teleurgesteld in man als papa: Update

Susan schreef:Als het dieper zit dan moet hij hulp zoeken. Zo doorgaan is gewoon GEEN optie.

Eens. Als F ouder word gaat hij vast en zeker ook wel eens ontzettend klieren en er komen heus nog wel meer huilbuien en dan wil je gewoon echt geen papa die totaal geen geduld heeft.

Nee precies, maar naast F gaat het ook om jou. De last is voor jou gewoon heel erg hoog door zijn passieve houding. Je bent zijn gedrag nu al - terecht - zat, als hij nog langer zo doorgaat dan denk ik dat er een moment komt waarop je zo op hem afgeknapt bent dat het niet meer te herstellen is.

Ik heb je bericht niet gelezen, maar het lijkt me ontzettend moeilijk (wat ik zo uit de reacties op maak). Ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen en hoop dat alles uiteindelijk toch goed komt! Liefs

_Nera_ schreef:Ik heb je bericht niet gelezen, maar het lijkt me ontzettend moeilijk (wat ik zo uit de reacties op maak). Ik wil je veel sterkte en wijsheid wensen en hoop dat alles uiteindelijk toch goed komt! Liefs

+1

Ik hoor je zeggen: 'Ik zal dat moeten uitzoeken..'
Nee! HIJ, je MAN moet dat uitzoeken. Babies huilen nou eenmaal, hij kan niet met 2 maanden een volwassen gesprek met je man voeren en zeggen: 'Nou pa, ik huil omdat ik krampjes/volle luier/honger/troost nodig heb.. kan je daar even wat aan doen?!' Hij zal zich duidelijk maken door te huilen,logisch!
Ik vind het sneu voor je Chipa, jij bent ook nog maar net mama..

Daarnaast ben ik ervan overtuigt dat je zoontje zich ongemakkelijk zal voelen bij het bijzijn van je man en daarom gaat huilen, hij voelt zich gewoon niet veilig.

Kinderen voelen het haarfijn aan of je het goed aankan of niet. En als hij het niet aankan, je zoon meer gaat huilen, je man als gevolg nog gestressder wordt zit je in een lastige cirkel. Maar hoe doorbreek je die he?!

Susan wat jij zegt klopt: ik begin nu al steeds meer af te knappen op mijn man. De liefde begint langzaam af te brokkelen.

CkC: mijn zoontje vind ik het allerbelangrijkste. Ik probeer natuurlijk sowieso al de leukste mama op te hele wereld voor hem te zijn maar probeer nu ook de aandacht van mijn man te compenseren.

Vrees dat het een heel zwaar gesprek gaat worden. Zie er zo tegen op maar zo kan het echt niet langer meer.

2CKC2 schreef:Ik hoor je zeggen: 'Ik zal dat moeten uitzoeken..'
Nee! HIJ, je MAN moet dat uitzoeken. Babies huilen nou eenmaal, hij kan niet met 2 maanden een volwassen gesprek met je man voeren en zeggen: 'Nou pa, ik huil omdat ik krampjes/volle luier/honger/troost nodig heb.. kan je daar even wat aan doen?!' Hij zal zich duidelijk maken door te huilen,logisch!
Ik vind het sneu voor je Chipa, jij bent ook nog maar net mama..

Daarnaast ben ik ervan overtuigt dat je zoontje zich ongemakkelijk zal voelen bij het bijzijn van je man en daarom gaat huilen, hij voelt zich gewoon niet veilig.

Ik ben het hier ook mee eens(met de rest ook). En ik vraag mij ook af hoeveel een mens(in dit geval je man) kan hebben totdat hij knapt. Je zegt dat hij je kindje fysiek niets aan zal doen, maar hij loopt wel te schreeuwen. Je hoort zo vaak van mensen die fysiek niets deden totdat er iets kapte(er was een grens bereikt). Ik vraag mij werkelijk af of iemand die loopt te schreeuwen tegen een klein weerloos kindje en geen emotie vertoont(door niet te troosten e.d.) ook niet in staat is diegene fysiek wat aan te doen, als hij het niet meer aankan of er knapt iets.
Natuurlijk hoeft dit echt niet zo te zijn, maar ik vraag het me wel af

Ik hoop echt voor jullie dat jullie eruit komen en een fijn gezinnetje kunnen gaan worden.

Monte schreef:

2CKC2 schreef:Ik hoor je zeggen: 'Ik zal dat moeten uitzoeken..'
Nee! HIJ, je MAN moet dat uitzoeken. Babies huilen nou eenmaal, hij kan niet met 2 maanden een volwassen gesprek met je man voeren en zeggen: 'Nou pa, ik huil omdat ik krampjes/volle luier/honger/troost nodig heb.. kan je daar even wat aan doen?!' Hij zal zich duidelijk maken door te huilen,logisch!
Ik vind het sneu voor je Chipa, jij bent ook nog maar net mama..

Daarnaast ben ik ervan overtuigt dat je zoontje zich ongemakkelijk zal voelen bij het bijzijn van je man en daarom gaat huilen, hij voelt zich gewoon niet veilig.

Ik ben het hier ook mee eens(met de rest ook). En ik vraag mij ook af hoeveel een mens(in dit geval je man) kan hebben totdat hij knapt. Je zegt dat hij je kindje fysiek niets aan zal doen, maar hij loopt wel te schreeuwen. Je hoort zo vaak van mensen die fysiek niets deden totdat er iets kapte(er was een grens bereikt). Ik vraag mij werkelijk af of iemand die loopt te schreeuwen tegen een klein weerloos kindje en geen emotie vertoont(door niet te troosten e.d.) ook niet in staat is diegene fysiek wat aan te doen, als hij het niet meer aankan of er knapt iets.
Natuurlijk hoeft dit echt niet zo te zijn, maar ik vraag het me wel af

Ik hoop echt voor jullie dat jullie eruit komen en een fijn gezinnetje kunnen gaan worden.

Eens met wat je zegt Monte, maar hoewel ik denk haar man hun kindje nooit wat aan zou doen, het zal Chipa wellicht wel door dr hoofd sproken als man en kind alleen zijn,en dat alleen al maakt het allemaal heel lastig want wie anders dan de persoon van wie het kindje ook is zou een veilige basis moeten vormen, samen?

[/quote]Eens met wat je zegt Monte, maar hoewel ik denk haar man hun kindje nooit wat aan zou doen, het zal Chipa wellicht wel door dr hoofd sproken als man en kind alleen zijn,en dat alleen al maakt het allemaal heel lastig want wie anders dan de persoon van wie het kindje ook is zou een veilige basis moeten vormen, samen?[/quote]

Juist, en die gedachte maakt me heel verdrietig. Zo had ik het me niet voorgesteld. Ik had mijn man zo anders ingeschat.

Je hebt je verhaal weggehaald dus ik weet niet wat je getypt hebt. Ik maak uit de reacties op dat je het idee hebt dat je er alleen voor staat en dat je man niet weet wat hij moet doen als jullie zoon huilt. Misschien heb ik het ook mis hoor, dan moet je het zeggen.

Weet je man wel hoe hij je zoontje moet troosten? Dit bedoel ik niet gek ofzo, maar mijn man wist dat absoluut niet. Hij werd erg gestressd zodra onze zoon ging huilen (en dat heeft hij de eerste maanden heel veel gedaan) en dan ging hij maar weg of iets andes doen. Maar dat was natuurlijk geen optie. Ik ben hem toen uit gaan leggen waar hij naar moest kijken, wat hij kon doen etc. Toen ging het beetje bij beetje beter.

**

Ik heb je verhaal ook niet gelezen, maar even mijn mening, gebaseerd op de reacties in dit topic:

Ik vind het echt heel erg voor jou/jullie! Wat ontzettend rot dat je je man zo verkeerd ingeschat hebt. Misschien moet het vadergevoel bij je man nog komen, dat zie je wel vaker bij mannen. En als hij tegen jullie kindje schreeuwt, is dat echt wel een teken dat er iets niet goed zit bij hem. Misschien is hij overwerkt en kan hij het allemaal niet meer aan, kan hij niet zo goed wennen aan een leven met een baby. Misschien heeft hij zich wel enorm vergist in het vaderschap en wat dat met zich mee brengt. Ik ben het eens met Susan: het is niet meer terug te draaien en hij moet zorgen dat hij dingen op een rijtje krijgt. Hoe hij het nu aanpakt, is verkeerd. Confronteer hem daarmee, vraag hem wat hij echt voelt en of het vaderschap echt zo tegenvalt. Als dat het geval is, kan hij inderdaad naar de huisarts gaan of het aankaarten bij het consultatiebureau. Hij zal er wel echt iets aan moeten doen, want dit kan zo niet.

2CKC2 schreef:Ik hoor je zeggen: 'Ik zal dat moeten uitzoeken..'
Nee! HIJ, je MAN moet dat uitzoeken. Babies huilen nou eenmaal, hij kan niet met 2 maanden een volwassen gesprek met je man voeren en zeggen: 'Nou pa, ik huil omdat ik krampjes/volle luier/honger/troost nodig heb.. kan je daar even wat aan doen?!' Hij zal zich duidelijk maken door te huilen,logisch!
Ik vind het sneu voor je Chipa, jij bent ook nog maar net mama..

Daarnaast ben ik ervan overtuigt dat je zoontje zich ongemakkelijk zal voelen bij het bijzijn van je man en daarom gaat huilen, hij voelt zich gewoon niet veilig.

Hier ben ik het mee eens!

ik heb dit gisteren voor hem geprint

Huilen

Het is normaal dat baby's vanaf een week of twee veel gaan huilen, met een piek rond zes weken. Na ongeveer twaalf weken is het meestal grotendeels over. Maar waarom huilen baby's, en wat moet je er aan doen? Wat is een huilbaby? Lees hieronder meer.

Communicatie
Een baby huilt om de aandacht van de ouders te trekken. Veel andere manieren om te communiceren heeft hij nog niet. Bovendien is het huilen meestal erg effectief: er zijn maar weinig ouders die rustig kunnen blijven zitten als hun kind huilt! En dat is natuurlijk ook niet de bedoeling, een baby huilt niet voor niets.

Wat probeert je baby te vertellen als hij huilt? De ene keer is dat omdat hij honger heeft, de volgende keer zal het zijn vanwege darmkrampjes of een vieze luier. Omdat hij moe is van de vele indrukken, of omdat hij geborgenheid zoekt. Binnen een paar weken zullen de vaste verzorgers van de baby de verschillende huiltjes van de baby uit elkaar leren houden en ook andere signalen steeds beter herkennen en begrijpen. Zo geeft een baby die naar zijn oortjes grijpt aan dat hij moe is en slapen wil. Ook het in de oogjes wrijven, dreinerige huiltjes of gapen duiden op vermoeidheid. Is je kindje wat ouder en stopt hij zijn vingers in het mondje en kwijlt hij? Denk eens aan doorkomende tandjes.

Lees je de tekenen op tijd en handel je ernaar dan heb je vaker een tevreden baby! Zie ook het hoofdstukje onder lichaamstaal.

Indrukken en overprikkeling
Een pasgeboren baby is een soort spons; hij slaat alles op wat hij hoort, voelt en ziet. Dat allemaal verwerken is nog heel moeilijk. Hij moet hij nog leren dit te kanaliseren. Het is dus zaak ervoor te zorgen dat een baby niet teveel te verwerken krijgt. Ouders kunnen hierbij helpen door een vast patroon aan te houden gedurende de dag zodat de baby weet wat er wel en niet gaat gebeuren: "rust en regelmaat". In plaats van regelmaat kun je ook "voorspelbaarheid" lezen. Met name die voorspelbaarheid is voor de baby van groot belang omdat hij zo wat makkelijker structuur in zijn hele nieuwe wereld kan aanbrengen.


Dagboek bijhouden
Kun je de verschillende huiltjes niet uit elkaar houden en begrijp je niet wat je baby je vertellen wil? Houd dan eens een dagboekje bij. Schrijf daarin op op welke tijden je baby huilt, hoe lang, hard of zacht en schrijf daar slaap- en eettijden bij en wat eventueel hielp om hem stil te krijgen. Misschien dat je daarin een bepaald patroon kunt herkennen.

Hoe stop je het huilen?
Zoals gezegd, een baby huilt niet voor niets. Vergewis je er altijd eerst van dat er niets "bijzonders" aan de hand is: pijn of ziekte, een vieze luier, te warm of te koud, prikkende labeltjes in de kleding...

Maar ook in situaties waarin geen directe (fysieke) oorzaak te vinden is moet je natuurlijk je baby proberen te troosten. Vroeger was het advies om baby's waar niets bijzonders mee aan de hand was gewoon even te laten huilen. Goed voor de longen, zei men dan. En anders werden ze maar "verwend". Tegenwoordig gelooft men er niet meer in dat een kleine baby al verwend kan worden. Ga dus direct naar je baby toe en pak hem op als hij huilt. Dit versterkt de band tussen ouder en kind. Het kind krijgt zo meer zelfvertrouwen. Het schijnt zelfs zo te zijn dat kleine baby's die sneller worden getroost op latere leeftijd minder gaan huilen.


Troosten

Hoe je je kind het beste kunt troosten is een kwestie van uitproberen. Oppakken, baby dicht tegen je borst aan houden zodat hij jouw harstlag kan voelen, een beetje heen en weer lopen of wiegen, zacht een liedje zingen, een speen of een duimpje geven. Veel baby's vinden het prettig om in een bepaalde houding tegen je aan te liggen (in een draagzak bijvoorbeeld, of juist met hun buikje plat op je arm). Sommige ouders maken zelfs gebruik van de eentonige geluiden van de stofzuiger of de afzuigkap of stoppen ten einde raad hun baby in de maxi-cosi en rijden met de auto over klinkerweggetjes om de baby in slaap te krijgen! Het idee achter het "SHHH" of het stofzuigergeluid is overigens dat de baby dit harde suizen herkent vanuit de tijd dat hij inde baarmoeder zat en het ruisen van moeders bloed zo dichtbij hoorde. Het is een bekend en rustgevend geluid.
Maar iedere baby is anders, en zal gewend raken aan de manier waarop zijn ouders of verzorgers hem troosten. Let wel, een huilend kind is prikkelbaar en reageert vaak niet goed op te veel wisselingen van aanpak. Probeer dus niet allerlei verschillende troostmethoden door elkaar heen of te snel achter elkaar. Je kind wordt daar alleen maar onrustiger van. Zoek stap voor stap uit wat jouw baby nodig heeft om stil te worden maar zorg vooral voor continuiteit.


Vertrouw ook op je eigen gezonde verstand. Het is geen probleem om je kind heel even te laten huilen. Veel kinderen hebben dat juist even 'nodig' om in slaap te komen bijvoorbeeld. Een huiluurtje aan het einde van de middag of begin van de avond is heel normaal. Het is een ontlading van een drukke dag, je kindje kan zo wat stoom afblazen. Zodra het huilen echter wat langer duurt dan die paar minuten of je hoort dat het kind steeds harder gaat huilen en overstuur begint te raken dan moet je er wel snel naar toe om te troosten. Vergewis je er eerst van dat er niks bijzonders aan de hand is (honger, vieze luier, pijn). Een vermoeide baby zou je even moeten troosten tot hij rustig is en dan weer in bed stoppen. Desnoods na tien minuten herhalen tot de baby gekalmeerd is en in slaap valt.

Probeer je kind te kalmeren door zelf kalm te blijven. Een nerveuze of geirriteerde ouder die van alles probeert om de baby stil te krijgen bereikt vaak het tegengestelde effect! Wissel dus (als het kan) af: als jij moe bent en merkt dat je er niet goed meer tegen kan merkt je baby dat ook. Iemand anders die nog wel fris is kan de baby vaak in no-time stil krijgen.


Inbakeren
Heeft je baby moeite met (in)slapen? Wellicht is inbakeren een methode om je kind wat rustiger te laten worden.

Soms houden baby's zichzelf uit hun slaap door hun onrust en wilde bewegingen zoals maaiende en rondslaande armpjes. Deze onrust en het hierbij horende huilen begint meestal tussen de 4 en 8 weken (kan ook eerder). Dit is het moment waarop baby’s beginnen met het maken van onwillekeurige bewegingen, reflexen die specifiek horen bij pasgeborenen. Bijv. de "MORO" reflex, ook wel “schrikreflex” genoemd. Later gaan deze reflexen over in meer gerichte bewegingen, om bijvoorbeeld iets vast te pakken. Tijdens de periode van reflexen is de baby niet in staat de veroorzaakte bewegingen te controleren.

Om te zorgen dat de baby zich niet al te druk maakt met al deze ongecontroleerde bewegingen is inbakeren al jaren een probaat middel. Als de ruimte om de baby heen wordt verkleind, ontstaat er een gevoel van geborgenheid dat ervoor zorgt dat de baby zich ook veiliger voelt. Baby's worden rustig van deze beperking van de ruimte. Daarnaast is het bieden van een kleinere ruimte van belang om tijdens de slaap ver uitschietende armen te voorkomen zodat hij daar niet wakker van wordt.

Huidhonger: draag je kind veilig en geborgen dicht tegen je aan
In sommige culturen mag je je baby de eerste honderd dagen niet wegleggen. Daar kennen ze geen huilbaby's!

Feit is, dat baby's het fijn vinden om na negen maanden van warmte, beweging en constant contact met de moeder, dit voort te zetten in "het vierde trimester" van de zwangerschap, na de geboorte dus. Baby’s die dicht op de buik gedragen worden voelen lichaamswarmte, horen moeders hartslag en ruiken het bekende vertrouwde luchtje. Je kunt je baby natuurlijk gewoon tegen je aanhouden, maar wil je ook nog je handen vrij hebben dan is een draagdoek ook ideaal.


huilbaby
De meeste baby's huilen het meest rond de 2 maanden, omdat ze dan het meest last van de beruchte darmkrampjes hebben. Alle baby's huilen, maar sommige meer dan andere. Er werd voorheen gesproken over een huilbaby als het kind meer dan drie uur per dag, meer dan drie dagen per week huilt, en dat al minstens drie weken achter elkaar. Tegenwoordig is die maatstaf losgelaten. Heb je een baby die extreem veel huilt of niet stil te krijgen is, kun je er zelf niet meer tegen of heb je het vermoeden dat er iets meer aan de hand is met (de gezondheid van) je kind, ga dan naar de huisarts of het consultatiebureau. Bij (slechts!) 5 tot 10 procent van de huilbaby's is er een duidelijke oorzaak te vinden, zoals een niet goed functionerend maagklepje of een teveel aan stresshormonen door een moeizame zwangerschap of bevalling. Veel baby's lijden volgens Carole Lasham, kinderarts, echter niet aan een mankement aan hun gezondheid maar meer aan de gestrestheid van de mensen om hem heen. Ouders denken bijvoorbeeld vaak dat het probleem aan de voeding ligt en gaan vanalles uitproberen om het kind maar stil te krijgen.

Medische oorzaak of niet, er wordt geadviseerd de huilbaby rust en regelmaat te geven. Van al dat huilen wordt de baby zelf ook erg moe, waardoor het weer sneller zal gaan huilen. Om de vicieuze cirkel te doorbreken wordt bijvoorbeeld geprobeerd met inbakeren de baby tot rust te krijgen.

Natuurlijk is een huilende baby erg stressvol, zeker als het dag in dag uit doorgaat. En je moet er niet aan denken, maar uit onderzoek is gebleken dat toch 1 op de 20 ouders in zo'n situatie wel eens iets doet wat schadelijk voor het kind is. Door elkaar rammelen, een kussen op het hoofdje, slaan of erger. Kortom kindermishandeling. Laat het alsjeblieft niet zover komen! Zoek hulp bij huisarts of consultatiebureau als je vermoedt dat jij of je partner wel eens de controle over zichzelf zouden kunnen verliezen. Wellicht weten zij een oplossing om je baby te helpen zodat het huilen vermindert of hebben ze tips die jou en je partner zelf even wat rust kunnen geven.

Bedenk in ieder geval dat je baby niet voor niets huilt. Het is niet om jou te pesten. Zoek uit wat er aan de hand is en wees je ervan bewust dat er een tijd komt dat het over zal zijn met het huilen.


sommige dingen had ik dan uit dit verhaal verwijdert waar ik het niet eens mee was

Mijn man is daarin ook makkelijker als ik: Als wij eten gaat de babyfoon uit, en eten we. Was het er eerst totaal niet mee eens, maar kom er wel achter dat het goed is. Het is nu kwart over 3, en heb 2 happen brood op, mijn koffie staat koud op tafel...
Zit nu achter de laptop met een kind op schoot wat niet wil slapen

Mijn man is overigens een veel betere ouder als ik!

@ Schuddebuikje: wat naar dat het bij jou ook allemaal niet zo lekker loopt.
Binnenkort ga ik waarschijnlijk werken 4 dagen in de week (binnenkort sollicitatie) en dan zal mijn man toch ook meer moeten gaan doen. Hij heeft zelfs een papadag geopperd. Pfft dat zie ik dus helemaal niet zitten. Als 3 min je al te veel is....

Wat ik wel heb gemerkt is dat mijn man F maar heel kort knuffelt als hij hem al eens oppakt. Daarna legt hij hem naast zich neer op de bank (wel veilig dat F er niet afrolt, daar let mijn man dan wel weer heel erg goed op).
Als F huilt zeg ik dat hij hem beter even kan oppakken en knuffelen ipv oppakken en gelijk weer neerleggen.

Ik weet niet wat het is. Of hij heeft het geduld er niet voor, of er is toch iets (onbewust misschien) uit het verleden.

Daarnaast heeft hij mij eigenlijk ook schandalig behandelt tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Natuurlijk had ik mijn grens moeten trekken, maar nu ik het allemaal zo eens heb opgeschreven denk ik echt van wat een enorme eikel ben jij (geweest) zeg!

Ik ben nu heel veel moed aan het verzamelen om het vanavond aan te kaarten.

ProudMama schreef:

Mijn man is overigens een veel betere ouder als ik!

Dat moet je niet zeggen, joh. Jij bent vast en zeker een super mama.
En het is 'dan ik'

idd Proudmama, jij bent vast en zeker een SuperMama! Niet aan jezelf twijfelen hoor!

Heel veel succes en sterkte CHipa, kan me voorstellen dat je heel wat moed nodig hebt om erover te beginnen!!

Storm schreef:

ProudMama schreef:

Mijn man is overigens een veel betere ouder als ik!

En het is 'dan ik'

Mijn man is overingens een veel betere ouder DAN ik

Deze mama kan niet eens een normale Nederlandse zin typen, kan je na gaan...

ProudMama schreef:

Storm schreef:

ProudMama schreef:

Mijn man is overigens een veel betere ouder als ik!

En het is 'dan ik'

Mijn man is overingens een veel betere ouder DAN ik

Deze mama kan niet eens een normale Nederlandse zin typen, kan je na gaan...

Ja dat is wel heel erg slecht zeg! Tssss

Tja, van je mede- moeder moet je het tegenwoordig ook niet meer hebben, dat is wel duidelijk

Maar even serieus: Mijn man is vele maken geduldiger dan/als ik. Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat ik echt 24/7 met de kinderen thuis zit, en hij soms dagen van 6.30 tot 21.00 van huis is.
Ben daar best jaloers op, moet me soms echt inhouden om niet mijn stem te verheffen als ze maar bezig blijven, en dan voel ik me echt slecht. Hou zielsveel van ze, maar soms heb ik er flink moeite mee.