuisvrij, die 17 keer was binnen 2 jaar. Mijn vriend kreeg geen info van de dokters ondat hij zijn zoon nog niet had mogen erkennen. Het was in verschillende ziekenhuizen, vage klachten, nooit een diagnose (en dus geen behandeling) maar de klachten verdwenen weer. Sinds de dag dat de rechter mijn vriend toestemming heeft gegeven voor de erkenning (en hij dus recht heeft op informatie) is het niet meer gebeurd.

Ik mag niks suggereren, maar mijn vriend en ik vinden het beiden enorm zorgelijk, dat begrijp je.

Sunprincess schreef:

RYW schreef:Moeilijke vraag om te beantwoorden, SP... Hij is nu zelfs al een jaar ziekenhuisvrij, die 17 keer was binnen 2 jaar. Mijn vriend kreeg geen info van de dokters ondat hij zijn zoon nog niet had mogen erkennen. Het was in verschillende ziekenhuizen, vage klachten, nooit een diagnose (en dus geen behandeling) maar de klachten verdwenen weer. Sinds de dag dat de rechter mijn vriend toestemming heeft gegeven voor de erkenning (en hij dus recht heeft op informatie) is het niet meer gebeurd.

Ik mag niks suggereren, maar mijn vriend en ik vinden het beiden enorm zorgelijk, dat begrijp je.

Ik vind dat ook echt heel zorgelijk. 17 keer in twee jaar tijd, zonder diagnose, is heel veel en roept hele nare gedachten bij me op.

Sunprincess schreef:Heeft zij eigenlijk psychische begeleiding? Ze gaat namelijk extreem ver in haar borderline gedrag. Het is allemaal wel passend bij de stoornis maar ze zou op zn minst medicatie moeten hebben.

RYW schreef:

Sunprincess schreef:Heeft zij eigenlijk psychische begeleiding? Ze gaat namelijk extreem ver in haar borderline gedrag. Het is allemaal wel passend bij de stoornis maar ze zou op zn minst medicatie moeten hebben.

Nee, dat heeft ze niet. Iedereen is gek behalve zij, die dokters die ze gesproken heeft die lullen maar wat, en met haar is niks mis.

Dat is een van de grootste redenen dat ik me echt zorgen maak om het ventje...

Antibes schreef:

RYW schreef:

Sunprincess schreef:Heeft zij eigenlijk psychische begeleiding? Ze gaat namelijk extreem ver in haar borderline gedrag. Het is allemaal wel passend bij de stoornis maar ze zou op zn minst medicatie moeten hebben.

Nee, dat heeft ze niet. Iedereen is gek behalve zij, die dokters die ze gesproken heeft die lullen maar wat, en met haar is niks mis.

Dat is een van de grootste redenen dat ik me echt zorgen maak om het ventje...

Dat is toch erg! Ik snap dat zij volwassen is en over zichzelf kan beslissen, maar wie zorgt er dan voor zo'n kindje? Zij zou toch gewoon niet voor hem moeten mogen zorgen? Ik bedoel, die 2 jaar lag zat ze dus om de 6 weken met hem in het ziekenhuis, registreren artsen dat niet?

тыквашка schreef:Bij mij ook, ik moet dan denken aan munchhausen by proxy of iets in die richting. Zeker omdat het toch al iemand betreft die manipulatief is op allerlei manieren.

@RYW Ik stuur je even een PM

Antibes schreef:

RYW schreef:

Sunprincess schreef:Heeft zij eigenlijk psychische begeleiding? Ze gaat namelijk extreem ver in haar borderline gedrag. Het is allemaal wel passend bij de stoornis maar ze zou op zn minst medicatie moeten hebben.

Nee, dat heeft ze niet. Iedereen is gek behalve zij, die dokters die ze gesproken heeft die lullen maar wat, en met haar is niks mis.

Dat is een van de grootste redenen dat ik me echt zorgen maak om het ventje...

Dat is toch erg! Ik snap dat zij volwassen is en over zichzelf kan beslissen, maar wie zorgt er dan voor zo'n kindje? Zij zou toch gewoon niet voor hem moeten mogen zorgen? Ik bedoel, die 2 jaar zat ze dus om de 6 weken met hem in het ziekenhuis, registreren artsen dat niet?

Maura schreef:

тыквашка schreef:Bij mij ook, ik moet dan denken aan munchhausen by proxy of iets in die richting. Zeker omdat het toch al iemand betreft die manipulatief is op allerlei manieren.

@RYW Ik stuur je even een PM

Maar haar zoon is niet echt ziek. Hij is alleen ziek genoeg om zijn vader niet te zien. Zogenaamd en dat is bij mijn weten niet bovenstaand. (laatst het artikel in Viva gelezen, met verbazing, en dat is ook gewoon ziek)

Sunprincess schreef:

Antibes schreef:

RYW schreef:

Sunprincess schreef:Heeft zij eigenlijk psychische begeleiding? Ze gaat namelijk extreem ver in haar borderline gedrag. Het is allemaal wel passend bij de stoornis maar ze zou op zn minst medicatie moeten hebben.

Nee, dat heeft ze niet. Iedereen is gek behalve zij, die dokters die ze gesproken heeft die lullen maar wat, en met haar is niks mis.

Dat is een van de grootste redenen dat ik me echt zorgen maak om het ventje...

Dat is toch erg! Ik snap dat zij volwassen is en over zichzelf kan beslissen, maar wie zorgt er dan voor zo'n kindje? Zij zou toch gewoon niet voor hem moeten mogen zorgen? Ik bedoel, die 2 jaar zat ze dus om de 6 weken met hem in het ziekenhuis, registreren artsen dat niet?

Nee dat wordt heel slecht gedaan. Toevallig laatst nog een vrouw op de radio gehoord die een groot deel van haar jeugd in ziekenhuizen heeft doorgebracht zonder iets te mankeren. Zij is nu bezig dit onder de aandacht te krijgen.

Persoonlijk vind ik er reden genoeg om juridische stappen te nemen of als jullie je besluiten terug te trekken, het amk in te schakelen.
Borderliners kunnen hele goede moeders zijn maar ze moeten zich wel bewust zijn van hun stoornis en er mee om kunnen gaan.