Ben jij bang voor overgeven?

Zelf overgeven vind ik echt niet erg. Ja het niet doen is natuurlijk beter, maar diarree vind ik bijvoorbeeld erger. Vroeger was ik wel eens bang om te moeten overgeven op een plaats waar het niet kan, maar dat was dan niet bang voor het overgeven zelf, maar voor de overlast. Dat heb ik opgelost door een zakje in mijn tas/jaszak te stoppen, als ik dan zou moeten overgeven zou het in het zakje kunnen. Doordat ik er niet meer bang voor was, werd ik ook niet meer misselijk.

Andere mensen zie ik niet graag overgeven, dan loop ik liever een blokje om. Hoewel ik het van mijn vriend en kleine kinderen dan weer niet erg vind.

Caroow schreef:Zelf overgeven vind ik echt niet erg. Ja het niet doen is natuurlijk beter, maar diarree vind ik bijvoorbeeld erger.

Diarree op zich of de buikkramp die erbij komt? Ik vind diarree op zich niet echt naar, maar ik vind die kramp wel vreselijk, zeker als je niet naar de wc kan. Ik ben er dan weer niet bang voor.

Nee, maar het is ook niet dat ik het met liefde doe ofzo. Soms doet het echt zeer. Gelukkig gebeurd het zelden.

Susan schreef:

Caroow schreef:Zelf overgeven vind ik echt niet erg. Ja het niet doen is natuurlijk beter, maar diarree vind ik bijvoorbeeld erger.

Diarree op zich of de buikkramp die erbij komt? Ik vind diarree op zich niet echt naar, maar ik vind die kramp wel vreselijk, zeker als je niet naar de wc kan. Ik ben er dan weer niet bang voor.

Het onvoorspelbare aan diarree. Als ik misselijk ben voel ik perfect aan of ik moet overgeven en ik weet dan al ruim van te voren dat ik een wc op moet gaan zoeken. Bij diarree kan je zomaar ineens moeten..
En, ik spuug liever in de gang dan ik in mijn panty diaree.

Ik vind het niet prettig maar bang ben ik er niet voor. Als iemand anders overgeeft heb ik er geen problemen mee.

Oh en als iemand moet overgeven ben ik dan weer degene die het haar wel even vasthoudt haha .

Ik ben niet bang om over te geven. Ik ben eerder bang voor het misselijke gevoel wat er aan vooraf gaat. Misselijkheid voelt zo érg en je kunt gewon helemaal niks dan, vreselijk vind ik dat. Als ik het dan met overgeven kwijt kan raken dan doe ik dat graag. Liever dan de hele dag misselijk zijn maar niet hoeven/kunnen overgeven.

Vroeger werd ik wel altijd een beetje panisch als anderen moesten overgeven, ik was dan bang dat ik zelf ook moest overgeven (omdat ik er ook een beetje misselijk van werd). Tegenwoordig heb ik dat niet meer. Nu hoop ik (net als voor mezelf) dat het diegene oplucht.

Nee, het is juist soms een opluchting dat je eindelijk van het misselijke gevoel af bent. De afgelopen dagen 2x overgegeven en ik voel me dan altijd wel even vies en ga daarna meteen tanden poetsen maar was wel lekker dat ik me daarna meteen al weer een stuk beter voelde.

Nee, helemaal niet. Als ik heel erg misselijk ben hoop ik juist vaak dat het resulteert in overgeven haha, niet omdat ik het nou zo prettig vind maar vaak lucht het heel wel wat op. Als anderen overgeven vind ik dat ook niet zo erg, vind het alleen heel vies haha.

Susan schreef:

Caroow schreef:Zelf overgeven vind ik echt niet erg. Ja het niet doen is natuurlijk beter, maar diarree vind ik bijvoorbeeld erger.

Diarree op zich of de buikkramp die erbij komt? Ik vind diarree op zich niet echt naar, maar ik vind die kramp wel vreselijk, zeker als je niet naar de wc kan. Ik ben er dan weer niet bang voor.

Diarree ben ik ook totaal niet bang voor...

Zusje schreef:Oh en als iemand moet overgeven ben ik dan weer degene die het haar wel even vasthoudt haha .

Dat kan ik dus echt niet!
Hoe lullig het ook is, ik loop altijd weg omdat ik dat gewoon echt niet kan.
Ook niet op mijn werk. Dan laat ik het anderen doen die er wel tegen kunnen .

PluDan schreef:

Zusje schreef:Oh en als iemand moet overgeven ben ik dan weer degene die het haar wel even vasthoudt haha .

Dat kan ik dus echt niet!
Hoe lullig het ook is, ik loop altijd weg omdat ik dat gewoon echt niet kan.
Ook niet op mijn werk. Dan laat ik het anderen doen die er wel tegen kunnen .

Ik lag een keer enorm misselijk op de SEH. De broeder vroeg ik wel wilde aangeven wanneer ik moest overgeven, want daar kon hij niet tegen. Dan heb je toch het verkeerde beroep gekozen

Nee ik hang mn hoofd in de pot en dan kan ik.

Dat herken ik wel! Ik vind het ook 'eng' om over te geven, maar meer omdat ik dan bang ben dat ik de hele nacht lig over te geven. Ik heb weleens buikgriep gehad dat ik zoveel moest overgeven dat ik er echt op moest letten dat ik wel op mijn ademhaling lette, naja, klinkt beetje vaag zo haha.

Caroow schreef:

PluDan schreef:

Zusje schreef:Oh en als iemand moet overgeven ben ik dan weer degene die het haar wel even vasthoudt haha .

Dat kan ik dus echt niet!
Hoe lullig het ook is, ik loop altijd weg omdat ik dat gewoon echt niet kan.
Ook niet op mijn werk. Dan laat ik het anderen doen die er wel tegen kunnen .

Ik lag een keer enorm misselijk op de SEH. De broeder vroeg ik wel wilde aangeven wanneer ik moest overgeven, want daar kon hij niet tegen. Dan heb je toch het verkeerde beroep gekozen

Waarom?
Mijn beroep bestaat toch niet uit alleen maar overgevende mensen?
Dit komt gelukkig maar niet zo vaak voor bij ons.

Caroow schreef:

PluDan schreef:

Zusje schreef:Oh en als iemand moet overgeven ben ik dan weer degene die het haar wel even vasthoudt haha .

Dat kan ik dus echt niet!
Hoe lullig het ook is, ik loop altijd weg omdat ik dat gewoon echt niet kan.
Ook niet op mijn werk. Dan laat ik het anderen doen die er wel tegen kunnen .

Ik lag een keer enorm misselijk op de SEH. De broeder vroeg ik wel wilde aangeven wanneer ik moest overgeven, want daar kon hij niet tegen. Dan heb je toch het verkeerde beroep gekozen

Niet helemaal mee eens, dan zou je een vent/vrouw van staal en zonder gevoel moeten zijn om daar te kunnen werken. Handig is het niet maar het wil niks zeggen over je kwaliteiten.

Ja, ik vind het verschrikkelijk en ben er doodsbang voor.
Voor zowel bij mezelf als andere.
Het feit dat ik de controle over mijn lijf kwijt raak, maakt me panisch en heb het idee te stikken.
Ik kan ook niet naar mensen kijken die moeten spugen, en ze vasthouden of het haar naar achter houden kan ik al helemaal niet.
Het geluid alleen al.
Voordat ik zwanger werd was het dan ook al wel jaren geleden dat ik moest spugen, en ik deed er alles aan om het tegen te houden. Hoe misselijk ook, ik kreeg het er gewoon niet uit. Mijn vinger in mijn keel steken kan ik echt niet.

Helaas heb ik ontdekt tijdens mijn zwangerschap, dat het soms echt niet tegen te houden is, maar helaas heeft het dit voor mij niet makkelijker gemaakt.

Nee, ik ben er niet bang voor. Ik zie het regelmatig bij een van de kinderen gebeuren in de klas. Met het opruimen ervan heb ik meer moeite.

_Liv schreef:Nee, ik ben er niet bang voor. Ik zie het regelmatig bij een van de kinderen gebeuren in de klas. Met het opruimen ervan heb ik meer moeite.

Ik vind juist het zien erger dan het opruimen. Dan heb ik het wel over mijn eigen kinderen.

Het zien, het horen, het alles.. bah...
Als kleuterjuf niet altijd handig, en straks met onze dochter... pfffoei

Nee, ik vind het misselijke gevoel vooraf altijd veel erger. Na het overgeven heb ik dan in ieder geval het gevoel dat ik het kwijt ben. Wel vind ik het een naar iets om te doen, het brand in je keel en het komt zo ongecontroleerd omhoog. Maar bang, nee dat gelukkig niet.

_Liv schreef:Nee, ik ben er niet bang voor. Ik zie het regelmatig bij een van de kinderen gebeuren in de klas. Met het opruimen ervan heb ik meer moeite.

+1 en in een kleuterklas wordt nog wel eens overgegeven. Bij mijn zoontje vind ik het wel eng, ven meteen bang dat hij uitdroogt ofzo.

Susan schreef:

_Liv schreef:Nee, ik ben er niet bang voor. Ik zie het regelmatig bij een van de kinderen gebeuren in de klas. Met het opruimen ervan heb ik meer moeite.

Ik vind juist het zien erger dan het opruimen. Dan heb ik het wel over mijn eigen kinderen.

Ik heb geen zelf geen kinderen, dus daar kan ik niet over oordelen.

Ik heb jarenlang last gehad van overgeefangst. Het resulteerde in paniekstoornissen, ik durfde veel dingen niet meer aan te gaan waarvan je in een situatie terecht kon komen waarin je misselijk kon worden of waar je overgevende mensen kon treffen.

Ik lette bijv. heel erg op houdbaarheidsdata, at bepaalde (snel bederfdende) etenswaar niet meer, dronk geen alcohol meer, drukke locaties vermijden, uitgaan deed ik niet meer want dronken mensen = kotsen enz. enz. Ik kan zo wel even doorgaan, zo ver ging mijn angst. Ik heb er echt van in een depressie gezeten en ben toen eindelijk hulp gaan zoeken.

Na die therapie kon ik er beter mee dealen, maar na mijn tweede zwangerschap is het nog minder een angst voor me geworden. Ik ben zó ziek geweest en heb voor mij doen enorm veel moeten spugen, zelfs uitgedroogd opgenomen geweest in het ziekenhuis omdat ik niks meer durfde te eten/drinken en zo enorm misselijk was.
Dit was één van de redenen dat ik nog niet voor een 2e kindje durfde te gaan. Ik heb zelfs momenten gedacht "laat het maar misgaan, ik kan het niet meer aan" vind het erg heftig dat ik dat dacht, maar ik voelde mij zou ontzettend klote en angstig dat die hele zwangerschap me gestolen kon worden.

Toen het eenmaal weer beter ging is de angst naar de achtergrond getreden. Ik weet nog dat ik een aantal weken daarna ineens niet goed werd en moest spugen en dat het helemaal niet zo erg was...! Nou dat was eht een keerpunt. Het heeft heel veel te maken met een verkeerd denk patroon en walging.

Ik kan nu zeggen dathet mijn leven niet meer beheerst. Ik kan mijn kinderen helpen als zij ziek zijn, ik ben niet meer bang dat ik dan ook moet spugen. Ik vermijd geen zieke mensen meer. Ik eet weer 'enge' etenswaar, ik kom weer overal en gisteren heb ik sinds jaaaaaaaaáren een flinke slok op ( had al af en toe een glaasje op zo nu en dan) en was er zelfs aangeschoten van. Nou dat is echt zeker 10 jaar geleden voor mij. De angst schoot echt een seconde door me heen, maar ik kan nu denken "fuck it, nu plezier en wat daarna komt, komt daarna. Ik heb heb het iig leuk gehad" Zo ook met eten, mocht het verkeerd vallen dan heb ik iig lekker gegeten

Heel verhaal, ik kan er een boek over schrijven.

Ja, ik heb emetofobie. Ben er voor bij een psycholoog geweest omdat het teveel m´n leven beheerste. Ik had paniekaanvallen en ging situaties uit de weg zoals uit eten gaan of de bioscoop bezoeken. Uitgaan en alcohol drinken deed ik ook niet. Op een gegeven moment vond ik het ook niet meer prettig om met het OV te reizen etc etc. Na de behandelingen is het gelukkig wel verbeterd. Het is nu niet meer zo dat ik dingen uit de weg ga, maar ik merk nog wel dat ik het heb. Tijdens stage bijvoorbeeld (ik loop stage op een basisschool in groep 4) vind ik het toch wel erg moeilijk als er meerdere leerlingen zijn die aangeven buikpijn te hebben of zich niet lekker voelen. Ik krijg daarvan nu geen paniekaanval meer, maar ik ben nog wel steeds alert in zo'n situatie.

Het gekke is dat ik al bijna 10 jaar niet heb overgegeven..