Bang voor de toekomst

Nou nog zo'n 'even van me afschrijven-topic'...

Op 't moment voel ik me geestelijk zo verschrikkelijk 'lost'.. Alles gaat op de automatische piloot. En 't stomme is; 't gaat redelijk goed! Ik heb een prima baan, prima inkomen, vriendschappen gaan goed, relatie met ouders wordt aan gewerkt, maar zijn verder okay. Maar ik voel me zo verdwaald, tussen alle.. Succesvolle mensen?

Af en toe overvalt me een gevoel van paniek, als ik aan de toekomst denk. Vriendinnen om me heen, zelfde leeftijd, hebben relaties, eigen huisjes, hebben diploma's op zak en werken aan een toekomst en ik weet simpelweg niet wat ik in de toekomst moet.. Ik weet niet wat ik ermee aan moet, ik loop verschrikkelijk vast, wat betreft relaties en kom in de knoop met mezelf. Met tegenzin heb ik weer een afspraak gemaakt, met mijn psycholoog, maar weet niet of die me wel kan helpen.

Pf lekker vaag onsamenhangend bericht, maar ik moet 't even kwijt.. Lijk niet echt aan m'n rust toe te komen, terwijl er niks aan de hand is, zwaar vermoeiend. Ik wil niet denken aan een toekomst, omdat ik niet weet wat ik er mee aan moet, ik weet niet of 'bang zijn', 't juiste woord is, maar ik word zo nerveus en paniekerig als ik aan de toekomst denk! Ik durf niet verder te denken dan 3 maanden, maar omdat alles om me heen wél zo lijkt te denken, voel ik me soms zo gedwongen er in mee te gaan... Okee nu voel ik me een verschrikkelijke zeurpiet, maar dank weer, lief dagboek

Wat vervelend dat je je zo voelt

Ik weet niet of ik het juist heb hoor, maar mis je misschien iets om naar toe te werken? Een doel? Als je aan de toekomst denkt, hoe denk je dan dat die eruit ziet? Ik kan me voorstellen dat als je nu niet concreet een doel voor ogen hebt (iets wat je graag zou willen doen, een baan die je graag zou willen hebben, kennis die je wilt opdoen etc) dat de toekomst wel een beetje een grote leegte lijkt. Immers, je weet niet waarmee je toekomst gevuld gaat worden. Aan de andere kant, wil je dat wel weten? Je kunt toch nooit precies weten wat het komende jaar in petto voor je heeft.

Is een nieuwe opleiding doen misschien niet iets?

Een tijdje terug schreef je in een ander topic dat je weinig op had met enthousiaste moeders, carrieres en grote reizen. Nou heb ik dat allemaal wel , maar ik vond het toen zo knap van je dat je gewoon je eigen weg kiest. Er klonk in je post door dat jij beslissingen hebt genomen over wat jij belangrijk vindt en dat het prima was daarmee af te wijken van menigte. Ik denk ook dat je daarin helemaal gelijk had, misschien kun je proberen het gevoel van toen weer terug te krijgen? En te bedenken waarom je nu toch aan het twijfelen bent gekomen door anderen? Er is verder niks mee om in het nu te leven, de toekomst is toch moeilijk te voorspellen en uit te stippelen. Als je niet vantevoren bedenkt hoe alles 'moet' gaan lopen, kan er ook niet zoveel mis gaan.

Misschien is een doel inderdaad wel een goed idee ja.. Ik vind 't gewoon lastig; ik weet héél erg goed, wat ik níet wil, maar wat ik wél wil, vind ik moeilijk. Eigenlijk heb ik dat al; leuke baan, leuke vrienden etc. Alles gaat prima, maar gevoelsmatig klopt er iets niet..

Maar goed, ik heb me gemeld bij m'n psych voor een afspraak

Goed zo

Misschien moet je het gevoel gewoon ervaren en er geen oordeel over hebben. Ik vind jou inderdaad juist iemand die weet waar ze voor staat, en doet wat ze zelf wilt en niet omdat anderen het zo doen of vinden dat het zo moet.
Knap, dat je het gemeld hebt.

Nouja ik loop gewoon steeds tegen 1 ding op, waar ik niet weet wat ik ermee aan moet. Ik wil geen vaste relatie.. Ik wil niet trouwen en kinderen en samen een huisje en dat soort geblaat. Maar er is nu dus gewoon een relatie op stuk gelopen en dat heeft me echt behoorlijk pijn gedaan. Kwam ik eigenlijk ook pas later achter, ik deed 't af als een relatie die een beetje doodbloedde, maar later realiseerde ik me, dat we 't bewust deden.. Omdat hij wel wil huisje boompje beestje wilt en ik niet. Maar 't doet me verdomd veel pijn dat ik hem nu kwijt ben, omdat ik me niet kan vinden in die situatie.. En nu weer; ik ontmoet iemand, we hebben 't leuk, ik wil niks té serieus, hij wordt té verliefd en wil dat wel en ik weet nu niet meer wat ik moet doen.

Moet ik 't dan maar allemaal opzij zetten? Denken, geloven, hopen, dat die gevoelens voor mij ooit komen? Me erover heen zetten en me aanpassen en aan samenwonen denken? Ik zit er zó mee in de knoop!

Maar waarom wil je dat dan niet? Ben je "bang" om je vrijheid te verliezen of jezelf? Vind je dat je je dan teveel aan andere mensen moet aanpassen?

Van beide een beetje denk ik. Vooral 't stuk over je eigen vrijheid.. Ik wil gewoon mezelf zijn en ik kan nogal vreemd zijn, af en toe. Ben graag op mezelf, maak m'n eigen beslissingen die regelmatig in m'n gezicht klappen, maar 't is wel mijn leven. Ik vind 't heel moeilijk dat te delen.. En 't brengt zoveel verplichtingen met zich mee waar ik helemaal geen zin in heb :/ Maar tegelijkertijd, komt er dan weer dat stukje 'angst' voor de toekomst; eindig ik alleen? Omdat vriendinnen wél verder gaan?

Denk dat ik een quarterlifecrisis heb..

Ik had dit topic nog helemaal niet gezien...

Maar het lijkt me rot om je zo te voelen, ik kan ook niet veel zeggen, dus dan moet ik je maar een dikke knuffel te geven. Ik hoop dat je er bij de psych uitkomt. Is het niet angst ivm hoe het tussen jouw ouders is gelopen?

Het zal allemaal ongetwijfeld voortkomen uit de gebeurtenissen uit mijn jeugd en wat ik heb gezien en heb meegemaakt wat betreft mijn ouders.. Er is ook meerdere keren geopperd dat ik gewoon een.. Nouja ik kan niet op 't woord komen.... Angst voor verbintenissen? Hoe heet dat? Bindingsangst of zo toch? Wat stom dat ik niet op 't woord kan komen :/ Naja bindingsangst dus denk ik ..

Maar 't gekke daarvan is weer; ik hecht me zo ongelooflijk snel aan mensen! Vriendinnen betekenen de wereld voor me, ga ik echt voor door 't vuur.. Dus 't gaat dan alleen over liefdesrelaties..

Maar je kunt tich ook een relatie hebben zonder je helemaal vast te leggen? Niemand verplicht je dat je moet gaan samenwonen, kindjes krijgen en het hele rataplan. Als jij liever apart wilt blijven wonen en geen kinderen wil kan dat toch ook?

Ok, wel belangrijk is dat je partner dat ook wil, maar ik denk dat dat wel te regelen moet zijn.

Bindingsangst dat herken ik wel in je verhaal. ( ex had dat ook ) Maar je hoeft jezelf niet je vrijheid "af te laten nemen". Je blijft wie je bent, want de persoon waarmee je een relatie krijgt of heb is gevallen op jou als persoon. Hoe je bent en niet op je vrijheid. Heb je weleens iemand ( en dan bedoel ik een partner ) betrokken in een keuze voor iets en is dat niet goed gegaan? Daar zou ook een stukje aan kunnen liggen dat je "bang" bent om je vrijheid te verliezen.

Je zegt dat er zoveel verplichtingen bij komen. Maar welke verplichtingen bedoel je dan? Doel je dan op verplicht samenwonen, trouwen, kinderen? Of doel je op verplicht verjaardagen, uitjes enz.