Je kindje voor het eerst zien

Zag je kindje er uit zoals je verwachtte?
Had je het gevoel dat je je kindje al kende?


Ik zat me dat allemaal zo eens af te vragen na alle leuke foto's hier van de forumkindjes. Ineens is na maanden zwangerschap je kleintje daar en heeft het een gezicht, en weet je hoe het er uit ziet..
Dat lijkt me zo ontzettend raar!

Bij Na.sim had ik wel gelijk het gevoel dat hij van mij was. Hij had blonde haren en grote blauw ogen. Hij leek gelijk al op mij. Bij Nal.i had ik dat de eerste uren niet. Hij had zwart haar en een beetje donkere huid. Hij leek ook helemaal niet op zijn broer of op mij. Dat heeft niet zo lang geduurd maar ik moest wel ff wennen.

Het is een onbeschrijvelijk, vreemd gevoel. Ik keek naar haar en kon gewoon niet geloven dat dat meisje ons kindje is. Ze zag er ook anders uit als ik gedacht had. We maakte in de zwangerschap wel eens grapjes over het feit dat we wel eens een rood/rossig kindje konden krijgen ( i.v.m. vroeger roodharige vader van mij) en we grapte dat we haar dan beter pippi konden noemen . Nooit serieus gedacht dat ons meisje rossig/goudblond haar ( en best veel haar) zou hebben hihi ( maar vind het super mooi hoor!!) Maar na een dag had ik het gevoel dat het nooit anders was geweest en dat ze echt bij ons hoorde. Nog heb ik soms dat aparte gevoel als ik naar haar kijk. Geloof het nog steeds niet altijd dat ze uit ons 2 is ontstaan zeg maar haha.

ik vond het raarder toen ik nog zwanger was, ik vond het zo gek dat er een kindje in mij groeide, en ook toen hij er eenmaal was, stond ik echt te kijken, van wat een wonder dat alles er op en eraan zit, en dat dit allemaal gegroeit is in mijn buik!

op het moment dat hij geboren was, hield ik mij niet echt bezig met hoe hij eruit zag, ik voelde wel meteen onvoorwaardeljke liefde voor hem!

ik ben wel bang geweest in mijn zwangerschap dat het niet goed was, omdat wij geen testen hebben gedaan, maar ik heb bij de geboorte geen moment gehad, alles voelde helemaal goed!

Ik hd niet echt heel veel idee bij hun gezichtje. Maar vond ze niet raar of vreemd om te zien, het voelde wel 'eigen' zeg maar.
Moest wel de tweede dag een beetje wennen aan J, S had ik toen al de hele avond en nacht bij me, J had ik maar heel kort gezien na de bevalling en op de kinderafdeling lag bij aan de beademing en kon ik hem ook niet zo goed zien.

Ik had van tevoren echt geeeeen idee hoe ze eruit zou zien. Ik had wel goed gekeken naar baby foto's van mij en m'n vriend en ze is precies een mix

Het voelde gelijk heel vertrouwd en goed toen ik haar voor het eerst vast hield.
En ja ik had het gevoel alsof ik haar kende, maar ja ze had natuurlijk ook ruim 9 maanden bij me gezeten. Maar ze hoort echt bij ons
Ik kan me juist geen voorstelling maken hoe ze er anders uit had moeten zien of hoe een 2e kindje er dan uit komt ze zien... ze is namelijk zo'n goede mix hahaha dat kan geen 2e keer natuurlijk, maar wat dan wel :-)

Ohww ik ben ook zo benieuwd!

Lijkt hij/zij op mij of op papa. Volgens de 3d echo op de papa, maar goed dat zegt niets

ik heb haar pas na een paar uur goed bekeken Ik vond haar vooral heel zwaar, warm en glibberig toen ze op mijn buik werd gelegd.

Ik bekijk het even vanaf het moment dat ik haar in de couveuse zag, toen was het precies mezelf die ik zag liggen!!!

Zelf weet ik het niet meer, maar volgens mijn vriend was het eerste wat ik zei 'hij huilt niet' en toen moest ik zelf huilen omdat ik bang was dat Y. niet leefde Daarna werd hij meteen bij me weggehaald, ondertussen was hij wel gaan huilen, gewogen enzo en aangekleed. Toen kreeg ik 'm weer terug en zei ik dat hij geen knappe baby was
Daarna werd ik gehecht en namen ze 'm weer mee. Toen ik op mijn kamer kwam zat mijn vriend daar met Y. en ik durfde niet te kijken (had echt zo'n lelijk kindje met bloed en rimpels in m'n hoofd) Terwijl ik gehecht was, was Y. echter in bad geweest en daar wastie gelukkig een héél stuk van opgeknapt

*kleine aanvulling: ik was totaal van de wereld voor/tijdens/na mijn bevalling, vandaar mijn rare uitspraken *

Annie24 schreef:Zelf weet ik het niet meer, maar volgens mijn vriend was het eerste wat ik zei 'hij huilt niet' en toen moest ik zelf huilen omdat ik bang was dat Y. niet leefde Daarna werd hij meteen bij me weggehaald, ondertussen was hij wel gaan huilen, gewogen enzo en aangekleed. Toen kreeg ik 'm weer terug en zei ik dat hij geen knappe baby was
Daarna werd ik gehecht en namen ze 'm weer mee. Toen ik op mijn kamer kwam zat mijn vriend daar met Y. en ik durfde niet te kijken (had echt zo'n lelijk kindje met bloed en rimpels in m'n hoofd) Terwijl ik gehecht was, was Y. echter in bad geweest en daar wastie gelukkig een héél stuk van opgeknapt

*kleine aanvulling: ik was totaal van de wereld voor/tijdens/na mijn bevalling, vandaar mijn rare uitspraken *

Enkele tijd later nam hij wraak...

Onze dochter zag er precies uit zoals ik me had voorgesteld.
Een koppie met donker haar,net als mijn man.

Voor de rest lijkt mijn dochter als 2 druppels water op mij,alleen haar donkere haar heeft ze van haar papa.
Ik was harstikke blond en nu donkerblond.

Ik had niet echt een voorstelling gemaakt hoe ons kindje eruit zou zien eigenlijk maar het viel niet tegen
En het gevoel dat ik onze zoon al kende had ik eigenlijk niet. Ik heb juist enorm aan hem moeten wennen

ik had eerst even tijd nodig om bij te komen van de bevalling om goed en wel te beseffen dat ik een kind op de wereld had gezet, dus heb daar niet bewust bij stil gestaan.

Van de pretecho wisten we al dat ze het meeste op mij leek en toen ik haar voor het eerst zag bleek het nogwaar te zijn ook. Het gevoel wat je dan voelt is onbeschrijfelijk dat er z'on klein hummeltje wat al die maanden in jou buik heeft gezeten dan opeens op je buik ligt.

Mijn zoontje zag er precies uit zoals op de 3d foto dus dat klopte wel bij mijn idee. Het gevoel wat ik kreeg toen hij op me werd gelegd was geweldig en totaal overweldigend. Het was echt meteen ons kindje en ik vond het zo fijn dat hij even bij me mocht liggen voordat hij naar de neonatalogie moest .

Ik vond het een bijzonder moment, ik was verbaasd van het pasgeboren mensje dat op mijn buik werd gelegd, wat was dat een bijzonder moment, en ik was op slag verliefd op dat kereltje, het voelde meteen goed. Wij hebben destijds ook 3d echo s gemaakt. Hier lijkt hij best wel op moet ik zeggen.

Nee, onze dochter zag er niet uit alsof ik haar al kende.
Na de geboorte leek ze net een chineesje :p
Gele huid, met andere vlekken, en spleetoogjes, zwart piekhaar.
Alleen het zwarte haar komt overeen met wat ik vroeger bij de geboorte ook had.

Ook had ik niet het idee dat ik haar al kende.

Zo te lezen moet ik van te voren ook nog maar even een pretecho laten doen zodat ik het gezichtje al een beetje kan leren kennen

[quote="Razz_"]Ik had niet echt een voorstelling gemaakt hoe ons kindje eruit zou zien eigenlijk maar het viel niet tegen
En het gevoel dat ik onze zoon al kende had ik eigenlijk niet. Ik heb juist enorm aan hem moeten wennen[/quote

+1

Joris voelde wel meteen heel eigen, maar ik vond het toch ook vreemd dat dit echt ons eigen kindje was, dat dit jochie in mijn buik was volgroeid tot wat hij op dat moment was. Ik dacht vooral, de clichés zijn zo waar, het is echt een wonder! En ik weet nog dat ik heel verbaasd was dat hij zo knap was, meestal vind ik baby's niet zo mooi.

Bij Milou gingen we meteen gelijkenissen zoeken met Joris (die waren er ook volop!) Maar ik weet dat ik haar minder knap vond dan Joris, ze had nog een paar lelijke rimpels/bloed wat iemand anders ook omschrijft. Maar dit was een uurtje later al weer mooi geworden! Ik had bij haar ook dat wonder-gevoel, en het gevoel dat we het toch maar weer mooi geflikt hadden samen!

Ohw ja, bij Joris had ik dit alles pas nadat ik terug op de vk was, toen ze hem voor het eerst lieten zien was ik nog half buiten westen en voelde ik me zo beroerd, dat ik totaal niet met hem bezig was. Bij Milou had ik dit wel gelijk. En die is ook niet meer weggeweest bij me vanaf dat ze d'r nagekeken hadden.

ik had helemaal niet echt bedacht hoe de baby er uit zou zijn, alleen dat het klein zou zijn z'n 6/6.5 pond omdat dat steeds werd gezegd en toen de baby eenmaal geboren was, was het eerste wat ik zei... tjee.. wat groot(8 pond)!! en daarna "wat is het" om vervolgens 300x te zeggen dat het echt een meisje was.
ik heb haar pas na een poos pas goed bekeken en ik zag direct dat ze het zelfde neusje als met de 20 weken echo had, een wipneusje.
ik voelde wel direct onvoorwaardelijke liefde!

Eigenlijk heb ik daar van te voren niet over nagedacht. Voor mijn gevoel was het beide keren alsof ik ze jaren kende, heb geen moment aan ze moeten wennen.

Ik keek mezelf aan. Ik heb vrij grote baluwe ogen en T heeft net zulke grote blauwe ogen. Was dus gelijk herkenning en verder vond ik haar zo klein en mager.

Toen hij voor het eerst op me neergelegd werd dacht ik alleen maar; wat mooi!! wooow wat is hij groot! Dat dat heeft gepast!

Onze tweede ontmoeting (na mijn operatie) op de mc toen dacht ik wauw wat is hij mooi! En had het gevoel alsof ik naar mijzelf aan het kijken was. En vond en vind het nog steeds een wonder dat het in mij heeft gegroeid en dat wij dat zo saampies hebben 'gemaakt'. Maar had nooit gedacht dat hij zoveel op mij zou lijken maar hij gaat nu wel steeds meer op mijn man lijken.