Ben jij bang voor overgeven?

Ik ben er als de doods voor. Niet in extreme maten dat ik niet meer in het openbaar kom, maar ik heb wel altijd domperidon bij me ("voor het geval dat" nou ja als ik een boer laat waar beetje maaginhoud in komt grijp ik al naar die pilletjes). Het is denk al 20 jaar geleden dat ik voor het laatst heb overgegeven, maar ik ben op 1 of andere manier bang om de controle te verliezen over mezelf of stik in mijn eigen kots. Ik raak serieus in paniek als ik misselijk ben, of denk dat ik misselijk word (en eigenlijk ben ik bijna nooit misselijk, maar stel je voor ) . Ik zal nooit iets eten wat over de datum is, en frituur-frietjes eet ik ook niet meer omdat ik daar 1x misselijk van ben geweest. Als ik er zo over nadenk is het eigenlijk bespottelijk om er bang voor te zijn, maar ja dat zijn de meeste angsten.

Ben niet bang om zelf over te geven (althans in het openbaar vind ik het niet echt fijn), wel om het van een ander te zien. Niet bang in de zin van dat ik een fobie heb maar kan er gewoon niet tegen als ik een ander zie kotsen of als ik kots zie liggen of ruik, vind het enorm vies. Als ik iemand zie kotsen op de tv kan ik er ook niet tegen, ik zap weg of ik doe mijn ogen en oren dicht Als ik iemand heb zien kotsen kan ik die beelden ook nog heel lang erna weer voor me halen. In bepaalde situaties gaat er wel eens even door me heen "hier zou wel eens iemand kunnen kotsen" maar gelukkig sta ik daar niet lang bij stil want wil er geen fobie voor krijgen. Enige waar ik nog wel tegen kan is de melk van een baby die omhoog komt of als mijn hond kotst, maar dan wacht ik dat hij het zelf weer op eet (of laat mijn moeder het opruimen).

ik ben niet bang om over te geven. Ik kan het alleen niet, als ik ziek ben zit het me uren dwars. Dan ben ik blij als het er eindelijk uitkomt.

Ik heb het helaas ook, emetofobie. Het is nu wel minder dan het jarenlang geweest is, gelukkig. Ik heb het altijd al eng gevonden, overgeven. Sowieso voel ik me dan echt heel lang ontzettend ziek, voordat ik echt uren later pas over kan geven. Dat zieke gevoel, daar ben ik bang voor. En het overgeven zelf al helemaal. Het is vies, doet zeer, ik word er duizelig van en ik ben altijd bang om te stikken omdat ik altijd kort of langer geen lucht kan krijgen.

Ik ben ook altijd bang om door anderen besmet te raken, iets verkeerds te eten en ga zo maar door. Zelf overgeven vind ik een ramp, maar het zien bij anderen kan ik ook absoluut niet hebben. Dan maak ik meteen dat ik weg kom. Dan voel ik me soms wel heel laf, maar ik kan het echt niet hebben.

Het helpt ook niet mee dat ik jarenlang vrijwel dagelijks misselijk ben geweest. Er is geen oorzaak voor gevonden, al was er een twijfelachtig vermoeden dat het iets hormonaals was. Dit heeft mijn angst alleen maar groter gemaakt. Ik heb ook een hele tijd dagelijks domperidon geslikt, en nog een hele tijd met die pilletjes op zak gelopen. En altijd een plastic zakje bij de hand. En stel je voor dat je moet overgeven waar anderen het zien, of op een rare plaats.. Ook daar ben ik bang voor.

Toch is het de laatste tijd minder. Ik ben er nog steeds bang voor, dat wel. Maar ik neem geen domperidon meer mee (heb het volgens mij niet eens meer in huis), ben makkelijker geworden met eten (al let ik wel goed op de houdbaarheidsdatum maar dat lijkt me sowieso niet slecht) en ik mijd over het algemeen geen situaties meer.

Tijdens de zwangerschap was het gek genoeg wel te doen, ondanks dat ik juist met extreme misselijkheid / braken ben opgenomen in het ziekenhuis (vanwege uitdroging). Het was dan met name de misselijkheid waar ik het vaakst last van had, het braken gelukkig in veel mindere mate (tenzij ik normaal probeerde te eten als ik zo misselijk was, dat ging mis). Ik vond het nog steeds verschrikkelijk, maar kon er niks aan doen en begon me toen steeds meer te beseffen dat je over zulke dingen nu eenmaal geen controle kunt hebben en dat het kan gebeuren dat je ziek wordt. Dat inzicht heeft me wel geholpen.

Toch zullen misselijk zijn en overgeven voor mij altijd moeilijk blijven, er blijft een stukje angst waar ik tot op heden nog niet vanaf ben. Ik ben er echter niet zo gauw meer bang van op momenten dat ik me gewoon normaal voel, terwijl ik er vroeger echt altijd bang voor was en er constant aan dacht. Ik ben trouwens ook benieuwd hoe ik het met mijn dochtertje ga ervaren, ze heeft nog nooit echt overgegeven sinds ze vaste voeding krijgt. Haar papa is niet in de buurt, dus ik zal wel moeten dan. Dat heb ik ook echt voor haar over natuurlijk, maar ben benieuwd of ik dan niet inwendig in paniek zal raken. Het scheelt misschien wel dat ik geen keus zal hebben, ik moet er gewoon voor haar zijn.

Ik ben er ook (denk wel fobisch) bang voor geweest. Tot ik de eerste keer zwanger raakte en constant moest overgeven. De eerste keren was het nog erg en daarna was ik gewoon blij dat ik over moest geven, omdat het zo'n opluchting was tijdelijk van het misselijke gevoel af te zijn. Dus in tegenstelling tot wat ik hierboven lees, heeft misselijkheid mij wel geholpen er volledig af te komen. Ik word er ook niet meer warm of koud van als mijn dochter overgeeft, of van anderen, ik mijd er niets om, kortom: het houdt me echt niet meer bezig.

nee ik ben niet bang ik kan me ook niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb overgegeven,
das al heel lang geleden zelfs nu ik zwanger ben nog niet 1x

Ik was er voor de zwangerschap ook zo bang voor, ben 1x misselijk geweest in het openbaar, en zo erg dat ik het weg moest slikken. Sindsdien ben ik er bang voor, ik vond het altijd al erg, maar toen is het een fobie geworden. Ik raakte in paniek in de trein en in de bus, als er mensen hier op bezoek waren die alcohol dronken, bij vrienden als er alcohol gedronken werd, ik ging echt situaties vermijden. De trein en bus kwam ik niet altijd onderuit, maar dan zat ik constant neus inademen, mond uitademen, en dan nog kon ik in paniek raken, verschrikkelijk. Sinds de zwangerschap is het over, ben nog niet wezen stappen, heb nog geen alcohol op, maar denk dat ik dat nu ook wel weer durf. Ben tijdens de zwangerschap wel misselijk geweest van koffie, maar dat trok na verloop van tijd weg, heb geen 1x hoeven spugen.

Ik ben er wel bang voor. Juist het onverwachte, en dat je dan niet optijd bij de wc bent vind ik eng en wat Susan zegt over de controle verliezen over je eigen lichaam. Ik ben ruim een jaar continue misselijk geweest, heb toen ook altijd met een bak naast mijn bed geslapen en had heel veel moeite met eten. Nu weet ik gelukkig dat eten bij mij veel helpt tegen misselijkheid en is die misselijkheid er ook nauwelijks meer.
Bij anderen kan ik er ook niet tegen, ben bang dat als ik het zie, ik zelf dan ook moet overgeven.

Overgeven doe ik niet snel, maar ik ben de laatste maanden heel snel misselijk. Als ik avondeten op heb, heb ik het ongeveer de helft van de keren zitten. Laatste keer dat ik overgegeven heb is denk ik wel al een paar jaar geleden, houd me daar niet zo mee bezig.

Vorige maand heb ik nog wel een meisje haar haren vast gehouden terwijl ze moest overgeven op het station. Ze ging helemaal zwalken en op straat lopen en op een gegeven moment, toen ik haar terug op het bankje had gezet, zakte ze op de grond en lag ze over te geven. Heb maar even de ambulance gebeld en haar dus zo goed mogelijk uit het braaksel gehouden...

Nu heb ik eergisteren gewerkt en er heerst buikgriep op mijn werk. Alle patiënten hebben het al gehad en de helft van het personeel geloof ik ook al. Heb goed beschermd gelopen (mondkapje, schort en handschoenen), maar vrees toch dat ik het nog kan krijgen. Incubatietijd is drie dagen, dus ik heb nog een dag... Voel wel al wat gerommel in mijn buik en voel me wat minder fit, maar ik hoop toch dat ik er goed vanaf kom... even afwachten dus!

Susan schreef:@Lieskuh, maar gaat het in je hoofd dan toch niet door, die angst?

Laat ik het zo zeggen. Een aantal jaar geleden moest mijn man bijv. bij Tygo op de kamer gaan slapen als hij ziek was. Tygo wilde natuurlijk het liefste tussen ons in liggen, maar dat trok ik echt niet. Ik sliep dan sowieso niet en hoorde ieder geluidje in huis, iedere zucht die Tygo maakte. Ik werd daar helemaal gek van, ik maakte mezelf helemaal gek. Nu gaat het wat beter gelukkig. Zo is Jens van de week ziek geweest en moest hij flink spugen, aan tafel 's avonds notabene. Ik ruim het nu gewoon op, adem door mijn mond en probeer het van me af te zetten. Ik heb die nacht gewoon rustig geslapen en ben zelf niet beroerd geweest. Geen idee wat ik heb gedaan maar ik ben er wat rustiger in geworden. Als ik zelf ziek denk te worden of beroerd word dan is het nog een ander verhaal hoor, dan maak ik mezelf nog hartstikke gek en kan niet slapen. Door die warme kruik zakt het gevoel gelukkig bijna altijd (bij mij komt het door mijn medicijnen dat ik me soms beroerd voel).

Ik ben niet echt bang voor overgeven, maar ik vind het wel heel erg naar en ben er ook erg 'slecht' in. Ik krijg dan bijna geen lucht en kan dan redelijk in paniek raken. Ik heb ook altijd ontzettende spierpijn na het overgeven, net alsof ik met elke spier in mijn lichaam het geprobeerd heb tegen te houden, bah.

Ow en tijdens mijn zwangerschappen en bevallingen ben ik geen seconde misselijk geweest laat staan overgegeven. (lucky me)

Ik ben er ook bang voor. Als ik zelf zou moeten, als anderen moeten, om het te zien, in ben er allemaal bang voor. Waarom zou ik niet zo goed kunnen omschrijven. Het is gewoon vies, het stinkt, de geluiden die iemand maakt als het eruit komt... brrr. En wat anderen zeggen, de controle verliezen over je eigen lichaam, daar kan ik me ook wel in vinden. Het onverwachte..

Het is gelukkig niet zo extreem dat het mijn leven beheerst (misschien wel een beetje). Ik kom nog gewoon buiten de deur, ik drink gewoon alcohol en als iets 1 dag over datum is zou ik het ook nog wel eten. Wel is het zo dat ik liever niet met de nachtbus reis, omdat die vol lamme gasten zit en ik dat dan toch weer associeer met overgeven. Naar de wc gaan in een uitgaansgelegenheid vind ik ook geen pretje. Ik doe het wel allemaal, maar ik voel me dan wel heel angstig en zit niet bepaald lekker. Als er iemand in de buurt aangeeft zich niet lekker te voelen dan word ik ook al helemaal nerveus en misselijk.

Susan schreef:De misselijkheid die eraan vooraf gaat vind ik heel naar, vooral vlak voor het overgeven, als je je echt extreem beroerd voelt. Verder vind ik het ook heel akelig dat er zo'n vieze substantie zomaar je mond in loopt en de ongecontroleerde bewegingen in je keel vind ik ook eng.

Bij een ander vind ik het een naar gezicht en ik ben dan ook bang om besmet te worden.

Zo voel ik het precies.
Daarnaast lukt het me ook nooit om over te geven. Bij mij komt er niets uit en moet ik alleen kokhalzen en dat lucht dus niet op. Het is juist enorm inspannend.
En als er wel wat uit komt is dat heel weinig wat dus ook niet oplucht. Dus alle ellende voor niets doorstaan

Ja ik ben er ook echt wel bang voor...

Ja echt gigantisch!
Tot een paar weken geleden....het gebeurde gelukkig van zelf...pffff wat een ervaring..het was al 12jaar geleden dat ik voor het laatst gespuugd had!

Ik ben panisch voor overgeven, ik kan het domweg niet een beetje bang meer noemen. De controle die je verliest over je lichaam en het walgelijke geluid van het braken zelf. De enige "troost" die het me geeft, is dat er geen dieet tegenop kan; aangezien ik nog nooit heb gehad dat ik het bij een aantal keren achter elkaar heb gehouden. Het overstijgt standaard de 15-20 keer en dan ben je echt geheel leeg en dat doet wel pijn (gal).

Ik lieg niet als ik zeg dat je me nog eerder mag opereren of een slang in m'n nek mag leggen, dan dat ik 1x moet overgeven. Als het norovirus in NL heerst, ga ik het liefst niet de deur uit of werk ik thuis. Mijn exen waren overigens allemaal zo lief me serieus te nemen en als er weer een uitbraak was van dit virus in NL, gingen ze bij het thuiskomen ook standaard handen wassen (paar minuten) met desinfecterende zeep en deden ze de boodschappen (drukke ruimtes tracht ik dan te vermijden).

Nog steeds hou ik er rekening mee met ergens zijn: ik wil het liefst zo dicht mogelijk bij de uitgang van een ruimte zitten/liggen en check altijd even voor mezelf waar het dichtstbijzijnde toilet is. Het is me nog niet gebeurd dat ik die niet kan halen, want ik sta al ruimschoots voor die tijd voor de pot, zegmaar. Alleen een aantal jaren geleden in Azië heb ik op de grond gebraakt, want was ik al zo slap, dat ik niet meer kon lopen en ook niet meer naar NL terug mocht, terwijl ik daar alleen was. Was niet echt grappig...

Toen ik nog in de buurt van m'n ouders woonde, kwam m'n vader ook gerust middenin de nacht langs als ik ziek was geworden; ook al gebeurde dat zelden, gelukkig. Wat ik wel raar vind trouwens, is dat ik ook wel eens heb overgegeven tijdens de periode van mijn menstruatie en dat niet zo eng vond. Het is een ander soort misselijkheid, lijkt het wel.

Oh, wellicht een tip voor de emotofoben hier: ik heb het destijds aan de huisarts voorgelegd (toen ik er steeds meer angst voor ontwikkelde) en we zijn tot de oplossing gekomen dat ik standaard Domperidon bij me draag. Omdat het namelijk een irrationele angst is, merk ik dat het me rust geeft als ik iets bij me heb wat de misselijkheid doet verminderen en alleen al van dat idee word ik minder snel misselijk. Heel soms vergeet ik het mee te nemen als ik van huis ga en alleen al van de stress daarover word ik misselijk. Verder heb ik twee vriendinnen die beiden sociaal psycholoog zijn en me goed helpen bij deze angst wanneer het overheerst.

Nee, totaal niet. Leuk is anders, maar als het komt komt het en kan ik het toch niet tegen houden.

Nope. Gisteren nog gekotst. Jammer was wel dat ik alleen ben (en alleen aan het reizen ben) en op zo'n moment is het vervelend dat niemand aan je kan vragen of het wel gaat. Daarna voelde ik me ontzettend opgelucht... Dat is meestal na overgeven!

Ik kan er niet heel goed tegen. Eigenlijk verschild het voor mij ook in welke situatie het is.
Zie ik filmpjes op tv of what ever, zit ik te kokhalzen. Moet mijn vriend overgeven, dan wil ik het liefst dat geluid niet horen. Veels te bang dat ik ook moet. Moet ik overgeven, ben ik blij dat het eruit is. En als ik aan het werk ben, vind ik het niet vies of wat dan ook. Denkt dat ik dan onbewust die knop om zet.
Mijn vader is wel bang om over te geven. Hij heeft dan het gevoel om dood te gaan. Als hij het gevoel heeft om over te geven, dan laat hij het niet zover komen, hij slikt het op de een of andere manier weg.

Ik kan absoluut niet tegen overgeven en heb dat ook al in geen jaaaaaaaaaaaaaren meer gedaan (klopt af op hout!) Ik probeer het tegen te houden, maar als je echt misselijk bent, lucht het ook wel enorm op, dus soms is het wel verstandig om het toch maar te laten komen. Maar bah, ik vind het vreselijk!

Ik was er eerst wel bang voor. Niet echt ontzettend bang, maar wel een soort angstig. Ik heb ook een periode van 10 jaar gehad dat ik echt niet overgegeven heb, ik wist dus ook ect niet meer wat het was.
Nu vind ik het nog steeds heel vervelend, als ik buikgriep heb dan heb ik 10x liever dat het er aan de onderkant uit komt, dan aan de bovenkant. Ik ben namelijk eerst úren misselijk voordat ik kan overgeven, en hang al 20x boven de wc-pot en pas bij de 21e keer komt het er een keertje uit. En het gevoel van overgeven zelf is gewoon heel onprettig, en als het er eenmaal uit is dan wordt het altijd zwart voor m'n ogen en zit ik tegen het flauwvallen aan, en dat kan dan ook weer een hele tijd aanhouden. Geef mij dan maar diarree

Ik ben ook wel een beetje bang voor overgeven. Heb het nooit goed gekund maar ik ben een keer flauw gevallen door het overgeven en sindsdien ben ik er wel banger door geworden.
Ik vind het ook niet fijn als ik een ander hoor of zie overgeven, dan ga ik bijna zelf ook over mijn nek.

ShallY schreef:Ik vind het ook niet fijn als ik een ander hoor of zie overgeven, dan ga ik bijna zelf ook over mijn nek.

Dat heb ik ook. Hoewel ik er geen last van heb als er een kindje op m'n werk overgeeft. Je moet niet van me verlangen dat ik het opruim, dan ga ik wél kokhalzen (maargoed, soms ontkom ik er niet aan helaas). Maar een tijdje terug gaf er een kindje tijdens de broodmaaltijd over, mijn collega ruimde het op en zij en ik gingen vervolgens verder met eten terwijl de stagiaire het bord lijkbleek van d'r af schoof

Maar als iemand op straat overgeeft bijvoorbeeld, dat vind ik dan wel weer ontzettend vies.

Nee daar heb ik totaal geen last van!