Hoe omschrijf jij een wee/ oefenwee/ indalingswee?

teletascha schreef:Een echte ontsluitingswee: ik las ooit eens ergens 'eerst denk je dat je dood gaat, en na een tijdje roep je dat je dood wil'. Zoiets.....

Perswee: de grote opluchting na die ellendige ontsluitingsweeen!

Indalingswee: een eitje

Maar dat is mijn persoonlijke ervaring, ik denk dat dit per persoon ontzettend kan verschillen

Het verschilt inderdaad heel erg per persoon, bedenk ik me nog weer eens nu ik dit lees. Ik had liever ontsluitingsweeën dan persweeën! Ik zat echt te wachten op de 'opluchting' van de persweeën waar je zo vaak over hoort, nou die kwam hier dus niet Wel scheelt het dat je door die laatste sneller heen bent omdat persen een stuk korter duurt dan de hele rit weeën die eraan voorafgaat, dat scheelt dan weer wel.

PapillonRose schreef:Het verschilt inderdaad heel erg per persoon, bedenk ik me nog weer eens nu ik dit lees. Ik had liever ontsluitingsweeën dan persweeën! Ik zat echt te wachten op de 'opluchting' van de persweeën waar je zo vaak over hoort, nou die kwam hier dus niet Wel scheelt het dat je door die laatste sneller heen bent omdat persen een stuk korter duurt dan de hele rit weeën die eraan voorafgaat, dat scheelt dan weer wel.

Nou, dat gedeelte herinner ik me dus inderdaad nog wel en dat herken ik heel goed. Ik vond ze de overtreffende trap van gewone weeen, viel hier ook tegen omdat ik inderdaad ook zat te wachten op de opluchting.

Toen ik hoogzwanger was vond ik elke dag erg. Zat er lichamelijk helemaal doorheen. Had toen ook een topic geopend hier. Kreeg vooral veel meelevende reacties, maar ook reacties dat ik maar eigenlijk niet zo moest zeuren want de bevalling was er toch binnen nu en 1,5 week. Nou, zoiets is toch echt wel het laatste wat je aan een hoogzwangere vrouw moet zeggen hoor. Achteraf is het namelijk altijd makkelijk praten. En dat Pien zich zorgen maakt over wanneer ze wat voelt, dat is toch volkomen logisch? Je kunt je er niet niét op focussen want je bent hoogzwanger dus je bent alleen maar aan het wachten tot je 'verlost' wordt van je zwangerschap en eindelijk je kind mag vasthouden. Dat is net zoiets als tegen een vrouw die bezig is met vruchtbaarheidsbehandelingen zeggen dat ze er maar niet teveel op moet focussen, want dan gebeurt het misschien sneller.

Dat is gewoon een mission impossible

Ik vond bevallen ondanks de enorme pijn wel de allermooiste ervaring uit mijn leven.
Jullie? Ik stond er vooral zo van te kijken wat een oerkracht mijn lichaam had. Echt heel bijzonder. Ik ben nog steeds trots op mijn lichaam dat het een kind op de wereld heeft gezet. Dat is toch echt een topprestatie!

James, ik sluit me volledig aan bij het eerste deel van je post!

En wat betreft het tweede deel; hier blijft het waarschijnlijk bij twee kinderen en dat vind ik met name jammer omdat ik heel graag nog een keer zwanger zou zijn. Ik vond mijn bevallingen de meest heftige, overweldigende, bijzondere en prachtige gebeurtenissen. En dat moment dat je kindje op je buik wordt gelegd . Ik kan me niks mooiers voorstellen.

PapillonRose schreef:

teletascha schreef:Een echte ontsluitingswee: ik las ooit eens ergens 'eerst denk je dat je dood gaat, en na een tijdje roep je dat je dood wil'. Zoiets.....

Perswee: de grote opluchting na die ellendige ontsluitingsweeen!

Indalingswee: een eitje

Maar dat is mijn persoonlijke ervaring, ik denk dat dit per persoon ontzettend kan verschillen

Het verschilt inderdaad heel erg per persoon, bedenk ik me nog weer eens nu ik dit lees. Ik had liever ontsluitingsweeën dan persweeën! Ik zat echt te wachten op de 'opluchting' van de persweeën waar je zo vaak over hoort, nou die kwam hier dus niet Wel scheelt het dat je door die laatste sneller heen bent omdat persen een stuk korter duurt dan de hele rit weeën die eraan voorafgaat, dat scheelt dan weer wel.

Ik vond de persweeen ook erger dan de gewone weeen. Ook omdat ze niet sterk genoeg waren en ik dus op mijn zij moest liggen wat t allemaal nog pijnlijker maakte. Pfff!! Haha!

Hier heeft pepijn me bij 8 cm ongeveer nog venijnig geschopt, ik riep nog heel hard au!

Bij de bevalling van pepijn wist ik al een beetje wat er ging gebeuren natuurlijk, en daardoor heb ik zo kunnen genieten toen hij voor het eerst op mijn buik gelegd werd

Chelle schreef:

PapillonRose schreef:

teletascha schreef:Een echte ontsluitingswee: ik las ooit eens ergens 'eerst denk je dat je dood gaat, en na een tijdje roep je dat je dood wil'. Zoiets.....

Perswee: de grote opluchting na die ellendige ontsluitingsweeen!

Indalingswee: een eitje

Maar dat is mijn persoonlijke ervaring, ik denk dat dit per persoon ontzettend kan verschillen

Het verschilt inderdaad heel erg per persoon, bedenk ik me nog weer eens nu ik dit lees. Ik had liever ontsluitingsweeën dan persweeën! Ik zat echt te wachten op de 'opluchting' van de persweeën waar je zo vaak over hoort, nou die kwam hier dus niet Wel scheelt het dat je door die laatste sneller heen bent omdat persen een stuk korter duurt dan de hele rit weeën die eraan voorafgaat, dat scheelt dan weer wel.

Ik vond de persweeen ook erger dan de gewone weeen. Ook omdat ze niet sterk genoeg waren en ik dus op mijn zij moest liggen wat t allemaal nog pijnlijker maakte. Pfff!! Haha!

Ik vond bij mijn eerste bevalling de ontsluitingsweeen veel erger en de persweeen een opluchting.
Bij mijn 2e bevalling was het andersom.