Ik ben weer even terug....

TGR schreef:

NerdChic schreef:

TGR schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Je zit er toch een beetje naast.

En waarom dat?

Omdat er veel meer aan de hand is en ik echt vind dat ze zich niet goed weet te uiten naar mensen die het beste voor met haar hebben.

Ja, dat zei ik toch. Door de omstandigheden voelt ze zich nu kut. Ze gaat al een therapie achtig iets doen, en loopt bij een maatschappelijk werker. Een psycholoog is echt niet nodig hoor. Daar kan een maatschappelijk werker ook gewoon bij hebben. En het is niet raar dat ze zich nu rot voelt. Ik denk dat ik me precies het zelfde zou voelen.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Dank je wel, NerdChic. Je omschrijft echt wat ik momenteel voel. Eindelijk iemand die me begrijpt.

Nogmaals, ik ken je verder natuurlijk niet. Ik kan me wel inbeelden dat je je nu rot voelt op het moment. En zolang je er maar over praat of het op schrijft zal dat vanzelf wel weer beter worden. En het zal altijd met ups en downs gaan, ook het verwerken van het overlijden van je moeder. Sterkte in ieder geval!

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

Dank je wel, NerdChic. Je omschrijft echt wat ik momenteel voel. Eindelijk iemand die me begrijpt.

Nee, eindelijk iemand die niet kritisch is en geen idee hebt wat je allemaal kan doen en zeggen als je je zin niet krijgt.

NerdChic schreef:

TGR schreef:

NerdChic schreef:

TGR schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

.

Je zit er toch een beetje naast.

En waarom dat?

Omdat er veel meer aan de hand is en ik echt vind dat ze zich niet goed weet te uiten naar mensen die het beste voor met haar hebben.

Ja, dat zei ik toch. Door de omstandigheden voelt ze zich nu kut. Ze gaat al een therapie achtig iets doen, en loopt bij een maatschappelijk werker. Een psycholoog is echt niet nodig hoor. Daar kan een maatschappelijk werker ook gewoon bij hebben. En het is niet raar dat ze zich nu rot voelt. Ik denk dat ik me precies het zelfde zou voelen.

Dat CMRC zich kan vinden in je stukje betekent niet meteen dat het ook klopt. Ik denk dat CMRC momenteel zelf sommige dingen (gedrag/reacties/bedoelingen van anderen/eigen aandeel) niet door heeft. Daar wordt ze op gewezen door mensen die meer van haar weten dan wat er alleen op dit forum staat.
Tuurlijk wordt ze graag bevestigd in wat ze graag wil horen en zelf wil geloven. Ik denk alleen dat er wel degelijk meer aan de hand is en ze haar eigen aandeel niet ziet of wil zien en maar blijft hangen in het feit dat haar moeder is overleden. Heel erg en heel verdietig, maar je kunt niet alles, al je gedrag daar op afschuiven

Voor mij is het even voldoende dat ik hulp al heb gezocht bij een Maatschappelijk Werker. Dankzij hem kan ik mijn verdriet beter uiten. Hij heeft me ook tips en adviezen gegeven. Ik praat erover en ik huil er om. Maar ik heb ook niet gezegd dat ik jullie adviezen totaal niet waardeer. Jullie hebben me aangeraden om naar een psycholoog te gaan... Bedankt voor het advies, maar het is voldoende.

NerdChic schreef: Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet.

Niks móet. Maar als je na een jaar nog zo diep in dit verdriet zit, is het wellicht wel een verstandig idee om concrete stappen te ondernemen om het te verwerken, ipv er in blijven hangen. Het is alleen maar een stap in de goede richting.

Kijk, dat verdriet mag en zal je altijd blijven voelen, vooral bij grote stappen in je leven zoals afstuderen. Dat is niet meer dan logisch. Maar om op een normale manier verder te leven, zal het toch echt een draagbaar plekje moeten krijgen. Een plekje in je hart waar je moeder altijd mag zijn, maar wel op de achtergrond, zodat je zelf ook je eigen leven kan leiden en geluk kan voelen. Die stap móet je doorheen om verder te gaan met je leven. En bij dat proces van het een plekje geven kan een psycholoog je waarschijnlijk beter helpen dan dat je denkt. Voor een heel groot deel moet je het zelf doen, maar waarom zou je geen structuur daarin aanbrengen, om te zorgen dat de wirwar in je hoofd minder wordt, en je al die gevoelens allemaal op een eigen plekje kan zetten. Ik zou het in jouw geval echt heel prettig vinden om ongegeneerd je verhaal kwijt te kunnen en tegelijkertijd heb je er nog baat bij ook. Als jij nu zegt dat je absoluut niet naar een psycholoog wil, zegt mij dat eigenlijk alleen maar dat je het heel hard kunt gebruiken.

Ik hoop echt dat de berichtjes die hier geschreven worden in je koppie opgenomen worden, en dat je er wat uithaalt. Iedereen die hier schrijft, leeft met je mee en heeft het beste met je voor. Maar je moet wel zélf actief aan de slag met jezelf als je uit dit dal wilt komen, en alleen je verhaal doen is daarbij waarschijnlijk gewoon niet genoeg.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Voor mij is het even voldoende dat ik hulp al heb gezocht bij een Maatschappelijk Werker. Dankzij hem kan ik mijn verdriet beter uiten. Hij heeft me ook tips en adviezen gegeven. Ik praat erover en ik huil er om. Maar ik heb ook niet gezegd dat ik jullie adviezen totaal niet waardeer. Jullie hebben me aangeraden om naar een psycholoog te gaan... Bedankt voor het advies, maar het is voldoende.

Nou goed zo, een maatschappelijk werker vind ik al een hele goede stap. Je moet het verdriet zelf verwerken, maar vergeet niet dat je dit niet alleen hoeft te doen. Hier zijn inderdaad gewoon mensen voor, die je kunnen helpen bij dit moeilijke proces.

Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

maar is het ook niet een beetje zo dat we op een forum lekker makkelijk praten hebben. Er staat altijd wel een mening klaar over iemand en meestal is deze mening dat de persoon gewoon zicht niet rot mag voelen. Dan worden er allerlei zware dingen naar die persoon gegooid en weet iedereen schijnbaar wat het beste voor die persoon is. Terwijl ik me werkelijk af vraag of de mensen die nu zo hard lopen te gillen, hun eigen advies wel zouden opvolgen en gelijk professionele hulp gaan zoeken. Sorry hoor maar dat betweterige gaat me soms wel te ver. Ik kan me nog heel goed een discussie herinneren(nog niet zo lang geleden), waar Joy werd aangevallen op haar ontkennende gedrag en dat toen iedereen over haar heen viel, dat wilde jij toen ook niet Joy, je had zelf een ander standpunt. Nu heeft de TO dat ook.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

Precies, en dat is niet erg. Zolang het maar op een plekje in je hart is waar het mag blijven en het niet je leven zodanig beheerst. Natuurlijk zal het op sommige momenten heftiger zijn dan andere momenten, maar het betekent dat je verder kan gaan met je éigen leven, je eigen geluk weer kunt volgen, zonder dat je constant het verdriet voelt dat je moeder er niet meer is. Het zal er altijd zijn, maar je móet verder. Zij is dood, jij niet. Jij hebt nog een prachtig leven voor je en zij zal alleen maar willen dat je daar wat mee doet.

Verwerken betekent niet vergeten. Het betekent dat wat ik hier boven schrijf.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

Ja maar dat is ook heel normaal. Verdriet is heel normaal en zeker dat je dat nog na een jaar voelt. Alleen hoe jij ermee omgaat, lijkt niet normaal te zijn. Je reageert je af op je omgeving, kiest ervoor om boos te zijn en om je heen te meppen. Dát is niet normaal...

Monte schreef:Ik kan me nog heel goed een discussie herinneren(nog niet zo lang geleden), waar Joy werd aangevallen op haar ontkennende gedrag en dat toen iedereen over haar heen viel, dat wilde jij toen ook niet Joy, je had zelf een ander standpunt. Nu heeft de TO dat ook.

Daar werd toen tegen me gezegd dat ik me aanstelde. Zoiets zou ik nooit tegen MCRC zeggen, en niemand anders zegt dat hier ook.

Monte schreef:maar is het ook niet een beetje zo dat we op een forum lekker makkelijk praten hebben. Er staat altijd wel een mening klaar over iemand en meestal is deze mening dat de persoon gewoon zicht niet rot mag voelen. Dan worden er allerlei zware dingen naar die persoon gegooid en weet iedereen schijnbaar wat het beste voor die persoon is. Terwijl ik me werkelijk af vraag of de mensen die nu zo hard lopen te gillen, hun eigen advies wel zouden opvolgen en gelijk professionele hulp gaan zoeken. Sorry hoor maar dat betweterige gaat me soms wel te ver.

Dit is wat ik me wel afvraag. Het is makkelijker gezegd dan gedaan om toe te geven aan mijn eigen verdriet. Ik doe het al niet meteen, omdat ik het moeilijk vind om aan mijn eigen zwakte toe te geven. Zo sterk als ik ben en dat er gezegd wordt, zo zwak om niet aan mijn verdriet toe te geven.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

Monte schreef:maar is het ook niet een beetje zo dat we op een forum lekker makkelijk praten hebben. Er staat altijd wel een mening klaar over iemand en meestal is deze mening dat de persoon gewoon zicht niet rot mag voelen. Dan worden er allerlei zware dingen naar die persoon gegooid en weet iedereen schijnbaar wat het beste voor die persoon is. Terwijl ik me werkelijk af vraag of de mensen die nu zo hard lopen te gillen, hun eigen advies wel zouden opvolgen en gelijk professionele hulp gaan zoeken. Sorry hoor maar dat betweterige gaat me soms wel te ver.

Dit is wat ik me wel afvraag. Het is makkelijker gezegd dan gedaan om toe te geven aan mijn eigen verdriet. Ik doe het al niet meteen, omdat ik het moeilijk vind om aan mijn eigen zwakte toe te geven. Zo sterk als ik ben en dat er gezegd wordt, zo zwak om niet aan mijn verdriet toe te geven.

Ben je misschien ook niet bang dat als je het verwerkt, dat je bang bent het verdriet kwijt te raken en dus je moeder? Dat je soort vasthoudt aan het verdriet, omdat dat dichtbij je moeder staat. En dus wanneer je het zou verwerken, je een deel daar van los zou laten? Want als dat zo is, moet je dat niet doen joh. Als je het verwerkt en dus verder gaat met je leven, betekent dat ook niet dat je minder verdriet om je moeder hebt of minder van haar houdt of haar minder mist.

Caro schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

Ja maar dat is ook heel normaal. Verdriet is heel normaal en zeker dat je dat nog na een jaar voelt. Alleen hoe jij ermee omgaat, lijkt niet normaal te zijn. Je reageert je af op je omgeving, kiest ervoor om boos te zijn en om je heen te meppen. Dát is niet normaal...

Nogmaals, dat is niet waar. Van wie heb je dat? Wat ik in mijn openingspost heb geschreven zijn mijn gedachten. Dat is niet wat ik werkelijk doe.

Smikkell schreef:

NerdChic schreef:

TGR schreef:

NerdChic schreef:

TGR schreef:

NerdChic schreef:Waarom loop iedereen toch altijd psychologen zo aan te prijzen. Aller eerst zit ChocoladeMelkRobusteCake nu in een verwerkingsproces. Dit proces houdt in dat zij normale reacties vertoont (kut voelen) op een abnormale situatie(het overlijden van haar moeder). Een rouw proces kan heel lang duren, en iedereen gaat daar anders mee om. Dat zij nu een jaar later nog last heeft betekend toch niet dat ze maar naar een psycholoog moet. Door omstandigheden voelt ze zich nu erg rot, en is het logisch dat het overlijden van haar moeder daar weer bij komt kijken en het nog rotter maakt. Dat betekend niet dat zij een verkeerd verwerking heeft.

Op dit moment heeft ze gewoon een luisterend oor nodig. Niet iemand die haar gaat vertellen wat ze wel of niet zou moeten doen. En als ik het goed begrijp heeft ze ook al hulp bij een maatschappelijk werker. Ik denk dat er best wat meer begrip voor de situatie zou mogen zijn.

Ik ken ChocoladeMelkRobusteCake niet, maar dit is wat ik zo een beetje opmerk uit haar verhaal.

Knuffel!

.

Je zit er toch een beetje naast.

En waarom dat?

Omdat er veel meer aan de hand is en ik echt vind dat ze zich niet goed weet te uiten naar mensen die het beste voor met haar hebben.

Ja, dat zei ik toch. Door de omstandigheden voelt ze zich nu kut. Ze gaat al een therapie achtig iets doen, en loopt bij een maatschappelijk werker. Een psycholoog is echt niet nodig hoor. Daar kan een maatschappelijk werker ook gewoon bij hebben. En het is niet raar dat ze zich nu rot voelt. Ik denk dat ik me precies het zelfde zou voelen.

Dat CMRC zich kan vinden in je stukje betekent niet meteen dat het ook klopt. Ik denk dat CMRC momenteel zelf sommige dingen (gedrag/reacties/bedoelingen van anderen/eigen aandeel) niet door heeft. Daar wordt ze op gewezen door mensen die meer van haar weten dan wat er alleen op dit forum staat.
Tuurlijk wordt ze graag bevestigd in wat ze graag wil horen en zelf wil geloven. Ik denk alleen dat er wel degelijk meer aan de hand is en ze haar eigen aandeel niet ziet of wil zien en maar blijft hangen in het feit dat haar moeder is overleden. Heel erg en heel verdietig, maar je kunt niet alles, al je gedrag daar op afschuiven

Misschien komt dat gedrag wel door het overlijden van haar moeder? Dat is zo heel raar nog niet hoor. Nogmaals, ik KEN haar niet. Ik probeer het alleen te belichten vanuit de situatie van het overlijden van haar moeder. Bij verliesverwerking kunnen onwijs veel bijwerkingen komen. Een rouwproces komt in verschillende stadia. Er is geen tijd gebonden aan het verwerken van.

Heb het even opgezocht maar dit staat op de site van de landelijke stichting rouwbegeleiding;
In het begin kan de rouwende door heftige emoties overvallen worden en gevoelens ervaren die hij niet van zichzelf kent. Het zelfbeeld en de relaties met anderen kunnen erdoor beïnvloed worden. Dit alles kan beangstigend zijn.
Rouw is niet alleen verdriet en somberheid. Rouw betekent meestal een scala aan gevoelens. Angst, agressie, schuld, verwarring kunnen voorkomen maar ook positieve gevoelens zoals opluchting en tevredenheid over de uiteindelijke gang van zaken rond het levenseinde kunnen een rol spelen.

Daarnaast:
Als na een overlijden alle feestdagen en seizoenen van één jaar zijn gepasseerd, is de rouw voorbij.
Hoewel rouwen inderdaad een proces van aanpassen is, is het een misvatting te denken dat de rouw na een jaar over is of dat de overledene niet meer wordt gemist.

De verwerking verloopt sneller als hulp van een psycholoog beschikbaar is.
Ingeval van gecompliceerde rouw is dit inderdaad zo. Rouw is echter in aanvang geen ziekte en behoeft daarom geen behandeling of therapie. Nabestaanden die een normaal rouwproces doormaken hebben behoefte aan nabijheid. Bovendien is rouwen een proces dat behalve actief verwerken ook tijd vraagt.

Zo! En nu ga ik eten!

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

Caro schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

Ja maar dat is ook heel normaal. Verdriet is heel normaal en zeker dat je dat nog na een jaar voelt. Alleen hoe jij ermee omgaat, lijkt niet normaal te zijn. Je reageert je af op je omgeving, kiest ervoor om boos te zijn en om je heen te meppen. Dát is niet normaal...

Nogmaals, dat is niet waar. Van wie heb je dat? Wat ik in mijn openingspost heb geschreven zijn mijn gedachten. Dat is niet wat ik werkelijk doe.

Je kan uit onmacht en frustratie nogal gaan happen en... als je even een rotmoment hebt en zielig gevonden wil worden, dan haal je weer je moeder erbij. Dan is het voor mensen bijna onmogelijk om nog iets terug te zeggen.

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

Caro schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

Ja maar dat is ook heel normaal. Verdriet is heel normaal en zeker dat je dat nog na een jaar voelt. Alleen hoe jij ermee omgaat, lijkt niet normaal te zijn. Je reageert je af op je omgeving, kiest ervoor om boos te zijn en om je heen te meppen. Dát is niet normaal...

Nogmaals, dat is niet waar. Van wie heb je dat? Wat ik in mijn openingspost heb geschreven zijn mijn gedachten. Dat is niet wat ik werkelijk doe.

Je kan uit onmacht en frustratie nogal gaan happen en... als je even een rotmoment hebt en zielig gevonden wil worden, dan haal je weer je moeder erbij. Dan is het voor mensen bijna onmogelijk om nog iets terug te zeggen.

Dat heb je van mn ex zeker? Waarom is dat zo vreemd? De momenten dat ik me rot heb gevoeld komen uit de momenten dat ik mijn moeder miste. Ik kan wel een masker opzetten maar dat is al helemaal niet wat ik wil.

TGR schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:

Caro schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:Maar even voor de goede orde: of ik nu een jaar of twee jaar of 10 jaar nog steeds met mn verdriet zit, het verdriet zal gedurende tijd minder worden maar niet geheel weggaan. Het missen zal blijven en dat zal mn verdriet blijven opwekken. Ik zal mn moeder altijd blijven missen. Dat zal na 10 jaar ook nog steeds zo zijn. Om maar even in mijn eigen positie realistisch te denken. Maar ik denk nu puur vanuit mijn eigen hart.

Ja maar dat is ook heel normaal. Verdriet is heel normaal en zeker dat je dat nog na een jaar voelt. Alleen hoe jij ermee omgaat, lijkt niet normaal te zijn. Je reageert je af op je omgeving, kiest ervoor om boos te zijn en om je heen te meppen. Dát is niet normaal...

Nogmaals, dat is niet waar. Van wie heb je dat? Wat ik in mijn openingspost heb geschreven zijn mijn gedachten. Dat is niet wat ik werkelijk doe.

Je kan uit onmacht en frustratie nogal gaan happen en... als je even een rotmoment hebt en zielig gevonden wil worden, dan haal je weer je moeder erbij. Dan is het voor mensen bijna onmogelijk om nog iets terug te zeggen.

Waar slaat dit zinnetje op, ze heeft een rotmoment, dan wil niemand zielig gevonden worden, ze is zielig. Kun jij je eigenlijk wel indenken hoe het is om je moeder te verliezen terwijl ze niets liever wilde dan jou je diploma zien vasthouden en dat dit dus niet gebeurde. Ze voelt zich niet dagelijks rot of is zielig, maar nu met zo'n belangrijke gebeurtenis wel. Waar is jouw empathie voor mensen?

In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

MelkChocoladeRobusteCake schreef:In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

Dat moet je dus niet, alleen jij beslist waar je aan toe bent en wat de volgende stap is(en als dat nooit een psycholoog is en je je ''vanzelf'' beter gaat voelen, dan is dat naar mijn idee prima).

MelkChocoladeRobusteCake schreef:In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

Zou inderdaad niet nodig moeten zijn! Helaas werkt het op een forum zo dat wanneer jij iets plaats, mensen vinden dat zij het recht hebben te zeggen wat ze denken, hoe ongenuanceerd ook. Dat is natuurlijk het internet, maar ik begrijp dat het zeer frustrerend kan zijn als je enkel je verhaal kwijt wilt.

MelkChocoladeRobusteCake schreef:In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

Je hoeft je helemaal niet te verantwoorden. Ik laat TGR hier even buiten omdat zij jou persoonlijk kent en de hele situatie kent, dus daar kan ik verder niet over oordelen al denk ik dat ze het absoluut goed bedoelt, maar alle overige reacties zijn allemaal goed bedoelt. Je leest alleen wat je wilt lezen en dat is medeleven. Maar medeleven zit ook in het constructief geven van tips. Wat ik je probeer duidelijk te maken is dat je je verdriet moet concretiseren, je moet er mee aan de slag. Pas dan kan het beter worden. Dat is óók medeleven. Ik zal je gevoel nooit bagatelliseren of zeggen dat je een aansteller bent, want dat ben je absoluut niet. Je hebt alle recht om verdrietig te zijn. Maar je wilt toch zelf ook dat het beter wordt?

Joy_ schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

Je hoeft je helemaal niet te verantwoorden. Ik laat TGR hier even buiten omdat zij jou persoonlijk kent en de hele situatie kent, dus daar kan ik verder niet over oordelen al denk ik dat ze het absoluut goed bedoelt, maar alle overige reacties zijn allemaal goed bedoelt. Je leest alleen wat je wilt lezen en dat is medeleven. Maar medeleven zit ook in het constructief geven van tips. Wat ik je probeer duidelijk te maken is dat je je verdriet moet concretiseren, je moet er mee aan de slag. Pas dan kan het beter worden. Dat is óók medeleven. Ik zal je gevoel nooit bagatelliseren of zeggen dat je een aansteller bent, want dat ben je absoluut niet. Je hebt alle recht om verdrietig te zijn. Maar je wilt toch zelf ook dat het beter wordt?

Ja maar is het ook niet zo dat rouwverwerking gewoon heel veel tijd in beslag neemt en zeker op momenten die belangrijk zijn kun je ''instorten'', dat kan ook iemand gebeuren die al jaren geleden iemand heeft verloren en er zelfs voor naar een psycholoog is geweest.

Joy_ schreef:

MelkChocoladeRobusteCake schreef:In dit hele topic zijn er maar een paar mensen die me echt begrijpen en waar mn verdriet vandaan komt. Ongelofelijk. Dat ik me hier nog moet verantwoorden ook...

Je hoeft je helemaal niet te verantwoorden. Ik laat TGR hier even buiten omdat zij jou persoonlijk kent en de hele situatie kent, dus daar kan ik verder niet over oordelen al denk ik dat ze het absoluut goed bedoelt, maar alle overige reacties zijn allemaal goed bedoelt. Je leest alleen wat je wilt lezen en dat is medeleven. Maar medeleven zit ook in het constructief geven van tips. Wat ik je probeer duidelijk te maken is dat je je verdriet moet concretiseren, je moet er mee aan de slag. Pas dan kan het beter worden. Dat is óók medeleven. Ik zal je gevoel nooit bagatelliseren of zeggen dat je een aansteller bent, want dat ben je absoluut niet. Je hebt alle recht om verdrietig te zijn. Maar je wilt toch zelf ook dat het beter wordt?

Ik weet ook dat ze hier met de meest goede bedoelingen deze adviezen geven, maar als ik zeg dat ik gewoon niet geholpen wil worden door een psycholoog dan zullen jullie dat toch respecteren ipv te zeggen dat ik me ineens zielig ga gedragen of dat ik raar gedrag vertoon. Of whatever. Dan snappen jullie me toch echt niet. Ik sla jullie adviezen niet in de wind en ja ik vind het fijn dat er zoveel gezegd wordt en dat heb ik hier niet geuit of gezegd, maar ik heb genoeg hulp gezocht. Ik weet maar al te goed dat ik dit zelf moet doen. Geen enkel psycholoog of maatschappelijk werker die het voor mij doet. Ik zal het allemaal toch zelf moeten doen en dat is pas zwaar. Ik haal er mijn moeder niet voor terug, maar ik kan het wel dragelijker maken en dat is wat ik wil.