Hoe is het om moeder te zijn?

De zwangerschap had ik me fijner voorgesteld, ik wist wel dat je misselijk kon zijn enzo, maar ik was 37 weken misselijk, elke dag overgeven en duizelig, heb me veel ziek moeten melden van het werk, ik vond de zwangerschap dus echt geen pretje, als ik een tweede kindje zou krijgen, dan hoop ik dat die zwangerschap niet zo is.

Het moederschap valt me best zwaar, de meesten zeggen ook wel dat het zwaar is, maar nu ik zelf moeder ben vind ik het toch zwaarder dan gedacht, de eerste 12 weken vond ik het zwaarst, de gebroken nachten en dat alles nog nieuw is, daarna ging het wel beter en zit je meer in het ritme, al is het wel wennen dat je er gewoon altijd voor je kindje moet zijn, zelfs als je doodziek in bed ligt en je man is werken, tja dan moet je toch voor je kindje zorgen en kun je niet in je bed blijven liggen.

Ik had nooit gedacht dat je zoveel van je kindje gaat houden, dat is gewoon een onbeschrijflijk gevoel, je hebt echt alles over voor je kindje, dus ondanks dat het af en toe best zwaar is, had ik het voor geen goud willen missen, ben een supertrotse mama!

Ik vind het geweldig! Ik vind het zo bijzonder dat ik nu mama ben... ik kan er heel vaak aan denken.

Mijn mannetje is echt mijn alles, ik ben zó trots op hem, en zó blij met hem! Als ik naar hem kijk ben ik zo gelukkig.

Ik heb heel vaak dat ik denk "ik hoor nu ook bij de vrouwen die een bevalling hebben doorstaan" en "ik hoor nu ook bij de vrouwen die moeder zijn". Ik vind het zo bijzonder!


Zwanger zijn is ook bijzonder... zo mooi om een kindje in je buik te hebben... ik zou zo weer willen, haha...

Mijn zwangerschap was echt geweldig, geen klachtje gehad, snelle vlotte bevalling dus niets dan positieve dingen.

In het begin vond ik het moederschap erg zwaar en wilde ik het allemaal te perfect doen. Toen ik dat wat meer los liet ging ik steeds meer genieten en ik vind het moeder zijn helemaal geweldig. Ik ben stapel op mijn kleine mannetje, hij laat me iedere dag meegenieten van zijn nieuwe ontdekkingen vd wereld. Hij is mijn alles, ik kan niet omschrijven wat ik voor hem voel zo intens is het.

Wat ik een mooi liedje over ouderschap vind is van Guus Meeuwis 'hoe ik lopen moet'

Jij kijkt naar een blauwe lucht
Want jij hebt onbewolkte dromen
Ik zie de donderwolken
Langzaam deze kant uit komen
En je mag van mij verwachten
Dat ik jou naar huis zal dragen
Ook al weet ik niet het antwoord
Op jouw doodgewone vragen

Refrein
Misschien ben ik te klein
Om jou groot te kunnen brengen
Want ik ken jouw angst en twijfel zelf zo goed
En hoe moet ik jou nou leren
Wat de beste weg naar huis is
Als ik zelfs niet eens weet hoe ik lopen moet

Soms heb ik mijn handen vol
De dag daarop zijn ze weer leeg
Maar ik dank elke dag de hemel
Voor de dag dat ik jou kreeg
En ik zie je buiten spelen
Jij zwaait zorgeloos naar mij
Dus wie kan van wie iets leren:
Ik van jou of jij van mij

Refrein (2x)

Alles wat ik zeker weet is dat ik van je hou
En dat ik door het vuur zal gaan voor jou
Ik hoop dat dat genoeg is, want veel meer kan ik niet geven
Dan hele diepe liefde
Alles voor jou

En ik hoop dat dat genoeg is, want veel meer kan ik niet geven
Dan hele diepe liefde
Alles voor jou
Alles voor jou

Kruumel schreef:Ik vind het geweldig! Ik vind het zo bijzonder dat ik nu mama ben... ik kan er heel vaak aan denken.

Mijn mannetje is echt mijn alles, ik ben zó trots op hem, en zó blij met hem! Als ik naar hem kijk ben ik zo gelukkig.

Ik heb heel vaak dat ik denk "ik hoor nu ook bij de vrouwen die een bevalling hebben doorstaan" en "ik hoor nu ook bij de vrouwen die moeder zijn". Ik vind het zo bijzonder!


Zwanger zijn is ook bijzonder... zo mooi om een kindje in je buik te hebben... ik zou zo weer willen, haha...

dit had ik precies zo kunnen schrijven.... behalve dat ik dan een dochterje heb!!

Mama_van2 schreef:Het eerste woord wat ik mij opkwam was, geweldig. Als ik dieper ga nadenken op deze vraag weet ik dat het niet altijd geweldig is, het leven als moeder bestaat voor mij uit veel zorgen. Niet alleen voor Mara, maar ook met wat Mara met zich meebrengt voor Senna, en hoe we Senna soms weer tekort doen, en zo is de cirkel weer rond. Ik had voor mijn zwangerschappen natuurlijk wel eens nagedacht over een leven met een beperkt of een gehandicapt kind, in de werkelijkheid ligt het ontzettend ver van die gedachten af. Nog altijd overheerst dat eerste woord wat in mij opkwam, geweldig en dan met name zoveel liefde te mogen ervaren voor 2 van die kleine meiden.

Ik denk dat ik dezelfde gedachte heb als Mv2. Al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik er nooit aan gedacht heb dat ik wel eens een kind met een beperking of aandoening zou kunnen krijgen. Gek misschien, maar daar heb ik gewoon geen rekening mee gehouden.

Pien schreef:

Kruumel schreef:Ik vind het geweldig! Ik vind het zo bijzonder dat ik nu mama ben... ik kan er heel vaak aan denken.

Mijn mannetje is echt mijn alles, ik ben zó trots op hem, en zó blij met hem! Als ik naar hem kijk ben ik zo gelukkig.

Ik heb heel vaak dat ik denk "ik hoor nu ook bij de vrouwen die een bevalling hebben doorstaan" en "ik hoor nu ook bij de vrouwen die moeder zijn". Ik vind het zo bijzonder!


Zwanger zijn is ook bijzonder... zo mooi om een kindje in je buik te hebben... ik zou zo weer willen, haha...

dit had ik precies zo kunnen schrijven.... behalve dat ik dan een dochterje heb!!

Waarom voel ik dit niet?

Ik hou ontzettend veel van mijn jongens, echt, maar die wolk... Die is er niet voor mij.

Wat is er mis met mij?? Ben ik niet geschikt om mama te zijn?

Zelda schreef:Dat ik zoveel liefde voor mijn kind kan hebben, dat had ik van te voren nooit gedacht.

+1!

ProudMama schreef:Waarom voel ik dit niet?

Ik hou ontzettend veel van mijn jongens, echt, maar die wolk... Die is er niet voor mij.

Wat is er mis met mij?? Ben ik niet geschikt om mama te zijn?

Niet zo denken, lieverd! Jij bent een supermama! Dat zie je nu even niet, maar dat komt, echt waar! En ik ga het net zo lang tegen je zeggen tot je het gelooft.

Lieve pm, ik had in het begin ook geen roze wolk maar een inktzwarte voor mijn gevoel. Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap+de eerste maanden na de geboorte was mijn man ernstig ziek en dat in combinatie met een kleine baby was geen succes. De eerste maanden had ik zoiets van neem dat kind maar weer mee, ik vind dr niets aan
Maar naarmate hij ouder werd vond ik het leuker en leuker worden en nu is er al maanden een geweldige roze wolk. Dat hele kleine vind ik erg lief maar niets voor mij. Ik wil heel graag een tweede, we zijn er zo stilletjes aan ook mee bezig maar die eerste periode kan ik nu al tegenop zien.

Ook al zeggen mensen roze wolk blabla de meeste voelen dit de eerste mnd ehelmaal niet zo. Ik zat bij mijn verloskundige en vertelde hoeik de eerste tijd ervaren had, zij vertelde dat zij daar de eerlijke verhalen horen en dat meer dan 80% het helemaal niet geweldig vind die eerste tijd. Maar dat dus ook niet durft te zeggen omdat ze zich ervoor schamen naar de buitenwereld,

Echt meis, het wordt allemaal nog veel leuker!!!

[quote="Printje"]Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap+de eerste maanden na de geboorte was mijn man ernstig ziek en dat in combinatie met een kleine baby was geen succes. [quote]Dan is het logisch toch, dat er geen wolk is? Dan voel ik me gewoon schuldig, hier zijn we allemaal gezond.

Maar bedankt voor je lieve woorden meis!!

ProudMama schreef:

Pien schreef:

Kruumel schreef:Ik vind het geweldig! Ik vind het zo bijzonder dat ik nu mama ben... ik kan er heel vaak aan denken.

Mijn mannetje is echt mijn alles, ik ben zó trots op hem, en zó blij met hem! Als ik naar hem kijk ben ik zo gelukkig.

Ik heb heel vaak dat ik denk "ik hoor nu ook bij de vrouwen die een bevalling hebben doorstaan" en "ik hoor nu ook bij de vrouwen die moeder zijn". Ik vind het zo bijzonder!


Zwanger zijn is ook bijzonder... zo mooi om een kindje in je buik te hebben... ik zou zo weer willen, haha...

dit had ik precies zo kunnen schrijven.... behalve dat ik dan een dochterje heb!!

Waarom voel ik dit niet?

Ik hou ontzettend veel van mijn jongens, echt, maar die wolk... Die is er niet voor mij.

Wat is er mis met mij?? Ben ik niet geschikt om mama te zijn?

doe niet zo gek joh! Tuurlijk ben jij wel geschikt om moeder te zijn. Het lijkt me lood-en loodzwaar om een tweeling te hebben die veel huilen ook. Toen Y. nog kleiner was en veel huilde trok ik het al bijna niet meer, laat staan als je er twee hebt die tegen elkaar in gaan huilen. Ik zou gillend gek worden. Tuurlijk hield ik toen ook van m'n meisje en was ik als de dood dat ik haar zou verliezen bijvoorbeeld, maar dat écht genieten, dat doe ik pas sinds kort, nu er ook meer uit komt, ze mij begrijpt, ik haar begrijp en ik gewoon meer van haar terug krijg!

Ik vond de eerste maanden vooral loodzwaar. Heel overweldigend om ineens moeder te zijn, 24/7 er voor je kind te moeten zijn, niet alleen op momenten dat het jou uit komt, maar ook op momenten dat je elk moment in huilen uit kan barsten, je kind niet stil kunt krijgen en op het moment dat jij net zo moe weer wakker wordt als dat je e avond ervoor erin bent gegaan.
Ondanks dat hou ik wel super veel van m'n kindje, ik ben heel bang geweest om haar te verliezen aan bijv. wiegendood o.i.d, die angst vloog me echt wel eens naar de keel. Pas de laatste maanden ben ik er echt van gaan genieten. Ik vind het nu super als ik haar bijvoorbeeld ophaal bij de gastouder en ze me in de armen komt vliegen nadat ze heel blij 'MAMA!!' heeft geroepen, of dat ik 's ochtends wakker wordt doordat zij in mijn haren zit te pielen en me kusjes geeft. Dat zijn nu de genietmomenten voor mij.

Ik vind het geweldig!!!

Ik ben heel erg dankbaar dat ik 2 kinderen heb gekregen. Die allebei een eigen 'ik' hebben!! Ik kan echt intens genieten van mijn kinderen. Vooral als ze met elkaar spelen en ik het er te hard aan toe vindt gaan maar dan liggen ze beide te kraaien/lachen.

Ik ben heel erg trots op mijn kinderen. Ze zijn echt mijn alles!!

[quote="ProudMama"][quote="Printje"]Tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap+de eerste maanden na de geboorte was mijn man ernstig ziek en dat in combinatie met een kleine baby was geen succes.

Dan is het logisch toch, dat er geen wolk is? Dan voel ik me gewoon schuldig, hier zijn we allemaal gezond.

Maar bedankt voor je lieve woorden meis!!

Jullie zijn wel allemaal gezond maar jij hebt er wel 2!
Probeer eens de positieve dingen te zien, jij hebt dadelijk 2 keer:
- leren lopen
- heerlijke kusjes
- kindjes die mama roepen
- kindjes die leren praten
- kindjes die als ze je zien helemaal blij worden
-..en zo kan ik nog wel even doorgaan

En die dingen...die dingen zijn zoveel waard en laten al die vervelende dingen vergeten.

Ik moet dat soort 'gelukkige mama- verhalen' ook gewoon niet lezen .

Ik zie die meiden dan in mijn hoofd in een mooi outfitje boven het bedje hangen met een stralende glimlach. Mezelf zie ik er dan naast in een vlekkerige pyjama en piekhaar, terwijl het angstzweet me uitbreekt en de paniek en wanhoop op mijn gezicht te lezen is

Maar goed, hulp is onderweg en over een paar maanden typ ik vast ook dat soort verhalen, daar ga ik voor!!

ProudMama schreef:Ik moet dat soort 'gelukkige mama- verhalen' ook gewoon niet lezen .

Ik zie die meiden dan in mijn hoofd in een mooi outfitje boven het bedje hangen met een stralende glimlach. Mezelf zie ik er dan naast in een vlekkerige pyjama en piekhaar, terwijl het angstzweet me uitbreekt en de paniek en wanhoop op mijn gezicht te lezen is

Maar goed, hulp is onderweg en over een paar maanden typ ik vast ook dat soort verhalen, daar ga ik voor!!

Precies meis, echt geloof me...mij hielp het zo ontzettend dat de verloskundige zei dat echt zoveel vrouwen zich zo voelen de eerste tijd, ik voelde me niet meer zo onbegrepen en alleen.
En je weet..die gelukkige verhalen dikken we uiteraard een beetje aan..

Ik denk wel dat je mannetjes voelen dat je je onzker voelt, ik denk dat hier al dat huilen deels wel door te verklaren viel. Mijn onzekerheid, stress rondom mijn zoontje en mijn man maakte mij maar ook ons kind erg onrustig maar ja das makkelijk praten achteraf.

En daarnaast, je moet je kindjes leren kennen, eigenlijk kennen jullie elkaar nog helemaal niet. Je houdt uiteraard van ze maar de rest moet natuurlijk groeien, stapje voor stapje zul je zien dat dat steeds beter gaat.

Ik zwijmelde al jaren over zwanger zijn, mama zijn etc!

Totdat ik eerst mijn baan verloor tijdens het 1e stadium van mijn zwangerschap. Vervolgens tot aan 14weken complicaties gehad...
Toen ging het goed, en daarna kreeg ik bij 24weken zwangerschap zwangerschapscholestase, en ook gelijk in een extreme vorm!
Elke week op controle, en elke week langer dat Y. in mij zat waren ze blij, maar ook was het angstig, ze kon stikken tijdens de zwangerschap of zelfs bevalling.

Zodra de 37weken gepasseerd waren werd ik ingeleid, gelukkig een super bevalling gehad.....

Kraamtijd ervaar ik ook niet echt super, maar later val ik toch wel in een dip...heb 6mnd intens kunnen genieten van mijn kind, al werd onze relatie erg onder druk gezet daardoor!

Ook omdat alles van tijdens de zwangerschap eindelijk uit kwam alle stres...we hebben echt in een dip dal gezeten en ik dacht zelfs op een gegeven moment ik ben beter af zonder man!

Maar inmiddels is Y. 1 jaar, het financiele heeft er in gehakt dat ik zonder werk heb gezeten en het minder ging...ik werk inmiddels weer part-time in de thuiszorg en dat bevalt me gelukkig goed!

Ook met Y. gaat alles goed, vanaf het begin deed ze het super, en nu zelfs iets te goed volgens het CB.

Al met al ervaar ik het moederschap op zich zelf heel goed, we hebben wat betreft geen makkelijke baby, dreumes inmiddels kunnen wensen als Y. Geen huilbaby, alles ging en gaat tot op heden goed!

Wel ben ik angstig voor een 2e zwangerschap, ik zal vanaf het begin af aan goed gecontroleerd meoten worden door de gynecoloog....
Ook bleef ik na mijn zwangerschap tot 6 a 7 weken totdat Y. 1 werd elke dag ongesteld, dus we weten ook nu dat ik nu voor 1 jcaar zoiezo aan de spiraal vast zit! Dus een 2e, hoe hard het nu ook kriebelt nu, zal op zich moeten laten wachten!
Geeft ons wel de tijd om goed na te denken, financiel weer wat beter bij te trekken, en het beter aan te pakken als bij de 1e.
Goed sparen bijv en pas tijdens de zwangerschap te kijken wat hebben we nodig etc.

Gelukkig heb ik voor een meid alles bewaard qua merk kleding dus dat koop ik alleen evt. bij mocht het echt nodig zijn bijv. Maargoed..ik ga niet op de feiten vooruit lopen...

Qua opvoeding ben ik toch wat makkerlijker als dat ik me heb voorgenomen, en dat bevalt mij, ons, tot op heden wel, al mag papa wel wat strenger worden en als 1 van ons Y. straf geeft niet gaan lachen hahaha

Paps moest in het hele begin echt wennen, en vond dat kleine baby-gedoe maar niets. Nu Y. wat groter word zijn het papa en dochter 2 handen op 1 buik, goed en heel leuk om te zien!

Wat houd ik toch van mijn gezinnetje ondanks alles downs en ups die we gehad hebben! Hopelijk gaat het nu wat beterkomen als de afgelopen maanden!

Evy schreef:

Zelda schreef:Dat ik zoveel liefde voor mijn kind kan hebben, dat had ik van te voren nooit gedacht.

+1!

+1!

Ik heb ook wel een wat ander beeld gehad bij het moederschap en alles eromheen. Hier is er ook eigenlijk nooit een roze wolk geweest. Ineens moeder, ineens 24/7 voor iemand moeten zorgen, slapeloze nachten, onzekerheid over of je het wel kan/goed doet, angst dat er iets met je kindje gebeurt, stress rondom studie, etc. Nee, ik heb het afgelopen jaar wel een vrij zwaar jaar gehad waarin ik te weinig heb genoten.

Er zijn nu wel momenten genoeg waarop ik intens kan genieten van N. ... van wie ze is en van wat ze doet. Natuurlijk zijn er ook momenten waarop ik haar (nu al) wel eens achter het behang zou willen plakken, maar stiekem geniet ik ook van die momenten. Ze is dan zo ondeugend dat ik er gewoon om moet lachen!

Alleen tsja.. die slapeloze nachten vind ik nu gewoon echt niet meer grappig. Dat mag na ruim een jaar nu wel eens afgelopen zijn van mij

Flip Fluitketel schreef:

Evy schreef:

Zelda schreef:Dat ik zoveel liefde voor mijn kind kan hebben, dat had ik van te voren nooit gedacht.

+1!

+1!

+1!
dat had ik ook nooit gedacht, zo zielsveel houd ik van D. dat kan echt niet worden overtroffen, door niks!

Ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van het soort kindje. Een kindje dat moeilijk slaapt en veel huilt is gewoon veel pittiger dan een kindje dat relatief makkelijk (in)slaapt en weinig huilt.

Rejoy. schreef:Ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van het soort kindje. Een kindje dat moeilijk slaapt en veel huilt is gewoon veel pittiger dan een kindje dat relatief makkelijk (in)slaapt en weinig huilt.

maar ik denk niet dat jij minder van je kindje houd als dat ik van D. houd en dan puur omdat D. minder huilde en makkelijker sliep als jouw kindje of denk ik dan weer te makkelijk over?

kwak schreef:

Rejoy. schreef:Ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van het soort kindje. Een kindje dat moeilijk slaapt en veel huilt is gewoon veel pittiger dan een kindje dat relatief makkelijk (in)slaapt en weinig huilt.

maar ik denk niet dat jij minder van je kindje houd als dat ik van D. houd en dan puur omdat D. minder huilde en makkelijker sliep als jouw kindje of denk ik dan weer te makkelijk over?

de beleving is denk ik heel anders. Ik heb me echt regelmatig wanhopig gevoeld als Y. weer eens 18 van de 24 uur aan het huilen was op een dag. Daardoor heb ik ook wel eens een seconde gedacht haar los te laten toen ik haar aan het badderen was (nooit serieus overwogen gelukkig!!). Het zwaarste vond ik echt de periode waarin ze zo veel huilde en zo slecht sliep. Ik heb toen echt wel eens gedacht wat me bezielde om moeder te willen worden en een kind gekregen te hebben. Nu het omgaan met haar makkelijker wordt heb ik meer geniet momenten, meer momenten waarop ik besef dat ik zo enorm gek op haar ben. De eerste weken waren die momenten vrij zeldzaam en alleen op de tijden dat ze een keer redelijk had geslapen en stil was. Misschien besef je je meer dat je van je kindje houdt als je kindje wat makkelijker is?

Rejoy. schreef:

kwak schreef:

Rejoy. schreef:Ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van het soort kindje. Een kindje dat moeilijk slaapt en veel huilt is gewoon veel pittiger dan een kindje dat relatief makkelijk (in)slaapt en weinig huilt.

maar ik denk niet dat jij minder van je kindje houd als dat ik van D. houd en dan puur omdat D. minder huilde en makkelijker sliep als jouw kindje of denk ik dan weer te makkelijk over?

de beleving is denk ik heel anders. Ik heb me echt regelmatig wanhopig gevoeld als Y. weer eens 18 van de 24 uur aan het huilen was op een dag. Daardoor heb ik ook wel eens een seconde gedacht haar los te laten toen ik haar aan het badderen was (nooit serieus overwogen gelukkig!!). Het zwaarste vond ik echt de periode waarin ze zo veel huilde en zo slecht sliep. Ik heb toen echt wel eens gedacht wat me bezielde om moeder te willen worden en een kind gekregen te hebben. Nu het omgaan met haar makkelijker wordt heb ik meer geniet momenten, meer momenten waarop ik besef dat ik zo enorm gek op haar ben. De eerste weken waren die momenten vrij zeldzaam en alleen op de tijden dat ze een keer redelijk had geslapen en stil was. Misschien besef je je meer dat je van je kindje houdt als je kindje wat makkelijker is?

Dit herken ik wel. Yara was vanaf het begin een makkelijk kindje en bij haar was de grote roze wolk er bijna meteen en dat besef dat ik heel veel van haar houd was er ook vrijwel meteen heel sterk. Kian huilde veel en bij hem kwam dat besef pas veel later.

Rejoy. schreef:

kwak schreef:

Rejoy. schreef:Ik denk dat het ook heel erg afhankelijk is van het soort kindje. Een kindje dat moeilijk slaapt en veel huilt is gewoon veel pittiger dan een kindje dat relatief makkelijk (in)slaapt en weinig huilt.

maar ik denk niet dat jij minder van je kindje houd als dat ik van D. houd en dan puur omdat D. minder huilde en makkelijker sliep als jouw kindje of denk ik dan weer te makkelijk over?

de beleving is denk ik heel anders. Ik heb me echt regelmatig wanhopig gevoeld als Y. weer eens 18 van de 24 uur aan het huilen was op een dag. Daardoor heb ik ook wel eens een seconde gedacht haar los te laten toen ik haar aan het badderen was (nooit serieus overwogen gelukkig!!). Het zwaarste vond ik echt de periode waarin ze zo veel huilde en zo slecht sliep. Ik heb toen echt wel eens gedacht wat me bezielde om moeder te willen worden en een kind gekregen te hebben. Nu het omgaan met haar makkelijker wordt heb ik meer geniet momenten, meer momenten waarop ik besef dat ik zo enorm gek op haar ben. De eerste weken waren die momenten vrij zeldzaam en alleen op de tijden dat ze een keer redelijk had geslapen en stil was. Misschien besef je je meer dat je van je kindje houdt als je kindje wat makkelijker is?

ja, in dat opzicht is het wel anders, maar qua houden van denk ik niet.
ik snap heel goed dat je soms echt wanhoping bent als je baby steeds huilt maar ik heb echt wel gezien dat je toen ook al ontzettend veel van je kindje hield!