(verkeerd) voorbeeld van andere kinderen.

Wat is de relatie tussen jou en de ouders van die kinderen?

Mijn nichtjes (kinderen van mijn broer) zijn ook wel eens lomp en hebben ook wel eens ruzie. En ja, daar zit ook krabben, bijten, slaan en schoppen bij. Niet ieder incident maar die dingen komen zeker wel voor. Als dat gebeurd waar ik bij zit dan zeg ik er wat van en geef ik ze op hun 'donder' (woordelijk). Dit doe ik ook als een van mijn kinderen geslagen wordt en ik geef ze op hun donder als zij iemand anders slaan of duwen. Mijn broer en zijn vrouw doen dat ook gewoon bij mijn kinderen als zij ziend at er iets gebeurt wat niet door de beugel kan. Geen probleem hoor, dat moet ook gewoon kunnen is mijn mening.

Ik vind het wel behoorlijk naïf om te denken dat jou kinderen dit nooit gaan doen. Ook zij gaan ruzie maken met elkaar. Ook zij gaan elkaar uittesten, slaan en ruzie maken. Dat hoort er nu eenmaal bij. Het is dan aan jou als ouder hoe je daarbij ingrijpt.

Maar Maia, als het toch vriendinnen van jou zijn dan kun je die kinderen er toch ook zelf op aanspreken. Dat hoeft niet altijd op een zwaar negatieve manier. Op het moment dat je bijv ziet dat een van die kinderen N. slaat dan kun je toch tegen dat kind zeggen dat er niet wordt geslagen. Dat kan gewoon op een speelse manier. De naam van het kind zeggen en zeggen dat er niet wordt geslagen en dat dat niet lief is. Lijkt me niet dat daar een ouder van over de zeik gaat, of is dat wel zo?

Lieskuh schreef:Wat is de relatie tussen jou en de ouders van die kinderen?

Mijn nichtjes (kinderen van mijn broer) zijn ook wel eens lomp en hebben ook wel eens ruzie. En ja, daar zit ook krabben, bijten, slaan en schoppen bij. Niet ieder incident maar die dingen komen zeker wel voor. Als dat gebeurd waar ik bij zit dan zeg ik er wat van en geef ik ze op hun 'donder' (woordelijk). Dit doe ik ook als een van mijn kinderen geslagen wordt en ik geef ze op hun donder als zij iemand anders slaan of duwen. Mijn broer en zijn vrouw doen dat ook gewoon bij mijn kinderen als zij ziend at er iets gebeurt wat niet door de beugel kan. Geen probleem hoor, dat moet ook gewoon kunnen is mijn mening.

Ik vind het wel behoorlijk naïf om te denken dat jou kinderen dit nooit gaan doen. Ook zij gaan ruzie maken met elkaar. Ook zij gaan elkaar uittesten, slaan en ruzie maken. Dat hoort er nu eenmaal bij. Het is dan aan jou als ouder hoe je daarbij ingrijpt.

Dit zijn de kinderen van mijn broer inderdaad, en ik durf er ook wel iets van te zeggen, maar als zij er bij zijn vind ik dat toch hun taak.
Misschien dat dat inderdaad meer de irritatie is.
Ik zeg niet dat ik denk dat mijn kinderen dit nooit gaan doen, ik denk alleen wel dat je zulke dingen voor kunt zijn, en op zijn minst kunt straffen als het gebeurt, het behoort tenslotte niet normaal te zijn dat het gebeurt!

Je kunt dat soort dingen níet voor zijn. Je hebt ook nog te maken met het karakter van je kind en plaats in het gezin, oudste deed het helemaal niet bijvoorbeeld, of nauwelijks, jongste veel meer. Waarom? Jongste heeft áltijd al een grote zus om tegenop te boksen, mijn dochter heeft dat niet, zij is altijd de grootste, kan altijd alles het beste. Het enige waar de jongste 'beter' in is, is fysiek sterker zijn, en dat weet hij nu.

Ik denk écht dat jij je eigen opvoedkwaliteiten overschat, en ik zou maar een beetje dimmen, want je gaat keihard onderuit op het moment dat je kind dingen gaat doen die jij niet kunt voorkomen.

En die conclusie over goed opvoeden, die kun je denk ik pas trekken als je kinderen volwassen zijn en relatief goed terecht zijn gekomen. En dan nog is dat niet helemaal jouw verdienste. Kinderen zijn geen computers die je kunt programmeren, het zijn eigen mensen, met eigen meningen, eigen verantwoordelijkheid en een eigen karakter. Daarin kun je best wat sturen en dingen afzwakken of versterken, maar ook kinderen met een slechte opvoeding komen goed terecht en ook kinderen met een geweldige opvoeding ontsporen.

Tuurlijk zie je soms resultaat van je opvoeding. Mijn kinderen zeggen inmiddels netjes dankjewel en alsjeblieft tegen mensen, maar dat hield dus wél in dat ik vóórdat ze dat zeiden 100x bij de bakker heb gestaan terwijl mijn kinderen een krentenbol kregen en dan maar 'wat zeg je dan? Zeg een dankjewel' roepen tegen een weigerende peuter die zijn mond niet opentrekt. Dat is dus eerst ook 100x fout gegaan, maar inmiddels kunnen ze het en doen ze het. Dat is net als met ruzie of je gedragen in het openbaar of met mes en vork eten, je moet sommige dingen eerst 100x roepen, en maar herhalen, herhalen totdat je denkt dat het écht niet gaat helpen en dan opeens snappen ze het en doen ze wat je ze probeert te leren. Maar nogmaals: dan zit je dus wél de eerste 100x met een kind dat níet doet wat jij wilt, slordig eet, geen dankjewel zegt of gaat jengelen in het openbaar. Plus dat dat allemaal ook nog eens gedrag is dat bij een leeftijd hoort. Dat voorkom je niet, je krijgt geen perfect kind door maar zo hard mogelijk je best te doen.

En een kind van 2, die heeft nog nauwelijks een mening, en dat wat je vanaf 1 jaar doet, dat is nog nauwelijks opvoeden, je hoeft nog nauwelijks iets te sturen en het gaat om hele kleine dingetjes, en bewust stout doen is er nog nauwelijks bij.

Eens met Lillith en Susan. Bella, hoe kun je nou spreken van 'ik voed mijn kinderen goed op' als de oudste niet eens twee is? Je weet toch nog helemaal niet wat er later nog gaat komen? Ze moeten de leeftijd van de basisschool en de tijd daarna nog bereiken...

Storm schreef:Eens met Lillith en Susan. Bella, hoe kun je nou spreken van 'ik voed mijn kinderen goed op' als de oudste niet eens twee is? Je weet toch nog helemaal niet wat er later nog gaat komen? Ze moeten de leeftijd van de basisschool en de tijd daarna nog bereiken...

Ik spreek niet van 'ik voed mijn kinderen goed op'
Ik doe alleen wel mijn best om ze zo goed mogelijk op te voeden,
en daar begin je toch al vroeg mee?
En dat leren zoveel energie en tijd kost weet ik wel, maar na heel veel mislukte pogingen geef je dat toch niet op?

Het lijkt dan soms alsof het op den duur makkelijker is om er niks meer van te zeggen, of doen alsof je het niet hoort of ziet.
Ik begrijp echt wel dat opvoeden geen makkie is, maar ik ben wel van mening dat je met opvoeding veel dingen kunt bereiken!
Ook in een situatie als deze.

bella schreef:

Storm schreef:Eens met Lillith en Susan. Bella, hoe kun je nou spreken van 'ik voed mijn kinderen goed op' als de oudste niet eens twee is? Je weet toch nog helemaal niet wat er later nog gaat komen? Ze moeten de leeftijd van de basisschool en de tijd daarna nog bereiken...

Ik spreek niet van 'ik voed mijn kinderen goed op'
Ik doe alleen wel mijn best om ze zo goed mogelijk op te voeden,
en daar begin je toch al vroeg mee?
En dat leren zoveel energie en tijd kost weet ik wel, maar na heel veel mislukte pogingen geef je dat toch niet op?

Het lijkt dan soms alsof het op den duur makkelijker is om er niks meer van te zeggen, of doen alsof je het niet hoort of ziet.
Ik begrijp echt wel dat opvoeden geen makkie is, maar ik ben wel van mening dat je met opvoeding veel dingen kunt bereiken!
Ook in een situatie als deze.

Maar wie zegt dat die kinderen en hun ouders niet nog midden in die serie mislukte pogingen zitten?

Maar als kinderen de hele tijd vervelend zijn en de ouders grijpen niet (nooit) in, dan mis je toch een kans? Ik zou dat ook vreemd vinden. Negeren is bijvoorbeeld ook een vorm van ingrijpen, maar als die kinderen constant mijn kind blijven slaan en de moeder zegt er maar niets van, eh tja dat vind ik dan toch een uiterst vreemde vorm van opvoeden, of dat kind nou 2 of 10 is. Wat ze in hun eigen huis doen prima, maar als het effect heeft op mijn kind of mijn huis, dan moeten ze ingrijpen.

Darcy schreef:Maar als kinderen de hele tijd vervelend zijn en de ouders grijpen niet (nooit) in, dan mis je toch een kans?

En dat is het hem, wat doet je dan besluiten om maar niet meer in te grijpen?
Misschien is het wel de onbegrip van mijn kant hoor, omdat ik denk dat niet ingrijpen andere gevolgen heeft als wanneer je het wel doet. En inderdaad, wat ze thuis doen zal mij ook een zorg zijn, maar in omgang met andere kinderen vind ik het wel belangrijk dat mijn kinderen manieren weten (ik weet het, ze ze nog klein) maar daar kun je toch naar toe werken?
Misschien overschat ik het ook allemaal wel, maar zo zijn wij ook opgevoed denk ik dan, het moest dus toch kunnen!?

In jouw situatie zou ik er bij iemand anders thuis niet van zeggen, mits mijn eigen kind er niet de dupe van is. Ik peins er niet over om mijn kind tussen twee vechtende kinderen te zetten. Als mijn kind wel lastig wordt gevallen door die andere kinderen ga ik er zeker iets van zeggen. En het zal me dan ook echt een rotzorg zijn wat iemand daar op dat moment van denkt of vindt. Wat hun kinderen doen is hun zorg, zolang mijn kind er maar geen last van ondervindt.

En als ze bij mij thuis op visite willen komen vind ik dat prima, maar ik heb thuis regels en als deze kinderen zich daar niet aan houden zal ik daar wat van zeggen en dit ook benoemen naar de ouders. En als ze dit niet op prijs stellen zullen ze waarschijnlijk niet meer langskomen, maar so be it. (heb ik gelijk een zorg minder)

Lieskuh schreef:Maar Maia, als het toch vriendinnen van jou zijn dan kun je die kinderen er toch ook zelf op aanspreken. Dat hoeft niet altijd op een zwaar negatieve manier. Op het moment dat je bijv ziet dat een van die kinderen N. slaat dan kun je toch tegen dat kind zeggen dat er niet wordt geslagen. Dat kan gewoon op een speelse manier. De naam van het kind zeggen en zeggen dat er niet wordt geslagen en dat dat niet lief is. Lijkt me niet dat daar een ouder van over de zeik gaat, of is dat wel zo?

Jahoor dat is waar en dat doe ik ook. Maar dat jongetje is gewoon ontzettend druk en kent geen grenzen, daarnaast is hij 8 maanden ouder dan N wat best een groot verschil is op deze leeftijd (Ik bedoel daarmee dat dat jongetje echt wel een stuk groter is). Als ik ergens op bezoek ga, heb ik geen zin om politie-agentje te spelen voor beide kinderen. Ik vind dat dat een beetje over en weer moet gaan. Doordat ik dan constant bezig ben met de kinderen, en erop toe zie dat er geen echte vervelende dingen gebeuren (elkaar pijn doen) ben in steeds in de weer en daardoor worden bezoekjes wel minder ontspannen en leuk.

Ik vind overigens wel dat je al vanaf een jaar/ anderhalf toch een basis legt voor de verdere opvoeding. Een kind leert dan al om te luisteren naar zijn ouders, oma, opa etc. Ze zullen lang niet altijd doen wat je zegt, of laten wat je verbiedt. Maar ze leren wel dat er grenzen zijn...

BlueBell schreef:In jouw situatie zou ik er bij iemand anders thuis niet van zeggen, mits mijn eigen kind er de dupe van is.

Ik snap dit nooit zo goed, ik zou er dan altijd en overal wat van zeggen als mijn kinderen om niets een klap krijgen van een ander kind. Zijn we dan echt zo gevoelig geworden met z'n allen dat we zelfs over zulke dingen niemand meer durven aan te spreken. Het hoeft niet meteen op een helse ruzie uit te lopen natuurlijk. Je kunt dingen ook op een speelse manier doen. Want het is natuurlijk ook geen halszaak dat zo'n kind een ander kind slaat. Ik bedoel, zolang er geen blijvend letsel aan over gehouden wordt is het geen complete ramp dat je kind een klap krijgt natuurlijk. Kinderen zijn nu eenmaal kinderen. Maar ik zou er dus altijd iets van zeggen en ik hoop dat andere mensen mijn kinderen ook corrigeren als ze iets doen wat niet door de beugel kan.

Lieskuh schreef:

BlueBell schreef:In jouw situatie zou ik er bij iemand anders thuis niet van zeggen, mits mijn eigen kind er niet de dupe van is.

Ik snap dit nooit zo goed, ik zou er dan altijd en overal wat van zeggen als mijn kinderen om niets een klap krijgen van een ander kind. Zijn we dan echt zo gevoelig geworden met z'n allen dat we zelfs over zulke dingen niemand meer durven aan te spreken. Het hoeft niet meteen op een helse ruzie uit te lopen natuurlijk. Je kunt dingen ook op een speelse manier doen. Want het is natuurlijk ook geen halszaak dat zo'n kind een ander kind slaat. Ik bedoel, zolang er geen blijvend letsel aan over gehouden wordt is het geen complete ramp dat je kind een klap krijgt natuurlijk. Kinderen zijn nu eenmaal kinderen. Maar ik zou er dus altijd iets van zeggen en ik hoop dat andere mensen mijn kinderen ook corrigeren als ze iets doen wat niet door de beugel kan.

Dan begrijp je me denk ik verkeerd, want ik ben het geheel eens met wat je schrijft. Als die kinderen elkaar de kop inslaan vind ik dat heel akelig om te zien, maar voel ik me niet de aangewezen persoon om daar tegenin te gaan, maar zodra mijn kind erbij is of een klap zou krijgen ben ik de allereerste om ze aan te pakken en hier wat van te zeggen. Bovendien ben ik zeker niet bang om tegen de ouders te zeggen dat ik er niet blij mee ben dat ze zulk gedrag onderling hebben waar mijn kind bij staat.
Ik zou ook willen dat een ander mijn kind corrigeert als het iets fout doet of iets doet wat niet door de beugel kan en omgekeerd doe ik dit ook. Al mijn vriendinnen doen dit onderling bij elkaars kinderen en dat vind ik dus de normaalste zaak van de wereld.

Bluebell, je drukte jezelf verkeerd uit, je bedoelde waarschijnlijk 'mits mijn eigen kind er NIET de dupe van is'. Puur zoals jij het neergezet hebt, vatte Lieskuh het niet verkeerd op en reageerde ze gewoon 100% goed op jouw opmerking

Maple schreef:Bluebell, je drukte jezelf verkeerd uit, je bedoelde waarschijnlijk 'mits mijn eigen kind er NIET de dupe van is'. Puur zoals jij het neergezet hebt, vatte Lieskuh het niet verkeerd op en reageerde ze gewoon 100% goed op jouw opmerking

Je hebt gelijk . Zal het even aanpassen .

Maar er zijn volgens mij twee verschillende situaties als kinderen van een ander ruzie hebben. 1. kinderen van een ander hebben ruzie terwijl de moeder erbij is. Dan zou ik me er niet mee bemoeien. 2. kinderen van een ander hebben ruzie terwijl ze bij mij zijn en moeder is er niet. En dan zeg ik er zeker wel wat van. Ik heb ook geen zin om dan tussen het geruzie te zitten. Alleen als de moeder in kwestie erbij is zou ik me wel wat op de achtergrond houden.

@Darcy: en als jouw kind er bij staat en ernaar kijkt? Zou je er niet vreselijk van balen dat je kind een heel slecht voorbeeld voor zich ziet?

BlueBell schreef:@Darcy: en als jouw kind er bij staat en ernaar kijkt? Zou je er niet vreselijk van balen dat je kind een heel slecht voorbeeld voor zich ziet?

Afhankelijk van hoe oud je kindje is kun je dan wat later, als de kinderen in kwestie weg zijn, heus wel aan je eigen kind uitleggen dat dit niet de bedoeling is. Je bent verantwoordleijk voor de opvoeding van je eigen kind, niet voor de opvoeding van andermans kinderen. Ben het hierin wel met Darcy eens.

Dat is wel zo Maple, maar als het bij mij thuis gebeurd vind ik het nog anders dan als het bij iemand anders thuis gebeurd. Thuis zijn regels vastgesteld voor je eigen kind en als een ander stel kinderen een potje ligt te vechten ben ik daar niet van gecharmeerd. Leeftijd speelt zeker een rol.

Eens met Maple dus Ik zou het inderdaad wel storend vinden hoor Bluebell, daar niet van.

Edit: als een kind dan bij mij thuis is en bijvoorbeeld op de tafel klimt (oid) en ik dat niet wil hebben, dan zeg ik er wel wat van. Ook omdat dat dan gewoon een regel zou zijn in mijn huis. Maar twee kinderen die ruzieën in mijn huis, ván een ander en moeder zit erbij, nee dan zou ik niet zo snel iets zeggen. Dat vind ik dan haar taak. Als het de spuigaten uitloopt, tja lastig! Maar liever niet.

Je overdrijft Bluebell. Dat 'verkeerde voorbeeld' en 'thuis gelden regels' is écht een beetje overdreven. Natuurlijk gaat je kind niet per se slaan, schoppen en bijten omdat andere kinderen dat doen. Dat gaat ze sowieso wel, of ze het nou ziet of niet. Ze gaat hopelijk ook gewoon naar een PSZ of een KDV, daar zien ze ook andere kinderen en daar wordt óók af en toe geslagen, ruziegemaakt of gevochten. Hoort erbij. En over een tijdje gaat ze naar school, daar gebeurt dat óók. Het is echt te hopen dat op de meeste KDV's en scholen gewoon goed opgelet wordt en dat soort gedrag niet uit de hand loopt, maar ik zou mijn kind íets beter voorbereiden op de echte wereld dan alleen maar bang zijn dat ze een verkeerd voorbeeld krijgt. Je kind gaat níet ontsporen omdat ze haar nichtjes ruzie ziet maken. En als je het écht zo erg vind, dan zég je er toch iets van? Dan zeg je toch gewoon 'joh, jongens, hou eens op, hier in huis vechten we niet'.

Ik heb alleen het idee dat jij graag je eigen opvoedkwaliteiten overschat en daarom per definite andere mensen slecht vind opvoeden. Misschien zijn je nichtjes echt heel erg extreem, dat weet ik niet. Maar als dat zo is, en die ouders grijpen niet in, dan heeft het zéker geen zin om die ouders aan te spreken. Mensen die zo met hun opvoeding omgaan en hun kinderen laten vechten gaan ook echt niet naar een ander luisteren. Maar je kunt ze altijd nog zélf aanspreken bij jou thuis. Zou mijn keus niet zijn, maar goed, jouw feestje.

Je moet voor de grap eens op school kijken, dan word best wat gescholden en gedaan hoor, mijn dochter heeft sinds een half jaar een totaal nieuw vocabulaire tot haar beschikking, allemaal geleerd op school (en ze zit niet op een aso school, maar op een behoorlijke kakschool). En je kunt beter proberen je kind een beetje weerbaar te maken dan te proberen om alle vervelende dingen buiten te sluiten. Laat haar maar zien dat er kinderen zijn die vechten, zolang je maar uitlegt dat dat niet de bedoeling is. Zolang ze er niet 24/7 tussen zit zal het volgens mij geen invloed hebben.

Ik heb tegen mijn dochter weleens gezegd dat ze gewoon haar broer een mep terug moest geven. Ik blééf bezig, 10x per dag tegen hem roepen dat hij niet mag slaan of afpakken en zij maar jengelen en roepen 'maaahaam, hij slaat weer'. Prima joh, mep maar een keer terug. Heeft ze gedaan en dát werkte prima bij hem. Vast niet opvoedkundig verantwoord, maar hij was beduidend meer onder de indruk van een mep van zijn zus (ging heus niet heel hard) en een keer tegenstand krijgen dan onder wéér een keer op de gang door zijn moeder.

Lilith schreef:Je overdrijft Bluebell. Dat 'verkeerde voorbeeld' en 'thuis gelden regels' is écht een beetje overdreven. Natuurlijk gaat je kind niet per se slaan, schoppen en bijten omdat andere kinderen dat doen. Dat gaat ze sowieso wel, of ze het nou ziet of niet. Ze gaat hopelijk ook gewoon naar een PSZ of een KDV, daar zien ze ook andere kinderen en daar wordt óók af en toe geslagen, ruziegemaakt of gevochten. Hoort erbij. En over een tijdje gaat ze naar school, daar gebeurt dat óók. Het is echt te hopen dat op de meeste KDV's en scholen gewoon goed opgelet wordt en dat soort gedrag niet uit de hand loopt, maar ik zou mijn kind íets beter voorbereiden op de echte wereld dan alleen maar bang zijn dat ze een verkeerd voorbeeld krijgt. Je kind gaat níet ontsporen omdat ze haar nichtjes ruzie ziet maken. En als je het écht zo erg vind, dan zég je er toch iets van? Dan zeg je toch gewoon 'joh, jongens, hou eens op, hier in huis vechten we niet'.

Ik heb alleen het idee dat jij graag je eigen opvoedkwaliteiten overschat en daarom per definite andere mensen slecht vind opvoeden. Misschien zijn je nichtjes echt heel erg extreem, dat weet ik niet. Maar als dat zo is, en die ouders grijpen niet in, dan heeft het zéker geen zin om die ouders aan te spreken. Mensen die zo met hun opvoeding omgaan en hun kinderen laten vechten gaan ook echt niet naar een ander luisteren. Maar je kunt ze altijd nog zélf aanspreken bij jou thuis. Zou mijn keus niet zijn, maar goed, jouw feestje.

Je moet voor de grap eens op school kijken, dan word best wat gescholden en gedaan hoor, mijn dochter heeft sinds een half jaar een totaal nieuw vocabulaire tot haar beschikking, allemaal geleerd op school (en ze zit niet op een aso school, maar op een behoorlijke kakschool). En je kunt beter proberen je kind een beetje weerbaar te maken dan te proberen om alle vervelende dingen buiten te sluiten. Laat haar maar zien dat er kinderen zijn die vechten, zolang je maar uitlegt dat dat niet de bedoeling is. Zolang ze er niet 24/7 tussen zit zal het volgens mij geen invloed hebben.

Ik heb tegen mijn dochter weleens gezegd dat ze gewoon haar broer een mep terug moest geven. Ik blééf bezig, 10x per dag tegen hem roepen dat hij niet mag slaan of afpakken en zij maar jengelen en roepen 'maaahaam, hij slaat weer'. Prima joh, mep maar een keer terug. Heeft ze gedaan en dát werkte prima bij hem. Vast niet opvoedkundig verantwoord, maar hij was beduidend meer onder de indruk van een mep van zijn zus (ging heus niet heel hard) en een keer tegenstand krijgen dan onder wéér een keer op de gang door zijn moeder.

Is je hele stuk aan mij gericht of alleen het eerste gedeelte?

Sorry, ik ben even met de namen in de war Ik dacht dat jij Bella was Het is dus deels op jouw posts gericht en deels op haar verhaal.

Iets beter voorbereiden op de echte wereld?

Aan de ene kant kan ik een kind van bijna 2 nog niet in die zin opvoeden, aan de andere kant moet je datzelfde kind van bijna 2 iets beter voorbereiden op de echte wereld. Ik kan het niet zo goed rijmen met elkaar, waar doe ik het dan fout?
En het overschatten van mijn opvoeding, en het vinden van slecht opvoeden van anderen, zo zie ik het niet. Iedereen doet zijn best lijkt me, en een ieder kind heeft iets anders nodig, en het zou mijn keuze niet zijn om mijn kinderen zo op te voeden. Wat dit ruzie maken dan betreft, ik praat niet over een gehele opvoeding.