Hoe is het om moeder te zijn?

Dat is lief dat je dat zegt En natuurlijk hield ik toen ook wel van haar, maar op die momenten besefte ik het denk ik niet.

Rejoy. schreef:Dat is lief dat je dat zegt En natuurlijk hield ik toen ook wel van haar, maar op die momenten besefte ik het denk ik niet.

geloof me, dat deed/doe je echt! dat kon je echt wel zien en merken!

Ik besef het juist bij Ezra heel erg. Natuurlijk hou ik net zoveel van Yrsa, maar bij haar gaat het allemaal meer vanzelf, Ezra haalt echt de leeuwin in mij naar boven, iemand die voor haar kind wil vechten en door het vuur wil gaan, en onvoorwaardelijk in hem gelooft.

Susan schreef:Ik besef het juist bij Ezra heel erg. Natuurlijk hou ik net zoveel van Yrsa, maar bij haar gaat het allemaal meer vanzelf, Ezra haalt echt de leeuwin in mij naar boven, iemand die voor haar kind wil vechten en door het vuur wil gaan, en onvoorwaardelijk in hem gelooft.

Je bent een topper

Mama_van2 schreef:

Susan schreef:Ik besef het juist bij Ezra heel erg. Natuurlijk hou ik net zoveel van Yrsa, maar bij haar gaat het allemaal meer vanzelf, Ezra haalt echt de leeuwin in mij naar boven, iemand die voor haar kind wil vechten en door het vuur wil gaan, en onvoorwaardelijk in hem gelooft.

Je bent een topper

Jij helemaal, supermama.

Ik vind het helemaal geweldig. De 1e paar maanden vond ik best zwaar, maar het is nu echt zo leuk aan het worden.
Hij is echt mijn alles en kan zo van hem genieten. Nu is het ook best een makkelijk ventje gelukkig. Maar ik zou hem voor geen goud meer willen missen.

Susan schreef:Ik besef het juist bij Ezra heel erg. Natuurlijk hou ik net zoveel van Yrsa, maar bij haar gaat het allemaal meer vanzelf, Ezra haalt echt de leeuwin in mij naar boven, iemand die voor haar kind wil vechten en door het vuur wil gaan, en onvoorwaardelijk in hem gelooft.

ik vind het mooi hoe je dit beschrijft.
Ik werk zelf op een school voor kinderen met autisme en ik heb ook allemaal ´leeuwinnen´ op rapportgesprek
Ik vind dit altijd heel mooi om te zien ook al zijn ouders dan niet altijd even leuk. Ik kan hier zeker respect voor opbrengen waardoor het eigenlijk altijd goed komt.

scheelt wel dat ik dit ook van mijn ouders ken,mijn broer heeft een handicap en mijn moeder,zusje en ik gaan voor hem ook helemaal door t vuur.

bolus26 schreef:
ik vind het mooi hoe je dit beschrijft.
Ik werk zelf op een school voor kinderen met autisme en ik heb ook allemaal ´leeuwinnen´ op rapportgesprek
Ik vind dit altijd heel mooi om te zien ook al zijn ouders dan niet altijd even leuk. Ik kan hier zeker respect voor opbrengen waardoor het eigenlijk altijd goed komt.

scheelt wel dat ik dit ook van mijn ouders ken,mijn broer heeft een handicap en mijn moeder,zusje en ik gaan voor hem ook helemaal door t vuur.

Oh, maar ik ben meestal wel heel netjes en vriendelijk hoor, het is niet dat ik die mensen daar links en rechts een veeg uit de pan geef. Ik zeg het alleen wel als ik het ergens niet mee eens ben, en ik ben daarnaast zelf ook altijd bezig met het zoeken naar informatie en mogelijkheden om hem de beste kansen te geven. Ik wacht niet alleen maar af tot zij me iets vertellen.

dat is bij deze ouders ook niet zo hoor, ze zijn alleen vaak heel erg goed voorbereid en willen alles heel precies weten. Collega´s ervaren dit soms als negatief en voelen zich dan aangevallen terwijl als je hiervoor openstaat er hele leuke gesprekken kunnen ontstaan.

t was dus echt als compliment voor jou bedoeld, ik vind zulke ouders juist top!

Ik kan me ook niet voorstellen dat ik dat als negatief zou ervaren, het lijkt me eerder negatief als je je er helemaal niet in verdiept en alleen gaat zitten afwachten tot een ander je vertelt wat je moet doen.

De eerste 2,5 maand vond ik het verschrikkelijk! Voelde me totaal geen mama, eerder een hopeloos wrak met een k*tkind Genieten kon ik ook niet en ik heb dan ook regelmatig spijt gehad dat we aan een kindje waren begonnen. Schrok dan midden in de nacht wakker en kon alleen maar huilen en zeggen dat we Y. maar weg moesten doen. Dit alles komt wel door het huil/krijsverhaal (welke ik niet weer neer ga zetten ) Na de opname in het ziekenhuis ging het beter en met 3 maanden, toen ik weer aan het werk moest dus, begon ik pas te genieten. Tussen de 3 en de 6 maanden ging het nog met ups en downs. Ik had dagen dat ik overliep van liefde voor Y., maar ook dagen dat ik nog steeds dacht 'waren we maar nooit aan een kindje begonnen'. Sinds dat Y. ongeveer 6 maanden is, is mijn idee/gevoel over het moederrschap 200% omgedraaid en geniet ik met volle teugen. Y. is nu een héérlijk ventje en zijn ontwikkeling vind ik geweldig om te zien! Het kruipen, staan, lopen, het eigen willetje. Ik vind het geweldig en heb nooit geweten dat ik toch nog zoveel van dat mannetje zou kunnen gaan houden

Mijn zwangerschap verliep bijna perfect, mijn bevalling en de dag daarna daarentegen waren een hel. Een 2e kindje wilden we al niet, maar na zo'n bevalling, nasleep en een huilbaby willen we het helemaal niet meer. Helaas is er geen mogelijkheid wél zwanger te zijn en dan zonder bevalling opeens een kindje van 6 maanden te hebben

Hier eigenlijk het zelfde verhaal als Annie. ik vond de eerste paar maanden ook een hel en vroeg mezelf af waarom we ook al weer een kindje wilde. Maar ook ik ben 100% omgedraait toen het met Alex beter ging (minder ging huilen)en hij geopereerd is. Nu zou ik hem nooit meer kwijt willen en vind ik het een schatje.