Re: Je kindje voor het eerst zien

Smaragdje ma 5 dec 2011 - 8:21

Het voelde meteen heel eigen en alsof hij er al veel langer was. Wel heb ik een paar keer verbaasd gezegd: "wat is hij klein!" en "wat is hij blond!". Had mij hem groter en donkerder verwacht. Maar hij voelde wel gelijk echt van mij.

Gast ma 5 dec 2011 - 8:23

Mijn zoontje voelde gelijk wel heel eigen, ik vond het wel heel bijzonder om voor het eerst echt goed naar hem te kijken toen hij was aangekleed en in zijn wiegje lag, wel een beetje het gevoel van "Wow, dat kind is van mij" maar tegelijk ook heel goed. Ik vond hem ook heel mooi en achteraf op foto's was hij ook erg mooi, hij kwam nauwelijks verfrommeld eruit.

Bij mijn dochter was het anders, het eerste wat ik dacht toen ze eruit kwam was "Wat heeft ze dikke wangen" en ik vond haar helemaal niet mooi. Achteraf ook terecht, ze trok na een paar uur wel bij maar ze was echt enorm opgeblazen toen ze eruit kwam, heel dik hoofd. Maar ik voelde me wel schuldig dat ik dat meteen dacht. Bij haar duurde het maanden voor ze als mijn eigen kind voelde en ik aan haar gewend was en het idee had dat ik haar kende.

Aimee ma 5 dec 2011 - 8:27

Als ik dit allemaal lees wordt ik zooooooo nieuwsgierig! Wij hebben heel bewust geen 3d echo laten maken; ik vind het behoorlijk duur en daarnaast ook een beetje eng, haha. Maar ik kan me nu helemaal geen voorstelling maken van hoe ons kindje eruit komt te zien. Ik heb echt geen idee!

Gast ma 5 dec 2011 - 8:29

Ik wist vanwege de pretecho al ongeveer hoe D. eruit zou zien en met wat extra kreukels klopte dat beeld. Ik heb heel even naar haar gekeken, maar ik was na de zware bevalling zo knock-out dat ik heel erg lang mijn ogen dicht heb gehad.

Deze baby zag er op de pretecho heel anders uit dan D., ben zo benieuwd hoe ze er in het echt uit zal zien. (Wanneer ga ik nou eens bevallen??????)

Flower_L ma 5 dec 2011 - 8:33

Het eerste dat ik zei was " wat is dat?" Embarassed

toen l op mij werd gelegd.
Vk heel nuchter..."jouw zoon". Was 1 vd 3 dingen die ik na breken vliezen en start persweeen heb gezegd. Ik was toen erg gezellig dus Very Happy

k moest wel eerst mijn bril opzetten om hem te kunnen bekijken en toen zag ik een mooi rimpelig ventje. Ik herkende er niets van ons in...nog steeds heel weinig eigenlijk smile

Floor ma 5 dec 2011 - 8:34

Aimee ma 5 dec 2011 - 8:36

Wat rot dat je je zo voelt Floor, maar volgens mij is het helemaal niet raar! Al helemaal niet na zo'n traumatische bevalling... De 1 heeft meteen een roze wolk gevoel en is meteen moeder, bij een ander moet dat groeien hug

Flower_L ma 5 dec 2011 - 8:40

Floor, dat groeit! Neem het jezelf niet kwalijk, dat moet echt groeien. Had dat gevoel toen ook ( wel mindere mate). Heb nog foto van ons in ziekenhuis. l in de maxicosi...en wij heel verveeld wachten tot we maar huis mochten. die foto geeft het gevoel van toen heel goed weer...
het kon net zo goed het kind van iemand anders zijn. Vond schattig en lief, maar van ons?

Nu komt niemand aan MIJN ventje! Ben stapelgek op hem en ook al zie ik mijzelf niet in hem terug, hij is van mij!

Gast ma 5 dec 2011 - 8:43

Floor: het kan inderdaad zijn dat het gevoel moest groeien. Ik hield meteen heel veel van mijn dochter, maar had ook geen instinct voor hoe ik waarop moest reageren in het begin, dat begon langzaam over de eerste weken / maanden te ontstaan.

Bij jou klinkt het wel wat naarder omdat je ook erg verdrietig bent, dus ik zou het wel in de gaten houden in verband met een postnatale depressie. Niet dat ik je nu wil aanpraten dat je die hebt of krijgt, maar het is gewoon iets dat veel vrouwen overkomt en het kan geen kwaad jezelf even extra in de gaten te houden hug

.

Alex ma 5 dec 2011 - 8:44

Het eerste moment dat ik haar zag werd ze boven de blauwe doek gehouden en die paar seconden waren genoeg om van haar te houden. Ze werd op mijn borst gelegd nadat ze met de kinderarts mee was geweest en ik vond haar zo mooi. De eerste twee dagen heb ik non-stop (behalve als ik sliep Je kindje voor het eerst zien - Pagina 2 394967

Je kindje voor het eerst zien - Pagina 2 394967

) naar haar gekeken. Ik vond en vind haar het allermooiste meisje van de hele wereld en dat is MIJN kind. Zo fantastisch.

Gast ma 5 dec 2011 - 8:49

Twellie schreef:Floor: het kan inderdaad zijn dat het gevoel moest groeien. Ik hield meteen heel veel van mijn dochter, maar had ook geen instinct voor hoe ik waarop moest reageren in het begin, dat begon langzaam over de eerste weken / maanden te ontstaan.

Bij jou klinkt het wel wat naarder omdat je ook erg verdrietig bent, dus ik zou het wel in de gaten houden in verband met een postnatale depressie. Niet dat ik je nu wil aanpraten dat je die hebt of krijgt, maar het is gewoon iets dat veel vrouwen overkomt en het kan geen kwaad jezelf even extra in de gaten te houden .

Mee eens... bij mij was het gevoel net zo (bij de tweede). Ik deed alles wel, maar op de automatische piloot en helemaal zonder gevoel, ik voelde niks voor haar, als ze haar hadden meegenomen had ik het niet erg gevonden denk ik op dat moment. En op zich is zo'n gevoel niet raar, het komt vaak voor, maar als je bij jezelf geen verbetering merkt en je je down blijft voelen, dan zou ik echt bijtijds aan de bel trekken. Het komt bij 1 op de 10 vrouwen voor, een postnatale depressie. Ik was er erg vroeg bij, zat na twee weken al bij de huisarts, maar alsnog duurde het maanden voor ik niet meer depressief was.

Teddyaapje ma 5 dec 2011 - 9:14

Ons zoontje leek toen hij pasgeboren was sprekend op mijn broertje. Als ik hem in mijn armen had was het soms net of ik een mini-uitvoering van mijn broertje in mijn armen had. Dat vond ik wel heel vreemd soms, vooral als ik langer naar hem keek.
Ik heb niet echt aan hem hoeven wennen zoals sommige andere meiden omschrijven. Of ik het gevoel had hem te kennen had ik ook niet echt maar op de een of andere manier voelde ik me wel meteen heel verbonden met hem.

Annie24 ma 5 dec 2011 - 9:15

ProudMama schreef:
Annie24 schreef:Zelf weet ik het niet meer, maar volgens mijn vriend was het eerste wat ik zei 'hij huilt niet' en toen moest ik zelf huilen omdat ik bang was dat Y. niet leefde Daarna werd hij meteen bij me weggehaald, ondertussen was hij wel gaan huilen, gewogen enzo en aangekleed. Toen kreeg ik 'm weer terug en zei ik dat hij geen knappe baby was
Daarna werd ik gehecht en namen ze 'm weer mee. Toen ik op mijn kamer kwam zat mijn vriend daar met Y. en ik durfde niet te kijken (had echt zo'n lelijk kindje met bloed en rimpels in m'n hoofd) Terwijl ik gehecht was, was Y. echter in bad geweest en daar wastie gelukkig een héél stuk van opgeknapt

*kleine aanvulling: ik was totaal van de wereld voor/tijdens/na mijn bevalling, vandaar mijn rare uitspraken *
Enkele tijd later nam hij wraak...

En hoe!

Annie24 ma 5 dec 2011 - 9:18

Floor; goed jezelf in de gaten houden en ook aan je man/vriend vragen jou goed in de gaten te houden. Ik ben pas gaan genieten toen ik weer moest gaan werken. Daarvoor had ik het idee dat ik een nieuwe baan als oppas had ofzo. Wat mij hielp was om elk weekend alles in een word-bestandje te typen en het mijn vriend te laten lezen. Zo wist hij wat er in mijn koppie omging en waarom ik af en toe zo raar reageerd (of juist als versteend voor me uit zat te kijken)

mauwmauw ma 5 dec 2011 - 9:26

floor,wat goed dat je zelf erkend dat je je zo voelt.als ik me niet vergis heb je een spoedkeizersnede gehad toch.
Ik heb mij precies zo gevoelt als jij,ik heb het alleen later pas erkend.Praat goed met je vriend/man over je gevoelens.Laat het hem niet minimaliseren.(als ik tegen mijn vriend zei dat ik me zo voelde,zei hij doodleuk dat dat niet waar was)Het zijn gevoelens die vaker voorkomen bij pas bevallen vrouwen.Hier is het helemaal goed gekomen.mocht je het nodig vinden,kan je altijd naar je ha gaan.

Gast ma 5 dec 2011 - 9:29

Evy schreef:Het eerste moment dat ik haar zag werd ze boven de blauwe doek gehouden en die paar seconden waren genoeg om van haar te houden. Ze werd op mijn borst gelegd nadat ze met de kinderarts mee was geweest en ik vond haar zo mooi. De eerste twee dagen heb ik non-stop (behalve als ik sliep ) naar haar gekeken. Ik vond en vind haar het allermooiste meisje van de hele wereld en dat is MIJN kind. Zo fantastisch.

Dit dus, heerlijk ! Ik hoop het nog eens mee te mogen maken. Zo'n klein hummeltje boven dat blauwe doek, zo herkenbaar en meteen zoveel liefde.

Novalee ma 5 dec 2011 - 9:34

Toen ik zwanger was keek ik vaak 16 & Pregnant en Bevallingsverhalen op tv. Op het moment dat de baby bij de mama op de buik wordt gelegd ging ik standaard huilen. Ik verwachtte dat ik dat ook zou doen bij m'n eigen bevalling. Maar toen ze er uit was en op m'n buik werd gelegd dacht ik alleen maar: "Thank god, het is voorbij!" Very Happy

Vervolgens poepte ze me helemaal onder, dat maakte het moment ook minder romantisch dan ik me van tevoren voorgesteld had Wink

De tranen kwamen iets later wel, toen ze bij me lag te drinken en ik weer wat bijgekomen was. Ik vond haar toen wel meteen de mooiste baby die ik ooit had gezien. Ik verbaasde me de eerste weken steeds over hoe mijn vriend en ik toch zo'n mooi meisje hebben kunnen maken, soms heb ik dat nog steeds.

N. is 's avonds geboren en ik denk dat we pas de volgende ochtend echt heel uitgebreid hebben gekeken hoe ze er nou eigenlijk precies uitzag en op wie ze het meeste leek. Ik herkende N. niet van de 3Decho eigenlijk. Er was toen wel gezegd dat ze lange benen had en een hoop haar in haar nek. Nou dat klopt wel, mevrouw werd met een matje geboren Very Happy

Het gevoel dat ze van ons is was er zeker niet meteen. Dat groeide langzaam en soms zijn er nog steeds momenten dat ik aan haar moet wennen. Maar dat is ook wel logisch denk ik.

Ayla ma 5 dec 2011 - 9:36

Flower_L schreef:Floor, dat groeit! Neem het jezelf niet kwalijk, dat moet echt groeien. Had dat gevoel toen ook ( wel mindere mate). Heb nog foto van ons in ziekenhuis. l in de maxicosi...en wij heel verveeld wachten tot we maar huis mochten. die foto geeft het gevoel van toen heel goed weer...
het kon net zo goed het kind van iemand anders zijn. Vond schattig en lief, maar van ons?

Nu komt niemand aan MIJN ventje! Ben stapelgek op hem en ook al zie ik mijzelf niet in hem terug, hij is van mij!

+1 Floor, dat groeit, E. is pas 8 weken, en in het begin had ik hetzelfde als flower, en nu kan ik niet slapen omdat ik niet weet of ze veilig bij mijn schoonvader is met mijn vriend. Geloof me, dat komt vanzelf. En praat met je vriend hierover, hou jezelf in de gaten, en zeg hem ook dat je je zo voelt, maak het niet mooier als het is. Ik heb ook gezegd toen ze een week of 2 was "waar zijn we aan begonnen" en dat dacht ik toen nog veel vaker. Nu is dat gevoel totaal verdwenen.

Gast ma 5 dec 2011 - 10:03

Haha Novalee, heel herkenbaar. Ik was ook zo blij dat de pijn over was en toen werd ik ook ondergepoept. Was ik alweer vergeten tot ik jouw verhaal las smile

.

PapillonRose ma 5 dec 2011 - 10:05

Floor:

Hier was het eerste moment echt heel speciaal. A. voelde meteen heel eigen, ik had echt zoiets van: ja, jij hebt inderdaad 9 maanden in mijn buik gezeten I love you

Kon natuurlijk ook niet anders, maar ik had echt een soort gevoel van herkenning. En wat was ze mooi! Ik was meteen helemaal verliefd op haar. Ze was trouwens niet heel erg rimpelig en helemaal schoon bij de geboorte, echt puntgaaf. Vond ik best bijzonder, omdat je op tv vaak baby's ziet die onder het bloed en smeer zitten. Daar had ik op gerekend, maar ze hoefde niet eens gewassen te worden eigenlijk (later wel lekker in badje gegaan hoor). Ik moest echt constant naar haar kijken, haar aanraken en ook heerlijk huilen van geluk

Baalde ook enorm toen ze naar de kinderafdeling moest en ik naar de kraamafdeling, ik had graag de hele dag naar haar liggen te staren. Maar dat heb ik gedaan als ik bij haar ging kijken, en thuis heb ik de schade verder ingehaald smile

Ze voelde vanaf het eerste moment echt als 'van mij' en dat gevoel is alleen maar sterker geworden.

Lejow ma 5 dec 2011 - 18:56

Ach Floor toch Sad

Ik sluit me aan bij wat de rest zegt! Hou jezelf goed in de gaten he... hug

SarahKey ma 5 dec 2011 - 19:31

Lejow schreef:Ach Floor toch Ik sluit me aan bij wat de rest zegt! Hou jezelf goed in de gaten he...

Hier sluit ik me ook bij aan. Echt trek op tijd aan de bel hug

SarahKey ma 5 dec 2011 - 19:32

Maar ligt toch ook aan de zwangerschapsduur hoe schoon je kindje eruit komt?
Als je ukkie met 38 weken komt dan zou ik ook meer smeer en bloed verwachten dan bij 42 weken.

Gast ma 5 dec 2011 - 19:53

SarahKey schreef:Maar ligt toch ook aan de zwangerschapsduur hoe schoon je kindje eruit komt?
Als je ukkie met 38 weken komt dan zou ik ook meer smeer en bloed verwachten dan bij 42 weken.

Hier was dat niet zo. Bij de oudste ging ik over tijd, en die zat echt enorm onder het huidsmeer, echt heel erg veel, de verloskundige was erg verbaasd, omdat ik toch over tijd was gegaan, en dat komen ze bijna niet tegen, dat ze dan nog zoveel huidsmeer hebben.
De 2e was ik wat eerder bevallen dan de uitgerekende datum, en die kwam er heel schoon uit, op een beetje bloed na.

Echt bloederig waren mijn kinderen trouwens niet hoor, dat viel echt mee. Echt bloeden deed ik pas nadat zij eruit waren.

De tweeling zat wel helemaal onder, maar dat komt door de keizersnee.

SarahKey ma 5 dec 2011 - 20:00

Zijn natuurlijk altijd uitzonderingen Laughing

Maar dat de verloskundige daarover verbaasd was zegt ook wel weer wat.

Waar ik ga bevallen doen ze het kindje niet meteen in bad maar een dag later begreep ik. Want het schijnt goed te zijn dat het witte huidsmeer ofzo in het huidje trekt. Ze halen het meeste wel weg, maar echt in bad gaan ze dus niet meteen.

Gesponsorde inhoud