Hij wil geen kinderen, jij wel, en dan?

Ik zou liever 5 jaar fijne relatie "weggooien" en misschien iemand vinden waar je nog 50 jaar gelukkig mee bent en een gezin kan stichten dan nog 50 jaar in die relatie te blijven en altijd met kinderloosheid te moeten leven (en het hem verwijten).

Ik heb er al 3, voor mij is net als RYW, een situatie die hier niet meer gaat voorkomen. Ik was trouwens "jouw vriend" in onze relatie. Mijn vriend zei in het begin dat hij heeel graag kinderen wilden. Ik wilde absoluut geen kinderen. Daar was ik duidelijk in. Heel mijn omgeving wist dat ook. Toen ik plots ongepland zwanger was verging mijn wereld zowat. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik en moeder... Dat past niet bij mij. Mijn vriend was mijn grote steun.. helemaal in de wolken was hij, de eerste 11 weken... Hij heeft me laten zitten toen. Hij zag zijn leven toch niet voor zich met een kind ( van mij?). Hij had een nieuwe vriendin en is met haar gaan samenwonen. Had niets meer van hem vernomen tot een paar uur voor de bevalling. Inmiddels is hij de beste papa en partner die ik me kan wensen. Maar zo zie je dat gedachtes en gevoelens zo kunnen switchen.

Ik wil nu een 4e, daar is manlief nog niet zo over uit. Dat zou natuurlijk nooit een issue zijn om onze relatie voor te verbreken mocht hij dat niet willen. Maar jammer zou het wel zijn.

Ik hoop dat jullie goed kunnen praten en mijn vriend doet ook altijd heel afstandelijk als ik eens hysterisch ben ( wat niet vaak voor komt gelukkig).... Ik denk dat hij zich gewoon geen houding weet te geven en denkt "die trekt wel weer bij ".

Jeetje Roodkapje.. Wat een moeilijke situatie. Je bent nu weer wel gelukkig met de vader van je kinderen?

@Sogood: Ja het gaat heel goed tussen ons. We gaan gps-en in november. We gaan dan in nov/dec eindelijk verhuizen, ik woon nu in het huis van hem en zijn ex. Veel ervan in nog in "originele" staat, waardoor ik me nooit echt thuis voel. Het voelt allemaal zo goed, we zijn natuurlijk alweer bijna 6 jaar verder en een stuk volwassener geworden. We weten nu wat belangrijk is in het leven. We gaan samen oud worden hoop ik:)

@mzcharlotte, volgens mij heb ik dat adres in je pm niet echt meer nodig

@pussycat, ik heb gezegd dat hij er nu maar eens echt over na moest denken, ik zeur al jaren over trouwen bijvoorbeeld, maar dat houdt hij ook steeds af. Dus laats heb ik gezegd dat ik ze ook (ooit) wil.
En ik weet nog steeds niet wat ik wil/moet doen, ik kan die keuze gewoon eigenlijk niet maken al zal het wel moeten denk ik. Ik hoop/dachtuiteraard dat het qua gevoel wel goed zat, en ik heb ook gezegd dat ik daaraan twijfelde. Misschien vond ie het gewoon ook moeilijk om me zo te zien ofzo? Natuurlijk huil ik wel eens vaker, maar nooit zo, gelukkig :p

@roodkapje (gisteren viel trouwens pas het kwartje wie je bent haha) maar weet je, heb ik wel zin om iemand anders te zoeken met wie ik eventueel gelukkig kan worden/zijn, met kinderen? Daar geloof ik ook niet zo in eigenlijk, dat er nog zo iemand bestaat, en dat ik m dan vind. Maar ja, dit is ook allemaal een beetje vergezocht misschien.


Ik ga in ieder geval straks weer naar ons huis, ik weet niet of ie er dan ook is, en wat dan de planning gaat worden, we gaan het zien..

Ik kan me voorstellen dat je dat nu denkt. Het is en blijft moeilijk. Maak je de keuze weg te gaan... vind je dan nog wel je droomman, de vader van je evt kinderen? Zo niet, krijg je dan geen spijt dat je deze relatie hebt laten varen?
Ook met het oog op het feit dat hij misschien dalijk wel een relatie heeft (zonder kinderen) maar wel samen gelukkig oud wordt. Kan jij dat aan? Kan jij verder met hem leven met een kinderloos leven? Ga jij hem dat verwijten? Word je doodongelukkig of plan je je leven anders in samen?

@roodkapje, idd, er valt gewoon niets fatsoenlijks van te maken. Voor nu weet ik al helemaal niet meer wat ik moet denken/voelen/vinden, ik weet dat ie thuis is geweest, nu niet maar hij kan ook zomaar aan het werk zijn. Maar ik ben gewoon boos dat ie niks heeft laten weten, mij met de honden heeft laten zitten, ik weet het niet ik kan het allemaal niet eens in woorden omschrijven denk ik. Ik heb ook het idee dat ik ergens, ook al wil ik dat niet, steeds meer begin te voelen dat het over is. En wat moet ik nu? Ik ben nu thuis, denk dat ik nu niet veel meer kan doen dan afwachten totdat meneer weer zin heeft om iets van zich te laten horen. Pff ik weet het niet, ben echt en heel boos, voel me machteloos, verdrietig, en weet ik het wat nog meer. Mannen, waarom ben ik er ooit aan begonnen

Meisje toch, wat erg dat je vriend zich zo lijkt terug te trekken, terwijl je juist nu in crisistijd wat betrokkenheid en liefde van hem nodig hebt. Zou hij zich realiseren dat hij jouw keus op deze manier erg stuurt, dat jij er op deze manier alleen maar een einde aan ziet komen? Denk je dat dat bewust is, om het makkelijker voor jou te maken om voor jezelf te kiezen? Of kan het dat hij het ook niet weet allemaal, en om je verdriet niet te hoeven zien en horen je niet onder ogen wil komen?

Ik vind het echt heel erg voor je en kan me voorstellen dat je vreselijk verdrietig bent.

Thanks voor je knuffel, makes me feel a little better

Dat is wat ie doet inderdaad, hij smeert m, en ik zou (hoe stom ook misschien) alleen maar willen dat ie hier was. Weten hoe we er nu voor staan, hoe hij zich voelt, of ie zogenaamd 'alles op een rijtje heeft gezet', zoals ie schijnbaar moest doen. Ook al weet ik dus niet wat de stand van zaken is, ik wil gewoon een knuffel, ik mis m. Afgelopen dinsdag is de spreekwoordelijke bom gebarsten, maar daarvoor heerste er al 1,5 week radiostilte omdat hij dus moest nadenken over wat ik had gezegd. En we zijn heus niet vies van een potje ruzie maken, maar dit is wel net andere koek...

Allebei jouw opties zouden het zomaar kunnen zijn, denk ik. Voor nu weet ik gewoon niet zoveel eigenlijk. Normaal gesproken kom ik prima uit mn woorden, al helemaal als ik ze moet typen, maar ik ben nu echt een warhoofd. Ik weet dat ie vrijdag ergens is geweest, en ik heb geen idee wat ie daar heeft uitgespookt, zag vandaag op t account van de creditcard dat ie daar getankt heeft. Dat kon ik pas vandaag zien, en ik had onze auto bij me. Dus heb ik mn (ex?)schoonmoeder gesmst, hij heeft haar auto, zoals ik al dacht. En verder weet ik helemaal niets, alles is een beetje blurry. Vrijdagmiddag om 16.25 oid smste ie, verder niets meer gehoord. Had een brief voor m op tafel neergelegd, met alleen fatsoenlijke woorden eigenlijk zonder verwijten oid, geen reactie op gehad niets, dus heb m net doorgescheurd en op t bord neergekwakt waar ie gistteren/vanmiddag/whatever pizza van heeft gegeten. Misschien moet ik zometeen maar even wat gaan doen of zo.

Wat lijkt me dat een ontzettende klote situatie zeg.

Ik heb ook altijd gezegt dat ik kinderen wil, en heb dat nooit onder stoelen of banken geschoven. Ik heb eigenlijk vanaf het begin van onze relatie (toen waren we 14 en 15 ) al gezegt dat ik later kinderen wilde. Hij heeft een periode gezegt dat hij het niet wilde maar toen dacht ik 'dat trekt wel bij' we waren toen een jaar of 16/17/18..

Een jaar of 1.5/2 geleden (toen waren we 21) heb ik hem gevraagd of hij kinderen wilde later, en of hij dat voor zich zag met mij samen. En als dat niet zo was dat ik dan niet wist of onze relatie verder moest gaan. Maar hij wist toen zeker dat hij 1 of 2 kinderen met mij zou willen.

Ik vond het ook echt een eng moment, we waren toen ruim 6 jaar samen woonde er 2 samen. Maar nog steeds denk ik dat als hij zegt "ik wil het toch niet" dat ik echt wegga.

Pff ik vind het echt zo klote en moeilijk voor je.. want vanaf deze kant is het zo 'makkelijk' om te zeggen "ik zou weggaan".. maar in real life lijkt het me zo ontzettend moeilijk.

Dat is het ook punk'd, het lijkt zo 'simpel' omdat hij me niet kan geven wat ik in de toekomst wil, maar om 'ons' dan op te geven? Zucht..

Daarstraks ben ik trouwens langs zijn werk gereden, om te kijken of de auto van zn moeder daar stond, en dat was zo. Toen ben ik weer terug naar huis gegaan, je moet wat zullen we maar zeggen. Nu zit ik op de bank met een fles martini, morgen weer werken, hoera dat wordt wat

Jeetje arme schat, ik heb met je te doen! Wat een verwarring, en wat moeilijk dat je nu juist uit elkaar gedreven wordt, ipv bij elkaar zijn. Dat maakt de beslissing er niet makkelijker op. Ik zou toch proberen niet direct te beslissen maar het allebei even te laten bezinken. Hopelijk kan je deze rotperiode nu als een soort bezinningsperiode zien, en ik hoop echt van ganser harte dat hij hierdoor in ziet wat dit allemaal met jou doet, en dat jullie uiteindelijk voor elkaar kunnen kiezen, mét kinderen.
Doe rustig aan he, geen gekke dingen gaan doen met die Martini!

Ik vind het wel weer verdrietig dat het nu zo loopt tussen jullie, ik hoop dat jullie snel de tijd vinden samen goed te praten.

Verder denk ik dat je dit onderwerp beter kunt laten rusten en geen beslissing moet nemen op stel en sprong.

Ok, seriously, nu weet ik het echt niet meer. Ik zal wel dom geweest zijn, ik heb iets gezegd wat ik volgens hem nooit had mogen zeggen. Was niet zo bedoeld, een grap over een boom, was geen dreigement, ik ben nooit vies geweest van een beetje suicidaliteit, maar dat is schijnbaar op zijn zachtst gezegd verkeerd gevallen. Sorry als ik langdradig/onlogisch ben, ik kan het hier iig even kwijt, blame the martini. Joy, ik zit op de bank dus dat komt wel goed maar ik weet het niet meer.

Hij belde daarstraks, dat ie wat ging doen met 2 collega's. Ik kan niet meer logisch omschrijven wat ik heb gezegd, is allemaal weer totaal de verkeerde kant op gegaan met dat gesprek. Hij smst net dat ie nu alleen is ergens in de stad, hij heeft 70 euro gepind, en is met de auto van zn moeder, komt niet of heel laat in de nacht thuis, moet alleen zijn, lopen, denken. Ik heb teruggestuurd dat die opmerking echt niet zo bedoeld was, en dat het me zoveel pijn doet dat hij niet bij me wil zijn/me om hem heen wil hebben. Waarop zijn antwoord was ik moet dit nu doen. Weet je, ik heb niet eens tranen meer. Ik weet het niet. Ik ben gewoon soms een evil persoontje, ik duw m zo hard weg terwijl dat het laatste is wat ik wil. Zo'n diep dal hebben we nog nooit gehad...en het kan ook bijna niet dat we hieruit gaan komen volgens mij

Jeetje PlugInBaby..

Hele dikke knuffel voor je..
Mocht je willen pm mijn inbox staat open..
Wat ik al eerder gezegd Ik weet hoe jij je voelt omdat ik dit probleem ook heb..

Hij kent je langer dan vandaag, dus hij weet hoe je bent lijkt me. En als jij hem dan wegduwt dan zou hij toch inmiddels kunnen weten dat je hem nodig hebt omdat je erg verdrietig bent. Hij loopt nu weg voor de problemen, maar als hij straks/morgen/volgende week thuis komt is het probleem niet opgelost.
Ik vind het echt heel rot voor je. Hopelijk komt hij snel naar huis en kunnen jullie een keer rustig een gesprek voeren. Heel veel sterkte!

And the story continues...het was rustig op het werk dus ik ben eerder gegaan. Hij is vannacht niet thuis geweest, heb m vanmorgen ook niet gezien toen ik naar mn werk ging. Eerst nog langs zijn werk gereden, daar was ie niet. Geen idee wat ie in het weekend gedaan heeft, met wie, waarom, blaaat. Nouja, om na te denken.

Ik heb m heel erg boos gemaakt en gekwetst met mijn opmerking, dat weet ik, en daar heb ik sorry voor gezegd. Maar hij ziet niet in hoe we hier uit moeten komen, omdat er geen compromis in te sluiten valt. Ik heb gezegd en wat als ik nou bij jou wil blijven, maar dat kan niet volgens hem. Jammer dat ik die keuze al niet eens meer zelf mag maken. Hij zegt dat hij me niet kan geven wat ik wil. Maar ik ben er zelf nog niet eens uit of ik kinderen zou willen omdat ik ze echt wil, of omdat ik jaloers ben op mensen in mijn omgeving. En hoe the f*ck kom ik daar achter?

Wil hij geen kinderen of wil hij geen kinderen met jou? Of gaat het eigenlijk helemaal niet om kinderen?

Eerst legt hij de beslissing bij jou en nu neemt hij jouw beslissing moment af. Ik denk dat hij even niet meer weet wat hij moet doen of zeggen. Wil je wel heel veel sterkte wensen!

Ow... Dit loopt wel helemaal uit de hand... Eerst het een, dan het ander. Hij kent je langer dan vandaag, hoe eindigde dit in eerdere ruzies? Je hebt niet ineens suicidale-humor gekregen of een evil-rotopmerking gemaakt. Het is altijd weer goed gekomen, toch? Komt hij vanzelf weer thuis? Kun je afspreken wanneer hij thuis komt? En kun je het hele baby-gedoe laten rusten?

Sweety schreef:Eerst legt hij de beslissing bij jou en nu neemt hij jouw beslissing moment af. Ik denk dat hij even niet meer weet wat hij moet doen of zeggen. Wil je wel heel veel sterkte wensen!

Ik kan me dat ergens ook wel voorstellen, het lijkt mij ook heel moeilijk als je moet gaan afwachten wat de ander beslist. Daarbij zou ik in zijn positie ook altijd bang blijven dat zij alsnog spijt krijgt, of dat zij het mij later zou gaan verwijten. De manier waarop hij het aanpakt is helaas niet erg prettig. Jammer ook dat hij alles op die ene opmerking probeert af te schuiven.

@TGR, hij zegt dat hij ze helemaal niet wil, niet met mij, niet met een ander. Maar ik trek momenteel alles in twijfel, dus ik weet t niet.

@Sweety, thanks

@Sup, inderdaad, echt helemaal. Had het er maandagmiddag nog met 2 collega's over gehad (toen was hij naar zijn werk, ik was thuis weer aan de martini haha) en die hadden een goed idee, dus dat heb ik uitgevoerd. Had een beetje opgeruimd, mezelf een beetje opgepept, leuk jurkje aan gedaan, en gekookt. Nouja, ik kook nooooit, dus dat zegt al heel wat :p maar hij kwam binnen, ging naar de wc en naar boven. Dus ik heb grvaagd wat ik verkeerd had gedaan, niks zei ie, hij vond de intentie erg lief en leuk, maar hij wist niet wat ie ermee moest nu. Nouja, ok. Nog wat proberen uit m te krijgen, niet gelukt. Dus uiteindelijk besloot ik mijn relaas met dus je wil dat het over is? Toen zei ie niks, dus ik zei zwijgen is toestemmen niet? TOen zei ie nog niks, dus ben ik naar beneden gegaan.

Kwam ie even later naar beneden, zei ie sorry dat ik je verrassing heb verpest. Waarop ik vroeg of dat wat veranderde aan de situatie, niet dus. Ben gisteren de hele dag met een vriendin op pad geweest, hij vroeg 's ochtends wat ik ging doen, heb gezegd 'weg'. Misschien erg kinderachtig, maar ik heb mn best gedaan en word gewoon keihard afgewezen. Ik zei m maandag dat ik hoopte dat we rustig konden praten, zonder verwijten te maken e.d., maar dat zit/zat er schijnbaar niet in. Ik heb mn best gedaan, en goede wil getoond, nogmaals mn excuses aangeboden, maar het maakt niet uit. Al sta ik in mn blote kont op mn kop voor zn neus, het maakt niet uit.
DUs ja, wederom een lang verhaal, maar ik ben er nu eigenlijk wel wat rustiger onder, als hij het zo wil laten eindigen nouja dan is dat zo.

@Susan, het is ook zeker een lastig iets, helemaal als je verder gaat om elkaar dat in de toekomst niet te gaan verwijten inderdaad. Hij zegt nu dus dat ie zeker weet dat ik ze uiteindelijk wel wil, en dat ie daar geen zin in heeft, blabla.

Wat goed dat je zo je best hebt gedaan! Is ie nu gewoon nog boos of gekwetst omdat ie zo reageert?

Ik zou alles voor nu laten rusten, even niet serieus praten, niet roepen dat wie zwijgt stemt toe, gewoon elkaar even laten, misschien helpt het als jullie het allebei laten bezinken? Het is trouwens niet leuk zoiets belangrijks op tafel te laten liggen, maar hem dwingen te praten lijkt ook niet te werken...

Ik weet niet zo goed wat ik moet denken, ik denk eigenlijk 2 dingen. Ik krijg namelijk het idee dat hij zijn best niet eens wil doen om er eventueel uit te komen met je. Is er misschien een mogelijkheid dat hij dit aangrijpt om een einde aan de relatie te maken? Maar jullie relatie was hiervoor wel goed toch..hmm. Of hij probeert zichzelf te beschermen door zelf maar vast te besluiten dat het toch niet gaat werken ofzo.
Erg k*t voor je iig. Heel veel sterkte!

@ julia als hun relatie hiervoor wel goed was dan lijkt het er inderdaad op dat hij zoiets denkt van... Ja hallo zij wil sowieso kinderen dus het is hoe dan ook over, want ik wil ze niet.
En dat ie zich zo indekt.

Jeetje meid wat een rot sitatie zeg. Nou ja wat de anderen ook al zeggen.. lekker laten bezinken. Maar is hij nu helemaal niet meer thuis ofzo? Omdat het lijkt alsof er geen enkel moment is dat je even met hem kan knuffelen ofzo. Even gewoon lekker in elkaars armen te liggen zonder verwijten te maken.

Zou wel jammer/zonde zijn als hij zijn punt nu al zo stellig maakt. En dat na 5 jaar. Het lijkt me dat hij dan toch niet helemaal koelbloedig is geworden voor je?

Ik zou het best begrijpen als dit voor hem een reden is om te relatie te beëindigen, want waarom zou alleen degene met kinderwens die keuze hebben, maar hij zou dat veel wat respectvoller en wat minder bot en gevoelloos mogen doen, dat verdien je wel, zeker na zo'n lange relatie waarin ook nog eens pas heel kort geleden naar voren is gekomen dat hij echt geen kinderen wil. Hij komt op mij een beetje geïrriteerd over en dat vind ik niet helemaal gepast eigenlijk.