Hij wil geen kinderen, jij wel, en dan?

Op het oude forum (en misschien ook wel op dit forum) is dit topic meerdere keren voorbij gekomen, dat weet ik. En toen was het ineens mijn realiteit. Hij heeft van de week gezegd dat hij er zeker van is dat hij geen kinderen wil. Ik weet het nog niet helemaal zeker, maar ik denk dat ik ze wel wil, zo goed als zeker. En dan? Ik kan eigenlijk alleen maar huilen, want nu moet ik een keuze gaan maken die ik niet wil en niet kan maken. Dit is gewoon echt heel erg kaa uu tee. Misschien scheelt het dat ik nu een klein stukje van mn ei kwijt ;-)

Dan zou ik weg zijn gegaan bij mijn man.
We hebben dit ook heel snel besproken toen we een relatie kregen en als hij toen had gezegd dat hij geen kinderen wilde was ik geen relatie met hem begonnen.
Heel veel sterkte met het maken van een keus! Kan me voorstellen dat dat erg moeilijk is als je al in een relatie zit.

Ohhh wat is dit ontzettend kl*te! voor jou!

Ik heb zelf echt een hele grote kinderwens, en als ik een vriend zou treffen die echt geen kinderen wil, dan zou ik niet met hem verder kunnen. Daarvoor is mijn kinderwens echt te groot. Maar dat is natuurlijk al een stuk lastiger als je al langere tijd samen bent, maar dan nog zou ik voor mijn kinderwens kiezen, hoe moeilijk en pijnlijk het dan ook is om hem te moeten laten gaan.

Ik wil je heel veel sterkte wensen! Zijn jullie al lang samen?

Wat balen zeg Heb er ook niet echt een oplossing voor.
Hoe lang zijn jullie al samen?

Jeetje heftig PlugIn.

Dat zou voor mij absoluut een reden zijn om een relatie te beeindigen. Godzijdank zie ik in mijn vriend een supervader, als ik nu al zie hoe trots hij met z'n nichtje is en het feit dat we 't na 1,5 maand al over kinderwagens hadden. Maar we hebben wel echt expliciet bij elkaar gecheckt of we kinderen wilden, dat is voor ons beiden belangrijk.

Hoe zeker is zeker bij hem? Wat is zijn reden? Heeft hij kinderen in de omgeving en wat ervaring of heeft hij geen idee wat 'kinderen hebben' eigenlijk inhoud (zowel de mooie als zware dingen)? Hadden jullie het hier al wel eens eerder over gehad?

Ik zou sowieso niet te snel een beslissing maken, en deze altijd op je gevoel maken. Als hij écht geen kinderen wil, heeft hij recht op die mening. Maar andersom ook, als jij toch wel echt kinderen wilt, moet je ook naar je eigen gevoel luisteren.

Thanks voor de lieve reacties Joy ik hoopte stiekem al dat je zou reageren. Ik denk nog wel eens met weemoed terug aan ons fwb-topic haha
Natuurlijk hebben we het er in het begin wel eens over gehad, toen zei hij dat hij er 2 wilde. Nu zegt ie dat ie dat nooit gezegd heeft, dat ie die verantwoordelijkheid niet wil en kan hebben, dat ie ze niet leuk vindt, etc. etc. De kinderen van een ander vindt ie wel leuk, zijn zus heeft een kindje van 2,5 en over een paar weken komt nummer 2 eraan. Mijn broer en zijn vriendin verwachten nu een kindje, een goede vriendin van mij, dus iedereen om ons heen is voor mijn gevoel 'aan de baby', waardoor ik het onderwerp maar weer eens aansneed. En dit was dus de uitkomst. Hij zegt dat het niets verandert aan zijn gevoel voor mij, maar ja daar koop ik niks voor.

En hij laat, lekker makkelijk, de keuze bij mij. Als ik geen kinderen wil kunnen we prima samen blijven, anders is het dus aan mij of ik bij hem wegga ja of nee. Maar hoe kan ik nou in hemelsnaam kiezen; voor een leven zonder kinderen, maar met de vent met wie ik altijd dacht oud te worden, of ga ik op zoek naar een andere vent (als ik die ooit vind) met wie ik wel ooit kinderen wil, allebei dus that is. Voor nu schreeuwt mn gevoel ik wil dat helemaal niet met iemand anders, wil sowieso niemand anders, ik wil alleen hem en met/van hem kinderen. Ik weet het gewoon niet, ik hoop nog steeds dat ik droom, dat het een slechte grap is, maar dat lijkt echt niet zo te zijn...

@May/Nora we zijn trouwens ruim 5 jaar samen, wonen 5 jaar samen, bijna 1,5 jaar in een koophuis, en we hebben 2 honden. Echt gewoon te klote allemaal

Jaaa those times! Ik kom nu constant langs m'n oude fwb'tjes' huis met de trein, op weg naar m'n vriend. Ik kijk nog altijd even naar binnen maar zie 'm nooit. Hij woont intussen ook alweer een tijd samen met zijn vriendin (heb ong 1 x in 't jaar contact met 'm). Grappig he, hoe de tijd vliegt.

Ik vind het raar dat hij zo rigoreus is omgeslagen dan, als hij eerder aangaf 2 kinderen te willen. Dat van die verantwoordelijkheid vind ik altijd een moeilijk argument. Natuurlijk is het krijgen en hebben van kinderen een verantwoordelijkheid, maar dan benadruk je het als zo negatief.

Moeilijk meis, ik heb er ook echt geen antwoord op, behalve inderdaad dat je naar je gevoel moet luisteren. Het is sowieso een rot keuze, met altijd een nadeel, wat je ook kiest. Zolang het maar jóuw keuze is uit één van deze twee kwaden. Sterkte!

(ik moet nu weg, maar zal je topic later even teruglezen!)

Pff dat maakt het allemaal een heel stuk moeilijker dat jullie al zolang samen zijn, en dan ook nog het feit dat hij in het begin gezegd heeft wel kinderen te willen. Dan stel je je daar toch op in, en dan komt hij nu opeens met de mededeling ik wil ze niet kijk maar wat je ermee doet.
Laat het allemaal even rustig bezinken en probeer dan je gevoel en je verstand samen te brengen en te kijken wat zwaarder weegt. Kun je je kinderwens opzij zetten voor hem zonder hem dat kwalijk te nemen? Of kun je dat niet? Ik denk dat dat de belangrijkste vraag is waar je voor jezelf antwoord op moet geven naar verloop van tijd.

Maar neem eerst even rustig de tijd om alles te verwerken

Wat klote zeg Wat vind hij er van dat je zo verdrietig bent? Doet hem dat wat? Ik vind het eigenlijk een beetje vreemd dat hij eerst wel wilde, nu niet meer, andere kinderen wel leuk vind, en het besluit bij jou neerlegt. Misschien is hij er nu nog niet aan toe, maar wil hij het later en komt het nu wel erg dichtbij/schrikt het hem af?
Jullie relatie is verder wel goed?
Wat een rot afweging. Ik weet niet wat ik zou doen, ik wil wel erg graag kinderen over een paar jaar, en mijn vriend ook, en daar hebben we het wel regelmatig over gehad.

Nogmaals thanks...jullie zijn lief

@Joy, idd time flies, ik heb mn fwb-tje na onze laatste ontmoeting (5,5 jr geleden) niet meer gezien, heb dus eigenlijk geen idee hoe t met m gaat. Grappig dat je m af en toe nog spreekt..en spieken zou ik ook doen uiteraard haha.

Ik vind het ook vreemd, en ik geloof het ook eigenlijk niet helemaal. Maar ja, ik WIL het natuurlijk ook niet geloven, dus wat dat betreft geef ik er misschien wel een draai aan die nergens op slaat. Dat het mijn keuze moet zijn vind ik ook idd, stel ik ga bij hem weg en krijg nooit kinderen dan was het MIJN keuze, en niet die van hem. Misschien kinderachtig en of recalcitrant, maar ik heb nog altijd de regie over mijn eigen leven zelf in de hand. En weet je, misschien zou het een tijd goed gaan als we bij elkaar blijven en dus geen kinderen krijgen, maar ik geloof er niet zo in dat dat op lange termijn ook gaat werken. Volgens mij bestaat dat niet, ik denk dat je elkaar dan al dan niet bewust toch verwijten blijft maken.

@May, ja idd. In het verleden dacht ik helemaal gebroken te zijn na een relatie van ruim een jaar (zonder samenwonen of andere gemeenschappelijke dingen zeg maar), maar serieus, zoals ik me nu voel. Hoe kan ik nu in hemelsnaam ons leven samen zomaar opgeven, en onze beesten? Ik kan me er echt geen voorstelling van maken dat ik zonder hem verder ga/moet, maar kan ik dan wel zonder kinderen?

We zijn allebei wel schuldig aan die dubbele signalen trouwens, ik heb namelijk ook wel eens geroepen 'hoe relaxt zou het zijn als we nooit kinderen kregen', maar als ie me een beetje kent dan had ie wel geweten dat dat meer dromerig dan serieus bedoel was. Met zijn nichtje gaat hij trouwens ook echt heel leuk om, en hij zegt dus van een ander vind ik het prima, maar niet van mezelf. Ik heb het idee dat het een beetje te dichtbij komt nu er in onze omgeving een redelijke babyboom gaande is, waarbij het ook niet altijd even goed gaat (met zwangerschap en/of kindje), dat ie daarom nu zo reageert. Hij stelt het zo makkelijk, en zo zwart wit, dat ik het gewoon haast niet geloof.
En wat je zegt klopt als een bus, kan ik mijn kinderwens opzij zetten voor hem...maar ik heb werkelijk waar geen idee. Ik denk dat het niet uitmaakt wat het gaat worden, uiteindelijk zal het me toch zo ontzettend veel verdriet doen dat ik denk dat ik er bij wijze van in blijf hangen. Het is echt zó verdomde moeilijk...

Wat ontzettend kut, mooier kan ik het niet verpakken voor je. Mijn eerste gedachte bij je topictitel is 'dan ben ik weg', maar als ik naar jouw situatie kijk, dan is dat niet meteen een optie natuurlijk.. Vijf jaar samen, koopwoning.. Het hele plaatje heb je eigenlijk al, op kind(eren) na.
Wat lijkt me dat verdrietig, en lastig! Vooral omdat hij de keuze nu bij jou neerlegt: Je kan blijven, wetend dat je dan nooit kinderen zult krijgen. Of weggaan, en niet weten wat de toekomst gaat brengen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat hij zo makkelijk denkt. Hij houdt van je, wil zijn leven met je delen. Wat nou als je echt zegt: dan ga ik?

Ik denk dat jullie heel veel en vooral heel goed moeten praten voordat je echt in de richting van een beslissing gaat komen. En dat geldt niet alleen voor jou, maar ook voor hem vind ik.

Heel veel sterkte!

Oei, ik ben niet zo goed in kort reageren zie ik haha, sorry.

@Starla, dat heb ik m ook gevraagd, of het m uberhaupt wel wat doet. Omdat ik dus iedere keer alleen maar loop te brullen, en hij er eigenlijk heel rustig onder is. Wat mij dus het gevoel geeft dat het hem gaan reet uitmaakt dat hij me zoveel verdriet doet/ziet hebben, maar dan zegt ie dat dat niet zo is.. Hij zegt ook dat ie het niet ziet gebeuren dat dat over enkele jaren verandert, dus hij lijkt de deur echt definitief dicht te knallen.
Verder zit het naar mijn idee wel goed tussen ons, natuurlijk hebben we soms (flink) ruzie, maar dat hoort bij, bij ons iig, bij, zo gaat dat al 5 jaar lang haha. Al worden we wat dat betreft ook wel rustiger hoor.

@Tea, jij ook bedankt voor je reactie en knuffel, dit soort dingen zullen voor jou toch ook niet altijd makkelijk zijn om te lezen.
Als we idd bijvoorbeeld nog 'maar' een jaar samen waren geweest, zonder samenwonen oid, dat maakt het toch heel anders. Het klinkt misschien heel dramatisch, maar ik heb geen eigen leven meer, alles is van ons samen zeg maar. Natuurlijk doen we dingen los van elkaar, maar je wordt toch eigenlijk een beetje één na zo'n lange tijd.

Ik snap dus ook echt niet dat hij het zo makkelijk stelt, en alles bij mij neerlegt. Hij zegt jij wil kinderen, ik niet, dan hebben we een probleem. Waarop ik zei, dan bel morgen de makelaar maar, dan zetten we het huis te koop. Daarop antwoordde hij, als dat is wat jij wil. Ik vind m ook eigenlijk gewoon een laffe zak, en hij maakt zich er erg makkelijk vanaf.

Wat ook nog eens niet helpt, we hebben nog een vakantie van ruim 3 weken gepland staan, eind oktober. Hij had het geweldige idee dat we maar gewoon moesten gaan??? Daar kan ik me dus niets bij voorstellen, dan help ik mezelf alleen maar meer de vernieling in. Ik mag het misschien niet zeggen, maar ik zou het niet erg vinden als ik morgen onder een bus beland oid.

Dat snap ik helemaal, wat je bedoeld met dat je toch een beetje één wordt samen. Dat maakt het ook zo moeilijk..
Ik kan tegenwoordig trouwens mijn eigen wens wel goed scheiden van andermans verdriet hieromtrent, in welke vorm dan ook. Vind het echt heel erg sneu voor je.

Hoe staat het er nu voor bij jullie Tea, hebben jullie nog plannen of laat je het voor nu even wat het is?

Ik zou niet (bewust) kinderloos willen leven, dus als mijn vriend geen kinderen zou willen, dan zou er geen toekomst inzitten voor mij. Maar ik moet zeggen dat wij het er in de begin periode ook wel echt over gehad hebben, omdat het toch wel iets belangrijks voor mij/ons was om over te praten.

Bah zeg, wat een klap in je gezicht. Ik vind dat hij zich er zo wel heel makkelijk is, zo van dit wil ik, jij wil wat anders en jij zoekt het maar uit, succes! Zoals je het nu schrijft klinkt hij heel afstandelijk en dat lijkt me heel naar. Het lijkt me toch dat de brenger van zulk nieuws ook wel een moeilijke keuze moet maken en er verdriet van zou hebben om misschien afscheid te moeten nemen van een geliefde.
Heel veel sterkte er mee in ieder geval, vind het echt heel naar voor je. Het is ook niet makkelijk, kiezen uit voor nu 2 kwaden.

PlugInBaby schreef:Hoe staat het er nu voor bij jullie Tea, hebben jullie nog plannen of laat je het voor nu even wat het is?

We zitten nu op 4 jaar sinds we ervoor gingen, maar we zijn niet actief bezig. Ik ben verder ook niet aan de pil, dus mocht het toch spontaan lukken dan ben ik natuurlijk euforisch haha. Als het echt kan gaan we informeren naar IVF. Lief dat je het vraagt!

Mijn vriend waren 19 en 21 toen we een relatie begonnen en toen hebben we toch vrij snel aan elkaar gevraagd of de ander later kinderen wilde. Ofja, gevraagd, het kwam ter sprake en daaruit werd duidelijk dat we het allebei graag zouden willen.

Als hij geen kinderen zou willen, zou er voor mij geen toekomst meer in zitten, omdat ik zelf wel héél graag kinderen wil. Gelukkig wil hij ook graag kinderen.

Poeh meid, wat zit je in een ontzettende moeilijke situatie zeg. Het lijkt me heel lastig om bij iemand waar je heel erg veel van houdt weg te gaan voor iets wat nu nog niet echt aan de orde is. Maar tegelijkertijd...hoe kan je bij iemand blijven als je nu al weet dat je uiteindelijk bij hem weg zal gaan? Dat lukt ook niet. PLus het feit dat ik ook ergens de angst zou voelen dat hij later(na paar jaar) misschien wel van mening zou kunnen veranderen.
Op welke termijn zou jij graag kinderen willen?

Als mijn vriend echt geen kinderen had gewild, had ik hem verlaten. Ondanks dat wij ook het 'complete plaatje' voor elkaar hebben.

Maar jouw vriend lijkt ineens heel stellig van misschien naar niet te zijn geschoten, ik zou een gesprek met hem aangaan hoe dat zo is gekomen. Misschien is hij inderdaad door voorbeelden uit jullie omgeving bang voor dingen die mis kunnen gaan. Dan kun je gaan praten of het ook realistisch is om zo te denken.

@Starla, dat vind ik ook het lastige, dat het hem gewoon weinig tot niets lijkt te doen. Nu weet ik wel dat ik een stuk emotioneler ben dan hij, maar dan nog. Maar als ik hem vraag of t m uberhaupt wel wat doet zegt ie ja natuurlijk wel.

@Tea, jeetje wat een hele tijd alweer. Ik kom hier ook echt al tig jaar, dus 'ken' je verhaal ook wel. Moeten jullie veel zelf bijdragen aan IVF dan? Hopelijk kunnen jullie dat op korte termijn realiseren, met een goede afloop, ik zal iig weer voor je duimen!

@Snoes, wij waren 19 en 24, en hebben het er in het begin ook wel eens een beetje gekscherend over gehad. Toen heeft hij dus gezegd dat hij er 2 wilde, maar dat is nu dus ineens een keiharde nee..

@Julia, inderdaad, daar ben ik ook zo bang voor. Ik zeg nu dus ik wil ze eigenlijk alleen met/van hem (mocht het lukken natuurlijk, anders wordt het een ander verhaal), wil ik dan wel ooit een andere relatie? Ik vroeg al aan m wil je ze wel met iemand anders, daarop was het antwoord ook nee. Maar het zou me sowieso al ontzettend veel pijn doen als ik bij m weg zou gaan, dat zou dan dus puur en alleen hierom zijn, en als ik er dan bijvoorbeeld over 10 jaar per ongeluk achterkom dat ie wel kinderen heeft, dan zou ik het helemaal besterven denk ik. Al zegt ie dus dat dat niet zal gebeuren, maar ja we kunnen helaas niet in de toekomst kijken...
Ik zou op zich zoals ik er nu over denk geen 5 jaar meer willen wachten, maar als hij zegt ik wil eerst nog 5 jaar reizen of whatever, en dan wil ik ze pas, dan zou ik me daar denk ik wel bij neer kunnen leggen. Maar dan nog heb je geen zekerheid, wat als ie dan alsnog zegt ohnee grapje ik wil ze niet, tsja, zou ook kunnen. Het is gewoon eigenlijk bijna onmogelijk

@Twellie, als we 'praten' komt er niet zoveel nuttigs uit. Van mijn kant ook niet want ik loop alleen te brullen :p maar hij legt de keuze bij mij neer, zegt dat het echt zo is, dat t komt doordat ie in onze omgeving ziet hoe en wat, en dat ie daardoor denkt ik wil ze niet. Nou zijn we nooit zulke goede praters geweest, maar dat maakt het in dit geval extra lastig..

Ik kan wel begrijpen waarom hij de keuze bij jou legt. Hij is uiteindelijk degene die jou iets ontneemt, je kinderwens. Alleen jij kan bepalen of je met hem verder wilt of dat je de relatie wilt beëindigen. Hij kan zich alleen maar bij de keuze neerleggen die jij moet maken.

Dat is ook wel zo, dat hij de keuze bij haar neer moet leggen, maar dan vind ik wel dat hij haar kan steunen, interesse en emotie naar haar toe kan tonen. Nu lijkt het een beetje alsof hij de troep voor haar voeten gooit, en ze het zelf maar op moet ruimen.

Jeetje, Het is net of ik mijn eigen verhaal lees.

Wat verschrikkelijk. Heel veel sterkte en geluk gewenst.. Ik hoop dat je een wijze keuze kan maken.