Ik ben weer even terug....

....want het gaat niet zo goed met me.

Even ter informatie ik was Bitterkoek. Ik denk dat een hoop van jullie mij kennen van mijn ernstig zieke moeder.

Er is inmiddels veel gebeurd met mij en mijn omgeving. Ik heb inmiddels geen enkel contact meer met mijn vorige ex. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad. We bleven maar bij elkaar komen en elkaar afstoten. Uiteindelijk komt het er op neer dat het 5 keer aan en uit is geweest tussen ons. Ook al weet ik dat ie met heel zn hart mij een goede toekomst wenst en een gelukkig leven, toch kan ik het niet hebben dat ie me het überhaupt wenst. Maar met al mn relaties die ik de afgelopen jaren heb gehad ben ik niets anders gewend dan een harde trap na te krijgen. Nu ineens is dat niet zo. Om eerlijk te zijn heb ik het gewoon moeilijk mee. Ik heb nog steeds het idee dat ie het expres doet. (Ook al weet ik dat ook van niet)

En dan het grootste nieuws: IK BEN EINDELIJK GESLAAGD! Ik ben geslaagd met een 7 en een 6. Het zijn geen 10-en maar voor mij zijn het zelfs twee keer 100. Ik ben er enorm trots op dat ik geslaagd ben. Ik ben druk aan het zoeken naar een baan, ook al moet ik eigenlijk nog de bevestiging van de examencommissie afwachten. Ow well, ik ben er van overtuigd dat dat een positieve bevestiging moet zijn.

Maar dan de clue van mijn verhaal:

Natuurlijk ben ik er trots op dat ik geslaagd ben en dat ik eindelijk gewoon eens zonder een lastige ex mijn leven van vooraf aan kan beginnen. Maar de afgelopen weken ben ik ook door een diep dal gedaan. Ineens ben ik afgestudeerd en kan ik eindelijk mijn diploma binnenkort in ontvangst nemen. Maar ik begin me zo langzamerhand af te vragen voor wie ik het uiteindelijk gedaan heb. Mijn moeder is overleden lang voordat ik begon met afstuderen. Mijn vader heeft me jaren achter mijn kont aangezeten dat ik mijn studie moet afmaken. Ik heb al die tijd een doel voor ogen gehouden: afstuderen zodat mijn moeder nog bij de diploma uitreiking erbij kan zijn. Nu dat mijn moeder er niet meer is is dat doel verloren. Ach, ik ben wel afgestudeerd maar voor diegene voor wie ik het deed is overleden.

Ik ben net bij het graf van mijn moeder geweest om het nieuws te vertellen. Maar ik krijg er niets voor terug. Elke avond praat ik tegen een foto in de hoop dat mijn moeder me kan horen. Ik droom over vanalles en het meest nog over mijn ex, maar niet over mn moeder die trots met een glimlach naar me kijkt. Als ze nog had geleefd dan had ze een cake gemaakt en een uitgebreide maaltijd gekookt, of dan had ze iets leuks voor me gemaakt of iets leuks voor me gekocht.

Ik weet niet wat ik hiermee wil zeggen met mijn verhaal. Maar ik wilde het gewoon kwijt.

Ik vind dat je wat moois voor jezelf mag kopen, namens je moeder. Want jouw moeder, die is dan niet meer op aarde, maar ze is zeer zeker héél erg trots op jou!! Dat weet ik 100% zeker.

Och lieve meid... Het is toch fantastisch dat je je diploma hebt? Het idee dat je moeder ontzettend trots op je zou zijn geweest, maakt toch dat het heel speciaal is? En bovendien, je hebt het toch ook voor jezelf gedaan? Met dit diploma kun jij een nieuwe toekomst opbouwen en verder gaan.

Wees trots op jezelf: je hebt het toch maar even geflikt, ondanks de heftige tijd!!

En het is ook erg logisch dat je je nu even heel 'leeg' voelt. Het is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt. Geef het de tijd om het een plekje te geven. Overhaast niks.

Allereerst gefeliciteerd met je afstuderen, daar mag je echt trots op zijn hoor! Het is je gelukt terwijl je het niet gemakkelijk had!

Verder sluit ik me aan bij Pippa!
Ik hoop ook dat je een hele leuke baan gaat vinden en dat het snel beter met je gaat

Welkom terug.

En over voor wie je je diploma gehaald hebt, hoop ook wel voor jezelf.
Maar het lijkt mij wel moeilijk om dat niet met je moeder te kunnen vieren.

Haal wat lekekrs of leuks voor jezelf en verwen jezelf. Dat heb je wel verdiend

Goed dat je terug gekomen bent, praten lucht misschien op.
Dikke knuffel van mij voor jou, en natuurlijk gefeliciteerd met afstuderen.

En ehm.. misschien moet je zelf die cake maken en die uitgebreide maaltijd.. ik geloof dat je moeder doorleeft in jou, misschien geloof jij dat niet. Maar misschien krijg je dan het gevoel dat ze er toch bij is??
Stertkte!!

Ik ga niet zeggen dat je moeder ziet wat je doet. Dat weet ik niet en ik twijfel er hard aan of het zo is, maar wat ik wel wil zeggen is dat je moeder onwijs super trots op je zou zijn geweest!
Je hebt er geen bal aan, maar ik begrijp echt zooo ontzettend goed hoe je je voelt.

Meis, ben trots en leef!

Oh..en natuurlijk gefeliciteerd !! (had het helemaal gemist denk ik..)

Wat ontzettend goed dat je geslaagd bent! Gefeliciteerd!! Je moeder zal ongetwijfeld enorm trots op je zijn. En vooral ondanks de heftige tijd dat je hebt gehad, heb je het toch maar mooi even geflikt!

Allereerst gefeliciteerd met het behalen van je diploma! Dat is echt iets waar je trots op mag zijn. Over je moeder kan ik weinig zeggen, omdat het me vreselijk lijkt dat mijn moeder er niet meer zou zijn en kan wel begrijpen dat je het daar heel moeilijk mee hebt. Misschien is het inderdaad goed om iets te kopen wat altijd bij je blijft(een sieraad o.i.d.) en wat staat voor jou en je moeder(die zo ontzettend trots op je geweest zou zijn), iets dat je steeds aan haar kan denken en kan indenken alsof ze jou dat heeft gegeven.

Ik hoop echt dat de dood van je moeder niet jouw leven bepaalt. Wat je doet, doe je voor jezelf en niet om anderen te pleasen. Ik hoop echt dat je leert te leven als individu en leert hoe je een prettig persoon wordt voor anderen om samen mee te zijn. Focus je op de levenden, je krijgt de doden toch niet terug.

Jouw moeder was een krachtige vrij dominante vrouw. Nu ze die rol niet meer kan vervullen in jullie gezin neemt je vader zo goed als hij kan die rol op zich, hij zal het daar echt heel moeilijk mee hebben lijkt me, gewoon omdat hij nooit heeft kunnen groeien in die rol. Jij bent de oudste en dat is ook extra lastig voor je.

Ik ben trots op je ex en het gevoel dat hij je heeft gegeven ook al vond ik dat je het vaak niet verdiende en ik begrijp dat het onmacht en onkunde was dat je daar gewoon niet mee om kon gaan met alle gevolgen van dien. Ik hoop dat je dat ook leert. Liefde gaat gepaard met wederzijds vertrouwen en zodra dat vertrouwen beschaamd is, zal je heel diep door het stof moeten om dat terug te krijgen.

Wat ik gewoon wil duidelijk maken is dat jouw leven niet moet draaien om je moeder. Ze heeft er heel lang voor je kunnen zijn, maar je moet het nu zelf doen. Haal haar er al helemaal niet bij als je zielig gevonden wil worden, dat maakt me echt onpasselijk.

En nog: Als jij het gevoel van gemis van je moeder ondragelijk vindt, dan is het niet raar om eens te gaan praten met een psycholoog om je leven wat meer richting te geven.

Bitterkoek, allereerst gefeliciteerd met het behalen van je diploma! Well done!

Daarnaast ben ik het voor een heel groot deel eens met de post van TGR. Wellicht dat je daar nog wat aan hebt in de toekomst?

Bedankt voor al jullie reacties meiden! Het doet me goed!

Ik heb het gemis van mijn moeder en dat er een stukje uit mn hart is weggenomen geen plekje kunnen geven. Daar heb ik geen tijd voor gehad. Na het overlijden van mijn moeder ben ik doorgestoomd en ben ik gaan afstuderen. Maar ik hou er gewoon niet van om thuis te zitten en niks te doen. Ik moet wat te doen hebben om mijn aandacht af te leiden. Ik heb ook al lang het gevoel van missen genegeerd en niets er mee gedaan. Ik wil gewoon doorgaan met mn leven.
Nu staat mn even stil, omdat geen school meer heb en geen verplichtingen. De klap komt nu des te harder omdat ik nu wel besef hoeveel ik gemist heb.

Ik ben al aan het bedenken wat voor beloning ik voor mijzelf wil kopen, maar het blijft lastig. Ik wil dolgraag nieuwe schoenen namelijk. Ik ga ook een cake bakken of zo. Gewoon omdat ik er zin in heb.

TGR: ik weet vanaf het moment dat mijn moeder overleed dat ik het zelf moet doen. Mijn moeder was mn zonnetje, mn rots in de branding en een enorme steun. Ik heb haar heel erg gemist toen het uitging met mn ex. Omdat zij me altijd uit die verdriet en sleur haalde. Ook dit zal ik zelf moeten doen. Ik vind zelf al dat ik genoeg hulp aan het zoeken ben. Een psycholoog zal me niet kunnen helpen. Ik ben al naar een maatschappelijk werker geweest. Het gemis van mijn moeder zal blijven, maar ik moet er mee leren omgaan zodat het dragelijker wordt. Daar wil ik met mn vader over praten, met mn vrienden en familie. Een psycholoog is het laatste waar ik aan denk. Ik wil hoogstens in therapie of zo. Binnenkort ga ik in een soort van therapie van school waarbij er veel aandacht besteed wordt aan het verdragen van verlies en rouw verwerking.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR: ik weet vanaf het moment dat mijn moeder overleed dat ik het zelf moet doen. Mijn moeder was mn zonnetje, mn rots in de branding en een enorme steun. Ik heb haar heel erg gemist toen het uitging met mn ex. Omdat zij me altijd uit die verdriet en sleur haalde. Ook dit zal ik zelf moeten doen. Ik vind zelf al dat ik genoeg hulp aan het zoeken ben. Een psycholoog zal me niet kunnen helpen. Ik ben al naar een maatschappelijk werker geweest. Het gemis van mijn moeder zal blijven, maar ik moet er mee leren omgaan zodat het dragelijker wordt. Daar wil ik met mn vader over praten, met mn vrienden en familie. Een psycholoog is het laatste waar ik aan denk. Ik wil hoogstens in therapie of zo. Binnenkort ga ik in een soort van therapie van school waarbij er veel aandacht besteed wordt aan het verdragen van verlies en rouw verwerking.

Ik wil best prive nog even ingaan op wat je zegt in je stukje, maar ik ben het niet met je eens, vooral niet met het dikgedrukte.

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR: ik weet vanaf het moment dat mijn moeder overleed dat ik het zelf moet doen. Mijn moeder was mn zonnetje, mn rots in de branding en een enorme steun. Ik heb haar heel erg gemist toen het uitging met mn ex. Omdat zij me altijd uit die verdriet en sleur haalde. Ook dit zal ik zelf moeten doen. Ik vind zelf al dat ik genoeg hulp aan het zoeken ben. Een psycholoog zal me niet kunnen helpen. Ik ben al naar een maatschappelijk werker geweest. Het gemis van mijn moeder zal blijven, maar ik moet er mee leren omgaan zodat het dragelijker wordt. Daar wil ik met mn vader over praten, met mn vrienden en familie. Een psycholoog is het laatste waar ik aan denk. Ik wil hoogstens in therapie of zo. Binnenkort ga ik in een soort van therapie van school waarbij er veel aandacht besteed wordt aan het verdragen van verlies en rouw verwerking.

Ik wil best prive nog even ingaan op wat je zegt in je stukje, maar ik ben het niet met je eens, vooral niet met het dikgedrukte.

+1

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR: ik weet vanaf het moment dat mijn moeder overleed dat ik het zelf moet doen. Mijn moeder was mn zonnetje, mn rots in de branding en een enorme steun. Ik heb haar heel erg gemist toen het uitging met mn ex. Omdat zij me altijd uit die verdriet en sleur haalde. Ook dit zal ik zelf moeten doen. Ik vind zelf al dat ik genoeg hulp aan het zoeken ben. Een psycholoog zal me niet kunnen helpen. Ik ben al naar een maatschappelijk werker geweest. Het gemis van mijn moeder zal blijven, maar ik moet er mee leren omgaan zodat het dragelijker wordt. Daar wil ik met mn vader over praten, met mn vrienden en familie. Een psycholoog is het laatste waar ik aan denk. Ik wil hoogstens in therapie of zo. Binnenkort ga ik in een soort van therapie van school waarbij er veel aandacht besteed wordt aan het verdragen van verlies en rouw verwerking.

Ik wil best prive nog even ingaan op wat je zegt in je stukje, maar ik ben het niet met je eens, vooral niet met het dikgedrukte.

Dat mag. Maar ik wil het gewoon niet geholpen worden door een psycholoog.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

TGR: ik weet vanaf het moment dat mijn moeder overleed dat ik het zelf moet doen. Mijn moeder was mn zonnetje, mn rots in de branding en een enorme steun. Ik heb haar heel erg gemist toen het uitging met mn ex. Omdat zij me altijd uit die verdriet en sleur haalde. Ook dit zal ik zelf moeten doen. Ik vind zelf al dat ik genoeg hulp aan het zoeken ben. Een psycholoog zal me niet kunnen helpen. Ik ben al naar een maatschappelijk werker geweest. Het gemis van mijn moeder zal blijven, maar ik moet er mee leren omgaan zodat het dragelijker wordt. Daar wil ik met mn vader over praten, met mn vrienden en familie. Een psycholoog is het laatste waar ik aan denk. Ik wil hoogstens in therapie of zo. Binnenkort ga ik in een soort van therapie van school waarbij er veel aandacht besteed wordt aan het verdragen van verlies en rouw verwerking.

Ik wil best prive nog even ingaan op wat je zegt in je stukje, maar ik ben het niet met je eens, vooral niet met het dikgedrukte.

Dat mag. Maar ik wil het gewoon niet geholpen worden door een psycholoog.

Dat is wat anders dan dat ze je niet zou kunnen helpen. Waarom zou je het niet willen? Ben je blij met hoe het nu gaat?

Ja, ik kan gewoon mn verdriet verwerken op mijn eigen manier op mijn eigen tempo. Ik vind het fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan hier en dat is mijn enige bedoeling geweest. Het gaat er voor mij om dat ik gewoon kan praten over hoe ik me voel. Ik heb gewoon soms een hart onder de riem nodig. Ik ben sterk genoeg om hier door heen te komen, daar geloof ik in. Maar ik wil geen hulp van een psycholoog. Zo erg is het ook weer niet bij mij aan toe. Daarom zeg ik ook: een psycholoog kan me niet helpen en ik wil het ook niet.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Ja, ik kan gewoon mn verdriet verwerken op mijn eigen manier op mijn eigen tempo. Ik vind het fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan hier en dat is mijn enige bedoeling geweest. Het gaat er voor mij om dat ik gewoon kan praten over hoe ik me voel. Ik heb gewoon soms een hart onder de riem nodig. Ik ben sterk genoeg om hier door heen te komen, daar geloof ik in. Maar ik wil geen hulp van een psycholoog. Zo erg is het ook weer niet bij mij aan toe. Daarom zeg ik ook: een psycholoog kan me niet helpen en ik wil het ook niet.

Je bent er ook niet erg aan toe of rijp voor het gekkenhuis, dat zegt niemand. Ook iemand die stevig in zijn schoenen staat heeft soms een objectieve mening en hulp nodig. Je verdriet verwerken lukt je niet, dat zeg je zelf in je openingspost (dat je niet meer goed weet waar je het allemaal voor doet nu zij niet meer leeft). Je moeder is alweer een jaar geleden overleden en ze was al langer ziek, dus dat ze zou overlijden kwam niet uit de lucht vallen. Ik wil daarmee ook niet zeggen dat je je aanstelt, want je hebt alle recht om verdrietig te zijn, zolang je wilt. Maar ik merk aan je, door hoe je iets zegt, wat je zegt en door de verhalen van je ex dat je echt wat meer sturing kan gebruiken om beter met je verdriet en je boosheid om te gaan en door gewoon - ik roep maar wat geks - eerlijk te zijn tegen de mensen die van je houden?

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Ja, ik kan gewoon mn verdriet verwerken op mijn eigen manier op mijn eigen tempo. Ik vind het fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan hier en dat is mijn enige bedoeling geweest. Het gaat er voor mij om dat ik gewoon kan praten over hoe ik me voel. Ik heb gewoon soms een hart onder de riem nodig. Ik ben sterk genoeg om hier door heen te komen, daar geloof ik in. Maar ik wil geen hulp van een psycholoog. Zo erg is het ook weer niet bij mij aan toe. Daarom zeg ik ook: een psycholoog kan me niet helpen en ik wil het ook niet.

Dus een psycholoog is alleen voor mensen die niet sterk zijn?
Daarnaast denk ik, zeker na de gesprekken die ik met je heb gehad, dat je er zeker wel wat aan kan hebben. Niet alleen het verdriet om je moeder, maar meer algemeen.

Edit: eigenlijk dus het zelfde als wat TGR ook schrijft.

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Ja, ik kan gewoon mn verdriet verwerken op mijn eigen manier op mijn eigen tempo. Ik vind het fijn dat ik mijn verhaal kwijt kan hier en dat is mijn enige bedoeling geweest. Het gaat er voor mij om dat ik gewoon kan praten over hoe ik me voel. Ik heb gewoon soms een hart onder de riem nodig. Ik ben sterk genoeg om hier door heen te komen, daar geloof ik in. Maar ik wil geen hulp van een psycholoog. Zo erg is het ook weer niet bij mij aan toe. Daarom zeg ik ook: een psycholoog kan me niet helpen en ik wil het ook niet.

Je bent er ook niet erg aan toe of rijp voor het gekkenhuis, dat zegt niemand. Ook iemand die stevig in zijn schoenen staat heeft soms een objectieve mening en hulp nodig. Je verdriet verwerken lukt je niet, dat zeg je zelf in je openingspost (dat je niet meer goed weet waar je het allemaal voor doet nu zij niet meer leeft). Je moeder is alweer een jaar geleden overleden en ze was al langer ziek, dus dat ze zou overlijden kwam niet uit de lucht vallen. Ik wil daarmee ook niet zeggen dat je je aanstelt, want je hebt alle recht om verdrietig te zijn, zolang je wilt. Maar ik merk aan je, door hoe je iets zegt, wat je zegt en door de verhalen van je ex dat je echt wat meer sturing kan gebruiken om beter met je verdriet en je boosheid om te gaan en door gewoon - ik roep maar wat geks - eerlijk te zijn tegen de mensen die van je houden?

Ja dat is wat hij zegt op basis van die paar maandjes dat hij me kent. Nee, echt niet. Ik ga niet naar een psycholoog. En zeker niet omdat hij dat zo graag wilt zien 'omdat het beter voor me is en omdat ie om me geeft'. Ik wil het niet en ik ga met mijn verdriet om zoals ik dat prettig vind. Anderen hebben er maar mee om te gaan. Het is wel alweer een jaar geleden dat mijn moeder is overleden maar voor mij is het alsof het gisteren is gebeurd.

In de openingspost heb ik aangegeven dat ik het moeilijk vind ja. Maar dat is hoe ik me voel momenteel. Verwerken van verdriet gaat met ups en downs en daar praat ik over. Dat doe ik met mn vader, met een maatschappelijk werker als het echt niet gaat of met mn vrienden. En ik verdiep me in mijn geloof, dat helpt me ook om er doorheen te komen.

Je klinkt wel verbitterd. Ik ken je niet persoonlijk, maar je posts druipen van de bitterheid en rancune. Wat best voort kan komen juist verdriet, dat zeg ik ook niet.

Maar ik het het idee dat jij zó negatief tov een psycholoog staat om jezelf maar aan te praten dat je het vooral níet nodig hebt. Het is gewoon iemand die met je praat, net als een maatschappelijk medewerker dat is. HIj heeft er alleen een opleiding voor gevolgd en het is géén psychiater. Misschien dat dat onderscheid ook niet helemaal helder is voor je...

Je zegt dat je niet in bij een psycholoog wil lopen, maar hoogstens wel therapie wil volgen. Dat is toch hetzelfde? Het is echt maar welk label je eraan hangt...

Ik ben ook naar een psycholoog geweest. Niks engs aan. Het was een doodnormale man, die normaal met mij praatte alleen even de warboel in mijn hoofd ontrafelde na alles wat er gebeurd was en te gebeuren staat.

En uiteraard mag jij je eigen invulling geven aan je verdriet, maar je kan níet van je omgeving verwachten dat ze maar alles van je pikken omdat je moeder nu eenmaal overleden is. Ga het niet als een excuus gebruiken om maar om je heen te meppen of om andere rare dingen te doen. Op die manier raak je mensen namelijk kwijt en ben je niet alleen je moeder kwijt, maar ook nog meer mensen van wie je houdt.

Caro schreef:Je klinkt wel verbitterd. Ik ken je niet persoonlijk, maar je posts druipen van de bitterheid en rancune. Wat best voort kan komen juist verdriet, dat zeg ik ook niet.

Maar ik het het idee dat jij zó negatief tov een psycholoog staat om jezelf maar aan te praten dat je het vooral níet nodig hebt. Het is gewoon iemand die met je praat, net als een maatschappelijk medewerker dat is. HIj heeft er alleen een opleiding voor gevolgd en het is géén psychiater. Misschien dat dat onderscheid ook niet helemaal helder is voor je...

Je zegt dat je niet in bij een psycholoog wil lopen, maar hoogstens wel therapie wil volgen. Dat is toch hetzelfde? Het is echt maar welk label je eraan hangt...

Ik ben ook naar een psycholoog geweest. Niks engs aan. Het was een doodnormale man, die normaal met mij praatte alleen even de warboel in mijn hoofd ontrafelde na alles wat er gebeurd was en te gebeuren staat.

En uiteraard mag jij je eigen invulling geven aan je verdriet, maar je kan níet van je omgeving verwachten dat ze maar alles van je pikken omdat je moeder nu eenmaal overleden is. Ga het niet als een excuus gebruiken om maar om je heen te meppen of om andere rare dingen te doen. Op die manier raak je mensen namelijk kwijt en ben je niet alleen je moeder kwijt, maar ook nog meer mensen van wie je houdt.

Daar sla je de spijker op zijn kop. Het sluit aan op het gesprek dat ik met haar had en haar twitter en facebookberichten.

Ik snap het niet, zien jullie dan niet hoe moeilijk ik het heb met het overlijden van mijn moeder? Als het echt niet gaat ga ik hulp zoeken met wie en hoe wil ik zelf bepalen. Ik begrijp dat jullie gewoon het beste met me voor hebben.

Nee, ik weet dat ik ook mijn verhaal dat ik niet zielig ben met het overlijden van mijn moeder. Maar het feit blijft dat ik er nog steeds moeilijk mee heb, dat mag toch wel? T wil alleen niet zeggen dat ik er direct hulp voor ga zoeken. Ik vind het niet prettig om mijn verhaal aan de grote klok te hangen, ook al zijn ze daar juist de mensen voor.