teleurgesteld in man als papa: Update

Verhaal verwijderd

jeetje chipa! dit is inderdaad verre van leuk!! ik hoop voor je dat dit tijdelijk is en zijn manier is om te wennen aan jullie nieuwe leven....in ieder geval een dikke

Jeetje meid, wat een nare situatie. Ik kan me heel goed voorstellen dat zijn gedrag een donkere schaduw over je zwangerschap en kraamtijd heeft geworpen. Als je nog zwanger was zou ik hebben gedacht dat het misschien beter kon worden op het moment dat jullie kindje er is, maar dat is dus ook niet zo.
Heb je hem al eens gevraagd waarom hij zo moppert en zo sacherijnig is? Waarom hij het zo'n zware opgave vindt?

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik vind het echt bizar, dat hij zo doet!!

Hele dikke voor jou!

Jeetje Chipa, Dit is niet erg leuk en zo heb je misschien ook wel een beetje het gevoel dat je er alleen voor staat?
Weet je ook waarom hij dit gedrag vertoont? Heb je al met hem hierover gepraat? Ziet hij zelf in hoe hij doet?
Ik hoop dat het snel beter gaat.

chipa schreef:

Ik ben dit gedrag zo ontzettend zat! Een paar weken geleden aangekaart dat ik zo niet meer verder wilde en toen werd het beter. Maar echt, ik ben ook zo teleurgesteld in hem. Hij heeft echt een schaduw over mijn zwangerschap en kraamtijd geworpen. Ik heb natuurlijk veel te veel toegelaten en had eerder mijn grens moeten trekken.

Hoe is het nu dan? Is het nog steeds beter of is hij inmiddels weer teruggevallen in zijn oude gedrag?

Jeetje Chipa, Dit is niet erg leuk en zo heb je misschien ook wel een beetje het gevoel dat je er alleen voor staat?
ik heb hier precies het omgekeerd mijn man tilt onze zoon veel te snel met als gevolg dat hij niet zelf wil spelen maar bij hem op schoot wil zitten zodra hij maar in zn buurt is en dat begint mij ook erg te irriteren. maar het blijft wel dubbel want hij is wel lief tegen mijn zoontje

..

Jeetje wat naar... Ook niet slim van hem om op de dag dat je zwanger blijkt te zijn te zeggen dat ie er toch nog niet helemaal aan toe is. Denk dat het t m daar dan ook voornamelijk in zit als ik het zo lees. Zou toch eens met m goed om de tafel gaan zitten en vragen waarom het hem blijkbaar allemaal zo tegen valt.

chipa schreef:Het is echt al vele malen beter dat daarvoor. Maar gisteren schrok ik gewoon echt van zijn reactie. 3 min. alleen met zijn eigen zoon en hij gaat echt bijna uit zijn plaat omdat de kleine man huilde (honger).

Kan ik me voorstellen. Heb je hem daar ook op aangesproken?

pitbullgup schreef:Jeetje wat naar... Ook niet slim van hem om op de dag dat je zwanger blijkt te zijn te zeggen dat ie er toch nog niet helemaal aan toe is. Denk dat het t m daar dan ook voornamelijk in zit als ik het zo lees. Zou toch eens met m goed om de tafel gaan zitten en vragen waarom het hem blijkbaar allemaal zo tegen valt.

Daar kwam hij een dag voor de positieve test mee. En idd het lijkt alsof hij er nog steeds niet klaar voor is. Maar kom op zeg hij is bijna 40....

@ Susan: Ik ben dan weer zo'n tuthola die iedere confrontatie uit de weg gaat. Ben een echte binnenvetter en wordt dan alleen maar heel stil. Hij had dus heus wel door dat ik ermee zat.
Het is hoog tijd om toch eens die confrontatie aan te gaan, want nu begint alles zich op te stapelen en ik zou het echt erg vinden als ons huwelijks daardoor op de klippen loopt.

Ow had ik niet goed gelezen Leeftijd heeft er natuurlijk helaas niks mee te maken sommige zijn er nooit klaar voor.
Maar dan vind ik wel dat hij dit al had aan moeten geven voordat de anticonseptie de deur uit ging en jullie het traject in gingen met clomid etc.
Zou nu juist met hem een gesprek aangaan voordat de bom bij jou echt barst. Probeer het ook positief te benaderen en hem ook kans te geven hoe hij het graag anders wil zien en waar jij behoefte aan hebt.

Het lijkt mij in ieder geval zeer frustrerend!!!

Meis, wat ontzettend vervelend! Ik zou hierover toch eens even een flink gesprek met hem aangaan. Jullie hebben samen een kindje en als hij dat niet had gewild, had hij dat moeten zeggen voordat jullie er aan begonnen en niet pas na een jaar ermee aan komen zetten. Jullie zoon is er nu en er moet voor gezorgd worden, óók door hem!

Mijn vriend heeft toen onze eerste zoon geboren was ook niet veel gedaan. Over het algemeen zorgde ik voor hem, dag en nacht.
Daar ben ik voor mijn tweede zwangerschap heel duidelijk over geweest; of hij gaat me meer helpen met de zorg voor de kinderen of ik laat het bij 1 kindje.

Gelukkig heeft hij het bij de tweede dubbel en dwars goed gemaakt en de eerste 7 / 8 weken alle nachtvoedingen gedaan en zelfs met de kleine beneden geslapen omdat hij zo het ritme in de war had. Met 10 weken sliep hij door en daarna ging het zorgen eigenlijk wel gelijk op.

Sterkte meid!!

Jeetje chipa wat rot! Ik zou toch eens met je man een flink gesprek aangaan. Je moet toch weten waarom hij zo doet en hij moet weten dat dit zo niet kan.

Maar waar ik me zo over verbaas... Laat hij je in je kraamweek met een knip de trap af lopen om de kraamhulp binnen te laten? Ik vind dit echt niet kunnen, was je kraamhulp niet verbaasd dat jij open deed en je man in bed lag? Zei ze er niks van?

En dat je man moe is na de bevalling... Dat kan. Maar dat moet hij maar effe aan de kant zetten voor zijn vrouw die net bevallen is!

Meid heel veel sterkte, maar ik zou hem er zo snel mogelijk op aanspreken.

he chipa,

wat vervelend allemaal. ik denk dat je gewoon een goed gesprek moet aangaan en het anders misschien als dat makkelijker voor je is op te schrijven waar je tegenaan loopt. ik ben zelf ook een binnenvetter maar gelukkig heb ik een man die het er dan niet bij laat zitten zodat ik toch mijn verhaal doe en ik het kwijt ben.
ik hoop dat jullie er goed uit komen

liefs liesje

Heel erg bedankt voor al jullie reacties. Het was heel fijn om alles eens even op te schrijven. Ik ga vanavond kijken of ik het er met hem over kan hebben. Desnoods per brief. Zonder verwijten maar alleen hoe ik me voel en waardoor ik me zo voel.

Ga het topic zo sluiten ivm herkenbaarheid.

Misschien was hij er inderdaad nog niet aan toe, maar daar is achteraf niks meer aan te doen. Dan moet hij zorgen dat hij dat op een rijtje krijgt, hij zou dit kunnen aankaarten op het consultatiebureau of bij de huisarts en kunnen informeren of hij op de een of andere manier ondersteuning kan krijgen bij het wennen aan deze verandering in zijn leven, hij kan dingen voor zichzelf zoeken als uitlaatklep (en dan wel zo dat het eerlijk is ten opzichte van jou, dus niet dat hij alleen maar weg is en jij nooit een moment voor jezelf hebt), erover praten met jonge vaders in zijn omgeving, enzovoort. Wat geen optie is, is zijn verantwoordelijkheid als vader negeren, jou alles op laten knappen en zijn zoon afwijzen. Dat kan hij gewoon niet maken, hoe moeilijk het ook allemaal voor hem is. Op die momenten zal hij zijn eigen gevoel opzij moeten zetten en door moeten zetten.

Hoe staat het met de relatie tussen jullie zelf dan op het moment?

Ik denk dat hij echt wel zijn best doet. 's ochtends hoor ik hem naar F gaan en dat doet hij heel leuk. Maar zodra hij gaat huilen dat is ie er klaar mee. Verder gaat het leventje van mijn man door zoals voor de bevalling: 2x per week sporten, 1x per week met vrienden weg, lekker thuis achter de laptop enz enz. Ben soms net een alleenstaande moeder. Ook heeft hij vrienden met kinderen waarmee hij kan praten. Maar toch denk ik soms dat het veel dieper bij hem zit. Misschien iets uit zijn eigen jeugd. Praten zal de enige manier zijn om erachter te komen.

Die kleine kan er ook niks aan doen dat zijn papa er nog niet klaar voor was, heel jammer dat je man zo reageert, sterkte vanavond!

Leuk is het voor geen van jullie beide. Vraag je je man wel eens waarom hij schreeuwt tegen een baby van een paar maandjes? Wat frustreerd hem dan zo dat hij gaat schreeuwen? Ben je teruggekomen toen je man belde waar je bleef want de kleine huilde?

Dat is idd wat ik uit zal moeten zoeken. Waarom kan hij niets van zijn eigen zoontje hebben? Er moet een dieperliggende oorzaak zijn.

Toen hij belde was ik toevallig al onderweg naar huis dus was binnen een paar min thuis. Maar nu durf is dus gewoon niet meer weg te gaan. Niet dat ik denk dat hij onze zoon fysiek wat aandoet, maar meer dat hij de kleine niet troost oid.

Als het dieper zit dan moet hij hulp zoeken. Zo doorgaan is gewoon GEEN optie.

Inderdaad zo kun je niet doorgaan. Je zoontje zal er zo ook op gaan reageren.

Veel sterkte!