Ben jij bang voor overgeven?

Nee, gelukkig niet want ik geef heel gemakkelijk over. Ik heb een heel kwetsbare maag, dus overgeven (en diaree) is iets wat regelmatig (tot een aantal jaar terug zelfs wekelijks) voorkomt.
Ik voel mij vaak erg opgelucht als ik heb overgegeven, maar kan me voorstellen dat mensen die niet vaak overgeven bang zijn voor het onbekende gevoel.

Ik geef niet vaak over gelukkig, vind het behoorlijk vies, maar ik ben er niet bang voor.

Ik vind het vreselijk en probeer er dan ook alles aan te doen om het tegen te gaan.
Maar ik moet wel toegeven, als dat niet lukt en het komt er toch uit dan lucht het wel op.
Maar brr, als ik begin te kokhalsen dan sta ik als een idioot te trappelen, springen en trillen en gek te doen want ik vind het echt een vreselijk gevoel.

Mijn eerste echte uitdaging heb ik inmiddels gehad Dochterlief heeft vannacht alles ondergespuugd. Tot 3x toe moest ze spugen en ik heb aardig wat beddengoed moeten verschonen, de vloer moeten afnemen en uiteraard mijn dochtertje zelf moeten schoonmaken. Gek genoeg deed het me minder dan waar ik bang voor was, gelukkig! Ik heb alles opgeruimd, dochtertje getroost en schoongemaakt en dan ging ze weer slapen, totdat ze weer moest en dan deed ik alles weer opnieuw. Ik vond het natuurlijk niet fijn om te zien, en kreeg ook wel een misselijk gevoel in mijn maag. Maar ik vond het vervelender om mijn dochtertje zo te zien, ze was echt goed ziek en vond het zelf natuurlijk ook helemaal niet fijn. Dat vond ik erger dan het opruimen / schoonmaken van alles. Wel ben ik zelf nog steeds een beetje misselijk, maar niet heel erg. En misschien is het wel buikgriep en voel ik me daarom ook niet helemaal fit.. Meerdere mensen in de omgeving hebben het net gehad, dus wie weet is het nu onze beurt

Geen angst voor overgeven hier, geef heel makkelijk over als dat moet... Soms ben ik het liever kwijt dan dat het in me zit... Fijn gevoel vind ik het zeker niet, maar daarna voel ik me stukken beter...

Ach wat sneu PR. Hoe gaat het nu dan?
Ja, op zo'n moment moet je wel.

Ik had het van de week met onze hond. We hadden net het eten op tafel staan en we wouden zo goed als aanschuiven om te gaan eten, begint de hond alles onder te spugen .
Nou eet smakelijk dan haha.

Ik ben niet bang voor overgeven, maar wel als anderen het doen. Ik ga daar heel snel van kokhalzen. Toevallig net nog een uitdaging gehad. Nichtje had overgegeven op de wc (maar er dus wel voor). En ik was alleen met haar thuis. Maar ik kon het niet opruimen, enige wat ik deed was kokhalzen. Heel schattig zegt mijn nichtje zo: Als je moet overgeven moet je even een emmertje pakken! Aaaahh Gelukkig kwam mijn moeder snel thuis en heeft die het verder opgeruimd..

Ik ben wel bang voor overgeven. Ik heb het ook al jaren niet meer gedaan. Geen idee of dat uit angst is oid, het lukt me ook gewoon niet, hoe beroerd ik me soms ook voel.

Ik kan het ook echt niet zien als anderen het doen. En zeker niet als ik het moet opruimen, zoals bij onze kat.

Ik ben er wel bang voor. Maar het kan soms ook ontzettend opiuchten. Meestal is de misselijkheid dan ook meteen over. Helaas had ik bij mijn laatste zwangerschap pech, 18 weken misselijk en overgeven. Maar eraan wennen zal nooit gebeuren.

Ik ben er niet bang voor, heb er eerder een hekel aan als ik misselijk ben en er komt niks. Bij anderen ben ik wel bang dat ze overgeven (gebeurt wel eens op het werk met kinderen), daar kan ik echt absoluut niet tegen.

Ja ik ben er echt heel erg bang voor. Ik ben bang om zelf over te geven, dat anderen overgeven, dat de hond overgeeft of de kat etc.. Vreselijk!

Ik heb die angst al zo lang ik me kan herinneren. Ben er voor in therapie geweest, ik moest daar foto's van overgevende mensen bekijken en een dagboek bijhouden. Helaas heeft deze therapie me er niet vanaf geholpen. Het is wel iets minder geworden.

Ik probeer zo min mogelijk situaties te vermijden maar ben er wel erg mee bezig. Als we in een vliegtuig zitten maak ik me helemaal druk om dat andere mensen gaan overgeven bij een luchtzak ofzo, in achtbanen ben ik bang om ondergespuugd te worden (ik ga er wel in, dat wel), tijdens het stappen kijk ik steeds om me heen of er niet iemand aan het overgeven is, of dat er buiten geen kots ligt brrrr:pale:

Met eten en drinken denk ik er ook altijd wel over na, ik bestel bijvoorbeeld nooit dingen waarvan ik het idee heb dat bijna niemand dat besteld en dus oud is, ik vraag altijd vis extra doorbakken Alcohol drink ik wel gewoon maar niet zoveel dat ik er misselijk/dronken van kan worden.

Mijn man & ik zijn nu bezig voor een eerste kindje, ik wil het onwijs graag maar ben soms zo bang dat ik misselijk (spugen) word en ik vraag me ook af hoe ik dat met ons toekomstig kindje moet gaan aanpakken. Een vriendin van mij heeft deze angst ook en zij heeft 3 kinderen, als haar man niet thuis is en haar kinderen zijn ziek komt er een vriendin langs haar helpen.

Pff ik hoop dat het ooit minder word bij mij

Nee, totaal niet. Maar ik heb gelukkig bijna nooit dat ik moet overgeven..
Wel kan ik goed misselijk worden van de lucht als anderen overgegeven hebben.

Ik ben er niet bang voor. Weet ruim van te voren al dat het eraan komt. Dit kon ik als klein meisje al aangeven (jaar of 3) dan zei ik tegen mijn moeder dat ik moest spugen pakte ze een emmer en zat ik zo nog een minuut of 5 op de bank. Zei mijn moeder het komt niet hoor. Waar ik weer heel wijsop reageerde jawel hoor mam. En ja hoor ....
ik vind het wel vervelend als vreemden het kunnen zien. Kreeg een keer migraine in het vliegtuig en toen moest ik ook overgeven, niet zo prettig!

Ik kan daar echt niet tegen.

Als mijn vriend ziek is (thank goddd dat is hij nooit!) dan ga ik op de bank liggen omdat ik bang ben dat hij misschien wel moet kotsen.. ik moet dan ook echt mijn oren dichthouden als hij naar de wc gaat want dan ben ik weer bang dat hij gaat kotsen.

Als hij misselijk is zegt ik altijd gelijk.. moet je kotsen? (zegt hij: neehee) okee, wel zeggen als het wel moet he! haha.

Zelf heb ik al 15 jaar niet meer gekotst en ik heb mijzelf voorgenomen dat ik dat de rest van mijn leven ook niet ga doen. Volgens mij heb ik echt een ontzettend sterke maag ik ben ook echt nooit misselijk/buikgriep o.i.d.

Ik weet ook echt niet hoe het moet als ik later kinderen heb en die gaan overgeven.. Hopelijk ben ik er dan minder vies van .. Stel dat mijn vriend moet kotsen en dan ruim ik het ook echt niet op.. (ooh ik ben een bitch.. maar ik kan dat gewoon niet).

ik heb al in geen jaren overgegeven en ik mis het ook niet .

ik vind het wel erg naar om met mijn neus in de geur van overgeefstel te zitten, dan moet ik zelf ook overgeven maar ik vermijd die geur. Wel lastig als je dochter bedenkt om je onder te spugen maar met de neus de andere kant op kom je een heel eind

Er is trouwens nog hoop hoor! Ik was vroeger dus ook panisch voor overgeven, en het was op een gegeven moment al een eind minder geworden.

Twee weken terug mijn dochtertje ziek geworden en meerdere keren alles ondergespuugd. Dan moet je wel, en het is me aardig af gegaan. Al werd ik er wel een klein beetje misselijk van, maar ik was niet in paniek ofzo.

En tot overmaat van ramp had ze buikgriep, die ik twee dagen later ook had. Drie keer raden... ook overgegeven! Op het moment zelf wel lichte paniek, maar uiteindelijk viel het nog wel mee en nu vind ik het helemaal zo eng niet meer.. Heb alweer een test gehad, bij mijn moeder thuis had mijn broertje ook buikgriep en die bleef spugen. Vond het helemaal niet zo eng meer, vond het eerder rot voor mijn broertje.

Echt totaal angstloos zal ik vast niet worden, maar ik heb voor het eerst in jaren het idee dat het me niet bijzonder veel meer doet dan het bij een gemiddeld persoon doet. En dat voelt goed! Dus er is nog hoop..