Hij wil geen kinderen, jij wel, en dan?

Ik gok dat dit helemaal niet om kinderen gaat. Die conclusie trek ik zelf uit je laatste tekst. Ik denk dat er al het een en ander is voorgevallen waardoor hij erg is gaan twijfelen aan jullie toekomst samen en dus ook kinderen samen.

Dat je hem wilde verrassen is leuk, maar natuurlijk van waardeloze timing. Het werkt niet als je de goede dingen op het verkeerde moment doet en het werkt ook niet als je de verkeerde dingen op het goede moment doet.

@Sup, geen idee wat/hoe hij zich nu voelt. Door ons werk zien we elkaar niet iedere dag (in wakkere toestand), maar normaal gesproken belden/smsten we dan. Maar nu dus helemaal geen contact meer. Nou ja hij belde vannacht erg boos op, dat ik m zogenaamd expres had buiten gesloten (wat niet zo was) maar verder spreken we elkaar dus niet. Heb er nu wel meer moeite mee, steeds denk ik oh dat wil ik m nog vertellen/smsen, maar ja, dat 'kan' natuurlijk niet. En ik laat m nu maar even gaan, hij ziet maar, dan kijk ik wel wanneer meneer weer ergens aan toe is of zo? Iets anders werkt inderdaad ook niet, dus ja. Prettig is anders, maar je moet wat denk ik dan maar.

@Julia, ik weet het nu allemaal niet zo zeker meer, maar ik dacht altijd dat onze relatie prima was. Natuurlijk heeft ieder huisje zn kruisje, maar naar mijn idee hadden we het goed/leuk samen.

@pussycat, toen ik m zei dat het leek alsof het hem allemaal niets deed werd ie daar niet zo blij van. Toch snap ik nog steeds niet waarom hij dan per se weg moet, alles op een rijtje moet zetten, en na moet denken, terwijl hij alles juist zo goed weet. Of nou ja, schijnt te weten. Afgelopen weekend is ie dus 'weg geweest', en nu weer thuis. Maar we zijn allebei aan het werk, ik overdag, hij horeca, dus het is geen kunst om elkaar te ontlopen. Ik vind het soms wel erg moeilijk, ik hou van hem en zou willen dat hij hetzelfde als ik zou willen in de toekomst, dat hij me vasthoudt. Maar goed, het lijkt alsof we onze laatste knuffel en 'echte' tijd samen al gehad hebben.

@Susan, daar zit ook wel weer een kern van waarheid in inderdaad. Het is ook niet echt fair van mezelf dat ik vind dat hij niets te zeggen heeft, maar vooral de manier waarop is niet echt leuk en best pijnlijk. Maar goed, als het zo is dan is het zo, dan kan ik daar toch niets aan veranderen.

@TGR, ik weet niet op welk stuk je doelt en dat kan ik ook zo niet lezen nu ik aan het replyen ben, maar dat zie ik dan dadelijk misschien wel.
De timing is naar mijn idee niet waardeloos, hij had alleen schijnbaar geen 'zin' om te praten, dat lijkt me wat anders. Samen lekker en gezellig eten is wel typerend voor ons, en hij had gezegd dat we samen zouden eten. Maar goed, momenteel loopt niets zoals ik denk/verwacht/hoop/whatever, dus ik zal het verder wel zien.

Of je relatie nu over is of dat er andere dingen spelen dat weet ik echt niet. Ik weet wel dat mijn man uit kopppigheid heel lang boos kon blijven, dan was er zogenaamd niks maar ging ook het gesprek niet aan. Wat ik ook deed, juist heel lief of niet, dat maakte totaal geen indruk. Uit frustratie riep ik dan ook dat ik een punt achter de relatie zou zetten als dat blijkbaar was wat hij wilde waarop hij niks zei of zei dat ik dat vooral moest doen als ik dat wilde. Hij zei het uit kwaadheid en hij vond het altijd belachelijk dat ik daarmee aan kwam zetten en ging toch nooit bij hem weg, en dat is ook wel zo.
En het niet tegen elkaar praten en elkaar niet bellen/smsen hebben we weleens 3 weken volgehouden, we zijn allebei nogal koppig. Nou ja, op zich herken ik zijn gedrag dan wel, en vandaar dat ik me afvroeg of dat dan vaker zo gaat, anders is het wel echt veelzeggend...
Ik ben ook weleens zo gekwetst geweest dat ik even over onze relatie moest nadenken, dat moest ik even verwerken, misschien is je vriend wel ontzettend geschrokken van je reactie?
Na jouw topic heb ik mijn man gebeld en gezegd dat ik het fijn vond dat hij bij mij gebleven is terwijl ik geen kinderen wilde en hij wel een grote kinderwens had. Tot mijn grote verbazing had ie er dus wel overnagedacht wat belangrijker voor hem was, onze relatie of zijn kinderwens. Hij kwam tot de conclusie dat ie ons belangrijker vond. Ik had dit dus nog nooit gehoord en ik kan me best voorstellen dat je vriend enorm geschrokken is. Ik kan me voorstellen dat ik ontzettend zou gaan twijfelen omdat ik hem zijn kinderwens zou ontzeggen, vervolgens zou ik steeds bang zijn dat hij weg zou gaan of dat hij het me zou verwijten. Daar kan ik dus ook nog inkomen...

Ik hoop echt dat jullie iig snel met elkaar gaan praten, in ieder geval over nu, samen verder of niet ongeacht de reden. Deze onzekerheid lijkt me helemaal niks...

@Sup, ik heb even de puf niet om inhoudelijk te reageren op je laatste reactie; de kogel is door de kerk. Al is ie gewoon te laf (wat mij nog bozer maakt) om het zelf met zoveel woorden uit te spreken, maar ok. Hij zegt 'daar waren we het maandag toch al over eens', slappe zak. Er zijn weer meerdere dingen gezegd uiteraard, gisteren had ie met een vriend afgesproken, ik had die vriend gebeld en die zei dat hij had gezegd dat ie de hele avond en nacht keihard wilde zuipen. Hij was boos en vond t een rare/stomme reactie toen ik vroeg of ie de vrijgezel uit ging hangen. Ik vroeg wanneer we het dan nog ergens over gingen hebben, hij zei morgen (vandaag dus) moet ik werken, maar zondag heb ik wel tijd. Waarop ik zei oh fijn ik moet een afspraak met je maken? Misschien dat we dan beter volgende week af kunnen spreken, in het weekend werken advocaten niet.

Hij zegt tegen mij (heeft ie ook tegen zn vader gezegd) dat ie geen ander heeft/ze niet met een ander wil en ook niet met mij/blaaaat, maar ik geloof er allemaal niets meer van. Het kan allemaal, het wordt ook steeds gekker en kutter. Serieus, ik zou er alles voor geven als mn gevoel verandert when i snap my fingers, dat ik m zou kunnen haten, maar zo zal het wel niet werken. Schijnbaar houdt hij niet van mij/heeft ie nooit van me gehouden, ik snap echt niet waarom het anders zo ontzettend uit de hand kan lopen, wat nu dus het geval is.

Wat een verhaal zeg

Wat naar dat het zo loopt. Ga je zondag met hem praten? Ik snap dat je het vervelend vindt om een afspraak met hem te maken, maar ik denk wel dat het goed is om sorry te zeggen voor je sneer daarna. Hij wilde zondag met je praten, op zich is dat iets goeds. Dan hebben jullie beiden tijd gehad om na te denken.

+1

Ik was benieuwd of jullie nog hadden gepraat?

L!ND@ schreef:Ik was benieuwd of jullie nog hadden gepraat?

+1

Nora schreef:

L!ND@ schreef:Ik was benieuwd of jullie nog hadden gepraat?

+1

+1

Weinig. Ik ben vrijdagavond laat nog naar mijn ouders gegaan, toen ik zaterdagmiddag terugkwam was hij net weg te ruiken aan de badkamer

Zondag zou hij dus thuis zijn, toen ben ik bij m in bed gaan liggen, op een gegeven moment ging ie weg. Later moest ie even werken, nog steeds weinig gezegd, en toen kwam ie terug met pizza. Ging al snel weer naar boven, ik ben ook maar in bed gaan liggen met mn boek, en toen kwam ie bij mij liggen en zei niks. Ik had t idee dat ie iets wilde zeggen, maar ik wilde m niet pushen ofzo dus heb op dat moment ook niks gevraagd. Op een gegeven moment ging ie wederom naar de logeerkamer, dus ben maar gaan slapen. Vanmorgen nog even kort ge-whats-appt, ik om 9 u en kreeg om 4 u vanmiddag pas een reactie, dat ie niet weet of dit nog kan, als in wij dus.

Uiteindelijk ben ik dus nog geen steek verder. Ik probeer niet teveel vanuit emotie te reageren en dingen te zeggen die ik eigenlijk niet meen/wil, en niet als een zombie rond te lopen. Maar ja, ik had gehoopt het pad weer een beetje terug te vinden, maar ik lijk er alleen maar verder vanaf te raken. Ik wil hem, maar wil hij mij nog, en kunnen we samen verder zonder kinderen? Het leven is soms echt heel erg kaa uu tee.

Misschien ben ik nu wel extreem paranoide hoor PIB, maar ik gooi het toch maar even op tafel.

Je zegt 'ik wil hem'. Maar daar was je heel kortgeleden niet zo zeker van, als dat zou betekenen dat je dan geen kinderen zou krijgen. Maar nu zeg je toch vrij duidelijk dat je hem wil.

Zou het kunnen dat hij zo aan het afstoten is omdat hij weet dat jij dan harder vasthoudt, en dat je dus uiteindelijk allang blij zal zijn als hij niet bij je weggaat, laat staan dat je nog overweegt om zelf bij 'm weg te gaan? Dat zijn gedrag de babykwestie naar de achtergrond duwt en jij sneller tevreden zal zijn, dat je dus al tevreden bent met een relatie in plaats van een relatie met kinderen?

Dat was het kwaaddenkende stuk. Nu het goeddenkende stuk.

Misschien denkt hij wel dat jullie relatie nooit meer hetzelfde zal kunnen zijn, aangezien hij jou de kinderen ontzegt die je zo graag wil. Misschien voelt hij zich daar enorm schuldig over en zal de relatie dus niet meer 'gelijkwaardig' kunnen zijn, omdat hij je niet kan bieden waar je naar verlangt, en ziet hij het dus als een aflopend verhaal, hoe naar ook.

Ik vind het in elk geval nog steeds heel erg verdrietig en rot voor je, en ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt. Zo in onwetendheid zitten is nog slopender dan dat je een breuk moet verwerken, denk ik. Heel veel sterkte!

RYW schreef:Ik vind het in elk geval nog steeds heel erg verdrietig en rot voor je, en ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt. Zo in onwetendheid zitten is nog slopender dan dat je een breuk moet verwerken, denk ik. Heel veel sterkte!

Dus jullie hebben de hele zondag langs elkaar geleefd zonder een woord te wisselen? Hij kan je toch niet zo laten bungelen? 1 dag of 2 dagen om het voor jezelf op een rijtje te zetten oke.. maar jullie communiceren nu al dagen niet! Ik zou nog maar eens overwegen of jij hem nog wel wilt, zo kan hij toch niet met je omgaan? Juist nu, nu je hele toekomst en dromen en verwachtingen overhoop liggen door hem. Jij moet hem niet alles laten bepalen en afwachten, jij bent er ook nog om je eigen keuzes te maken.
Heel veel sterkte, deze situatie lijkt me oprecht een hel om mee te maken.

Ja je kan van alles zelf verzinnen... maar het belangrijkste is nog steeds om open en eerlijk naar elkaar te zijn en met elkaar te praten!

Maar blijkbaar is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Pff wat lijkt me het een lastige situatie zeg. Zorg goed voor jezelf en hopelijk worden jullie gauw eens wat wijzer van elkaar.

@RYW, ik kan niet zo goed meer lezen/nadenken geloof ik, want ik heb je eerste alinea nu al ongeveer 100 keer gelezen, maar ik vat m niet helemaal.
Maar het goeddenkende stuk is, helaas, best aannemelijk. In eerste instantie was hij degene die zei dit verandert niets aan mijn gevoel voor jou enz. enz., maar nu hebben we elkaars eerdere mening overgenomen volgens mij. En natuurlijk snap ik het als dat het is, want volgens mij heb ik dat op een eerdere pagina ook al gezegd, dat ik niet weet of een relatie na dit nog kan werken, maar ik wil het wel. Heb dat daarstraks naar m gefaxt (hij is aan t werk en ik ben alweer klaar), dat ik voor ons wil gaan, maar dat ik dat niet alleen kan. Het is gewoon nog steeds echt niet grappig, ik had nooit gedacht dat we hierin zouden belanden, nooit. En al helemaal niet met zoveel gevecht, maar ja.

En met je laatste zin heb je alweer gelijk, ik blijf heen en weer geslingerd worden en in onzekerheid zitten. En dat voelt inderdaad alles behalve relaxt kan ik je wel vertellen. Ik wil graag zekerheid, maar toch ook weer niet, want ik ben gewoon zo bang wat me dat brengt, wat er ook uit gaat komen, het wordt allemaal shit en niet makkelijk.

@Sup, thanks las ik nu trouwens ergens dat je het over een 'hij' babbie had...?

@Lavendel, daar komt het wel op neer ja. Nu is dat niet eens zo raar, want dat kunnen we best goed als we ruzie hebben, maar fijn is anders, in dit geval al helemaal. En ik kan/mag idd ook mn eigen keuzes maken, maar of ik dat echt kan? Mn vader vroeg me gisterenavond of ik nog nieuws had, dus ik zei nee, zal nog wel even duren als we zo door blijven gaan, tenzij ik er zelf een eind aan maak, maar dat kan/wil ik (nog?) niet denk ik. Maar ja, het wisselt gewoon echt met de seconde wat ik denk/wil, vind het zo moeilijk.

@pussycat, dat zorgen voor mezelf is een goeie haha, dat lukt me momenteel niet zo goed, maar ach. En morgen is mn (ex?)schoonmoeder jarig, moet even denken wat ik daar nou weer mee moet.

-edit- over dat praten en communiceren, nu is dat nooit ons sterkste punt geweest, en heel vaak worden ruzietjes/misverstanden bij ons via sms/whatsapp sort of uitgepraat. Niet erg volwassen, weet ik, maar wat dat betreft zijn we allebei niet van die helden.

Pff wat een situatie. Ik snap het echt dat je op dit moment er niet een eind aan wil/kan maken. Het is het kiezen tussen 2 kwaden zo ongeveer.
Ik zou echt niet weten wat ik in jouw situatie zou doen, heb dus ook geen advies voor je. Maar echt diep respect voor jou en alle wijsheid van de wereld gewenst.

PlugInBaby schreef:dat ik niet weet of een relatie na dit nog kan werken, maar ik wil het wel. Heb dat daarstraks naar m gefaxt (hij is aan t werk en ik ben alweer klaar), dat ik voor ons wil gaan, maar dat ik dat niet alleen kan. .

Even een korte reactie maar ik zou er wel heeel erg voor waken dat je niet te snel 'toegeeft' aan hem, want je met die fax dus eigenlijk gedaan hebt. Natuurlijk wil je hem nu niet kwijt maar ik zou toch nog wel heel wat langer nadenken voor dat ik tegen hem zou zeggen dat ik voor hem kiest en dus niet voor de kinderen. Of ben je hier al zo duidelijk over uit? Want zo komt het niet over.

Ik zou hem toch aan zn staart trekken lieverd... (zo, dit is wat ik dacht, typ dit soort dingen nooit zo eigenlijk, haha!)

Je hebt even een held nodig, hij wilde een afspraak maken, maar daar is niks van terecht gekomen. Trek de stoute schoenen aan en maak zelf een nieuwe afspraak. Deze rotsfeer lijkt me killing en is dit wel een goed uitgangspunt (deze sfeer) om te beslissen uit elkaar te gaan? Ik blijf erbij, even niet meer ja/maar/want/en/of/als/dan, gewoon zorgen dat deze rotsfeer weg is en jullie weer contact gaan maken, volgens mij is er nog veel meer niet gezegd dan wel gezegd en ik zou toch graag alles willen horen voor je beslissingen maakt... Dus gaan zitten en zeggen dat je het niet leuk vind zoals het nu gaat, dat je het jammer vindt. Dat je hem helemaal niet kwijt wilt, dat je je afvraagt waar het misgegaan is etc.

Euh ja, na al die jaren van heel hard schreeuwen dat ik niet wilde, ben ik in blijde verwachting van een jongetje ;-) Volgens mijn man heel logisch: "Echte mannen maken jongetjes", haha!

@Nora, thanks maar dat is het inderdaad, kiezen uit twee kwaden/k.u.t. opties.

@Lavendel, thanks voor deze spiegel, zit wat in. Volgens mij is dat inderdaad wat ik nu aan het doen ben, om m maar niet kwijt te raken. En zo duidelijk ben ik er inderdaad nog niet uit, dat klopt ook al. Ik weet gewoon even heel weinig meer geloof ik, wat ik wil/denk/voel/moet doen/denken/voelen whatever. Alles is ineens zo stom en raar en nietszeggend. Misschien dramatiseer ik het wel teveel, maar in mijn ogen is het ook gewoon een huge drama, de vent met wie ik ruim 5 jaar samen ben, mee oud dacht te worden en kinderen te zullen krijgen, dat is ineens allemaal naar de ***

@Sup, zeg wat je wil haha ;p maar hmm ja, dan moeten we echt praten-praten. En ik weet dat dat moet, maar daar zijn wel allebei echt niet goed in. Op deze manier uit elkaar gaan is idd ook echt alles behalve leuk. Ik faxte vanmorgen (toen ik al aan t werk was en hij nog thuis in bed lag) ook naar m dat ik het gewoon echt niet meer weet, wat ik moet zeggen, denken of doen, toen stuurde ie terug ik ook niet. Dus als ik m vraag wat/waar ie aan denkt dan zegt ie weet ik niet, jij? En als ik m zeg dat ik t niet meer weet zegt ie ik ook. Dus ik probeer het wel, en doe echt wel mn best (en geloof me, ik ben de makkelijkste ook niet) maar ik bereik er helemaal niets mee. Beetje frustrerend, dat kan ik je wel vertellen.

Die reactie van je vent haha, wat een grapjurk. En uiteraard heb je de helft kans, maar nu misschien toch net wel een beetje anders/bijzonder-der dat je een jongetje verwacht? Hoe is bij jou die ommekeer eigenlijk gekomen, van niet naar wel? Misschien lukt t bij mij dan ook, van wel naar niet haha. Nee zonder gekheid, vind het leuk en bijzonder voor je dat je nu zwanger bent. De hoeveelste van de ... 7 dacht ik? of 5, hm, ben jij?

PlugInBaby schreef:@Nora, thanks maar dat is het inderdaad, kiezen uit twee kwaden/k.u.t. opties.

@Lavendel, thanks voor deze spiegel, zit wat in. Volgens mij is dat inderdaad wat ik nu aan het doen ben, om m maar niet kwijt te raken. En zo duidelijk ben ik er inderdaad nog niet uit, dat klopt ook al. Ik weet gewoon even heel weinig meer geloof ik, wat ik wil/denk/voel/moet doen/denken/voelen whatever. Alles is ineens zo stom en raar en nietszeggend. Misschien dramatiseer ik het wel teveel, maar in mijn ogen is het ook gewoon een huge drama, de vent met wie ik ruim 5 jaar samen ben, mee oud dacht te worden en kinderen te zullen krijgen, dat is ineens allemaal naar de ***

@Sup, zeg wat je wil haha ;p maar hmm ja, dan moeten we echt praten-praten. En ik weet dat dat moet, maar daar zijn wel allebei echt niet goed in. Op deze manier uit elkaar gaan is idd ook echt alles behalve leuk. Ik faxte vanmorgen (toen ik al aan t werk was en hij nog thuis in bed lag) ook naar m dat ik het gewoon echt niet meer weet, wat ik moet zeggen, denken of doen, toen stuurde ie terug ik ook niet. Dus als ik m vraag wat/waar ie aan denkt dan zegt ie weet ik niet, jij? En als ik m zeg dat ik t niet meer weet zegt ie ik ook. Dus ik probeer het wel, en doe echt wel mn best (en geloof me, ik ben de makkelijkste ook niet) maar ik bereik er helemaal niets mee. Beetje frustrerend, dat kan ik je wel vertellen.

Die reactie van je vent haha, wat een grapjurk. En uiteraard heb je de helft kans, maar nu misschien toch net wel een beetje anders/bijzonder-der dat je een jongetje verwacht? Hoe is bij jou die ommekeer eigenlijk gekomen, van niet naar wel? Misschien lukt t bij mij dan ook, van wel naar niet haha. Nee zonder gekheid, vind het leuk en bijzonder voor je dat je nu zwanger bent. De hoeveelste van de ... 7 dacht ik? of 5, hm, ben jij?

Dan maar niet goed in, heb je een keuze? Dan maar iets dat heel eng is, maar wel noodzakelijk. En misschien is dit wel een goede stap naar een betere communicatie in de toekomst... Die heen en weer vragen lijken heel frustrerend, maar ik vond het altijd makkelijke inkoppertjes. Hij zegt: "weet ik niet, jij?" Daarop zou ik dus zeggen dat ik baal van de situatie, of hij dat ook heeft. Of dat ik hem mis en hoop dat ik een knuffel krijg vanavond. Of dat ik erover nadenk hoe ik het anders had kunnen doen, misschien dat hij weet waar het misgegaan is? etc. Ik denk dat hij ook niet zo goed weet wat te zeggen, maar hij reageert wel en niet eens heel boos, grijp die openingen!

Nee, mij maakte het geslacht niet uit, man wilde graag een jongetje, dus zijn euforische stemming is sinds de 20 weken echo wedergekeerd ;-) Grappig dat je vraagt naar mijn ommekeer, ik heb je 2 weken geleden een PM willen sturen, maar het was zo lang dat ik hem heb opgeslagen, maar zal 'm je pm-men.
Ik ben de hoeveelste van wat? Haha! Thuis ben ik de oudste van 7 en ik ben nu de derde die een jongetje krijgt, 2 zusjes hebben al een zoon.

Lavendel schreef:

PlugInBaby schreef:dat ik niet weet of een relatie na dit nog kan werken, maar ik wil het wel. Heb dat daarstraks naar m gefaxt (hij is aan t werk en ik ben alweer klaar), dat ik voor ons wil gaan, maar dat ik dat niet alleen kan. .

Even een korte reactie maar ik zou er wel heeel erg voor waken dat je niet te snel 'toegeeft' aan hem, want je met die fax dus eigenlijk gedaan hebt. Natuurlijk wil je hem nu niet kwijt maar ik zou toch nog wel heel wat langer nadenken voor dat ik tegen hem zou zeggen dat ik voor hem kiest en dus niet voor de kinderen. Of ben je hier al zo duidelijk over uit? Want zo komt het niet over.

Dit bedoelde ik eigenlijk met mijn eerste alinea, PIB. Dat je door zijn afstandelijke gedrag harder achter 'm aan gaat lopen en dus de kinderwens maar wegduwt, omdat je dan in elk geval hem nog hebt, zoiets. En dat je dus snel 'toegeeft' om dat maar te kunnen behouden, en dat hij zich daar ook bewust van is. Maar ik denk eerlijk gezegd optie twee, dat hij inderdaad denkt dat dit niet meer te repareren is. Maar wat wil jij? Denk jij hier eerlijk over na, of denk je alleen maar 'ik wil hem'?

Dat je geen afscheid kan nemen van hem nu is heel erg begrijpelijk. Jullie zijn al zo lang samen en je had jezelf een toekomstbeeld voorgesteld met hem in de hoofdrol. Logisch dat je dat niet zomaar opzij zet, moet je ook zeker niet doen. Maar je kinderwens maakte óók deel uit van je toekomstbeeld. Wil je dat wel zomaar opzij zetten voor hem? Heb jij daar nog over nagedacht, of ben je vooral bezig geweest met de sfeer, en met wat hij wilde?

Het ís gevoelsmatig toch ook een groot drama?
Je gaat toch plannen maken als je al een tijdje een relatie hebt, laat staan al vijf jaar....

Maar ik sluit me bij RYW en Lavendel aan, het is heel belangrijk om bij jezelf te blijven en goed na te denken over waar jij zelf staat in het geheel. Je kunt uit angst om alleen te komen te staan, of uit verdriet om wat je dan zult gaan verliezen, nu alles op alles zetten om het 'weer goed te maken'... De vraag is dan voor wie het goed is...
Kun jij wel verder met een relatie, waarin dit heeft plaatsgevonden?

En hebben jullie ondertussen er al iets meer over gepraat? Ik hoop het

Nora schreef:En hebben jullie ondertussen er al iets meer over gepraat? Ik hoop het

+1