Ik ben weer even terug....

Monte schreef:
Ja maar is het ook niet zo dat rouwverwerking gewoon heel veel tijd in beslag neemt en zeker op momenten die belangrijk zijn kun je ''instorten'', dat kan ook iemand gebeuren die al jaren geleden iemand heeft verloren en er zelfs voor naar een psycholoog is geweest.

Oh ja dat denk ik absoluut. Het is niet alsof een psycholoog een wonderpersoon is waarbij je rot heen gaat, en geheel gelukkig weer terug komt. Het is ook geen garantiemiddel voor dat je nooit meer verdriet zult hebben, en dat hóeft ook helemaal niet. Er is niets mis met verdriet, zeker niet in een rouwproces, en dat verdriet zal altijd blijven, in welke mate dan ook. Elke verjaardag zal confronterend blijven. En dat mag ook, dat hoort er denk ik echt bij. Dat instorten zal ook eens in de zoveel tijd gebeuren en ook dat hoort er bij. Maar in de tussentijd kan je er denk ik wel constructief aan werken om het te verwerken. Dat ze nu dus naar een soort therapie gaat, is een hele goede stap.

Deze problemen waren er toch ook al met je vorige ex? Toen je moeder nog leefde.

Smikkell schreef:Deze problemen waren er toch ook al met je vorige ex? Toen je moeder nog leefde.

Welke problemen?

MelkChocoladeRobusteCake schreef: Ik zal het allemaal toch zelf moeten doen en dat is pas zwaar. Ik haal er mijn moeder niet voor terug, maar ik kan het wel dragelijker maken en dat is wat ik wil.

Goed zo. Als je je maar realiseert dat er genoeg handvatten beschikbaar zijn voor dit soort situaties. Als jij zegt dat die therapie voor nu voldoende is, dan moet je dat doen. Als blijkt dat je daarna toch meer hebt aan 1 op 1 gesprekken met een psycholoog, is dat ook goed. Je bent niet zwak als je toegeeft aan je verdriet en er hulp voor zoekt. Het echte verwerkingsproces zal vanuit jezelf moeten komen, maar er zijn genoeg middelen om je daarbij te helpen en te sturen.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

Ik weet precies hoe je je voelt..dat weet jij ook.
Natuurlijk merk ik dat wij allebei anders met (dezelfde) dingen omgaan. Dat is ook logisch want we zijn twee verschillende mensen, maar wat ik merk ik dat je bij veel dingen blijft hangen in het feit dat je moeder niet meer leeft. Ik doe dat ook soms en daarom herken ik het wel..bij iedere emotie die ik voel, wil ik mijn moeder erbij halen. Ben ik boos, komt dat omdat ik boos mag zijn, want ik moet verder zonder moeder. Als ik verdrietig ben (om wat voor reden dan ook) komt dat doordat ik mijn moeder mis. Als ik blij ben, vraag ik me meteen af of dat wel mag..en zo kan ik nog heel erg lang doorgaan.
Gelukkig is mijn vriend dan soms ongelooflijk hard tegen mij. Zegt dat ik boos/verdrietig/blij mag zijn, maar niet de dingen op hém moet af gaan reageren. Voor jou geldt datzelfde; je mag al die emoties hebben, maar je mag ze niet altijd op anderen af reageren. Hoe je dan wel met die emoties om moet gaan (als je er zelf niet uit komt), moet je leren. En of je dat leert van een maatschappelijk werker, tijdens therapie lessen of van een psycholoog maakt niet, maar je moet het wel leren.
Ik zeg niet dat je alles op andere af reageert, maar dat lijkt soms wel.

Heel erg veel succes met het verwerken van alles.
En ik zei niet voor niks in mijn eerste post: leef!! Dat is wat je moeder ook zou willen en dat is zo'n beetje het enige dat je nog voor haar kunt doen; doorgaan met je leven.

Wat een narigheid allemaal
Ik vind het niet zo raar dat nu je meer tijd hebt, je weer veel aan je moeder denkt. Wat me wel opvalt is dat je over je moeder spreekt alsof je iets terugverwacht. Maar je gaat toch (lijkt mij) naar het graf zodat Jij kunt vertellen waar je trots op bent/blij of verdrietig over bent, om je eigen hart te luchten?
Heb je voor jezelf wel geaccepteerd dat ze er niet meer is?
Als ik dit zo lees zie ik dat je je opleiding niet voor jezelf hebt gedaan maar voor je ouders? Vind je het zelf wel een leuke opleiding dan? Of had je liever wat anders gedaan?
Wat vervelend dat je je zo voelt over je ex, ik herken het wel een beetje van mijn eerste vriend, dat lag er eigenlijk meer aan dat ik niet echt om mezelf gaf, en daarom ook niet kon geloven dat iemand anders om mij kon geven en lieve dingen zei.
Ik denk dat je een beetje opnieuw moet uitvogelen wat JIJ nu eigenlijk wil in je leven, en hoe jij dingen een plekje kunt geven. Misschien helpt theorie over rouwverwerking ook om jezelf inzicht te geven?
Ik zie dat een aantal mensen jou ook in het echt kennen, en hoewel zij het beste met jou voor zeggen te hebben hoeft het beste volgens hun niet ook het beste voor jou te zijn. Als jij niet naar een psycholoog wil, om wat voor reden dan ook, en genoeg hebt aan maatsch. werk en schooltherapie, is dat toch goed? Mocht je toch behoefte hebben aan een psycholoog, kan dat altijd nog, misschien is het helemaal niet nodig, of juist nog een stapje te ver. Dat moet je (wederom) zelf uitvinden.
Ik zie trouwens dat een aantal mensen aangeven dat je niet slachtofferig moet doen, en door moet gaan en leven, maar misschien is het wel helemaal niet gek, als je even stilstaat, om je heen kijkt, en de boel voor jezelf op een rijtje zet. Stapje 1 heb je al, je geeft aan dat je je nu niet prettig voelt, en iets wil veranderen.
Veel sterkte er mee!

MCRC, als buitenstaander kan ik duidelijk zien dat de reacties van de mensen die je in het echte leven ook kent, absoluut goed bedoeld zijn. En kennelijk doet het wat met je, want je reageert direct terug.

Ik ben zelf ook niet zo van de psychologische gesprekken, dus begrijp je afwerende reacties, maar toch denk ik dat het iets is, waar je over na moet denken, mocht dit over, pak 'em beet, een halfjaar nog zo sterk spelen. Het kan je wel helpen anders te denken, namelijk. Een dip, zoals waar je nu in zit, hoort bij het rouwproces. Maar, wanneer je er in blijft hangen, dán moet je er iets mee doen. Ik zou zeggen: kijk het een tijdje aan en volg je gevoel. Het komt vast wel weer 'goed' met je