Je kindje voor het eerst zien

Toen mijn zoontje voor het eerst bij me op de buik werd gelegd, vond ik dat hij zo erg op mijn vriend leek (nog steeds). Dat zei ik toen ook, voor de rest kon ik alleen maar verwonderlijk naar hem kijken en voelde ik meteen onvoorwaardelijke liefde voor hem. Hij is vanaf dat moment de liefde in mijn leven (mijn vriend natuurlijk ook ).

Mijn zoontje heeft trouwens eerst ruim een uur bij me gelegen, daarna hebben ze hem gemeten, gewogen enzo. Beetje gewassen en aangekleed. Echt uitgebreid gebadderd heeft ie niet, pas 2 dagen later thuis.

Toen ze over het blauwe doek werd getild, was ik helemaal verbaasd dat ze donker haar had. Maar was gelijk verliefd op haar. Vond het vreselijk dat ze gelijk met de kinderarts mee moest. Later werd ze nog bij me gelegd en toen kon ik alleen maar naar haar kijken en haar strelen.

Mijn dochter leek op d'r vader in het begin. Nu lijkt ze op mij met nog steeds trekjes van haar vader .

floor, even een voor jou!
het moet inderdaad groeien.. ik hoorde zoveel mensen van 'ik was meteen verliefd' en ik voelde dat zelf helemaal niet zo, heb me hier ook schuldig om gevoeld en besef me eigenlijk nu pas dat ik het ook niet uit durfde te spreken dat ik die 'verliefdheid' niet voelde.. maar écht het komt goed!

De eerste keer vond ik prachtig, ik zag hem pas na een paar minuten, hij was al helemaal ingepakt dus zag alleen zijn gezichtje en ik weet nog dat ik dacht, die is niet van mij. Heel onwerkelijk.

Voor de keizersnee mama's? Ik lees bij mamav2 en evy en er was nog iemand dat jullie je kindje direct over het doek hebben gezien? Dat doen ze in ons ziekenhuis dus niet terwijl ik dacht dat ze dat altijd doen, dat vond ik erg jammer.


Verder hoorde ik niks, ze hadden M meegenomen naar een ruimte er naast (vriend ging mee) Hij huilde daar pas maar dat hoorde ik niet omdat het operatieteam zat te kletsen.

Pas op de kraam met huidcontact en M die mooier werd voelde hij echt van mij.
Ik heb nauwelijks geslapen in het ziekenhuis, ik kon alleen maar naar hem kijken.

Toen ik thuis was en weer een beetje voor hem kon zorgen wilde ik hem ook niet zo snel uit handen geven. Mijn vriend en de kraamzorg maar voor de rest wilde ik hem zelf vast houden.
Helaas vond mijn schoonmoeder dit niet leuk en zat veel stampij te maken.

Daar baal ik nog steeds van, het is toch mijn kind?

@Floor Het is rot meis, je bevalling eindigt op een rot manier, daarna kan je niks, je voelt jezelf nutteloos.
Praat erover met je partner of wie dan ook.

SarahKey schreef:Maar ligt toch ook aan de zwangerschapsduur hoe schoon je kindje eruit komt?
Als je ukkie met 38 weken komt dan zou ik ook meer smeer en bloed verwachten dan bij 42 weken.

Dat klopt hier wel, mijn kinderen zijn met 41 weken en 41+2 geboren en ze hadden geen smeer meer op zich. Mijn zoontje zat wel wat onder het bloed, maar dat kwam door de knip die ik gekregen had. Hij had ook een heel droge huid, dat komt ook vaak voor bij kinderen die na de uitgerekende datum geboren zijn.
Hij is trouwens 2 dagen na de geboorte in bad gegaan, eerder vonden wij dat niet nodig.

koNijntje schreef:floor, even een voor jou!
het moet inderdaad groeien.. ik hoorde zoveel mensen van 'ik was meteen verliefd' en ik voelde dat zelf helemaal niet zo, heb me hier ook schuldig om gevoeld en besef me eigenlijk nu pas dat ik het ook niet uit durfde te spreken dat ik die 'verliefdheid' niet voelde.. maar écht het komt goed!

Hier herken ik me ook in. Ik voelde het bij onze zoon ook niet meteen, pas na 8 weken ongeveer kreeg ik die verliefde gevoelens. Ik heb me hier ook heel erg schuldig om gevoeld.
floor, knuffel voor jou .

SarahKey schreef:Maar ligt toch ook aan de zwangerschapsduur hoe schoon je kindje eruit komt?
Als je ukkie met 38 weken komt dan zou ik ook meer smeer en bloed verwachten dan bij 42 weken.

Dat hoeft niet, ons zoontje kwam met 38+4 en had helemaal geen smeer meer.

Ik had M. een paar minuutjes op mn buik en weet nog dat ik zei "ik heb hem nog helemaal niet gezien". Ik keek natuurlijk tegen de bovenkant van z'n hoofdje aan en had z'n gezichtje nog helemaal niet gezien. De verpleegster heeft hem toen even voor me omhoog gehouden... ik vond m heeeeeel mooi!

Toen legde ze hem terug op mn borst met z'n gezichtje in m'n borst zeg maar, en mijn man vroeg een paar keer of dat geen kwaad kon, hij dacht dat M. geen adem zou krijgen. Er werd gezegd dat dat geen kwaad kon, een kindje zou dat zelf aangeven als hij geen adem kreeg.

Een paar minuten later griste de verpleegster hem weg en riep dat er met spoed een kinderarts moest komen. Ze gingen naar de babykamer, aan de verloskamer. Dat was zó eng! Wij hoorden niks, wisten niks, we keken elkaar aan... zo bang ben ik nog nooit geweest! De kinderarts kwam aanrennen en toen hoorden we een kreuntje. We dachten allebei hetzelfde "pffff... hij leeft nog". Toen werd hij meteen nagekeken en meegenomen naar de couveuse. (Laag gewicht en langdurig gebroken vliezen).

Toen kwam de verpleegster naar me toe haar excuses maken dat ze hem zo snel weggriste, maar zij vond dat ze geen tijd had voor uitleg omdat ze M. moest helpen. Ze zag dat hij verkleurde en niet ademde.

Als ik t nu typ krijg ik bijna nog de tranen in mn ogen! Zo eng was dat.

Toen ben ik gehecht, gewassen en kregen we een boterham. Ze zijn mijn man toen gaan halen bij M. om samen met mij te eten, hij had toen een foto bij zich van M in de couveuse (die maken ze daar schijnbaar). Die foto vond ik zoooo mooi. Ik heb hem alle dagen in het ziekenhuis naast mn bed gehad liggen. Daarna zijn mijn man en ik naar hem toe gegaan bij de neonatologie.

PS: hij leek heel erg op de 3D echo na de geboorte. Dus toch wel zoals we dachten dat hij eruit zou zien.

@ Happydobby.. Ja ik heb mijn dochter nadat ze geboren is via een ks, heel even over het doek gezien. Het was maar een paar seconden en toen was ze toch echt weg met mijn man en de kinderarts. Toen ik gehecht werd, kwamen ze nog een minuut of 5 terug en toen was ik weer alleen totdat ik naar de kraamafdeling mocht, toen kwamen ze me halen.

Mijn man heeft onze dochter "gehaald" en bij me neergelegd. Hij is dus degene die haar het allereerst vast heeft gehouden, dat eerste contact, dat voelt zo speciaal.

Ik weet nog dat m'n benen helemaal aan het shaken waren van de adrenaline. Ze lag bij me en was keihard aan het huilen, dat was het eerste wat ik zei: "wat huilt ze hard".

Tijdens de bevalling had de vk m'n vliezen doorgeprikt en gestript en toen had ze gezegd dat ze het haar al zag. Waarop ik nog zei: "dat kan helemaal niet, babies zijn kaal!!"
Maar ze had dus echt lange, donkere haren. Ze leek totaal niet op mij of op mijn man. Ik begin nu pas de gelijkenis met mijn man te zien. Op mij vind ik ze nog steeds niet lijken. Het is dat ik erbij was toen ze geboren werd, anders had het gerust een ander kind kunnen zijn.

Binnen 3 kwartier na de geboorte werd ze bij me aangelegd. Dat mooie natuurtalentje hapte gelijk goed aan. Dat vond ik echt waanzinnig. Mijn mooie meisje die ik 9 maanden heb gedragen en gevoed, was ik nu buiten mijn buik ook nog zelf aan het voeden. Vanaf toen vond ik borstvoeding zo iets moois, dat had ik me van te voren echt niet bedacht.

Het duurde wel even voor het echte moedergevoel kwam. 's Nachts heb ik gewoon door haal gehuil heen doorgeslapen, mijn man moest me wakker maken.
Hij was al gelijk best wel emo, dat had ik totaal niet. De kraamtranen kwamen pas wat later.

Ik vond de bevalling vreselijk, maar als ik er nu op terug kijk, vind ik het zo speciaal. Zo waanzinnig wat je lichaam allemaal kan. Ook mijn man is echt super geweest, deze ervaring heeft onze band nog meer versterkt.

Hier waren ze ook best schoon. Geen lagen huidsmeer, wel een klein beetje bloed. Maar zijn na het flesje ook gelijk in bad gedaan.

Floor: praat erover. Er zijn mensen die je er bij kunnen helpen. En je bent echt niet de enige, maar denk dat er best een taboe op ligt om te zeggen dat het eigenlijk tegen valt, iedereen verwacht maar dat je dolgelukkig bent.

Ik was totaaaaaalll van de wereld na mijn bevalling. Lag totaal voor pampus, en toen ze op mijn buik gelegd werd was ik ook een soort emotieloos. Het enige wat ik dacht was- jeetje, wat is ze groot En jeetje, het is al een echt mensje...! (alsof ik verwachtte dat ik zou bevallen van een hamster ofzo ). Nee, dat zijn ook de enige dingen die ik die eerste minuten gezegd heb geloof ik....
Het besef dat ze echt van ons was, heeft ook echt even moeten groeien. Ik stond ver van mijn emoties op dat moment....

Floor ; wat vervelend! Blijf er iig over praten, het feit dat je het hier al durft te plaatsen vind ik heel knap!

L was wel echt een monstertje, ze huilde gelijk heel hard, maar ik was nog zo in de persmodus dat het me veel te snel ging dat ze ineens op mijn buik lag! Het eerste wat ik zei was ; ze heeft haar! En het tweede ; het is toch wel een meisje? Ik vond haar niet perse op iemand lijken toen ze op mijn buik lag, maar toen ze gewassen was zagen we echt een mix van ons 2. En dat is het nog steeds, als ze 'lacht" heeft ze mijn kuiltjes, en als ze moe is de diepliggende ogen van mijn vriend.

De bevalling vond ik idd een hel, maar zij maakt alles goed en het heeft de band tussen ons nu al zo versterkt. Het respect is van weerszijden zo enorm, ik ben echt weer opnieuw verliefd geworden, vind het zoiets moois dat wij nu haar papa en mama mogen zijn!

Floor, je bent echt niet de enige. Komt veel vaker voor. Ook niet raar, je moet je kind nog helemaal leren kennen! Ik had dit gevoel ook niet net na de bevalling, het heeft hier ook echt moeten groeien. Komt echt vanzelf, geloof mij maar. Niet te schuldig over voelen. Het is echt normaal.

Eens met Jolicious!

Ik had weliswaar heus gelijk een verantwoordelijkheidsgevoel, maar heb niet gehuild ofzo toen ze op mijn buik lag. Wel kon ik vertederend naar haar kijken en wist ik dat ik haar moeder was, maar het ging en gaat absoluut nog niet vanzelf.

Ik was (dat weet je) ontzettend actief na mijn bevalling, liep dag 1 alweer rond en deed alles met haar. Ik deed het voornamelijk echt samen met mijn vriend of de kraamzorg, maar jij hebt nog in het ziekenhuis gelegen waardoor je niks kon doen, dus het is echt niet raar dat je het 'gevoel' nog niet hebt hoor! Dat komt vanzelf!

Toen ze was geboren en op mijn buik werd neergelegd, was ik in shock! Alles ging veel sneller dan verwacht en ik had geen tijd meer om bij te komen van de shock of ze was er al. Heb ook echt naar haar gestaard vol verbazing, wauw wat was ze mooi. Alles erop en eraan, prachtig was ze.

Wat uiterlijk betreft had ik me haar heel anders voorgesteld! Ik weet dat donkere kindjes blank/lichter uitzien als ze geboren worden, maar had wel verwacht dat ze wat kleur had en kroeshaartjes. Uiteindelijk was haar huidskleur roze, met stijle haartjes. Kleur is bijgetrokken zoals je op foto's hebt kunnen zien en haar haren zijn nu mooi gekruld. Als ik naar haar kijk ben ik zo trots, de tranen springen in mijn ogen als ik eraan denk dat ze mijn dochter is en dat ze 9 maanden in mijn buik heeft gezeten. Alles was dus anders dan verwacht, maar zou het niet eens meer anders willen.

Floor, goed over je gevoelens blijven praten. Hier heeft T de eerste 12 weken zoveel gehuild en ik, haar mama kon haar niet troosten.Terwijl iedereen altijd zegt mama's kunnen troosten. Wat was ik blij als ze eindelijk eens sliep. Achteraf had ze reflux en veel pijn, maar op dat moment voel je je zo ongelukkig. Nu ben ik zo blij met ons mooie meisje en kan ik haar niet meer missen.Veel sterkte. Je bent niet de enige.

Bij T.eun dacht ik gelijk wat ben je mooi !! En daarna inderdaad overspoeld met emoties durfde niet eens te gaan douchen bang dat iemand hem kwam pikken

Vlak nadat M.iek geboren was heb ik volgens mijn gevoel meer dan een halve nacht oh maar meisje oh maar meisje gezegd , vond haar gelijk zo lief en vreselijk verkreukeld en tja reusachtig ( was een halve kilo zwaarder als T.eun bij de geboorte )

Floor weet niet of het al ergens gezegd is , maar heb je ondertussen je bloed al eens laten prikken ? Ik herken wel wat van wat je zegt , en ik bleek zware bloedarmoede te hebben .

En daarbij meis je baby is 2 weekjes oud , je voelt liefde voor hem that's all that it takes to be a great mommy.. kom eerst zelf maar eens terug op aarde en dan komt het allemaal helemaal in orde !

-

Floor: Vervelend dat je het zo ervaart, probeer er over te praten, je bent echt niet de enige die het zo voelt! Je bent ook nog maar pas bevallen hé!

Ondanks dat ik nog half van de wereld was door de medicatie, vond ik het zo bijzonder/geweldig toen mijn dochter bij me werd gelegd. Eerst huilde ze even, maar toen ze bij me werd gelegd was ze gelijk stil. Ik was echt gelijk helemaal verliefd, heb ook niet meer geslapen daarna, alleen maar naar haar zitten kijken. Het gevoel wat ik op dat moment voelde, is echt niet te beschrijven. Dat maakt echt heel mijn zwangerschap en bevalling goed.

frolic, bloed is voor het laatst in het ziekenhuis geprikt, toen werd besloten dat ik ijzertabletten moest slikken (kan dat? volgens mij was het ijzer). Is dat dan dat ik bloedarmoede had/heb? want ze hebben waarschijnlijk wel gezegd waarom maar ik weet veel dingen niet meer van de dagen die ik in het ziekenhuis heb doorgebracht.

Ik had er geen verwachting van hoe ons kindje eruit zou zien. We wisten niet of het een jongetje of meisje zou zijn. En ik kon me er van te voren geen voorstelling van maken.

Toen ik hem voor het eerst zag was het wel meteen goed. Door de keizersnede duurde het bijna twee uren voor ik hem voor het eerst vast kon houden. Dit was magisch. Ja, ik had het gevoel dat we elkaar kenden en meteen dat we aan elkaar verbonden waren. Mijn vriend had hetzelfde. Hij hoorde er meteen bij!