Ik ben weer even terug....

Ik denk dat veel mensen hier juist wel zien hoe moeilijk je het er mee hebt. Het komt op mij ook over alsof je niet verder komt met dat verdriet, je blijft erin hangen op exact hetzelfde punt. Daarnaast lees ik ook wat andere dingen van je op het forum waarvan ik denk dat er gezondere manieren zijn om mee te dealen en daarom zou een psycholoog juist wel een goed idee zijn. Je doet hier toch ook je verhaal? Hier hang je het aan een grotere klok dan wanneer je het in alle privacy met een psycholoog bespreekt. Als je naar een psycholoog gaat of er niet meer zelf uitkomt, ben je meer regel dan uitzondering. Bijna iedereen maakt in zijn leven wel één of meerdere periodes mee waarin hij of zij niet meer verder komt en daar zit jij nu in, helaas . Maar probeer er wat aan te doen!

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Ik snap het niet, zien jullie dan niet hoe moeilijk ik het heb met het overlijden van mijn moeder? Als het echt niet gaat ga ik hulp zoeken met wie en hoe wil ik zelf bepalen. Ik begrijp dat jullie gewoon het beste met me voor hebben.

Nee, ik weet dat ik ook mijn verhaal dat ik niet zielig ben met het overlijden van mijn moeder. Maar het feit blijft dat ik er nog steeds moeilijk mee heb, dat mag toch wel? T wil alleen niet zeggen dat ik er direct hulp voor ga zoeken. Ik vind het niet prettig om mijn verhaal aan de grote klok te hangen, ook al zijn ze daar juist de mensen voor.

Maar dat zeggen we toch ook niet? Uiteraard heb je verdriet, het zou niet correct zijn als je géén verdriet had. Maar snap jij dan niet wat wij zeggen? Dat we zien (en bepaalde personen merken) dat dit verdriet je zó verteert en van binnen consumeert dat je raar gedrag vertoont op bepaalde momenten?

Het vreet aan je, iedere minuut van de dag maar daar kan je je omgeving geen slachtoffer van maken. Met de beste wil van de wereld kan dat niet... je mag te allen tijde recht hebben op je verdriet, voor je hele leven, maar je kan ook léren ermee om te gaan...

En je verhaal aan de grote klok hangen doe je toch niet bij een professional die ook nog gewoon zijn mond moet houden? Van mij mag je je verdriet hier delen, troost vinden en je verhaal kwijt kunnen maar ik vind dit eerder 'het aan de grote klok hangen' dan naar een professional gaan.

Ik geef het op. Jij doet er alles aan om niet geliefd te worden en om dan te kunnen zeggen "zie je wel dat..." echt een gebrek aan eigenwaarde. Ik ben blij dat je ex je eens heeft laten zien dat het ook anders kan als een relatie toch niet blijkt te werken. Ik hoop dat je zelf, met of zonder hulp, zelf nog eens dat inzicht krijgt om op zijn minst mensen je echt te laten kennen.

TGR schreef:Ik geef het op. Jij doet er alles aan om niet geliefd te worden en om dan te kunnen zeggen "zie je wel dat..." echt een gebrek aan eigenwaarde. Ik ben blij dat je ex je eens heeft laten zien dat het ook anders kan als een relatie toch niet blijkt te werken. Ik hoop dat je zelf, met of zonder hulp, zelf nog eens dat inzicht krijgt om op zijn minst mensen je echt te laten kennen.

Wat bedoel je hiermee?

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR schreef:Ik geef het op. Jij doet er alles aan om niet geliefd te worden en om dan te kunnen zeggen "zie je wel dat..." echt een gebrek aan eigenwaarde. Ik ben blij dat je ex je eens heeft laten zien dat het ook anders kan als een relatie toch niet blijkt te werken. Ik hoop dat je zelf, met of zonder hulp, zelf nog eens dat inzicht krijgt om op zijn minst mensen je echt te laten kennen.

Wat bedoel je hiermee?

Door niet terug te gaan schelden en je echt oprecht het beste toe te wensen met de rest van je leven.

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR schreef:Ik geef het op. Jij doet er alles aan om niet geliefd te worden en om dan te kunnen zeggen "zie je wel dat..." echt een gebrek aan eigenwaarde. Ik ben blij dat je ex je eens heeft laten zien dat het ook anders kan als een relatie toch niet blijkt te werken. Ik hoop dat je zelf, met of zonder hulp, zelf nog eens dat inzicht krijgt om op zijn minst mensen je echt te laten kennen.

Wat bedoel je hiermee?

Door niet terug te gaan schelden en je echt oprecht het beste toe te wensen met de rest van je leven.

Dat laatste geloof ik toch niets van.

Je hebt vreselijk veel verdriet, wat begrijpelijk is, en het lukt je niet goed zelf om het te verwerken. Ik denk dat in zo'n situatie wen psycholoog alleen maar de enige oplossing is.
Joh ik liep vorig jaar bij een psycholoog omdat ik angstaanvallen kreeg tijdens het studeren, als een psych daar al bij kan helpen, kan t zeker bij jou. Het is niet alsof je 'gek en klaar voor t gesticht' bent als je naar een psych gaat. Zij zijn er voor mensen zoals jij, in de knoop door wat voor reden dan ook. Jij zegt dat je graag je hart wilt luchten en er over praten. Dat lijkt me een heel goed idee, en daar zijn wij voor, maar de psych alleen nog maar meer. Díe kan je helpen met het verwerkingsproces, wij eigenlijk met één zo'n topic niet. Echt meid, kies voor jezelf en voor je eigen leven, en probeer dat weer op z'n pootjes te krijgen. Als je er niets aan doet, zal t altijd door blijven sudderen en weerslag hebben op alles wat je doet in je leven.

Melknogwat: wijk nu eens niet af van het onderwerp en ga op de dingen in die mensen tegen je zeggen...

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR schreef:Ik geef het op. Jij doet er alles aan om niet geliefd te worden en om dan te kunnen zeggen "zie je wel dat..." echt een gebrek aan eigenwaarde. Ik ben blij dat je ex je eens heeft laten zien dat het ook anders kan als een relatie toch niet blijkt te werken. Ik hoop dat je zelf, met of zonder hulp, zelf nog eens dat inzicht krijgt om op zijn minst mensen je echt te laten kennen.

Wat bedoel je hiermee?

Door niet terug te gaan schelden en je echt oprecht het beste toe te wensen met de rest van je leven.

Dat laatste geloof ik toch niets van.

Toch is het zo. Hij praat nog steeds heel respect- en liefdesvol over je. Het werkt alleen niet tussen jullie en wat je mensen ook laat denken op Facebook over hem, wat je je vader en broer en zusjes ook hebt verteld over hem, hij is het liefste wat je misschien ooit is overkomen en ik denk dat je dat samen met het verdriet van je moeder echt niet zomaar even alleen kunt verwerken zeker niet omdat er maar zo weinig mensen zijn die de waarheid weten over jouw rol wat betreft de break-up.

Doe het jezelf niet aan om zo in de slachtofferrol te blijven hangen.

Twellie schreef:Doe het jezelf niet aan om zo in de slachtofferrol te blijven hangen.

+1

Wat er gebeurd is, is verschrikkelijk maar het is nu de keuze aan jou of je hierin verbitterd wilt blijven hangen of het probeert te verwerken en verder met je leven kunt gaan. En daar kan je alle hulp bij gebruiken volgens mij. Dat is geen zwakte, dat is een stap vooruit.

Nou ja, ik kan ook niet ontkennen dat ik het moeilijk heb met mn ex. Het is gewoon raar dat ie gewoon zo respectvol en liefdevol nog steeds over me is. Ik ben veel te vaak gewend om een trap na te krijgen van exen.

Maar we wijken van het onderwerp af. Ik ga eerst die therapie-achtige sessie volgen en dan kijk ik wel hoe het met me gaat. Ik ben me er van bewust dat als ik zelf niet tevreden ben met mn leven zoals het nu is dat ik zelf de eigen hand moet nemen om er zelf iets aan te doen. Zowel aan mijn humeur als mijn eigen omgeving. Waar ik nu vooral mee om probeer te gaan is het verdriet van mn moeder. De verlies- en rouwverwerking (de therapie achtige sessie)) die volgende week gaat beginnen is voor nu ff voldoende. Ik vind het heel moeilijk om geconfronteerd te worden met het overlijden van mijn eigen moeder. Er hoeft iemand alleen maar 'je moeder' of ' je Mama' te zeggen of mijn ogen staan alweer nat van de tranen. (Zoals nu) Het is best moeilijk om echt werkelijk toe te geven aan mensen dat ik het echt er moeilijk mee heb. Wellicht als ik het afgelopen half jaar er de tijd voor had genomen dat het beter zou gaan.
Voor mijn gevoel is alles zo snel voorbij gegaan dat ik niet eens de tijd heb genomen om echt werkelijk verdrietig te zijn.

Hoe erg ik het ook voor je vind, je topics geven me altijd een beetje een vreemd gevoel. Je geeft aan je rot te voelen, mensen denken met je mee en vervolgens blijf je krampachtig vasthouden aan wat je al dacht (hoe onrealistisch soms ook) en wat je toch al van plan was. Wat is dan precies eigenlijk het nut van een topic?

Twellie schreef:Hoe erg ik het ook voor je vind, je topics geven me altijd een beetje een vreemd gevoel. Je geeft aan je rot te voelen, mensen denken met je mee en vervolgens blijf je krampachtig vasthouden aan wat je al dacht (hoe onrealistisch soms ook) en wat je toch al van plan was. Wat is dan precies eigenlijk het nut van een topic?

Zoals ik al eerder heb aangegeven wilde ik mn verhaal gewoon kwijt. Ik vind het wel fijn als jullie adviezen geven en een hart onder de riem steken. Maar ik wil mn verhaal gewoon kwijt.

Maar daar schiet je toch niets mee op? Als je niets met die adviezen doet en alleen je verhaal zelf wilt schrijven kan je beter en dagboek kopen. Nu blijf je zo hangen in je eigen misère.

Dubbel

Ik moet zeggen dat het niet heel aangenaam overkomt om alleen maar je verhaal te willen doen en vervolgens elke reactie die er niet puur op neerkomt hoe erg het voor je is in de wind te slaan. Ik denk ook dat je dit in real-life een beperkt aantal keren kunt doen bij mensen om je heen zonder ergernis op te roepen.

Wel goed van je dat je nu in een soort-van-therapie gaat, dan ben je constructief bezig om er doorheen te komen.

Of je zoekt door middel van onze reacties weer een doel om boos te zijn. Boos te zijn op (bijvoorbeeld) TGR, of mij, of iemand anders die nét die opmerking maakt die verkeerd valt.

Dan kan je weer boos zijn ipv verdrietig. Wat aan alle kanten een verspilling is van energie..

Caro schreef:Of je zoekt door middel van onze reacties weer een doel om boos te zijn. Boos te zijn op (bijvoorbeeld) TGR, of mij, of iemand anders die nét die opmerking maakt die verkeerd valt.

Dan kan je weer boos zijn ipv verdrietig. Wat aan alle kanten een verspilling is van energie..

Nee, dat is niet zo. Ik wil gewoon m'n verhaal kwijt. Jullie raden me in ieder geval aan om in mijn geval eens een psycholoog te zoeken. Ik zal er over nadenken. Maar voor nu is de therapie van school wel even goed voor me. Nogmaals: ik zoek geen aanleiding om boos te worden op wie dan ook. Het voelde goed om mijn verhaal te doen.

Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Je zit er toch een beetje naast.

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

+1

TGR schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Je zit er toch een beetje naast.

En waarom dat?

NerdChic schreef:

TGR schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Je zit er toch een beetje naast.

En waarom dat?

Omdat er veel meer aan de hand is en ik echt vind dat ze zich niet goed weet te uiten naar mensen die het beste voor met haar hebben.

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Dank je wel, NerdChic. Je omschrijft echt wat ik momenteel voel. Eindelijk iemand die me begrijpt.